Harrison Harry - Galaktyczni zwiadowcy - Postrach gwiazd.pdf - Harrison Harry - Zabr7

HARRY HARRISON

Galaktyczni zwiadowcy -

postrach gwiazd

(PrzełoŜył: Zbigniew A. Królicki)

śART O MOCY 89 000 WOLTÓW

- Chodź tu, Jerry! - zawołał radośnie Chuck z drewnianej szopy, którą obaj kumple

wykorzystywali jako prymitywne laboratorium. - Ten stary akcelerator cząsteczek wreszcie

odpalił i dygocze z niecierpliwości!

- Ja teŜ jestem napalony i dygoczę z niecierpliwości - szepnął Jerry w delikatne,

róŜane uszko ślicznej Sally Goodfellow, sunąc wargami po jej policzku w kierunku ust, a

niecierpliwymi rękami ukradkiem obejmując jej kibić.

- Głuptasie! - zachichotała Sally i wyrwała się z jego silnych, lecz delikatnych objęć,

zadając mu nasadą dłoni potęŜny cios w podbródek. - Wiesz, Ŝe lubię Chucka tak samo jak

ciebie.

Potem, zalotnie zarzuciwszy grzywą sięgających do ramion loków, odeszła, a Jerry

spoglądał za nią tęsknie, masując siniaka na szczęce.

- No chodź, Jerry, akumulatory aŜ trzeszczą od nadmiaru mocy! - krzyknął Chuck.

- JuŜ idę.

Jerry wszedł do szopy, starannie zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz, gdyŜ w

środku były odkrycia i nie opatentowane wynalazki, do których śliniłyby się największe

korporacje w kraju. Przypadkiem ci dwaj młodzi ludzie, jeszcze studenci odosobnionego State

College w sennym Pleasantville, byli posiadaczami dwóch najbystrzejszych umysłów w

Ameryce, a moŜe na całym świecie. Wysoki, ciemnowłosy, barczysty Jerry Courtney,

przystojny jak grecki bóg, z niezmiennym, tajemniczym uśmiechem na ustach, wcale nie

wyglądał na niezwykle uzdolnionego inŜyniera, człowieka, który zdobył wszystkie moŜliwe

odznaczenia i wszelkie moŜliwe nagrody w wybranych przez siebie dziedzinach. Wyglądał

nie tyle na naukowca, co na osadnika z pogranicza, którym istotnie był, gdyŜ urodził się na

północnym krańcu kraju, na alaskańskim ranczu za kręgiem polarnym. W tych trudnych

warunkach dorastał z czterema rozpuszczonymi braćmi i rozpuszczonym ojcem, który

spuszczał im niezłe cięgi, jeśli zanadto brykali, co często zdarza się chłopcom o Ŝywym

charakterze. Tamci wciąŜ tam mieszkali, w trudzie zarabiając na Ŝycie wyrębem dziewiczej

puszczy, ale chociaŜ Jerry kochał milczenie lodów i szept drzew, złapał bakcyla wiedzy -

moŜe poprzez ukłucie jednego z tych Ŝarłocznych moskitów, dzięki którym skórę na

ramionach miał grubą jak słoń - więc kończył szkołę za szkołą, zdobywając dyplom za

dyplomem, aŜ doszedł do State College.

Chuckowi van Chiderowi, równie genialnemu jak on, przyszło to duŜo łatwiej.

Jasnowłosy olbrzym o ramionach grubości męskiego uda, był sercem i duchem

”Stegozaurów” - zwycięskiej druŜyny piłkarskiej, człowiekiem mogącym przebić się przez

kaŜdy szereg i przenieść piłkę przez tłum napierających przeciwników. O ile nie zapomniał,

co ma zrobić. W czasie minionego sezonu dwukrotnie stanął jak wryty w trakcie gry, kiedy

nagle przyszło mu do głowy rozwiązanie skomplikowanego problemu matematycznego.

Później wygrał oba mecze, więc reszta druŜyny nie miała mu za złe tych chwil zaćmienia, a

ponadto był dziedzicem milionów van Chidera, co równieŜ nie przysparzało mu wrogów.

Urodził się z platynową łyŜeczką w ustach, gdyŜ jego ojciec eksploatował kopalnię złota w

tym samym miejscu, gdzie teraz stoi Szpital Psychiatryczny w Pleasantvilłe - nigdy nie zaznał

głodu. Zanim złoŜe platyny wyczerpało się, sprytny stary Chester van Chider sprzedał

kopalnię i za uzyskane pieniądze wykupił małą wytwórnię sera na przedmieściu. Dodając do

twardego sera środki zapachowe i zmiękczające, stworzył światowy rynek zbytu Cheddara

Van Chidera - i swoją fortunę. ChociaŜ niezadowoleni radykałowie spod ściany często

mawiali, Ŝe jego sery smakują jak zjełczały wosk, ogół klientów uwielbiał je, głównie z

powodu środków zmiękczających, absorbujących wodę z atmosfery, tak Ŝe po kilku dniach,

jeśli nie jadłeś dostatecznie szybko, miałeś więcej sera niŜ na początku. Chester van Chider

był sprytnym biznesmenem, w przeciwieństwie do chciwych kombinatorów, którzy kupili

jego kopalnie platyny tylko po to, Ŝeby zamknąć je po paru tygodniach. Po tym ciosie

większość z nich skończyła we wspomnianym juŜ domu wariatów wybudowanym w miejscu

kopalni. Bystry handlowy umysł ojca znalazł odbicie w matematycznym geniuszu syna.

RóŜniąc się pod pewnymi względami jak noc i dzień, blondyn i brunet, Ŝylasty i

krępy, dwaj przyjaciele byli bardzo do siebie podobni. Mieli dobre serca i zdrowe Ŝołądki -

oraz umysły najbystrzejsze z bystrych. Wszędzie wokół, w zagraconym laboratorium, które

niegdyś było zwykłą szopą, leŜały owoce ich połączonego geniuszu. Rzucony niedbale

fragment obwodu, który kiedyś zrewolucjonizuje transmisję energii na długie dystanse,

skrawek papieru z prostym rozwiązaniem kwadratury koła. Oto igraszki ich wiecznie

ciekawskich umysłów - a ostatnia zabawka wypełniała pokój i cicho mruczała Ŝyciem.

Masywna, potęŜna bryła 89 000-woltowego akceleratora cząsteczek, który złoŜyli z części

zdobytych na wyprzedaŜach i zardzewiałego bojlera na wodę. Wysoko wydajne akumulatory

ich własnej konstrukcji były pełne po brzegi i teraz wystarczyło tylko pchnąć wielką

dźwignię, aby naładowane cząsteczki uderzyły w cel.

- PołóŜ rubid w polu raŜenia, dobrze? - zawołał Chuck, zajęty poprawianiem miernika;

jego grube, mocne palce poruszały się równie zręcznie jak dłonie zegarmistrza przy

precyzyjnej pracy.

- JuŜ to robię - odparł Jerry i sięgnął po próbkę rzadkiego metalu, który bombardowali

- jednak zamiast rubidu chwycił kawałek Cheddara Van Chidera z duŜego półmiska, zawsze

stojącego w pobliŜu. To był moment młodzieńczego szaleństwa, nieszkodliwy Ŝart wywołany

zapewne wspomnieniem tych cudownych ust, które przed chwilą smakował. Tryskając

radością Ŝycia, chwycił wilgotny kawałek sera, wrzucił go do komory, którą zamknął i

połoŜył w polu raŜenia.

- Odsuń się! - krzyknął Chuck. - JuŜ wybucha!

Baterie rozładowały się z potęŜnym trzaskiem i powietrze wypełnił ostry zapach

ozonu. Widoczne jedynie jako krótki cienki błysk purpurowego światła, cząsteczki trafiły w

cel i zniknęły.

- Doświadczenie numer 83 - rzekł Chuck, liŜąc ołówek i notując je w dzienniku.

Klamry komory puściły, osłona spadła i Chuck wybałuszył oczy, wypuszczając ołówek ze

zdrętwiałych palców. - Niech mnie dwa razy licho porwie! - wyszeptał.

Jerry juŜ dłuŜej nie mógł wytrzymać - roześmiał się w głos ze zdumionego

przyjaciela.

- To Ŝart - wykrztusił. - PołoŜyłem trochę sera zamiast rubidu.

- To ma być ser? - zapytał Chuck i wyjął z reaktora czarną, miękką kulę.

Tym razem Jerry wytrzeszczył oczy i jęknął, a Chuck ubawił się zdumieniem

przyjaciela. Jednak kiedy przestali się śmiać, zainteresowało ich nieoczekiwane zjawisko.

- To był ser... przed bombardowaniem - rzekł Jerry, nagle powaŜniejąc i oglądając

lśniącą czarną kulkę przez silne szkło powiększające.

- W serze mojego ojca jest wiele rzadkich składników. Musiały jakoś połączyć się

podczas bombardowania i pod wpływem ogromnych ilości wodoru i węgla wyzwolonych z

wody stworzyły nową pochodną. CóŜ to moŜe być za związek?

- Łatwo moŜemy to sprawdzić - ale właśnie coś mi przyszło do głowy. Weźmy

próŜniową rurkę...

- Oczywiście, wpadłem na ten sam pomysł. Umieścimy tę nową substancję zamiast

katody, podłączymy do prądu i zobaczymy, jaki da sygnał.

- Myślałem dokładnie o tym samym. - Uśmiechnął się Jerry. - Jednak musimy jakoś

nazwać tę substancję.

- Sądzę, Ŝe ”cheddyt” byłby odpowiednią nazwą.

- Doskonale!

Rozbili szkło otaczające potęŜną rurę zasilającą PF167 i włoŜyli fragment

tajemniczego cheddytu w miejsce katody. Jerry wprawnie podłączył ją do prądu, podczas gdy

Chuck wziął szklaną rurkę i szybko wydmuchał nową osłonkę rury. Kilka minut wystarczyło,

aby przymocować rurę do wzmacniacza na płycie i włączyć zasilanie.

- Daj więcej czadu - rzekł Jerry, ze zmarszczonymi brwiami spoglądając na liczniki

poprzyłączane do obwodu.

- Dostaje wszystko, co mamy - odparł Chuck, patrząc, jak strzałka wielkiego teostatu

znieruchomiała.

- No cóŜ, coś mi tu potęŜnie śmierdzi. Spójrz. Prąd wchodzi w obwód, ale nie

wychodzi! Igły mierników ani drgną. Gdzie podziewa się cała ta energia?

Zdumiony Chuck skrobał się po wydatnej szczęce.

- Nie wychodzi w postaci woltów, omów czy watów - to pewne. Zatem musi to być

jakiś rodzaj promieniowania. Podłączmy do tego antenę i zobaczymy, jaki to sygnał.

Poręczny metalowy wieszak na ubrania dobrze nadawał się do tej roli, więc został

włączony w obwód i obstawiony najróŜniejszymi instrumentami.

- Najpierw dam tylko jeden miliwolt - rzekł Jerry, przesuwając dźwigienkę.

W następnej chwili stało się coś równie bezdźwięcznego, co szokującego. W chwili

gdy obwód podłączono do prądu, coś zostało wysłane z wieszako-anteny, poniewaŜ

jednocześnie zniknął kawałek ściany w kształcie tegoŜ wieszaka. Stało się to bezgłośnie i w

ułamku sekundy. Jerry odciął zasilanie i podbiegli do ściany. Przez otwór widzieli otaczający

dziedziniec płot, w którym ta sama siła wycięła dziurę w kształcie wieszaka na płaszcze.

- Rozszerza się - myślał głośno Chuck. - Ta dziura w płocie jest dwa lub trzy razy

większa od pierwszej.

- I nie tylko - rzekł Jerry, spoglądając przez otwór. - Jeśli popatrzysz, zobaczysz kikut

masztu u sąsiadów, tam gdzie przedtem stała nowa antena telewizyjna Grayów. Zaraz... Daj

mi chwilę pomyśleć... Tak, mam rację. Brakujący kawałek płotu znajduje się tam, gdzie

popołudniami drzemie kot gospodyni. Przynajmniej spał tam, kiedy przyszedłem.

- To trzeba przemyśleć - powiedział Chuck, gdy zabijali deskami dziurę w ścianie. -

Lepiej na razie zatrzymajmy to dla siebie. Wyślę Grayom anonimowy czek za ich antenę.

- Lepiej pomyślmy teŜ o anonimowym kocie dla mojej gospodyni.

Nagłe stukanie do drzwi przestraszyło ich obu. Wymienili spojrzenia, gdy usłyszeli

głos gospodyni. Mrs Hosenpefer była dobrą kobietą, znacznie juŜ posuniętą w latach, wdową

wynajmującą pokoje, od kiedy jej mąŜ, zwrotniczy na kolei, zginął śmiercią tragiczną pod

wagonem towarowym, którego nie usłyszał z powodu postępującej głuchoty. Z lekkim

poczuciem winy obaj młodzieńcy otworzyli drzwi i stanęli oko w oko z siwowłosą damą

Harrison Harry - Galaktyczni zwiadowcy - Postrach gwiazd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: