Brown Fredric - Ostatni Marsjanin.pdf - Brown Fredric - Zabr7

Page 1 of 9

Fredric Brown Ostatni Marsjanin

B y ł to wieczór jak każdy inny, tyle że nudniejszy. Wróciłem do

redakcji z oficjalnego bankietu. Wyżerka była tak marna, że czułem się

oszukany, chociaż była za darmo. Z braku lepszego zajęcia rąbnąłem

długie i błyskotliwe sprawozdanie z tego bankietu. Sekretarz redakcji i

tak zostawi z tego jeden czy dwa beznamiętne akapity.

Slepper siedział z nogami na biurku, ostentacyjnie nic nie robiąc, a

Johnny Hale zakładał nową taśmę na maszyny. Reszta chłopców

pracowała gdzieś na mieście.

Cargan, szef działu miejskiego, wyszedł ze swojego pokoju.

- Czy któryś z was zna Barneya Welcha? - zapytał. Głupie pytanie.

Barney jest właścicielem baru po przeciwległej stronie ulicy. Nie ma w

Trybunie reportera, który by nie znał Barneya i nie pijał u niego na

kredyt, więc wszyscy kiwnęli głowami.

- Właśnie dzwonił - powiedział Cargan. - Ma tam u siebie faceta, który

twierdzi, że jest z Marsa.

- Pijany czy wariat? - chciał wiedzieć Slepper.

- Barney nie wie, ale powiedział, że może to być materiał na śmieszną

historię, gdyby ktoś tam poszedł i pogadał z facetem. A ponieważ to jest

naprzeciwko, a wy trzej i tak siedzicie na tyłkach, to jeden z was tam

skoczy. Za alkohol nie zwracam.

Slepper wyraził chęć pójścia, ale Cargan spojrzał na mnie.

- Jesteś wolny, Bill? - spytał. - To ma być śmieszna historia, a ty masz

lekkie pióro.

- Wiadomo - mruknąłem. - Pójdę.

- Może to tylko jakiś pijak się wygłupia, ale jeżeli facet ma

rzeczywiście szmergla, dzwoń po policję, chyba że będziesz widział w

tym coś zabawnego. Jak go zaaresztują, to też będzie materiał.

- Cargan to by kazał aresztować rodzoną babcię, żeby zdobyć materiał

- stwierdził Slepper. - Czy mogę pójść z nim, dla towarzystwa?

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Brown Fredric - Ostatni Marsjani ...

08-11-25

Page 2 of 9

- Nie, ty i Johnny zostańcie. Nie przenosimy redakcji do Barneya -

powiedział Cargan i wrócił do siebie. Podpisałem swoje sprawozdanie z

bankietu i posłałem je pocztą pneumatyczną. Wziąłem płaszcz i

kapelusz.

- Wypij za moje zdrowie, Bill - powiedział Slepper. Tylko nie za dużo,

żebyś nie przepił swojego lekkiego pióra. - Dobra, dobra - mruknąłem i

opuściłem pokój. Wszedłem do Barneya i rozejrzałem się po sali. Nie

było nikogo z Trybuny i tylko przy jednym ze stolików kilku facetów z

drukarni grało w karty. Oprócz samego Barneya, który stał za ladą, w

lokalu znajdował się jeszcze tylko jeden człowiek. Wysoki mężczyzna,

chudy i blady, siedział samotnie Przy stoliku wpatrując się tępo w pustą

szklankę po piwie.

Pomyślałem, że lepiej będzie zasięgnąć najpierw opinii Barneya,

podszedłem więc do lady.

- Jedna mała. Woda oddzielnie. Czy ten długi to jest Marsjanin, o

którym mówiłeś Carganowi?

Kiwnął głową i nalał mi whisky.

- Co mam robić? Czy powiedziałeś mu, że będzie z nim rozmawiał

reporter? Może postawić mu piwo i wyciągnąć z niego, co się da! Czy on

jest bardzo nie tego...?

- Niewąsko. Mówi, że przyjechał z Marsa dwie godziny temu i próbuje

teraz wszystko zrozumieć. Mówi, że jest ostatnim żywym Marsjaninem.

Nie wie, że jesteś reporterem, ale przygotowałem go do rozmowy.

- W jaki sposób?

- Powiedziałem mu, że mam bardzo inteligentnego przyjaciela, który

potrafi mu coś poradzić. Nie wymieniałem nazwiska, bo nie wiedziałem,

kogo Cargan przyśle. W każdym razie facet jest gotów wypłakać ci się w

kamizelkę.

- Wiesz, jak on się nazywa?

Barney skrzywił się. - Mówi, że Jangan Dal. Tylko proszę ostrożnie.

Nie chcę tutaj żadnych awantur.

Wypiłem whisky i popiłem wodą sodową.

- Okay, Barney - powiedziałem. - Proszę mi dać dwa piwa i pójdę do

niego.

Barney nalał dwa piwa i zgarnął pianę. Wziąłem z lady resztę i

zaniosłem szklanki do stolika.

- Pan Dal? - spytałem. - Jestem Bill Everett. Barney powiedział mi, że

ma pan jakieś kłopoty i że potrzebuje pan pomocy.

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Brown Fredric - Ostatni Marsjani ...

08-11-25

Page 3 of 9

Spojrzał na mnie.

- To on do pana dzwonił? Proszę usiąść. Bardzo dziękuję za piwo.

Usiadłem obok niego. Facet dopił resztkę swojego piwa i nerwowym

ruchem objął szklankę, którą przed nim postawiłem.

- Pan pewnie pomyśli, że zwariowałem - powiedział. I możliwe, że tak

jest rzeczywiście, ale... ja sam tego nie rozumiem. Barman zdaje się

uważa mnie za wariata. Przepraszam, czy pan jest lekarzem?

- Niezupełnie. Może pan naszą rozmowę uważać za konsultację

psychologiczną.

- Czy pan uważa mnie za wariata?

- Większość ludzi chorych umysłowo uważa się za zupełnie

normalnych. Na razie jednak nic mi pan o sobie nie opowiedział.

Pociągnął łyk piwa i odstawił szklankę, nie wypuszczał jej jednak z

rąk, być może, aby ukryć ich drżenie.

Po chwili powiedział.

- Jestem Marsjaninem. Ostatnim Marsjaninem. Wszyscy inni nie żyją.

Widziałem ich trupy zaledwie dwie godziny temu.

- Był pan na Marsie dwie godziny temu? Jak się pan dostał z

powrotem?

- Nie wiem. To jest najokropniejsze. Nie wiem. Wiem tylko, że inni

byli nieżywi, ich ciała zaczynały gnić. To było straszne. Było nas sto

milionów, a teraz j wtem sam.

- Sto milionów. Tylu jest mieszkańców Marsa?

- Około tego. Może trochę więcej. Tylu było mieszkańców. Teraz

wszyscy nie żyją, z wyjątkiem mnie. Sprawdzałem w trzech miastach, w

trzech największych miastach. Byłem w Skarze i kiedy zobaczyłem, że

wszyscy tam umarli, wziąłem targan - nikt nie mógł mi w tym

przeszkodzić i poleciałem do Undanelu. Nigdy przedtem nie latałem, ale

okazało się, że to zupełnie łatwe. W Undanelu też wszyscy byli martwi.

Uzupełniłem paliwo i ruszyłem dalej. Leciałem nisko i rozglądałem się -

nigdzie żywej duszy. Dotarłem do Zandaru, naszego największego

miasta, gdzie mieszkało przeszło trzy miliony ludzi. Wszyscy byli

nieżywi i zaczynali się rozkładać. To było okropne, powiadam panu,

okropne. Wciąż jeszcze nie mogę przyjść do siebie.

- Wyobrażam sobie - powiedziałem.

- To przekracza ludzkie wyobrażenie. Oczywiście to był i tak

umierający świat; zostało nam może ze dwadzieścia pokoleń. Dwieście

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Brown Fredric - Ostatni Marsjani ...

08-11-25

Page 4 of 9

lat temu było nas trzy miliardy - większość z nich głodowała. Potem

wiatry z pustyni przyniosły kryl - chorobę, której nasi uczeni nie potrafili

pokonać. W ciągu dwóch stuleci zmniejszył on liczbę ludności do jednej

trzydziestej i szalał nadal.

- Więc wasi ludzie umarli na ten... kryl?

- Nie. Marsjanin umierając na kryl wysycha. Ciała, które widziałem,

nie były wyschnięte.

Wstrząsnął się i wypił resztę piwa. Zauważyłem, że zaniedbałem swoją

szklankę i też wypiłem. Podniosłem dwa palce w stronę Barneya, który

spoglądał na nas z zafrasowaną miną.

Mój Marsjanin mówił dalej:

- Usiłowaliśmy opanować technikę lotów kosmicznych, ale bez

rezultatu. Sądziliśmy, że chociaż niektórzy z nas uciekną przed krylem,

jeśli uda im się ujść na Ziemię lub na inne światy. Jednakże wszystkie

próby skończyły się niepowodzeniem. Nie potrafiliśmy nawet dotrzeć do

naszych księżyców, Dejmosa i Fobosa.

- Nie opanowaliście podróży kosmicznych? Więc w jaki sposób...

- Nie wiem. Nie wiem i powiadam panu, że to doprowadza mnie do

szału. Nie wiem, jak się tutaj dostałem. Jestem Jangan Dal, Marsjanin. I

jestem tutaj, w tym ciele. To wszystko doprowadza mnie do szału.

Barney przyniósł piwa. Wyglądał na bardzo przejętego, więc

zaczekałem, aż się oddali, i spytałem:

- Jak to w tym ciele? Chce pan powiedzieć...

- Oczywiście. To nie jest moje ciało. Nie sądzi pan chyba, że Marsjanie

wyglądają identycznie jak ludzie? Mam dziewięćdziesiąt centymetrów

wzrostu i ważyłbym tu na Ziemi około dwunastu kilo. Mam .cztery ręce,

po sześć palców na każdej. To ciało, w którym się znalazłem, napawa

mnie odrazą. Nie rozumiem go, podobnie jak nie rozumiem, skąd się tu

wziąłem.

- A skąd pan zna angielski? Czy potrafi pan to wytłumaczyć?

- Owszem, w pewnym stopniu. To ciało nazywa się Howard Wilcox.

Jest buchalterem. Jest ożenione z samicą swojego gatunku. Pracuje w

przedsiębiorstwie Humbert Lamp Company. Rozporządzam wszystkimi

jego wspomnieniami i wiem wszystko to, co on wie, czy raczej wiedział.

W pewnym sensie jestem Howardem Wilcoxem. Posiadam na poparcie

tego dowody w swoich kieszeniach. Ale to wszystko nic nie znaczy,

ponieważ naprawdę jestem Jangan Dal, Marsjan . Odziedziczyłem nawet

upodobania tego ciała. Lubię piwo. I kiedy pomyślę o jego żonie... to...

ja ją kocham.

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Brown Fredric - Ostatni Marsjani ...

08-11-25

Page 5 of 9

Popatrzyłem na niego, wyjąłem papierosy i poczęstowałem go.

- Zapali pan?

- To ciało, Howard Wilcox, nie pali. Dziękuję. Pozwoli pan, że teraz ja

zamówię piwo. W kieszeniach tego ubrania są pieniądze.

Kiwnąłem na Barneya.

- Kiedy to się zdarzyło? Mówi pan, że zaledwie dwie godziny temu.

Czy kiedykolwiek przedtem wydawało się panu, że jest pan

Marsjaninem?

- Nic mi się nie wydawało. Ja byłem Marsjaninem. Która jest teraz

gadzina?

Spojrzałem na zegarek. - Pięć po dziewiątej.

- Więc jest nieco później, niż myślałem. Trzy i pół godziny. Musiało

być wpół do szóstej, kiedy znalazłem się w tym ciele, ponieważ było ono

w drodze z pracy do domu, a z jego pamięci wiem, że kończy pracę o

piątej.

- I czy pan... to ciało... wróciło do domu?

- Nie, byłem zbyt zdenerwowany. Zresztą to nie jest mój dom. Ja

jestem Marsjaninem. Czy pan tego nie rozumie? Zresztą nie mogę mieć

do pana pretensji, bo sam też tego nie rozumiem. Ale szedłem:.. I ja... to

znaczy Howard Wilcox poczuł pragnienie i wszedł... to jest, ja

wszedłem...

Utknął i zaczął od nowa:

- To ciało poczuło pragnienie i wszedłem tutaj, żeby się napić. Po

dwóch czy trzech piwach pomyślałem sobie, że może barman potrafi mi

coś poradzić, i zacząłem z nim rozmowę.

Pochyliłem się do niego przez stół.

- Niech mnie pan posłucha - zacząłem. - Miał pan przyjść do domu na

obiad i teraz żona zamartwia się o pana. Czy dzwonił pan do domu?

- Nie, skąd. Przecież nie jestem Howardem Wilcoxem. Widać jednak

było, że moje słowa trafiły do niego.

- Lepiej zadzwonić do domu - powiedziałem. - Co ma pan do

stracenia? Niezależnie od tego, czy jest pan Janganem Dalem, czy

Howardem Wilcoxem, tam w domu siedzi kobieta i martwi się o pana.

Proszę do niej zadzwonić. Chyba pamięta pan numer?

- Oczywiście. Przecież to mój własny... to jest Wilcoxa.

- Niech pan przestanie wikłać się w sieciach gramatyki i niech pan

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Brown Fredric - Ostatni Marsjani ...

08-11-25

Brown Fredric - Ostatni Marsjanin.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: