McClure Ken - Kryptonim kowadlo.pdf - McClure Ken - Zabr7

Ken McClure

Kryptonim kowadło

(The Anvil)

Przekład Maciej Pintara

Kiedy umrę, najdroższy,

Nie śpiewaj mi smutnych pieśni;

Nie sadź nad moją głową róż

Ani cienistego cyprysu;

Niech rośnie nade mną trawa

Mokra od deszczu i kropel rosy;

I jeśli chcesz, pamiętaj ,

A jeśli nie – zapomnij.

Christina Rosetti 1830– 1894

Genewa, kwiecień 1988

Jutte Hahn cicho otworzyła drzwi sypialni i popatrzyła na śpiącego Seana MacLeana.

Uśmiechnęła się i odgarnęła włosy z twarzy. Każdy odgadłby po jej spojrzeniu, że go

kocha. Mieszkali razem niemal od roku i wszystkie dni przypominały ten pierwszy.

MacLean poruszył się we śnie. Jutte podeszła i przysiadła na brzegu łóżka. Delikatnie

przesunęła palcem po nagim ramieniu mężczyzny. Znów się poruszył. Uśmiechnęła się.

Dotarła do dłoni i pomyślała, jak bardzo lubi dotyk silnych, opalonych rąk i długich

palców, tak potrzebnych chirurgowi.

Na prawej ręce Sean nosił złotą obrączkę ślubną po ojcu. Widniały na niej inicjały JM.

Wiedziała, że jest tam również maleńkie godło Szkocji, choć teraz nie mogła go dostrzec

w słabym świetle poranka przebijającym przez zaciągnięte zasłony. MacLean szczycił się

swoim szkockim pochodzeniem. Współczuła tym pracownikom kliniki, którzy ośmielali

się sugerować, że jest Anglikiem. Uśmiechnęła się; w gruncie rzeczy MacLean był

łagodnym człowiekiem.

Poznali się na nartach, na stokach Zermattu. On spędzał tam weekend, ona uczyła

szkolne dzieci podstaw narciarstwa. Zaskoczyła ją jego bezpośredniość. Podszedł i zapytał

wprost, czy pójdzie z nim na drinka, kiedy skończy zajęcia z uczniami. W pierwszej chwili

chciała go posłać do diabła, ale spodobała się jej taka otwartość. Zgodziła się. Nie

wyglądał na typowego podrywacza. Zachowywał się z chłopięcą niewinnością. Jeszcze nie

widziała tak szczerych oczu.

Przypomniała sobie ich pierwszy wieczór. Równie dobrze mógł być ostatni. MacLean

mówił tylko o swojej pracy. Odnosił się do niej z wielkim entuzjazmem. Firma, dla której

pracował, wynalazła jakiś nowy środek medyczny, bardzo przydatny w chirurgii. Jutte

niewiele z tego rozumiała, ale jednego była pewna: MacLean naprawdę troszczył się

o pacjentów. Kiedy odwiózł ją do domu, myślała, że zrobi pierwszy krok. Zamiast tego

przeprosił, że był taki nudny. Ucałował czubki jej palców i zapytał, czy może liczyć na

następne spotkanie.

Po dwóch miesiącach postanowili zamieszkać razem. Gdyby MacLean zaproponował

wspólny lot na Księżyc, Jutte zgodziłaby się bez wahania. Zakochała się po uszy, poza nim

nie widziała świata.

Odgarnęła z czoła Seana kosmyk ciemnych włosów. Z całego serca pragnęła mu

pomóc; przeżywał teraz ciężkie chwile. Sprawy nie układały się dobrze; klinika przerwała

eksperymenty z nowym środkiem, ponieważ zdarzył się śmiertelny wypadek, i MacLean

winił za to siebie.

Delikatnie pogładziła go po twarzy. Przesunęła palcami po nieogolonym policzku i za

uchem. MacLean poruszył się, jakby przeszkadzała mu natrętna mucha. Jutte cofnęła rękę.

Po chwili znów dotknęła jego ucha. Zakrył je dłonią. Powiodła palcem po jego rękach.

Wiedziała, że to lubi.

– Potwór... – mruknął MacLean.

Jutte wybuchnęła śmiechem. Otworzył oczy.

– Wiesz, która godzina? – zapytała.

– Nie – odparł zaspanym głosem. – I nie chcę wiedzieć.

– Siódma trzydzieści.

– Jest sobota – MacLean odwrócił się na brzuch i nakrył głowę poduszką. Jutte

pomasowała mu plecy.

– Całkiem przyjemnie – stwierdził. Uśmiechnęła się.

– Powinieneś być kotem.

– W następnym życiu.

– Co chcesz na śniadanie?

– Ciebie.

– Zamiast owsianki? – zadrwiła Jutte. – Co by na to powiedziała twoja szkocka

babcia?

– Dziadek by zrozumiał – mruknął MacLean. Odwrócił się, chwycił Jutte i przyciągnął

do siebie.

Pisnęła z udawanym oburzeniem i pocałowała go mocno w usta.

– Czy mówiłem ci ostatnio, jak bardzo cię kocham? – zapytał MacLean.

– Już dawno tego nie mówiłeś.

– Więc mówię teraz.

– Chcę to usłyszeć – zażądała Jutte.

– Kocham cię.

– W porządku. – Jutte uwolniła się z jego objęć. – Więc nie zapomnisz o obietnicy?

– Obietnicy? – mruknął niepewnie MacLean.

– Na weekend wyjeżdżamy w góry.

– A tak... – odrzekł w zamyśleniu.

– Obiecałeś – przypomniała Jutte.

– Zgadza się – przyznał z rezygnacją.

– Więc wstawaj i właź pod prysznic.

– Jutte, nie wydaje mi się, żeby... Położyła mu palec na ustach.

– Wyjeżdżamy – powiedziała z naciskiem. – Musisz trochę odpocząć; oboje musimy.

Oderwiesz się na chwilę od kłopotów.

MacLean poddał się.

– Dobrze, jedźmy. – Wstał z łóżka.

– Kiedy będziesz brał prysznic, przywiozę z piekarni madame Renaud jej słynne

croissanty.

– Niech cię Bóg błogosławi – ucieszył się.

– Mogę wziąć twój samochód?

– Oczywiście. Kluczyki leżą przy drzwiach.

– Niedługo wrócę. – Jutte włożyła jasnoniebieską kurtkę, pocałowała MacLeana

w policzek i wyszła.

MacLean wszedł do łazienki i zdjął bokserki, których używał zamiast piżamy.

Przyjrzał się sobie w lustrze i skrzywił się na widok rosnącego brzuszka. Za mało ćwiczył.

Przy stu osiemdziesięciu centymetrach wzrostu i barczystej sylwetce nie wyglądał jeszcze

źle, ale nie podobało mu się własne odbicie. Trzeba będzie znów pobiegać. Zrezygnował

z tego, gdy sprawy w klinice przyjęły zły obrót. W dodatku za dużo pił. Pomagało mu to,

ale czas wziąć się w garść. Od poniedziałku narzuci sobie ostry reżim.

Wszedł pod prysznic i ustawił temperaturę wody. Kiedy sięgał po mydło, rozległ się

huk eksplozji. Budynek zadrżał. Z pokoju dobiegł brzęk tłuczonego szkła. MacLean owinął

się w pasie ręcznikiem i wypadł z łazienki. Drzwi balkonowe wyleciały z ramy. Wyjrzał na

zewnątrz. Z jego mercedesa została dymiąca kupa złomu. Na ulicy walały się poskręcane

blachy i płonące opony. W powietrzu unosił się dym i skrawki papieru. Jeden wolno

wylądował na balkonie. MacLean podniósł go jak w transie. To nie był papier, lecz strzęp

jasnoniebieskiego materiału.

Zurych, czerwiec 1988

Lisa Vernay otworzyła oczy, gdy poczuła na twarzy promień porannego słońca. Minęła

szósta. Odwróciła się na bok i bezwładnie opuściła rękę na puste miejsce obok. Kilka

miesięcy temu rozpłakałaby się z rozpaczy, ale to już minęło. Jean Pierre odszedł

i pogodziła się z tym. Przeniosła się z Genewy do Zurychu i znalazła pracę w klinice

Klausmana; była immunologiem. Miała teraz ładne mieszkanie w eleganckim budynku,

białego volkswagena kabrioleta i rosnący krąg przyjaciół.

Wśród nowych znajomych był Jeff Edelman, amerykański chirurg, który nie krył

zainteresowania Lisą. Lubiła go, ale nie spieszyła się z nawiązaniem bliższych stosunków.

Trzymała go na razie na dystans, dopóki nie zagoją się stare rany. Poza tym podejrzewała,

że jest o kilka lat młodszy od niej. Choć może to bez znaczenia w dzisiejszych czasach...

Jean Pierre okazał się bardzo hojny w chwili rozstania. Z pewnością dlatego, że czuł

się winny, bo Lisa nie potrzebowała niczyjego wsparcia. Powoli dała sobie radę sama.

W głębi serca przebaczyła mu i nawet dobrze życzyła. Ale nie tej małej suce, pielęgniarce,

dla której ją porzucił.

Lisa wstała z łóżka i rozsunęła zasłony. Przez chwilę rozkoszowała się ciepłem zza

szyby, potem wyszła na balkon. Pogoda była wspaniała. Dziesięć pięter niżej połyskiwała

niebieska woda w basenie. W ogrodzie nie zauważyła żywej duszy. Musiała być w klinice

dopiero o dziewiątej, a pierwsze próbki dostarczą do laboratorium pół godziny później.

Miała mnóstwo czasu.

Zrzuciła nocną koszulę i lekkim krokiem podeszła do szafy, gdzie leżały trzy kostiumy

kąpielowe. Wysunęła górną szufladę i wybrała niebieski, jednoczęściowy. Od góry do dołu

przecinał go na skos jaśniejszy wzór podobny do błyskawicy. Włożyła kostium i poprawiła

elastyczny materiał opinający jędrne pośladki.

Obejrzała się z zadowoleniem w wysokim lustrze. Mimo trzydziestu pięciu lat wciąż

miała płaski brzuch, sterczące piersi i czarne włosy bez śladu siwizny. Wyglądała na

kobietę sporo poniżej trzydziestki. Narzuciła szlafrok, schowała do sportowej torby ręcznik

i klucze i wsunęła stopy w sandały ze sznurka. Kupiła je rok temu w San Raphael. Przy

drzwiach nagle zawróciła. Wbiegła do kuchni i włączyła elektryczny czajnik. Kiedy wróci,

woda na kawę będzie gorąca. Zaoszczędzi kilka minut.

Lisa rzuciła szlafrok na jedno z plastikowych krzesełek i wsunęła pod nie sandały.

Podeszła do basenu i popatrzyła na wodę. Postronny obserwator mógłby podejrzewać, że

szykuje się do skoku, ale myliłby się. Nigdy nie skakała do basenu. Kiedy miała

czternaście lat, spróbowała pójść w ślady starszego brata Paula i zanurkować w morzu.

Spędzali wtedy lato w Bretanii. Skoczyła ze skały, ale źle oceniła głębokość i uderzyła

głową w dno. Resztę wakacji przeleżała w szpitalu.

Bezwiednie dotknęła blizny na czole, podeszła do drabinki i powoli opuściła się do

wody. Poczuła zimno i wstrzymała oddech. Kiedy woda sięgnęła jej do brody, odbiła się

i popłynęła na plecach. Patrzyła w błękitne niebo i rozkoszowała się zapachem kwitnących

krzewów. Pokonała jedną długość basenu, przekręciła się na brzuch i zaczęła płynąć

leniwym kraulem. Z przyjemnością prostowała ręce i nogi.

W końcu – się zmęczyła i dopłynęła żabką do płytkiej części basenu. Przez chwilę

sunęła strzałką tuż pod powierzchnią i czuła się jak ryba. Kiedy się wynurzyła, zobaczyła

na brzegu mężczyznę. Był w kombinezonie roboczym i opierał się na grabiach.

Lisa stanęła na dnie.

– Bonjour – powiedziała i wytarła wodę z oczu.

– Bonjour, madame – odrzekł mężczyzna. – Dobrze pani pływa.

McClure Ken - Kryptonim kowadlo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: