Zahn Timothy - Kobra 04 - Wojna Kobry.pdf - Zahn Timothy - Zabr7

Timothy Zahn

Wojna Kobry

tom 4 Cykl: Kobra

ROZDZIAŁ 1

Przez dłuższą chwile Pyre leżał nieruchomo w hamaku i zastanawiał się, co go obudziło.

Prześwitujące przez liście drzew promienie słońca uświadomiły mu, że zbliża się wieczór. Zdał

sobie sprawę, że przespał cały dzień, i zrobiło mu się trochę głupio. Pomyślał, że zbudził się,

ponieważ całe jego ciało wypoczęło musiał być o wiele bardziej zmęczony, niż początkowo sądził.

Zaczął właśnie wysuwać rękę ze śpiwora, kiedy nagle usłyszał czyjeś stłumione pokasływanie.

Zamarł bez ruchu, włączywszy wzmacniacze słuchu na największą czułość. Naturalne odgłosy lasu

rozbrzmiały mu w uszach niczym głośny ryk... a oprócz tych dobrze znanych dźwięków usłyszał

ciche głosy ludzi. Musiało ich być wielu, co najmniej dziesięciu.

"Polowanie?" - pomyślał z niejaką nadzieją. Wiedział jednak, że podczas takich wypraw

rozmowom towarzyszą zazwyczaj odgłosy kroków, nie słyszał ich jednak. Od czasu do czasu ktoś

przenosił tylko ciężar ciała z nogi na nogę. Nawet myśliwi, podkradający się do zwierzyny,

powinni robić więcej hałasu... co znaczyło, że nieoczekiwani goście byli zapewne bardziej

wędkarzami niż myśliwymi.

A w pobliżu, o ile mu było wiadomo, znajdowały się tylko dwie ryby warte tak dokładnie

zaplanowanej akcji: on sam i "Dewdrop".

Niech to diabli.

Powoli, poruszając się jak najciszej, zaczął wyplątywać się z leżącego w hamaku śpiwora i

otaczającej go obronnej klatki. Jeżeli go śledzili, robił błąd, ale bez względu na to, czy zauważą

jego obecność, czy nie, nie miał zamiaru dać się schwytać związany niczym prosię. W pewnej

chwili klatka zaskrzypiała, dźwięk ten rozbrzmiał mu w uszach niczym wybuch granatu

atomowego, ale na szczęście nikt więcej tego nie usłyszał. W następnej minucie stał już na gałęzi,

na której rozwiesił hamak, przyciskając mocno plecy do pnia drzewa.

Niedoszła zwierzyna gotowa była przedzierzgnąć się w myśliwego. Ciche głosy dochodziły z

części lasu oddzielającej go od "Dewdrop", zaczął więc schodzić po pniu, zatrzymując się na

każdej gałęzi i nasłuchując.

Nie zauważywszy żadnego Qasamanina, dotarł na ziemię, ale dobiegające coraz wyraźniej głosy,

pozwoliły mu lepiej zorientować się, gdzie znajduje się obława dzięki czemu przestał się dziwić, że

dali mu spokój. Wyglądało na to, że wszyscy zostali rozstawieni wzdłuż skraju lasu rosnącego

najbliżej "Dewdrop" oraz że zwracali uwagę i broń tylko na statek. Organizowanie takiej akcji po

prawie tygodniu od chwili lądowania musiało świadczyć o tym, że dzieje się coś złego. W tej

chwili nie było ważne, czy to ktoś z grupy zwiadowczej zawalił sprawę, czy też może był to jeden z

przejawów wyolbrzymiającej wszystko qasamańskiej paranoi. Liczyło się tylko...

Liczyło się to, że życie Joshuy Moreau znalazło się w niebezpieczeństwie. A jeżeli go zabili, kiedy

Pyre spał, wówczas...

Kobra przygryzł mocno wewnętrzną część policzka. Uspokój się! - warknął do siebie. - Przestań i

zamiast wpadać w panikę, zacznij myśleć. Fakt, że Qasamanie nie zdecydowali się jeszcze na

zaatakowanie "Dewdrop", oznaczał, że widocznie nie byli do tego gotowi... a jeżeli tak, to może

Joshua i inni wciąż jeszcze żyli. Qasamanie wiedzieli, że atak na grupę zwiadowczą musiał

zaalarmować załogę statku, a byli zbyt sprytni, by uderzyć.

Jeżeli ani Cerenkov, ani ludzie na statku nie mieli pojęcia, co się święci, wszystko zależało teraz od

Pyre'a.

Nie miał wielkiego wyboru. Jego awaryjna słuchawka była urządzeniem umożliwiającym łączność

tylko w jedną stronę; nie mógł więc porozumieć się ze statkiem. Urządzenie do komunikacji

laserowej było dobrze ukryte i zapewne nie wpadło w ręce Qasaman, lecz jeżeli nawet ich kordon

nie znajdował się dokładnie w tamtym miejscu, to z pewnością musiał stać niedaleko. Pozabijać ich

wszystkich? To byłoby zbyt ryzykowne, może nawet samobójcze, i z pewnością zmusiłoby

Qasaman do natychmiastowego rozpoczęcia akcji.

Gdyby jednak Qasamanie nie widzieli się nawzajem, może udałoby się unieszkodliwić po cichu

jednego albo dwóch stojących najbliżej kryjówki, nie alarmując przy tym pozostałych. Wyciągnąć

szybko laser, znaleźć jakieś bezpieczne miejsce - chociażby na wierzchołku drzewa, jeżeli to będzie

konieczne - i nawiązać łączność ze statkiem. Może wspólnie Uda się wymyślić jakiś sposób, żeby

sprzątnąć Moffowi sprzed nosa całą grupę.

Zwracając uwagę na zeschłe, szeleszczące przy każdym kroku liście, Pyre ruszył ostrożnie w stronę

kryjówki, rozglądając się na wszystkie strony. Ocenił, że zostało mu już tylko pięć metrów, kiedy

nagle w uszach zabrzmiał mu przenikliwy jazgot.

Odruchowo odskoczył w bok. Zanim jeszcze mózg zdążył zinterpretować ten dźwięk, awaryjna

słuchawka odebrała silne zakłócenia. Jednym płynnym ruchem wyszarpnął ją z ucha, ale kiedy

echo tego dźwięku zamierało w jego mózgu, uświadomił sobie z przerażeniem, że się spóźnił.

Zakłócenia o tak dużej sile musiały oznaczać, że Qasamanie chcieli uniemożliwić ludziom wszelką

łączność radiową w promieniu co najmniej kilkudziesięciu kilometrów. A to z kolei oznaczało, że

postanowili rozpocząć swoją akcję... - Gifss - usłyszał nagle jakiś syk.

Znieruchomiał na widok dwóch maskujących się Qasaman. Stali zaledwie o kilka metrów przed

nim. Wymierzone w niego pistolety wydały mu się większe od tych, które widywał zazwyczaj, a

rozłożone do lotu skrzydła mojoków świadczyły o tym, że i ptaki również mają się na baczności.

Jeden z mężczyzn mruknął coś i zaczął iść powoli w stronę Pyre'a, nie przestając mierzyć w pierś

Kobry.

Nie było czasu na zastanawianie się nad skutkami jakiejkolwiek akcji, ani na żadne rozmyślania

poza jednym: w jaki sposób wyjść cało z opresji, nie alarmując przy tym. wroga. Było jasne, że

napastnikom chodzi o to, by załoga "Dewdrop" nie dowiedziała się o ich obecności. Jeżeli więc

Pyre tym samym pokrzyżuje ich plany. Jego atak musi być szybki i skuteczny.

Pyre jeszcze nigdy w życiu nie zabił człowieka. Był tego bliski owego pamiętnego dnia, dawno

temu, kiedy w ciągu kilku zaledwie sekund najstraszliwszej wymiany laserowego ognia, jaką udało

mu się widzieć w tamtych czasach, i kiedykolwiek potem. Jonny Moreau i jego rzekomo

zmartwychwstały towarzysz zastrzelili kilka Kobr - niedoszłych kacyków Challinora. Był wtedy

kilkunastoletnim chłopcem, mieszkańcem borykającej się z wieloma problemami osady, i przeżył

widok tylu zmasakrowanych ciał ludzkich, że później przez długi czas nie mógł uwolnić się od

koszmarów - zwłaszcza, że dzięki wcześniejszemu poparciu planów Challinora czuł się za to

wszystko współodpowiedzialny. Nie chciał więc brać na swoje sumienie śmierci następnych ludzi.

Ale nie miał wyboru. Żadnego. Jego broń soniczna mogła z tej odległości ogłuszyć napastników,

wiedział jednak, że nie na długo... a poza tym, zakres częstotliwości, na który byli wrażliwi ludzie,

zapewne różnił się od tego, na który reagowały ich mojoki. Trzeba zaś było unieszkodliwić

wszystkich naraz, zanim ktokolwiek - czy to Qasamanin, czy mojok - będzie miał czas ostrzec

innych.

Zbliżający się do niego napastnik znajdował się tymczasem w odległości dwóch metrów,

przepisowo nie zasłaniając celu swojemu partnerowi. Cztery szybkie mrugnięcia okiem, żeby

nastawić celownik nanokomputera na właściwe cele, delikatne naciśnięcie językiem podniebienia

w celu uruchomienia systemu automatycznego naprowadzania na cel... i kiedy Qasamanin otwierał

usta, żeby coś powiedzieć, Pyre strzelił.

Lasery jego małych palców rozbłysły nitkami światła, bo Pyre ruchami dłoni i nadgarstków

reagował na rozkazy sterowanych przez komputer serwomotorów. Jak wszystkie odruchy Kobry, i

te były niesamowicie szybkie, toteż cała akcja dobiegła końca w czasie krótszym niż mrugnięcie

okiem.

To nie było zbyt trudne - pomyślał, kucając pod pniem drzewa i czekając, czy cichy odgłos

padających na ziemię ciał nie zwróci czyjejś uwagi. - Właściwie było całkiem łatwe. Popatrzył na

trupa, który upadł niemal tuż przed nim, i na jego głowę z wypaloną w niej laserem dziurą,

częściowo zasłoniętą teraz przez leśne runo. Kiedy jednak przeniósł wzrok na mojoka, który zginął

tak szybko, że wciąż jeszcze obejmował szponami gruby naramiennik, zaczął gwałtownie drżeć i

musiał ze sobą walczyć, żeby nie zwymiotować.

Czekał tak przez pot minuty, aż ustąpią najgorsze skurcze mięśni i smak żółci w ustach, zanim

zaczął ponownie skradać się do kryjówki. Nie mając w uchu słuchawki, której jazgot odwracałby

jego uwagę, zdołał przebyć pozostałą część drogi bez żadnych przygód. Raz tylko, kiedy

wyjmował urządzenie, zobaczył jakiegoś Qasamanina. Tamten jednak był odwrócony w inną

stronę i Pyre zdołał ukończyć pracę, nie zwracając na siebie niczyjej uwagi.

Zagłębiwszy się bardziej w las, szedł na południe. Liczył na to, że Qasamanie nie naszpikowali

swoimi oddziałami całego tego przeklętego lasu. Nawet gdyby to uczynili, zawsze mógł wspiąć się

na drzewo i z jego wierzchołka spróbować nawiązać łączność ze statkiem.

Przesadna ostrożność tubylców nie sięgała jednak tak daleko. Linia kordonu kończyła się zaledwie

sto metrów od kryjówki; Pyre odszedł dalsze pięćdziesiąt metrów, a później ponownie skręcił w

stronę granicy lasu. Zauważył rosnący tam krzak, i pomyślał, że będzie mógł wycelować antenę

laserowego nadajnika w dziób "Dewdrop" bez zwracania na siebie uwagi obserwatorów z wieży

kontrolnej po drugiej stronie lotniska. Leżąc na ziemi, rozstawił urządzenie tak szybko, jak tylko

umiał, i naprowadził celownik anteny na miejsce na dziobie, w którym znajdowała się większość

gniazd z czujnikami. Pomodliwszy się w duchu, pstryknął przełącznikiem.

- Tu Pyre - mruknął do mikrofonu. - Odezwijcie się, jeżeli mnie ktoś słyszy.

Nikt się jednak nie odezwał. Odczekał kilka sekund, a później nieznacznie przesunął celownik w

bok i spróbował po raz drugi. Nadal żadnej odpowiedzi.

Mój Boże - pomyślał - czyżby udało się im zabić wszystkich na pokładzie? Uważniej popatrzył na

kadłub, starając się dostrzec na nim ślady po kulach czy odłamkach. Może zastosowali jakiś gaz,

który przedostał się na pokład, nie uszkadzając kadłuba? Czując, jak trwoga ściska go za gardło,

jeszcze raz nieznacznie zmienił położenie celownika.

- ... Almo, jesteś tam? - usłyszał. - Odezwij się, Almo! Ciało Pyre'a odprężyło się w poczuciu

nagłej ulgi.

- Jestem tu, pani gubernator - odetchnął głośno. - Obawiałem się, że przydarzyło się wam coś

złego.

- Ta-a, niewiele brakowało - odparła ponuro Telek.

- W jakiś sposób się zorientowali, że ich szpiegujemy, a teraz zastanawiamy się, czy chcą wziąć

statek szturmem, czy też z uwagi na własne bezpieczeństwo uznają, że lepiej będzie wysadzić go w

powietrze.

- Ma pani jakieś wiadomości od grupy zwiadowczej? - zapytał Pyre, zmuszając się, by jego głos nie

zdradzał dręczącego go niepokoju.

- Wciąż jeszcze są w autokarze razem z Moffem i chyba na razie nic się nie stało. Ale nie wiozą ich

do Sollas, a zapewne do następnego miasta. Mieliśmy nadzieję, że uda się nam skontaktować z tobą

w porę i że będziesz mógł się do nich dostać, zanim oddalą się od statku.

- No i? - przynaglił ją Pyre.

Telek zawahała się.

- No cóż... Oceniamy, że autokar powinien minąć skrzyżowanie z główną drogą wiodącą do Sollas

za jakieś dziesięć do piętnastu minut, ale to ponad dwadzieścia kilometrów stąd...

- Ilu Qasaman jest w środku? - przerwał jej bezceremonialnie.

- Zwyczajna sześcioosobowa eskorta - powiedziała. - Rzecz jasna, także ich mojoki. Nie wiem

jednak, czy nawet gdyby udało ci się dotrzeć tam na czas, będziesz mógł uwolnić ich w taki

sposób, żeby nikomu nic się nie stało.

- Coś wymyślę. Tylko nie odlatujcie, dopóki nie wrócę... albo dopóki nie stanie się jasne, że nie

wrócimy wcale.

Nie czekając na odpowiedź, przerwał połączenie i zaczął wycofywać się na czworakach zza

skrywającego go krzaka, w głąb zbawczego lasu. Pozostawił jednak ukryty laser, aby mógł z niego

skorzystać później. Dwadzieścia kilometrów w dziesięć minut. Beznadziejna sprawa, nawet gdyby

miał biec po równej drodze, zamiast przedzierać się przez leśne gąszcze... pocieszał się jednak tym,

że może Qasamanie zaplanowali to wszystko zbyt sprytnie. Sześciu strażników w zwykłym

autokarze nie stanowiło skutecznej ochrony, nawet jeśli uwzględnić ich mojoki i fakt, że pilnowali

tylko czterech i to nieuzbrojonych więźniów. Gdyby Pyre był na ich miejscu, postarałby się przy

pierwszej okazji zamienić autokar na jakiś bezpieczniejszy pojazd... a jeżeli rozumował

prawidłowo, wprost idealnym miejscem do takiej przesiadki byłoby znajdujące się na południe od

nich skrzyżowanie dróg.

Jeżeli jego domysły są słuszne, cała grupa powinna spędzić tam kilka minut. Całkiem możliwe, że

przesiadka zajmie tyle czasu, iż będzie mógł dotrzeć na miejsce, zanim zdążą udać się w dalszą

drogę.

Tylko że wówczas będzie miał do czynienia nie tylko z szóstką strażników, ale i z całym oddziałem

wojska, który sprowadzą, aby ochraniał całe przedsięwzięcie. Nic jednak nie mógł na to poradzić.

Nadszedł czas, żeby Almo Pyre, Kobra, stał się wreszcie tym, kim powinien być dzięki swoim

implantowanym urządzeniom. Nie myśliwym czy szpiegiem, czy nawet pogromcą aventińskich

kolczastych lampartów.

Ale wojownikiem.

Zaczął biec najszybciej, jak potrafił. W gąszczu otaczających ze wszystkich stron drzew, skierował

swe kroki na południe. Wszystko zależało teraz tylko od niego.

Wszystko zależało teraz tylko od niego. York głęboko odetchnął i zaczął stosować dobrze znane

każdemu komandosowi techniki odprężania mięśni i uspokajania nerwów, żeby lepiej przygotować

się do akcji. Na tle ciemniejącego nieba dostrzegł nieco z przodu, po prawej stronie zarysy

pierwszych budynków Sollas, a ze zdjęć lotniczych pamiętał, że wkrótce droga skręci i zaczną

oddalać się od miasta. Nadszedł wiec czas, by rozpocząć akcję... i przekonać się, jak groźne

potrafią być naprawdę te mojoki.

Wieczne pióro i pierścień miał jak zwykle przygotowane w lewej dłoni. Zdjąwszy zegarek z

kalkulatorem z lewego przegubu, umieścił pióro w specjalnym otworze w opasce, a potem

sprawdził, czy styki są dokładnie połączone. Wsunął pierścień we właściwe miejsce na oprawce

pióra i po chwili podręczny pomocnik komandosa był gotów. Uzbrojenie urządzenia wymagało

tylko wystukania trzech cyfr na klawiaturze kalkulatora.

Owinąwszy pasek zegarka wokół paków prawej dłoni, niedbałym ruchem umieścił przedramię na

oparciu znajdującego się przed nim fotela. Kilka kilometrów wcześniej Moff powierzył pilnowanie

więźniów jednemu ze swoich ludzi, a ten wpatrywał się teraz w Rynstadta i Joshuę. Masz tylko

jeden strzał - powtórzył York w myślach, a potem wymierzył pióro w strażnika i nacisnął spust

Qasamanin szarpnął się, kiedy mikroskopijna strzałka wbiła mu się głęboko w policzek, a pistolet

w jego dłoni zatoczył szeroki łuk, jak gdyby wypatrując celu. Odruch ten okazał się daremny; jego

oczy zaczynały już tracić blask pod wpływem mieszaniny bardzo silnych środków paraliżujących,

York przesunął nieco pióro, kierując je w mojoka znajdującego się na ramieniu umierającego

Qasamanina, i po chwili druga strzałka trafiła do celu tak samo pewnie jak pierwsza... ale kiedy

chciał wycelować w mojoka na ramieniu Moffa, w autokarze rozpętało się prawdziwe piekło.

Były to niesamowicie mądre ptaki. Martwy Qasamanin nie zdążył osunąć się na podłogę, a pięć

pozostałych mojoków poderwało się do lotu, pikując na Yorka niczym srebrzysto-niebieskie Furie.

Zdołał wystrzelić jeszcze dwukrotnie, ale nie trafił ani razu. Ptaszyska dopadły go, wpiły się

szponami w prawą rękę i twarz i przyciskały go do siedzenia. Przez mgłę paniki ogarniającej jego

umysł słyszał pełen przerażenia głos Rynstadta i niezrozumiałe krzyki Qasaman. Ptaki oślepiały go,

tłukąc skrzydłami po twarzy, lecz nie musiał patrzeć, by wiedzieć, że rozrywają mu prawe

przedramię i rozszarpują dłoń, by dobrać się szponami i dziobami do pomocnika komandosa.

Urządzenie było wciąż owinięte wokół dłoni, chociaż York od dawna przestał myśleć o jego

ochronie. Cała prawa ręka paliła go żywym ogniem, szturmując mózg falami piekącego bólu... i

nagle z łopotem skrzydeł ptaki odleciały. Skrzeczały tylko na niego, siedząc na oparciach

sąsiednich foteli i ramionach swoich panów, ale kiedy popatrzył na to, co zrobiły z jego ręką...

Emocjonalny wstrząs połączył się z fizycznym bólem... i Decker York, który podczas służby na

pięciu innych światach widywał wielu zabitych i rannych, pogrążył się w azylu omdlenia niczym

kamień ciśnięty w głębię nieświadomości

Zanim ogarnęła go ciemność, pomyślał, że chyba już nigdy się nie obudzi.

- Och, mój Boże - szepnął Christopher. - Mój Boże.

Zahn Timothy - Kobra 04 - Wojna Kobry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: