Lackey Mercedes & Dixon Larry - 02 Biały Gryf.pdf - Lackey Mercedes & Dixon Larry - Zabr7

Mercedes Lackey

Larry Dixon

Biały Gryf

Tłumaczyła Joanna Wołyńska

Dedykujemy tę książkę naszym rodzicom

Edwardowi i Joyce Ritche'om

Jimowi i Shirley Dixonom

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Światło.

Od grzebienia do szponów, od głowy do ogona będzie wyrzeźbione w świetle.

Skandranon Rashkae złożył głowę na łapach i kontemplował widok miasta

rozciągającego się nad zatoką. Jego intensywna biel odbijała się od trawy porastającej klif, na

którym zbudowano Białego Gryfa, a słońce prześlizgujące się po dachach domów nadawało

mu wygląd rzeźby ze śniegu, który nigdy tu nie padał.

Burze magiczne narobiły takiego zamieszania, że nie zdziwiłaby mnie śnieżyca w

środku lata...

Na szczęście Kaled'a'in z Białego Gryfa byli przygotowani na najdziwniejsze zmiany

pogody. Zbudowaliśmy nasze miasto tak, jak Urtho swą fortecę. Niestraszne nam najgorsze

burze.

Tylko kolejny kataklizm mógłby zrównać z ziemią Białego Gryfa, a i wtedy ruiny

przez długie lata znaczyłyby miejsce, gdzie go wzniesiono, dopóki przyroda nie upomniałaby

się o swoje... Skan potrząsnął głową.

Dlaczego myślisz o zniszczeniu, głupi gryfie? Nie masz się czyni martwić, że

przychodzi ci do głowy drugi Ma'ar? Przyszedłeś tu odpocząć, pamiętasz?

O tak, odpocząć. Od dawna nie miał okazji do relaksu, bo całe dnie wypełniało mu

rozwiązywanie cudzych problemów. Westchnął z rozdrażnieniem, zagłuszając na moment

szum fal, a potem spojrzał na zatokę: na drugim brzegu, pod nawisem skalnym w kształcie

dzioba, zobaczył przystań zbudowaną dla małej floty rybackiej.

Rok przeprawialiśmy się przez morze, a budowa miasta zajęła nam dziewięć lat. Nigdy

nie myślałem, że tyle osiągniemy, nie mogąc już posługiwać się zaklęciami magicznymi.

Westchnął ponownie, tym razem z zadowoleniem. Budowa miasta jeszcze się nie skończyła,

ale Kaled'a'in żyli w lepszych warunkach niż kilka lat temu, kiedy to gnieździli się na

szczycie klifu w namiotach i prowizorycznych szałasach. Na początku chcieli wybudować

swą siedzibę właśnie tam, na szczycie, ale generał Judeth nalegała, aby założyć miasto na

tarasach wykutych w skale i w ten sposób uczynić je niezdobytym. Gdy tylko dostrzegła klify

zachodniego wybrzeża, wiedziała, jak powinna wyglądać ich siedziba.

Skan podziwiał jej odwagę i determinację, kiedy tłumaczyła każdemu z osobna, że jej

plany nie tylko można, ale wręcz należy wprowadzić w życie. Nic dziwnego, że Urtho

powierzył jej dowodzenie jedną ze swych kompanii. Ta kobieta była ze stali.

Skała okazała się na tyle podatna, aby w niej rzeźbić, i wystarczająco twarda, aby

utrzymać budynki wystawione na deszcz, wiatr i fale; Judeth, córka kamieniarza, wiedziała o

tym od chwili, gdy dotknęła klifu. Kiedy wykuli już pierwsze tarasy i postawili pierwsze

budynki, zauważyli, że miasto przypomina gryfa z rozłożonymi skrzydłami. Niektórzy uznali

to za znak, inni za przypadek, ale nikt nie miał wątpliwości, jak ochrzcić nową siedzibę.

Biały Gryf, dla uczczenia Skandranona Rashkae, który już nie farbował piór na

czarno, a czas spędzony między dwiema Bramami wybielił go tak bardzo, że jedynymi

ciemniejszymi punktami na jego ciele były delikatne kropeczki wzdłuż grzbietu. Biały Gryf

miał nadal mieszane uczucia i zazwyczaj był zażenowany podobną czołobitnością. Wystarczy

udawać bohatera i wszyscy, od dzieci po starców, uznają cię za niezwyciężonego! Najbardziej

denerwował go fakt, że wszyscy nieludzie wśród Kaled'a'in ogłosili go przywódcą, a reszta

ochoczo podążyła w ich ślady.

I pomyśleć, że ja, głupi, marzyłem kiedyś o rządzeniu. Gdzie miałem rozum.

Tak naprawdę nie chciał dowodzić podczas pokoju: chciał podejmować szybkie,

śmiałe decyzje, w mgnieniu oka zmieniać przebieg bitew genialnymi rozkazami, a nie

rozsądzać spory między hertasi i kyree i ustalać, gdzie najlepiej umieścić szamba... Zebrania

Rady nudziły go śmiertelnie i nie rozumiał, dlaczego ludzie uważają, że skoro był bohaterem,

był również mędrcem. Zarządzanie nigdy nie należało do jego ulubionych zajęć i, prawdę

mówiąc, radził sobie fatalnie.

Na szczęście mam doradców przymykających oczy, gdy kradnę ich pomysły, i wiem,

kiedy należy trzymać dziób zamknięty i udawać mądrzejszego, niż jestem.

Uchodźcy, a potem budowniczowie przeżyli mimo jego dowództwa i mieli nareszcie

prawdziwe domy z wapienia błyszczącego w słońcu, a ulice miasta wyłożyli tłuczonymi

muszlami. W Białym Gryfie wystarczy miejsca dla kolejnych pięciu czy sześciu pokoleń

Kaled'a'in...

A kiedy zrobi się tu ciasno, mnie już dawno nie będzie.

Wykuwanie tarasów i doprowadzanie wody trwało pół roku i na szczęście magia nie

sprawiła żadnych niespodzianek. Źródło na szczycie klifu zapewniało świeżą wodę,

doprowadzoną do kilku studni na terenie miasta. Oczywiście, można ją było odciąć - Skan

dawno przestał używać słowa „niemożliwe” - ale wymagało to wysiłku i wielu zaklęć. Miasto

nie było niezdobyte, ale ulice i zaułki zbudowali tak, aby jeden łucznik stojący w

odpowiednim miejscu mógł powstrzymać armię. Atak Ma'ara był gorzką, ale pożyteczną

nauczką.

Skan podniósł głowę i wciągnął w płuca powietrze.

Woda morska, algi i ryby. Świeże ryby, kutry wracają. Przyzwyczaił się - już do

nowych zapachów i wszechobecnej słonej wody. Masa wody, na którą natknęli się jego

zwiadowcy dziesięć lat temu, zupełnie wytrąciła ich z równowagi: żaden z gryfów nie widział

wcześniej morza.

Moi zwiadowcy... Powinienem był przewidzieć, w co się pakuję. Bursztynowy Żuraw

starał się mnie ostrzec, podobnie jak Zimowa Łania i Gesten. Czy ich słuchałem? Nie i

proszę, teraz nazwali miasto na moją cześć i muszę codziennie podejmować tysiące głupich

decyzji, nie mówiąc o rozwiązywaniu problemów, z którymi poradziłoby sobie średnio

rozwinięte dziecko. Ludzie są strasznie leniwi i nie chce im się myśleć. Nareszcie zrozumiał,

dlaczego Bursztynowy Żuraw często powtarzał z goryczą, że już od dawna nie jest panem

swego czasu.

Moce piekielne, jak ja tego nie cierpię! Powinienem spędzać dni w powietrzu albo

kochać się z Zhaneel... Nie, teraz grzecznie wróci na przeklętą Radę. Równie dobrze mogliby

radzić beze mnie. Mój jedyny wkład w zarządzanie miastem to moja obecność. Obecność,

która z niezrozumiałych powodów podnosiła innych na duchu. Czyżby na tym polegał sekret

przywództwa?

Tato Skanie - powiedział słodki, dziecięcy głosik w jego głowie. Mama mówi, że już

czas na zebranie, czy mógłbyś przyjść?

Słyszał Kecharę tak wyraźnie, jakby stała tuż obok. Mały odmieniec stał się jedną z

najważniejszych osób w mieście: kiedy zabrakło magii, Kechara porozumiewała się z ludźmi,

używając myślmowy. Nadzorowała komunikację między Radą a Srebrzystymi Gryfami -

organizacją złożoną z żołnierzy, którzy przeszli przez Bramy razem z Kaled'a'in.

Dawniej zdolności Kechary i fakt, że jej umysł na zawsze pozostał umysłem dziecka,

oznaczał nieustanne kłopoty, ale teraz stała się niezbędna. Wszyscy jednomyślnie uznali, że

zasługiwała na najlepszą opiekę, jaką mogli jej zapewnić, a ona kochała ich całym sercem i

zawsze można było na niej polegać, choć prawdopodobnie nie rozumiała nawet jednej

dziesiątej wiadomości, które przekazywała. Starali się ze wszystkich sił wynagrodzić jej

samotność w Wieży Urtho.

Powiedz mamie, że lecę, skarbie - odparł zrezygnowany. Wstał, rozpostarł skrzydła i

pozwolił, aby wiatr szarpał lotkami; wciągnął ostatni haust powietrza i skoczył. Machnął

skrzydłami i jęknął, gdy ból przeszył mu grzbiet.

Głupi, stary, sflaczały gryfie, co próbujesz udowodnić? Że dorównujesz młodemu

Stirce?

Obserwował mewy przed sobą i kierował się ich śladem ku prądom powietrza;

Lackey Mercedes & Dixon Larry - 02 Biały Gryf.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: