SPLENDOR JESIENNEGO KSIĘŻYCA
Pełne oddania wiersze, które napisał
Lama Tsongkhapa
„Współzależne powstawanie: Chwała Buddzie”
“Dependent Arising: A Praise of the Buddha”
1.
Składam hołd memu guru, Mandżuśriemu w rozkwicie młodości!
Dostrzegając i rozważając współzależne powstawanie,
Był mądrością najwyższą, nauczycielem najwyższym.
Przed nim, który - posiadłszy wiedzę - nauczał
Rządzącego wszystkim, współzależnego powstawania,
Chylę się w pokłonie.
2.
Spośród cierpień istniejących w świecie,
Żadne nie ma przyczyn innych niż głupota.
Zrozumienie, zdolne tę przyczynę obalić, jest,
Jak rzekłeś, niczym innym, jak współzależnym powstawaniem.
3.
Jakże ci, co mają dar inteligencji, mogliby nie uznać
Współzależnego powstawania za serce Twej doktryny.
Gdzież, zatem, jest większa chwała Twoja,
Niż w chwale współzależnego powstawania?
4.
„Cokolwiek zależy od okoliczności, jest pozbawione istoty.”
Czyż mamy nauczanie potężniejsze, niż to!
Głupcy, jednakże, stosując go,
Zakleszczają tylko mocniej okowy swych skrajnych poglądów,
Podczas gdy mędrcy - dzięki niemu - przecinają splątaną sieć wymysłów.
5.
Nauczania tego nie znajdziemy w pracach innych,
Tytuł nauczyciela przysługuje, więc, wyłącznie Tobie.
Nadawany innym, jest tylko czczym pochlebstwem,
Dla lisa, obwoływanego lwem.
6.
Największy z nauczycieli! Najpotężniejszy obrońco!
Mówco najdoskonalszy! Przewodniku najdoskonalszy!
Składam pokłon nauczycielowi współzależnego powstawania!
7.
Łaskawy mistrzu, udzielałeś nauk,
By wspomóc wszystkie żyjące istoty.
Pustka jest rdzeniem tych nauk,
A ich najwyższym potwierdzeniem – współzależne powstawanie.
8.
Ci, co hołdują zapatrywaniom przeciwstawnym,
I zaprzeczają podstawom Twojego poglądu,
Jakże mają pojąć Twoje nauki?
9.
Według Ciebie, z pustki, rozumianej jako współzależne powstawanie,
Nie wynika wzajemna sprzeczność
Braku wrodzonej jaźni, i zdolności do funkcjonowania.
10.
Trwać, jednakże, przy poglądzie przeciwstawnym -
Że pustka wyklucza funkcjonowanie,
A funkcjonowanie wyklucza pustkę -
To jak wpaść w niebezpieczną pułapkę.
11.
Z tego powodu, w Twoim nauczaniu,
Wiedza o współzależnym powstawaniu ma rangę najwyższą,
Ale - wyznając pogląd o jaźni i nieistnieniu -
Nie można tej wiedzy posiąść.
12.
Brak zależności, jak rzekłeś, jest jak kwiat niebiański,
Brak zależności - wobec tego - nie istnieje.
Cokolwiek istnieje wskutek swej własnej natury,
Zaprzecza istnieniu wskutek przyczyn i okoliczności.
13.
Nie istnieje nic, co powstałoby inaczej, niż współzależnie.
Nie istnieje więc nic, co nie byłoby pozbawione wrodzonej natury.
14.
Własna natura, jak rzekłeś, to coś niezniszczalnego.
Wobec tego, zjawiska, posiadające taką naturę,
Uniemożliwiałyby istnienie nirwany,
Samsara zaś nie miałaby kresu.
15.
Z tego względu, rycząc niby lew,
Wciąż i wciąż, głosiłeś nieobecność jaźni,
A pośród zgromadzenia mędrców,
Któryż śmiałby rzucić Ci wyzwanie?
16.
„Powszechna nieobecność jaźni”,
„To powstaje za przyczyną tamtego ”.
Oba te stwierdzenia są prawdą,
I, co należy udobitnić,
Oba zachodzą równocześnie – bez sprzeczności.
17.
Co więcej, dzięki współzależnemu powstawaniu,
Nie jesteśmy uzależnieni od skrajnych poglądów.
To doskonałe nauczanie, mój obrońco,
Czyniące Cię mówcą najdostojniejszym.
18.
„Wszystko z natury jest puste”, i „To powstaje z tamtego” --
Takie stwierdzenia nie wykluczają się, lecz dopełniają wzajemnie.
Czyż jest coś cudowniejszego, bardziej zaskakującego niż to?
Sławić Cię w ten sposób, to zaprawdę Cię sławić!
Każdy inny splendor jest pomniejszy.
19.
To, że niektórzy, wrodzy wobec Ciebie,
Trwający, jako niewolnicy ignorancji,
Nie mogą znieść dźwięków, niosących wieść o braku jaźni -
Nie stanowi dla mnie żadnej niespodzianki.
20.
To, że inni, akceptujący współzależne powstawanie -
Klejnot koronny Twego nauczania –
Nie są w stanie tolerować ryku pustki,
To mnie zaskakuje.
21.
Jeśli właśnie w imię współzależnego powstawania –
Najdoskonalszych wrót do bezjaźniowości –
Postulują oni istnienie jaźni, jakże mieliby podążać
Po tej szlachetnej ścieżce, radującej Ciebie,
Po tym niezrównanym szlaku, przebytym szczęśliwie przez dostojne istoty?
22.
Jaźń – realna i niezależna;
Współzależne powstawanie – nierealne i o zależnej naturze;
Jak - bez sprzeczności – mogłyby te dwa stwierdzenia
Zachodzić równocześnie?
23.
W konsekwencji, to, co powstaje współzależnie,
Zawsze jest puste i pozbawione istoty.
Niemniej jednak, rzeczy nie jawią się nam w taki sposób.
Wobec tego, jak rzekłeś, wszystko jest jak iluzja.
24.
„Inni mogą atakować Twoje nauczanie,
Ale nigdy nie będą Ci równi”.
Taki werdykt uprawomocnia Twoja nauka o współzależnym powstawaniu.
Dlaczego? Gdyż wyjaśnienia w niej zawarte,
Wykluczają jakąkolwiek możliwość
Nieprawidłowych stwierdzeń lub fałszywych negacji,
Dotyczących wszelkich zjawisk – tak oczywistych, jak i ukrytych
25.
Ta szczególna ścieżka współzależnego powstawania –
Powód, by postrzegać twe słowa jako niezrównane -
Wzbudza przeświadczenie, co do prawomocności innych nauk.
26.
Dostrzegłszy prawdę, nauczałeś jej.
Ci, którzy podążają za Tobą, pozostawią za sobą wszystkie troski,
Albowiem dotrą oni do korzeni wszelkich błędów.
27.
Ci, wszakże, którzy pominą Twoje nauczanie,
Choćby praktykowali długo i mozolnie,
Będą odtwarzać na powrót swe błędy,
Gdyż zjednoczyli się z poglądami o jaźni.
28.
O! Gdy mędrcy dostrzegają tę różnicę,
Jakżeby mogli nie czcić Cię,
Z samej głębi serc swoich!
29.
Po cóż mówić o wielorakich naukach!
Najprostsza wiara, w choćby jedną ich cząstkę,
Dostarczy największej spośród radości!
30.
Niestety! Mój umysł zniszczyła ignorancja!
Tak długo przyjmowałem schronienie
W tym wielkim skarbcu chwalebnych wartości,
Lecz nawet jednej z nich nie posiadłem na własność.
31.
Jak dotąd, jednak, moje życie nie wślizgnęło się
Pomiędzy szczęki Pana Śmierci,
I - posiadając odrobinę wiary w Ciebie -
Uważam się za szczęśliwca.
Pośród nauczycieli – nauczyciel współzależnego powstawania,
Pośród wiedzy – wiedza o współzależnym powstawaniu.
Jako wspaniały zwycięzca w świecie,
Wiesz, że właśnie te dwa czynniki, a nie jakiekolwiek inne,
Są najdoskonalsze.
32.
Wszystko, czego nauczasz,
Wynika ze współzależnego powstawania,
A za swój cel ma przekroczenie cierpienia.
Każdy czyn Twój, przeto, służy uspokojeniu.
33.
O! Twoje nauczanie!
Spośród tych, którzy słysząc je, podążyli za Tobą,
Wszyscy odnajdą spokój.
A skoro tak, któż mógłby go nie cenić?
34.
W całym zakresie nauk – żadnej sprzeczności;
Argumenty przeciwników – wszystkie w pył rozbite,
Dwa cele żyjących istot - spełnione.
Wciąż i wciąż wzrasta radość,
Którą odnajduję w tym nauczaniu!.
35.
Dla tej wiedzy porzucałeś,
Wciąż i wciąż na nowo, na przestrzeni całych eonów,
Tych, których kochałeś, swój dobytek,
Niekiedy ciało, innym razem życie.
36.
Gdy dostrzegam takie cnoty,
Twój umysł przywabia mnie,
Niczym haczyk rybę.
Nie usłyszeć Dharmy z własnych ust Twoich –
Jakież to nieszczęście!
37.
Ból, jaki ta żałość wywołuje,
Sprawi, że mój umysł nigdy Cię już nie poniecha,
Jak matka, która swe drogocenne dziecko
Zawsze hołubi w umyśle.
38.
I kiedy rozważam Twe słowa,
Myślę o słuchaniu Cię - cokolwiek mówisz -
Nauczycielu o głosie melodyjnym jak Brahma,
Jaśniejący cnotami doskonałości,
Otoczony girlandą światła -
Twa oświecona forma odbija się w moim umyśle,
Jak chłodne światło księżyca,
Lekarstwo na moje rozognione męczarnie.
39.
Ci, którzy nie posiedli mądrości tej cudownej doktryny,
Doświadczyli pomieszania i gmatwaniny, jak splątana trawa.
Dostrzegając to, podążałem pilnie za wielkimi uczonymi,
Wciąż i wciąż, tropiąc Twe myśli,
Zagłębiając się w prace tradycji tak własnej, jak innych.
Lecz umysł mój wciąż był targany przez wątpliwości.
40.
Gdy, dzięki dobroci mych lamów, poznałem
Nieprzewyższony pojazd, w którym pozostawiłeś za sobą
Skrajności istnienia i nieistnienia,
Objaśniony przez przepowiedzianego Nagardżunę -
Lotos Jego słów, który wzrósł w blasku światła księżyca
Wspaniałych nauk Czandrakirtiego,
Którego tarcza nieskalanej mądrości poruszała się
Swobodnie po niebiosach słów Twoich,
Rozpraszając ciemności, którymi żywią się skrajności,
I gasząc gwiazdy fałszywych oratorów –
To właśnie wówczas mój umysł odnalazł spokój.
41.
Pośród wszystkich czynów Buddy, Jego słowa były czynem największym,
A były to słowa o współzależnym powstawaniu.
Niechaj więc mędrcy pamiętają Go właśnie w ten sposób.
42.
Jeśli mnich, otrzymawszy święcenia na drogę Buddy,
Unika nieścisłości, studiując Jego słowa,
I praktykuje jogę wielkiego spełnienia,
To posiadł pełne oddania poświęcenie
Dla tego wielkiego źródła prawdy.
43.
Dzięki dobroci moich lamów,
Napotkałem nauki największego z nauczycieli.
Dedykuję więc tę zasługę, aby każda żyjąca istota
Otrzymała pokarm od prawdziwego, duchowego przyjaciela.
44.
Modlę się, by nauki Tego, który jest samą dobrotliwością,
Pozostały, aż po kres czasu, nierozproszone przez wiatry fałszywych poglądów,
I wraz z wiarą w Buddę, osiągniętą poprzez zrozumienie
Ich rdzennej natury, oby przetrwały wiecznie.
45.
We wszystkich żywotach, nawet za cenę życia,
Obym nigdy ani nie cofnął się, ani nie zawahał, w pracy
Na rzecz cudownej doktryny wspaniałego Buddy,
Który jasno ukazał istotę współzależnego powstawania.
46.
Modlę się, abym spędził moje dni i noce,
Rozmyślając, jak mógłbym rozprzestrzenić Dharmę,
Zrodzoną z bohaterskiej wytrwałości,
W obliczu niezliczonych trudności,
Tego najwspanialszego z przewodników.
47.
Gdy będę dokładał takich starań,
Całym swoim sercem i szczerze,
Oby nieustannie wspierali mnie Brahma, Indra, Mahakala,
Czterech strażników świata i wszyscy inni obrońcy.
Kolofon:
Na podstawie wersji angielskiej na język polski przełożyła ÓBarbara Kropiwnicka
©Gavin Kilty, 2001 Exerpted from “The Splendor of an Autumn Moon. Devotional Verse of Tsonghkapa” with permission of Wisdom Publications, 199 Elm St.,Sommerville MA 02144 U.S.A. www.wisdompubs.org
Planetar81