Czym jest aromaterapia ?
Aromaterapia jest metodą naturalnej medycyny i kosmetyki, w której stosuje się olejki eteryczne z roślin, wprowadzane do organizmu przez drogi oddechowe (wąchanie, wdychanie, inhalacje) lub przez skórę (masaż, kąpiel, kompres, kosmetyk).
Aromaterapia to wspaniała, mądra i całkowicie naukowa metoda zapobiegania i leczenia wielu schorzeń. Jest przykładem holistycznego podejścia do zdrowia i poprawy samopoczucia pochodzącym z królestwa roślin. Mówi się również, że aromaterapia jest psychosomatycznym systemem uzdrawiania. Olejki eteryczne oddziałują jednocześnie na organiczną, umysłową i duchową strukturę człowieka. Ich skuteczność w dużej mierze zależy od wnikliwej analizy. Czy naprawdę jest możliwe, że zapachy i olejki aromatyczne mogą wpływać na nasze nastroje, odczucia, stan umysłu, a nawet zachowanie? Odpowiedź brzmi: „tak”. Zapachy olejków są nieocenione w podtrzymywaniu zdrowia oraz uzdrawianiu sfery cielesnej, umysłowej i emocjonalnej człowieka. Badacze zapachów odkrywają, że mogą one wpływać i faktycznie wpływają na nastrój, wywołują emocje, przeciwdziałają stresowi.
Aromaterapia pomaga ludziom poczuć się lepiej, zwiększa temperament, pomaga się odprężyć i w efekcie podwyższa pewność siebie, energię i zdolność radzenia sobie ze stresem.
STAROŻYTNE KORZENIE AROMATERAPII
Od tysięcy lat wiele cywilizacji ludzkich świadomie korzysta z leczniczej mocy roślin. Ludzie pierwotni leczyli się roślinami, które stanowiły także ważny element ich religijnych obrządków. Archeolodzy wykrywają ślady pyłków kwiatowych w miejscach pochówku i zamieszkania ludzi pierwotnych.
Ludy pierwotne zauważyły również, że dym palonego drewna może człowieka uśpić, zmusić do płaczu, oszołomić lub wprawić w euforię.
Jedną z pierwszych form leczenia, którą stosunkowo niedawno zaprzestano we francuskich szpitalach, były praktyki „okadzania” chorych aromatycznymi dymami. Współczesne badania naukowe potwierdziły antyseptyczne właściwości dymów, które wydobywały się z tradycyjnie wybieranego do tego celu drewna. Starożytne cywilizacje uznawały nieodparty wpływ zapachów na psychikę. Aromatyczne drewno i zioła używane były do wypędzania „złych duchów”, a kyphi, perfumy starożytnych Egipcjan, w papirusie datowanym na około 2800 rok p.n.e opisywano jako „kołyszące do snu, łagodzące niepokój i rozjaśniające sny”. Podczas gdy zapachy i sposoby ich użycia czasami się różniły, wiele kultur od najdawniejszych czasów zachowywało silne tradycje aromaterapii.
EGIPT
Codzienność Egipcjan była przesiąknięta zapachami. Doceniali ich znaczenie we wszystkim co robili, wierzyli w nie i rozwijali wiedzę o nich. Aromaterapię praktykowano w tym kraju od 5000 lat. Znaleziono zapisy na glinianych tabliczkach o sprowadzanych do Egiptu olejkach cedrowym i cyprysowym, co oznacza, że już wtedy kwitł międzynarodowy handel olejkami. W roku 3500 p.n.e. kapłanki w świątyniach egipskich paliły żywicowe kadzidełka o woni rozjaśniającej umysł, a także wspomagającej rytuał balsamowania ciał. Wierzenia Egipcjan utrzymywały, że zmarły w życiu pozagrobowym będzie potrzebował jeszcze cielesnej powłoki, stąd rozwinęła się sztuka długotrwałej konserwacji ciała za pomocą olejków aromatycznych. Jednocześnie zabalsamowane zwłoki chowano w otoczeniu naczyń wypełnionych olejkami zapachowymi. Egipcjanie kochali kąpiel i masaże, zwykle następujące po niej. Kąpiele odbywały się z dodatkiem zapachowych wód kwiatowych. Po kąpieli Egipcjanki leżały nagie, a niewolnice masowały je i namaszczały wonnymi olejkami. Głowy nacierały wonnymi woskami i olejami, aby w palącym słońcu pustyni mogły nadal pozostawać pachnące i namaszczone.
Nawet ich biżuteria wydzielała aromat perfum.
Kleopatra miała podobno użyć mocy olejku różnego, by oczarować Marka Antoniusza swymi wdziękami.
Egipcjanie stosowali również zioła jako antykoncepcję: mieszanki aromatyczne były przygotowywane i wlewane do pochwy, gdzie miały działać plemnikobójczo.
W starożytnym Egipcie wytwarzano perfumy, mocząc substrat roślinny w tłuszczach i olejach. Następnie mieszaninę wystawiano na kilka dni na działanie promieni słonecznych, uzyskując w ten sposób, w procesie zwanym infuzją, wyciąg roślinny. Wyciągi roślinne i olejki ofiarowywano bogom i boginiom, składając je w rzeźbionych wazach, których pełno było w świątyniach. Posągi bogów każdego ranka namaszczano cenny mi olejkami, przygotowując je do roli obiektów kultu.
Egipcjanie dobrze poznali zdolność zapachów do wpływania na emocje.
Perfumy komponowane były w celu podniesienia na duchu, rozproszenia niepokoju, zachęcenia do miłości, osiągnięcia spokoju oraz – w przypadku wojny – do wywołania agresji. Każdy faraon czuł się szczęśliwy, posiadając dużo, specjalnie dla niego skomponowanych perfum.
GRECJA I RZYM
Aromaterapia prawdopodobnie bierze swój początek z Egiptu, ale to Grecy rozwinęli ją znacząco. Substancje aromatyczne miały wielkie powodzenie w starożytnej Grecji i Rzymie.
Jeden z pisarzy greckich stwierdzał: „Najlepszą receptą na zdrowie jest dostarczanie mózgowi słodkich zapachów”.
Kultury te przywiązywały tak dużą wagę do zapachów, że nawet domy budowano w ten sposób, by część pomieszczeń wychodziła na ukwiecone ogrody, co dawało możliwość bezpośredniego korzystania z płynących z nich zapachów.
Wrażenia kulinarne wzbogacano, mocząc gliniane filiżanki i talerze, przed ich użyciem, w mieszankach zapachowych.
Gołębie zanurzano w perfumowanej wodzie i wypuszczano w sali, gdzie przyjmowano gości; latając, rozsnuwały w powietrzu całą paletę zapachów.
Grecy i Rzymianie wierzyli, że substancje aromatyczne łagodzą narkotyczne działanie alkoholu i pomagają zapobiegać kacowi. Uzasadnione było zatem stosowanie mirry, fiołków i róż w aromatycznym winie, a w czasie słynnych uczt obficie serwowano dania z płatkami róż.
Hipokrates, zwany ojcem medycyny, w swoich pismach odwołuje się do wielu roślin leczniczych stosowanych także w aromaterapii.
Rzymscy wojownicy, idąc do boju, zabierali mirrę mającą leczyć rany. Wiedza o uzdrawiających właściwościach roślin szerzyła się wraz z rozwojem cesarstwa rzymskiego. Gdziekolwiek docierały wpływy imperium, zbierano i sadzono nasiona oraz hodowano rośliny dla produkcji olejków.
AZJA
Istnieją dane, że już 5000 lat temu Chińczycy mieszkający nad Żółtą Rzeką stosowali korzenie tataraku i liście bylicy pospolitej jako środki higieniczne. Palili także aromatyczne drewno i zioła w hołdach składanych bóstwom.
Najstarszą formą medycyny indyjskiej jest ajurweda, co oznacza „wiedzę o długowieczności”. Stosowana jest od co najmniej 3000 lat i wiedza w niej zawarta nadal jest szeroko praktykowana. Głównym zastosowaniem ajurwedy jest masaż aromatyczny.
Piśmiennictwo religijne tego regionu świata zawiera przepisy i receptury zielarskie. Ashoka, buddyjski władca z III wieku p.n.e., usystematyzował i założył uprawy wielu do dziś stosowanych roślin leczniczych.
Budowniczowie świątyń do zaprawy dodawali, utarte w moździerzu, piżmo z wodą różaną. W południe słońce, ogrzewając mury, uwalniało zapachy. Także obecnie, przed przystąpieniem do modlitwy i medytacji, ludzie w Indiach nakładają na ciała olejki z róży, drzewa sandałowego, jaśminu lub kadzidła.
Maria Magdalena namaściła stopy Jezusa przypuszczalnie olejkiem z zapaliczki.
ŚRODKOWY WSCHÓD
Persowie od wielu wieków używali perfumowanej wody, uznaje się ich za wynalazców procesu destylacji olejków eterycznych. Woda różana była najpopularniejszym rodzajem perfum, a Persowie eksportowali ją do Chin, Indii i Europy. Arabowie w tym czasie osiągnęli postęp w chemii i odkryli sposób produkcji alkoholu. Po raz pierwszy stała się możliwa produkcja perfum z użyciem alkoholu i olejków aromatycznych, bez potrzeby użycia jako bazy - ciężkiego oleju.
INDIANIE AMERYKAŃSCY
Rdzenni Amerykanie żyli w harmonii z naturą. Używali roślin do wielu praktycznych celów, a także do rytuałów duchowych. Stanowili jedność z Matką-Ziemią i wierzyli w zachowanie równowagi między duchowymi a fizycznymi aspektami natury.
Cherokezi, podobnie jak szczepy Omaha i Ponca, palili dziką szałwię, aby oczyścić obszar negatywnej energii i złych duchów. Szałwii używano w czasie wielkich ceremonii. Członkowie plemienia Winnebago przeżuty korzeń wieszali na ubraniu, aby przyciągnąć szczęście , ochronę i miłość, oraz by zapewnić dobre łowy Pozwalali, aby wiatr owionął zapachem szałwii to, co zamierzali zdobyć.
Pierwotni mieszkańcy Hawajów byli znani z umiejętności przygotowywania i używania olejków zapachowych. Utarty miąższ orzecha kokosowego wraz z innymi roślinami wrzucano do tykw suszących się na słońcu. Do mieszanki dodawano wody, a ciepło słoneczne powodowało oddzielenie się i wypłynięcie na wierzch olejków zapachowych. Po odcedzeniu stosowane były jako aromatyczny nawilżacz skóry i ochrona przed działaniem słonej wody.
W wieku XII w Europie znano już aromaterapię w jej wczesnej formie. Podczas wypraw krzyżowych europejscy balwiarze uczyli się od arabskich chirurgów zasad higieny oraz stosowania olejków.
Na podłogach domostw rozścielano zioła, które miażdżone stopami ludzi wydzielały lotne olejki, a przed zarażeniem się jakąś chorobą chroniły noszone w zanadrzu bukieciki ziół.
W roku 1665, kiedy Wyspy Brytyjskie zaatakowała Wielka Zaraza (dżuma), londyńczycy palili na ulicach suche pędy lawendy, cedru i cyprysa.
HISTORIA AROMATERAPII
Aromaterapia wywodzi się wprost z dzieł arabskiego lekarza Awicenny (980-1037). Był lekarzem naczelnym szpitala w Bagdadzie i osobistym medykiem kalifów bagdadzkich. Opisał on ponad 800 leczniczych gatunków roślin. Do roślin rozszyfrowanych w jego pismach należą m.in. lawenda, rumianek i róża. Awicenna wynalazł metodę stosowania wyciągów przy złamaniach kończyn; napisał również podręcznik masażu, w tym sportowego. Dla aromaterapeutów jest on twórcą metody odparowywania i destylacji. Był także alchemikiem, który eksperymentował z białymi i czerwonymi różami. To właśnie za czasów Awicenny w Persji rozwinięto produkcję olejku różanego.
Zielnik Culpepera to księga dająca przejrzysty opis roślin leczniczych i wskazuje miejsca ich występowania. Jej autorem jest Nicolas Culpeper (1616-1654), lekarz i astrolog, który tłumacząc na angielski łacińską Farmakopeję, naraził się na gniew władz i członków Królewskiego Kolegium Lekarskiego. Pragnął aby z tej księgi korzystali zwykli ludzie. Dlatego dodał od siebie wskazówki na temat przygotowywania materiału roślinnego i zasugerował używanie roślinnych naparów do masowania i nacierania pacjentów.
W XVIII wieku w społeczeństwach rozwiniętych, w miarę postępu w leczeniu chorób metodami medycyny alopatycznej, aromaterapia popadła w niełaskę i zapomnienie. Dopiero ostatnimi czasy, w miarę gdy ludzie żądają informacji o naturalnych, pozbawionych efektów ubocznych sposobach leczenia, aromaterapia przybliża się do stanu powszechnej akceptacji, co zawdzięcza pracy prowadzonej przez kilkunastu pionierskich badaczy.
Chemik i wytwórca perfum René-Maurice Gattefosse (1881-1950) przeprowadził badania i stwierdził, że stosowanie olejków zapachowych przynosi zaskakująco korzystne efekty zdrowotne.
Pracując w Grasse, we Francji, stworzył termin „aromaterapia” i wprowadził go do opublikowanej przez siebie w 1937 roku książki o przeciwbakteryjnym działaniu olejków. Gattefosse’a uznaje się za odkrywcę leczniczych właściwości olejku lawendowego.
W tym czasie, w Australii, odkryto korzystne działanie olejku z drzewa herbacianego. Podczas II wojny światowej chirurg wojskowy dr Jean Valnet (zmarł w 1997 roku), pozostając pod dużym wpływem Gattefosse’a, zastosował olejki jako środek antyseptyczny na rany odniesione przez żołnierzy w czasie działań wojennych. Po wojnie kontynuował aplikację olejków w praktyce lekarskiej, a w 1964 roku opublikował pracę Aromatherapie.
Między 1920 a 1930 rokiem włoscy naukowcy i lekarze, Giovanni Gatti i Renato Cayola, przeprowadzili eksperyment dotyczący psychologicznych efektów działania olejków eterycznych. W 1922 roku opublikowali artykuł zatytułowany Działanie olejków na układ nerwowy, w którym omówili ich wpływ na ten układ, skupiając się na ich właściwościach pobudzających i uspokajających. Gatti i Cayola oceniali ciśnienie krwi, puls, krążenie krwi i częstość oddechu u pacjentów, którzy byli wystawieni na działanie zapachu. Zwłaszcza polecali olejek jaśminowy i cytrynowy w leczeniu niepokoju i depresji.
Margaret Maury (1895-1968) w latach 50- tych wprowadziła aromaterapię w Wielkiej Brytanii. Rozpuszczała olejki w podłożach olejkowych i używała ich do masażu. Maury uczyła tych technik kosmetyczki. Napisała również Tajemnicę życia i młodości, raport o odmładzaniu poprzez stosowanie olejków.
W ciągu ostatnich 20-30 lat wielu badaczy i lekarzy przyczyniło się do rozwoju aromaterapii, szczególnie profesor Paulo Rovesti z Uniwersytetu Mediolańskiego. Rovesti stwierdził: „ Aromaterapia nie jest odmienną medycyną, heretycką i nieoficjalną, przeciwnie, przeszła ona przez etap doświadczalny, aby zająć właściwe dla siebie miejsce wśród najskuteczniejszych środków w leczeniu”.
JAK DZIAŁA AROMATERAPIA
W trakcie aromaterapii pacjenci są bardziej podatni na bodźce węchowe i na leczenie w ogóle, w porównaniu z większością innych metod terapeutycznych. W czasie aromaterapii uzyskuje się szybkie odprężenie pacjenta. Już jeden podmuch zapachu może wywrzeć natychmiastowy wpływ na subtelną energię ciała.
Mózg jest organem niezwykle czułym i wrażliwym na zapachy. Zapachy przedostają się natychmiast do mózgu w sposób, który jest nieosiągalny dla większości innych środków i leków. Zjawisko to ma dwie przyczyny. Po pierwsze, węch jest jedynym zmysłem, którego receptory nerwowe mają bezpośredni kontakt ze światem zewnętrznym. Podobnie jak zmysł dotyku, węch jest zmysłem pierwotnym i skłonnym przede wszystkim do posługiwania się instynktownymi skojarzeniami. Po drugie, należy uwzględnić barierę krew-mózg. Ściany naczyń włosowatych transportujących krew są wybiórczo przepuszczalne. Chociaż drobne cząstki i cząsteczki tlenu przenikają przez ściany naczyń, molekuły większe, włącznie z lekami, nie są do tego zdolne.
Olejki eteryczne wnikają do ludzkiego organizmu na różnych drogach. Mogą być absorbowane przez skórę, poprzez płuca w procesie oddychania bądź też system nerwowy może sygnalizować ich obecność w otoczeniu bezpośrednio do układu limbicznego w mózgu.
Cząsteczki zapachowe rozchodzą się po śluzówce nosa, którą tworzy nabłonkowa tkanka węchowa wyposażona w miliony receptorów. Każda komórka chemoreceptorowa ma dwie wypustki: jedna prowadzi do powierzchni skóry wnętrza nosa, a druga łączy się z wypustkami nerwowymi u podstawy nabłonka węchowego. Impulsy nerwowe wędrują przez kość sitową w podniebieniu, dalej do jamy czaszkowej wzdłuż włókien nerwowych, które formują się w opuszki. Opuszki węchowe są częścią ośrodkowego układu nerwowego i strukturalnie cechują się obecnością licznych połączeń między neuronami, będącymi podstawą dywergencji i konwergencji w przekazywaniu impulsacji węchowej. W opuszkach dokonywana jest wstępna ocena bodźców węchowych. Z opuszek prowadzą ścieżki węchowe, prowadzące bezpośrednio do systemu limbicznego.
Ewolucyjnie układ limbiczny należy do najwcześniej rozwiniętych części mózgu. To w nim gromadzi się nasza pierwotna pamięć, instynkty i tu podlegają kontroli nasze funkcje życiowe. System limbiczny rejestruje obecność konkretnej cząsteczki olejku i w odpowiedzi mózg uwalnia związki chemiczne, takie jak hormony oraz neuromediatory odpowiedzialne za powstawanie reakcji umysłowych i emocjonalnych. Związki te mają również bezpośredni, fizyczny wpływ na organizm.
W trakcie wdychania niewielka liczba cząsteczek olejku bierze udział w wymianie gazowej między pęcherzykami płucnymi a cienkościennymi naczyniami włosowatymi. Pobierany z powietrza tlen jest zamieniany na wydychany dwutlenek węgla i jednocześnie cząsteczki olejku przedostają się do krwiobiegu.
Dwóch uczonych amerykańskich R. Axel i L.B. Buck otrzymali nagrodę Nobla za badania dotyczące receptorów węchowych i układu węchowego. Naukowcy opublikowali swoje badania w 1991 roku, gdzie opisali rodzinę około tysiąca genów kodujących receptory węchowe, znajdujące się na powierzchni komórek węchowych. Wykazali oni, że na jednej takiej komórce znajduje się tylko jeden typ receptora, odpowiadającego za wykrywanie cząsteczek zapachowych podczas ich wdychania.
Następnie pracując osobno, wyjaśnili działanie układu węchowego począwszy od tworzenia się receptorów, aż po przekazywanie sygnału i powstawanie wrażenia węchowego. [Ryc. 1]
Ludzki nos jest w stanie wyczuć ponad 10000 zapachów mimo, że pojedyncze komórki, zawierając tylko jeden receptor są wyspecjalizowane w rozpoznawanie tylko niewielkiej liczby związków zapachowych. Dzieje się tak ponieważ ludzki mózg zbiera sygnały z różnych receptorów poczym zapamiętuje i rozpoznaje wzorzec zapachowy, który jest odczuwany jako odrębny zapach.
Podczas masażu lub kąpieli skóra jest w bezpośrednim kontakcie z olejkiem a jego oddziaływanie na naskórek ma charakter miejscowy. Drobne cząsteczki olejku przenikają do skóry właściwej przez naskórek, a ponieważ skóra jest silnie ukrwiona, to wnikają one przez naczynia włosowate do całego układu krążenia. Krwiobieg jest głównym systemem transportowym organizmu. W strumieniu krwi cząsteczki olejku wędrują do miejsc, z których dociera „wołanie” o pomoc lub tam, gdzie mogą najskuteczniej działać.
Ryc. 1 Schemat działania receptora węchowego
Kobiety lepiej niż mężczyźni wypadają w testach sprawdzających wrażliwość na zapachy, bez względu na wiek. Ogólnie mówiąc, mają większą wrażliwość, która okresowo zmienia się w cyklu menstruacyjnym pod wpływem hormonów. W pierwszej połowie cyklu, gdy jest wysoki poziom estrogenów, wrażliwość na zapachy jest podwyższona. Po usunięciu jajników kobieta traci zdolność do wykrywania zapachów „piżmowych”; dzieje się tak, ponieważ aromaty te związane są z wabieniem i prokreacją. Zdolność tę kobiety odzyskują, przyjmując syntetyczne estrogeny.
ZABIEGI AROMATERAPEUTYCZNE
Zabiegi aromaterapeutyczne służą zdrowiu, urodzie i komfortowi życia. Należy jednak pamiętać, żeby dokładnie stosować się do wskazówek oraz zwracać szczególną uwagę na przeciwwskazania i ograniczenia. W żadnym przypadku nie wolno przekraczać zalecanych dawek.
1. Należy używać tych olejków i mieszanek olejków, których zapach najbardziej odpowiada.
2. Przygotowując mieszankę, nie należy mieszać ze sobą więcej niż 5 olejków eterycznych.
3. Nie należy stosować większych dawek olejków niż to jest wskazane: 5-10 kropli w kominku aromaterapeutycznym, 10-15 kropli do kąpieli w wannie, 15-30 kropli w 50ml oleju roślinnego do masażu.
4. Olejki eteryczne stosowane doustnie powinny być zawieszone lub rozpuszczone w alkoholu, oleju lub wodzie przy zachowaniu zalecanych stężeń.
5. Nie należy stosować nierozcieńczonych olejków bezpośrednio na skórę.
6. Przed pierwszym zabiegiem aromaterapeutycznym trzeba wykonać test uczuleniowy.
a). kroplę olejku lub mieszanki rozpuścić w łyżce oleju roślinnego i wetrzeć za uchem lub na mostku. Jeżeli w ciągu 12 godzin nie pojawi się czerwony odczyn, wypryski, podrażnienie lub swędzenie, można stosować olejek;
b). test skórny plasterkowy: zwilżony kroplą olejku wacik należy przyłożyć w zgięciu łokcia, nadgarstka lub ramienia; zabezpieczyć miejsce przylepcem chroniącym przed wilgocią na 24 godziny. W przypadku przykrej reakcji należy zrezygnować z używania danego olejku.
7. Nie wolno łączyć kąpieli aromaterapeutycznych z myciem ciała w płynach pianotwórczych.
8. Należy pamiętać o ogólnych przeciwwskazaniach.
9. Powinno się stosować olejki eteryczne wysokiej jakości.
10. Olejki eteryczne należy stosować z przekonaniem o ich leczniczych właściwościach, czerpiąc przyjemność z piękna ich zapachów.
MASAŻE
Podczas masażu aromaterapeutycznego wonne cząsteczki olejku oddziałują leczniczo nie tylko przez skórę, ale również przez drogi oddechowe. Masaż taki polega na masowaniu całego ciała lub tych jego części, w których odczuwana jest dolegliwość. Używane są do tego celu mieszanki olejków eterycznych rozpuszczonych w nośniku. W aromaterapii zaleca się stosowanie bezwonnych, kosmetycznych olejów roślinnych: oleju z nasion winogron lub oleju ze słodkich migdałów. Można do nich dodawać pielęgnacyjne oleje kosmetyczne, takie jak awokado, jojoba. Na codzienny użytek domowy można stosować praktycznie wszystkie oleje jadalne (np. olej słonecznikowy, kukurydziany, sojowy). [Brud 2002, Walters 1998, Kowalczyk 2004].
Roztwory olejków do masażu przyrządza się każdorazowo przed zabiegiem. Na jeden masaż zużywa się średnio łyżkę stołową roztworu (ok. 10ml), zawierającego 2-6 kropli mieszaniny olejków. [Brud 2002, Kowalczyk 2004].
Kompresy są formą miejscowej kąpieli aromatycznej. Watę, gazę lub ręcznik nasącza się roztworem mieszaniny olejków eterycznych w wodzie, następnie wyciska się nadmiar wody, przykłada do bolącego miejsca i trzyma nawet do dwóch godzin. Można stosować zimne lub ciepłe kompresy.
Na bóle reumatyczne, mięśniowe, artretyzm, nerwobóle, bóle menstruacyjne i stany zapalne skóry należy stosować kompresy ciepłe. Przy bólach głowy, nadwyrężeniach ścięgien, stawów itp. stosuje się kompresy chłodne lub zimne (z lodem).
KĄPIELE
Dodanie olejku do gorącej kąpieli sprawia, że wchodzi on w kontakt z całą skórą i jednocześnie w procesie oddychania wnika do płuc. Ciepła kąpiel z dodatkiem olejku może pomóc m.in. przy stresie, bezsenności, zmęczeniu, infekcjach górnych dróg oddechowych, bólach mięśniowych i chorobach skóry. Do kąpieli aromaterapeutycznej mieszankę olejków, w ilości czterech do sześciu kropel, wlewa się na powierzchnię ciepłej (ale nie wrzącej) wody w wannie.
W przypadku stosowania olejku w czystej postaci, konieczne jest staranne rozprowadzenie go po powierzchni wody, najlepiej z odrobiną śmietanki, w celu uniknięcia oparzenia skóry. Można również przygotować sobie butelkę olejku kąpielowego, mieszając 3 łyżeczki (45ml) oleju nośnikowego, łyżeczkę (5ml) olejku z kiełków pszenicy oraz 15-20 kropli olejku eterycznego. Po mocnym wstrząśnięciu dodaje się łyżeczkę mieszanki do kąpieli.
Przy ewentualnym stosowaniu płynów do kąpieli, zamiast mydła należy dobierać płyny słabo perfumowane i niepieniące. Wtedy można olejek dodać do wanny z płynem. Przy używaniu płynów tworzących obfitą pianę trzeba się liczyć z dużymi stratami olejku w pianie; a zwiększanie ilości nie wiele pomaga i tak naprawdę taka kąpiel nie ma sensu z punktu widzenia wykorzystania właściwości terapeutycznych olejków.
Chory wdycha olejki wraz z parą wodną, dymem palonego zioła olejkowego lub zapachu z lampek olejkowych. Metoda ta jest zalecana zarówno przy schorzeniach narządów wewnętrznych, jak i przy problemach natury psychologicznej. Inhalacje pomagają oczyścić płuca i zatoki z wydzielin oraz są skuteczne w stanach zapalnych.
Aby wdychanie było możliwe, cząsteczki olejku muszą się znaleźć w powietrzu. W tym celu dodaje się dwie lub trzy krople olejku do miseczki z parującą wodą. Następnie należy się pochylić nad tym roztworem, okryć głowę ręcznikiem i wdychać opary przez 5-10 minut. Po chwili odpoczynku – powtórzyć inhalację.
Łagodną formą inhalacji (mieszanki nasenne, szczególnie dla dzieci) jest nakapianie mieszanki olejków na chusteczkę i umieszczenie w pobliżu łóżka lub miejsca przebywania pacjenta. Jednak najwygodniejszą i najpopularniejszą formą inhalacji są kominki aromaterapeutyczne.
PŁUKANKI
Płukanki stosuje się w przypadku problemów z gardłem i jamą ustną. Stosuje się 3-4 krople olejku lub mieszanki olejków w 100ml ciepłej wody i płucze się gardło lub jamę ustną.
FORMY KOSMETYCZNE
TONIKI BEZALKOHOLOWE...
dabrowski82