Norton Andre - Hosteen Storm 1 - Mistrz zwierząt.pdf - Norton Andre - Zabr7

Andre Norton

Mistrz zwierząt

Rozdział 1

- Panie Komandorze, jutro wyrusza transport do tego sektora. Moje dokumenty

są w porządku, prawda? Mam chyba wszystkie niezbędne zezwolenia i

zaświadczenia…

Młody męŜczyzna w zielonym mundurze Komanda Galaktycznego, z

rzucającym się w oczy emblematem przedstawiającym ryczącego lwa, uśmiechał się

łagodnie.

Oficer westchnął w duchu. Dlaczego takie sprawy trafiały zawsze na jego

biurko? Był człowiekiem nad wyraz sumiennym, a teraz znalazł się w kłopotliwej

sytuacji. Przedstawiciel czwartego pokolenia kolonizatorów Syriusza, kosmopolita, w

którego Ŝyłach płynęła krew wielu ras, w głębi serca był przekonany, Ŝe nie udało się

rozgryźć tego chłopaka nikomu, nawet psychiatrom, którzy wystawili mu pozytywną

opinię. Jeszcze raz przełoŜył papiery i zerknął na ten leŜący na wierzchu. Nie musiał

czytać - znał go juŜ na pamięć.

Hosteen Storm. Stopień: Mistrz Zwierząt. Rasa: Indianin amerykański.

Planeta: Ziemia, Układ Słoneczny…

To właśnie było przyczyną jego rozterki. Po ostatnim, desperackim ataku

najeźdźców Xik z Ziemi - ojczyzny Konfederacji - r pozostał tylko przeraźliwie

niebieski, radioaktywny kopeć, a Centrum musiało borykać się z problemem

bezdomnych weteranów.

Przyznawano im tereny na innych planetach, spotykali się z pomocą

wszystkich skonfederowanych światów, ale nic nie mogło wymazać z ich pamięci

widoku mordowanych ludzi, nic nie mogło przywrócić im spokoju. Niektórzy

postradali zmysły juŜ tu, w Centrum, kierowali broń przeciw swoim sojusznikom.

Inni popełnili samobójstwo. W końcu wszystkie ziemskie oddziały rozbrojono siłą.

Komandor w ciągu ostatnich paru miesięcy był świadkiem wielu okrutnych

rozdzierających serce scen.

Naturalnie Storm był przypadkiem wyjątkowym - tak jakby ni wszyscy nie byli

wyjątkowymi przypadkami. Takich jak on była tylko garstka. Z tego, co wiedział

Komandor, kwalifikacje tego rodzaju posiadało nie więcej niŜ pięćdziesięciu ludzi. A

z tych pięćdziesięciu przeŜyło niewielu. Kombinacja szczególnych cech umysłu i

charakteru, jaką powinien posiadać .prawdziwy Mistrz Zwierząt, zdarła się niezwykle

rzadko. Ludzie ci byli wprost bezcenni w ostatnich miesiącach szaleńczej walki przed

spektakularnym upadkiem imperium Xików.

- Moje dokumenty, panie Komandorze - znów ten sam, łagodny głos.

Ale Komandor nie lubił, gdy go przynaglano.

Storm nigdy nie okazywał wzburzenia. Nawet gdy próbowali go

sprowokować, jak wtedy, kiedy doręczyli mu przesyłkę z Ziemi, która została

dostarczona do jego bazy za późno, juŜ po tym, jak wyruszył na swoją ostatnią misję.

Zawsze starał się współpracować z personelem Centrum, pomagając w opiece nad

tymi, którzy według lekarzy mogli jeszcze być uratowani. Nalegał tylko, by

pozwolono mu zatrzymać zwierzęta, ale nie spowodowało to Ŝadnych kłopotów.

Obserwowano go uwaŜnie przez wiele miesięcy, oczekując objawów opóźnionego

szoku, który według nich musiał wystąpić. Ale w końcu lekarze niechętnie przyznali,

Ŝe nie mogą dłuŜej odkładać jego zwolnienia.

Indianin amerykański czystej krwi. MoŜe rzeczywiście był inny, lepiej

przygotowany na taki cios? Ale Komandor ciągle miał wątpliwości. Chłopak był zbyt

opanowany.. Co będzie, jeśli wypuszczą go, a załamanie nastąpi później i pociągnie

za sobą inne ofiary? Jeśli… jeśli…

- Widzę, Ŝe zdecydowaliście osiedlić się na Arzorze - ciągnął rozmowę

odwlekając podjęcie decyzji.

- Materiały Sekcji Badawczej wskazują, Ŝe klimat na Arzorze jest podobny do

klimatu mojego kraju, a głównym zajęciem jest hodowla frawnów. W Urzędzie do

Spraw Osadnictwa zapewniono mnie, Ŝe jako wykwalifikowany Mistrz Zwierząt nie

będę miał kłopotów ze znalezieniem tam pracy…

Prosta, logiczna, zadowalająca odpowiedź. Dlaczego mu się nie podobała?

Znowu westchnął. Przeczucie? Nie moŜe odmówić Ziemianinowi z powodu

przeczucia. Niechętnie przesunął zezwolenie na podróŜ w kierunku pieczęci. Storm

wziął dokument i wyprostował się, lekko się uśmiechając. Grymas kończył się na

ustach, nie zmieniając ani na jotę wyrazu ciemnych oczu.

- Dziękuję za pomoc, panie Komandorze. Naprawdę ją doceniam. -

Zasalutował i wyszedł. Komandor pokręcił głową, wciąŜ niepewny, czy postąpił

słusznie.

Storm po wyjściu z budynku nie zatrzymał się nawet na chwilę. Był pewien, Ŝe

otrzyma to zezwolenie. Tak pewien, Ŝe przygotował się juŜ do drogi. Jego bagaŜ był

w punkcie załadunkowym. Była tam teŜ jego druŜyna, jego prawdziwi towarzysze,

którzy nie wystawiali go nigdy na próbę ani nie analizowali jego zachowania. Tylko

przy nich mógł poczuć się znów sobą, a nie przypadkiem poddawanym wnikliwej

obserwacji.

Hosteen Storm z plemienia Dineh, czyli Ludzi, chociaŜ ci, których skóra była

biała, nadali jego braciom inną nazwę - Nawajowie. Byli to jeźdźcy, artyści tworzący

w metalu i wełnie, pieśniarze zamieszkujący pustynię. Z tą surową, lecz barwną

krainą łączyła ich mocna więź. Przemierzali ją niegdyś jako myśliwi i hodowcy.

Wygnaniec odepchnął wspomnienia. Wszedł do magazynu, który

przeznaczono dla niego i jego małego, osobliwego oddziału. Zamknął drzwi, a na

twarzy pojawiło się oŜywienie.

- Ssst… - na syk, będący jednocześnie wezwaniem przyszła skwapliwa

odpowiedź. Rozległ się łopot skrzydeł i szpony, mogące rozszarpać ciało na strzępy,

łagodnie spoczęły na ramieniu człowieka. Czarny orzeł afrykański, będący oczami

Czwartej Grupy Dywersyjnej potarł w pieszczotliwym geście dziobem o brunatny

policzek Storma.

Dwa małe meerkaty zaczęły się wspinać po jego spodniach. Pazurami, którymi

niszczyły wielekroć sprzęt wroga, chwytały lekko materiał nogawek.

Baku, Ho, Hing i wreszcie Surra. Orzeł - królewski i wielkoduszny - był

uosobieniem majestatycznej potęgi. Meerkaty - dwoma wesołkami, parą zabawnych

łotrów, kochającą nade wszystko dobrą kompanię. Ale Surra - Surra była cesarzową

odbierającą naleŜne jej hołdy.

Jej przodkami były małe, tchórzliwe, płowe koty zamieszkujące tereny

pustynne. Miały łapy pokryte długą sierścią zapobiegającą zapadaniu się w sypki

piasek, ostre lisie pyszczki i szpiczaste uszy. Obdarowane przez naturę

nadzwyczajnym słuchem, Ŝyły w ukryciu, nie znane niemal człowiekowi.

Kiedy rozpoczęto eksplorację nowo odkrytych światów, okazało się, Ŝe

instynkt dzikich zwierząt bywa niejednokrotnie bardziej przydatny od stworzonych

przez człowieka maszyn i urządzeń. Za pomocą hodowli i krzyŜówek tworzono nowe

gatunki, o cechach najbardziej poŜądanych.

Surra - tak jak jej przodkowie - miała płowe futro, lisie uszy i pysk oraz długą

sierść na łapach. Była jednak czterokrotnie większa - wielkości pumy - a jej

inteligencja przerosła oczekiwania hodowców. Storm połoŜył dłoń na jej głowie, a

ona łaskawie przyjęła pieszczotę.

Dla postronnego obserwatora mogli być teraz grupką zadumanych,

odpoczywających istot. Ale łączyła ich świadomość, będąca niczym innym, jak

rozmową bez słów. Nie mógł się w nią włączyć nikt spoza ich grona. To ona

jednoczyła ich w harmonijną całość. Jeśli trzeba było, byli niebezpiecznym

przeciwnikiem, ale dla siebie byli zawsze najwierniejszymi towarzyszami.

Baku zatrzepotał niespokojnie skrzydłami. Nie znosił klatki i zgadzał się na

nią tylko w ostateczności. A podróŜ, której obraz przekazał im Storm, oznaczała

właśnie klatkę. śeby go uspokoić, Indianin przedstawił im teraz myślowy obraz tego,

co na nich czeka: góry, doliny i prawdziwa, niczym nie skrępowana wolność. Orzeł

uspokoił się. Meerkaty pomrukiwały, zadowolone. Dopóki są wszyscy razem, nic nie

zmąci ich radości. NajdłuŜej zastanawiała się Surra. Musiałaby zgodzić się na to, co

zawsze wywoływało w niej zaciekły opór - na obroŜę i smycz. Ale obraz przekazany

przez Storma był tak obiecujący, Ŝe przeszła przez cały pokój i wróciła trzymając w

pysku znienawidzoną smycz i obroŜę.

- Yat–ta–hay - wyszeptał w staroŜytnym języku swego plemienia Storm. -

Yat–ta–hay… dobrze, bardzo dobrze.

Promem, na który wsiadła druŜyna, wracali na swe ojczyste planety weterani

Konfederacji. Wracali po wyniszczającej wojnie pod swe nieba oświetlone Ŝółtymi,

niebieskimi i czerwonymi słońcami, złączeni jednym uczuciem: pragnieniem pokoju.

Kiedy Storm zapinał pasy przed startem, usłyszał ciche warknięcie Surry.

Odwrócił się i spojrzał w Ŝółte oczy. Uśmiechnął się.

- Jeszcze nie teraz, Biegnąca po Piasku - znów uŜył języka, który umarł razem

z jego planetą. - Raz jeszcze musimy napiąć strzałę, wznieść modły do Duchów

Przodków i Odległych Bogów. Nie zeszliśmy ze ścieŜki wojennej!

W jego oczach malowała się determinacja, której domyślał się Komandor. W

małej galaktyce panował juŜ pokój, ale Hosteen Storm znów wyruszał do walki.

Na statku spotkał mieszkańców planety Arzor. Było to trzecie lub czwarte

pokolenie potomków zdobywców kosmosu. Przysłuchiwał się ich głośnej paplaninie,

starając się wyłowić z niej informacje, które mogłyby mu się przydać w przyszłości.

Byli to ludzie z Pogranicza, pionierzy w tym półdzikim jeszcze świecie. Na ich

planecie nie było właściwie niczego, co mogłoby zainteresować człowieka. Niczego, z

wyjątkiem frawnów. Zwierzęta te cenione były ze względu na swoje mięso i wełnę, z

której produkowano nieprzemakalną tkaninę o połysku jedwabiu. Dzięki nim na

Arzorze moŜna było zbić niezłą fortunkę.

Stada frawnów zamieszkiwały rozległe równiny planety. Ich grzbiety, pokryte

Norton Andre - Hosteen Storm 1 - Mistrz zwierząt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: