Wells Herbert George - Wyspa Doktora Moreau.pdf - Wells Herbert George - Zabr7

Herbert George Wells

Wyspa Doktora Moreau

Wprowadzenie

Dnia pierwszego lutego 1887 roku parowiec pasażerski “Królowa Próżności” zatonął na skutek

zderzenia się z wrakiem na 1° szerokości geograficznej południowej i 107° długości geograficznej zachodniej.

Piątego stycznia 1888 roku, a więc po upływie jedenastu miesięcy i czterech dni od tego zdarzenia,

wuj niżej podpisanego, zamożny dżentelmen nazwiskiem Edward Prendick, o którym wiedziano, iż z całą

pewnością wsiadł w Callao na pokład “Królowej Próżności”, i którego następnie uznano za zaginionego

odnalazł się na 5°3' szerokości geograficznej południowej i 101° długości geograficznej zachodniej

w niewielkiej szalupie o nieczytelnej nazwie, przypuszczalnie należącej do zaginionego szkunera

“Ipecacuanha”. Pierwsza relacja mego wuja brzmiała tak nieprawdopodobnie, iż posądzano go o pomieszanie

zmysłów. Później utrzymywał jednak, że nie pamięta, co się z nim działo po opuszczeniu pokładu “Królowej

Próżności”. Jego przypadek był w swoim czasie żywo dyskutowany wśród psychologów jako interesujący

przykład amnezji spowodowanej ciężkimi przeżyciami i fizycznym wyczerpaniem. Niniejsza opowieść została

odnaleziona w papierach Edwarda Prendicka przez niżej podpisanego, bratanka oraz spadkobiercę autora;

nie zawierała żadnych wskazówek co do jej ewentualnej publikacji.

W rejonie, gdzie odnaleziono mego wuja, znana jest tylko jedna mała i bezludna wulkaniczna

wysepka, nazwana imieniem Noble'a. W 1891 roku odwiedził ją okręt Jej Królewskiej Mości “Skorpion”.

Grupa marynarzy wysiadła wówczas na ląd, ale nie spotkała na wyspie żadnych istot żywych prócz dość

osobliwego gatunku białych ciem, pewnej ilości dzikich świń i królików oraz szczególnej odmiany szczurów.

.Okazów tych stworzeń nie zabrano. A zatem niniejsza opowieść w swym najistotniejszym szczególe nie

znajduje potwierdzenia. Uczyniwszy to zastrzeżenie mogę, jak mi się wydaje, bez niczyjej szkody i chyba

zgodnie z intencjami mego wuja, przedstawić szerokiej publiczności jego osobliwą historię. Przemawia za

nią w każdym razie jedna okoliczność, ta mianowicie, iż wuj Prendick przepadł bez wieści mniej więcej

na 5° szerokości geograficznej południowej i 105° długości geograficznej zachodniej, a po jedenastu

miesiącach pojawił się ponownie w tym samym rejonie. Musiał ten okres w jakiś sposób przetrwać. Wiadomo

też, że szkuner o nazwie “Ipecacuanha”, prowadzony przez zapijaczonego kapitana Johna Davisa, istotnie

wyruszył w styczniu 1887 roku z portu Arica, wioząc na pokładzie pumę oraz inne zwierzęta, że statek

ten był znany w wielu portach Południowego Pacyfiku, ale raz na zawsze znikł z tych mórz (wraz ze

sporym ładunkiem kopry), wypływając z Banya na spotkanie niewiadomego losu w grudniu 1887, która

to data pokrywa się w pełni z opowieścią mego wuja.

Charles Edward Prendick

1. W szalupie “Królowej Próżności”

Nie zamierzam dodawać nowych informacji do tego, co zostało już napisane w związku z katastrofą

“Królowej Próżności”. Jak wszystkim wiadomo, statek ten zderzył się z wrakiem w dziesięć dni po wypłynięciu

z Callao. Osiemnaście dni później kanonierka Jej Królewskiej Mości “Mirt” wyłowiła barkas z siedmioma

członkami załogi zatopionego statku, a historia ich cierpień zyskała sobie niemal równie szeroką sławę,

jak znacznie straszniejsze losy rozbitków z “Meduzy”. Chciałbym jednak do znanej opowieści o “Królowej

Próżności” dopisać jeszcze jedną, równie okropną jak tamta, a na pewno znacznie bardziej niezwykłą.

Przyjęło się uważać, że czterej pasażerowie małej szalupy ponieśli śmierć, jest to jednak wiadomość nieścisła.

Mam wszelkie podstawy, by tak twierdzić, ponieważ jestem jednym z nich.

Muszę jednak na wstępie zaznaczyć, iż szalupa miała od początku tylko trzech, a nie czterech

pasażerów. Ów Constans, którego “kapitan widział wskakującego do łodzi ratunkowej” (“Daily News”

z siedemnastego marca 1887), na nasze szczęście, a swoje nieszczęście nie zdołał do nas dotrzeć. Skakał

do wody spod szlagów zdruzgotanego bukszprytu, otoczony plątaniną lin; w locie zaczepił piętą o jakąś

linkę, chwilę wisiał głową w dół, po czym spadając trafił na unoszącą się na wodzie belkę lub kawałek

masztu. Rzuciliśmy się w jego kierunku, ale już nie wypłynął.

Uważam, iż nie dotarł do szalupy na nasze szczęście, ale chyba i na swoje również, ponieważ

mieliśmy tylko jedną małą baryłkę wody i odrobinę rozmoczonych sucharów alarm był tak nagły, a

statek tak dalece nie przygotowany na wypadek katastrofy. Sądząc, iż pasażerowie barkasu mogą być

lepiej zaopatrzeni (choć, zdaje się, wcale tak nie było), próbowaliśmy się z nimi porozumieć. Oni jednak

nie słyszeli naszych nawoływań, a gdy nazajutrz rozwiała się deszczowa mgła co nastąpiło dopiero

po południu znikli nam z pola widzenia. Nie mogliśmy wstać i rozejrzeć się, gdyż łódź silnie kołysała.

Morze było tak wzburzone, że z trudem utrzymywaliśmy łódź dziobem do fali. Dwoma rozbitkami, którym

do tej pory udało się razem ze mną uratować, byli pasażer jak i ja, niejaki Helmar, oraz niski i barczysty,

jąkający się lekko marynarz o nie znanym mi nazwisku.

W sumie dryfowaliśmy osiem dni, cierpiąc męki głodu, a po wyczerpaniu się wody nieznośne

pragnienie. Po dwóch dniach fale powoli opadły, a morze stało się gładkie i połyskliwe. Zwykły czytelnik

żadną miarą nie potrafi sobie wyobrazić owych ośmiu dni. Nie przeżył bowiem na swoje szczęście

niczego podobnego, na czym jego wyobraźnia mogłaby się oprzeć. Poczynając od drugiego dnia przestaliśmy

się niemal do siebie odzywać i każdy leżał w swoim kącie łodzi wpatrując się w widnokrąg albo

rozszerzającymi się z dnia na dzień, coraz mniej przytomnymi oczyma obserwował mękę i postępującą

niemoc towarzyszy niedoli. Słońce prażyło niemiłosiernie. Czwartego dnia skończył się zapas wody, a nas

zaczęły nawiedzać dziwne myśli, które czytaliśmy sobie nawzajem z oczu; ale chyba dopiero szóstego dnia

Helmar wypowiedział je na głos. Pamiętam nasze schrypnięte, piskliwe głosy rozmawiając musieliśmy

się do siebie nachylać i oszczędzać słów. Ja stawiłem zacięty opór uważając, iż lepiej już przedziurawić

łódź i wspólnie zginąć w paszczach ciągnących za nami rekinów, ale gdy Helmar powiedział, że przyjęcie

jego propozycji pozwoli nam się napić, marynarz przeszedł na jego stronę.

Odmówiłem jednak udziału w ciągnięciu losów i najbliższej nocy marynarz raz po raz szeptał

coś Helmarowi do ucha, a ja siedziałem na dziobie z nożem w ręku, choć nie sadzę, bym w decydującej

chwili zdobył się na stawienie oporu. Rankiem przystałem na propozycję Helmara, po czym wyjęliśmy

półpensówkę, która miała wskazać ofiarę.

Los padł na marynarza, ale ten był z nas trzech najsilniejszy i zamiast się poddać, skoczył na

Helmara. Zwarli się jak zapaśnicy i prawie wstali. Zacząłem się ku nim czołgać; chciałem pomóc Helmarowi

chwytając marynarza za nogę, ale łódź zakołysała, marynarz stracił równowagę, padli razem na krawędź

burty i spleceni w uścisku stoczyli się do wody. Poszli na dno jak kamień. Pamiętam swój śmiech, a potem

zdziwienie, dlaczego się śmieję. Dźwięk własnego śmiechu zaskoczył mnie, jakby przyszedł skądś z zewnątrz.

Nie wiem, jak długo leżałem na dnie łodzi oparty plecami o ławkę myśląc sobie, że gdybym

miał dosyć siły, napiłbym się słonej wody, by oszaleć i szybciej umrzeć. Po pewnym czasie dostrzegłem

na widnokręgu zbliżający się żagiel, ale przyglądałem mu się obojętnie, jak malowanej pocztówce. Musiałem

być półprzytomny, ale pamiętam dokładnie wszystko, co się działo. Pamiętam kołysanie głowy w rytmie

morza i horyzont z tańczącym na falach żaglem. Ale jednocześnie pamiętam dokładnie swoje przeświadczenie,

iż jestem martwy, i że sprawiłem im niezły kawał wymykając się z dała tuż przed przybyciem pomocy.

Niezmiernie długo przynajmniej w moim wspomnieniu obserwowałem powolne zbliżanie się

pląsającego na falach szkunera; był to niewielki, dwumasztowy statek z typowym dla szkunera ożaglowaniem

skośnym. Szedł pod wiatr, musiał co chwilę robić zwrot i iść coraz dłuższymi halsami. Nie przychodziło

mi do głowy, by starać się zwrócić na siebie uwagę, a potem ujrzałem kadłub i od tej chwili aż do

obudzenia się w kabinie na rufie mam tylko niejasne wspomnienia. Pamiętam mgliście, jak wciągają mnie

po drabince, a znad burty wychyla się ku mnie szeroka i rumiana, piegowata twarz pod płomiennie rudą

czupryną. Zachowałem też migawkowy obraz jakiejś innej, z bliska widzianej ciemnej twarzy o niesamowitych

oczach, którą brałem za widziadło, dopóki nie ujrzałem jej po raz drugi. Wydaje mi się, iż pamiętam,

jak wlewano mi coś przemocą do ust. To wszystko.

Wells Herbert George - Wyspa Doktora Moreau.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: