Brin David - Cykl Wspomaganie 04 - Rafa jasności.pdf - Brin David - Zabr7

David Brin

Rafa jasności

Księga pierwsza nowej trylogii o wspomaganiu

Dla Herberta H. Brina, poety, dziennikarza, przez cale tycie walczącego o

sprawiedliwość.

Asx

Muszę prosić was o pozwolenie. Was, moje pierścienie, moje odrębne jaźni.

Głosujcie! Czy mam przemówić do świata zewnętrznego w imieniu nas

wszystkich? Czy mamy połączyć się raz jeszcze, by stać się Asxem?

Jest to imię używane przez ludzi, gheuenów i inne istoty, gdy zwracają się do

tego stosu kręgów. Nazwaną tym imieniem koalicję pulchnych traeckich

pierścieni wybrano na mędrca Wspólnoty, szanowanego i otaczanego czcią,

osądzającego członków wszystkich sześciu gatunków wygnańców.

Tym imieniem Asx wzywają nas, gdy chcą wysłuchać opowieści. Czy

osiągnęliśmy zgodę?

Asx składa więc relację... z wydarzeń, które przeżyliśmy, a takie z tych, które

zrelacjonowali nam inni. "Ja" będę narratorem, całkiem jakby ten stos był na

tyle szalony, by stawiać czoło światu, mając tylko jeden umysł.

Asx warzy tę historię. Poglaszczcie jego woskowe ślady. Poczujcie, jak wiruje

woń opowieści.

Nie istnieje lepsza, którą "ja " mógłbym opowiedzieć.

Wstęp

Ból jest ściegiem utrzymującym go w całości... Gdyby go nie czuł, rozpadłby

się już niczym pogryziona lalka lub popsuta zabawka, zostawił swe

rozerwane części wśród pokrytego szlamem sitowia i zniknął w otchłani

czasu.

Błoto pokrywa go od stóp do głów. W miejscach, gdzie wysusza je słońce,

blednie, tworząc układankę z kruszących się płytek, jaśniejszych od jego

smagłej skóry. Osłaniają one nagość wierniej niż zwęglone szaty, które

opadły niczym sadza po jego panicznej ucieczce z ognia. Owa osłona koi

palące cierpienie, aż złagodzona udręka staje się niemal miłym towarzyszem,

niczym gadatliwy pasażer, którego jego ciało dźwiga przez nie kończące się,

wsysające bagno.

Wydaje mu się, że otacza go jakaś muzyka, dokuczliwa ballada zadrapań i

poparzeń. Opus na uraz i szok.

Złowróżbną kadencję wygrywa dziura w jego skroni.

Tylko raz dotknął dłonią ziejącej rany. Koniuszki palców nie zostały

powstrzymane przez skórę i kość, lecz posuwały się przerażająco głęboko,

zanim jakiś odległy instynkt sprawił, że zadrżał i wycofał je. To było coś,

czego nie mógł zrozumieć, utrata, której nie potrafił pojąć.

Utrata samej zdolności pojmowania...

Bagno mlaszcze chciwie, przy każdym kroku wciągając jego stopy.

Pochylony, musi się gramolić na czworakach, by przedrzeć się przez kolejną

barierę krzyżujących się ze sobą gałęzi połączonych pajęczyną pulsujących

żyłek barwy czerwonej lub żółtej. Wśród nich widać uwięzione kawałki

szklistej cegły bądź pokrytego dziobami metalu, a na nich plamy wywołane

starością i kwasowymi sokami. Unika tych miejsc, przypominając sobie

niejasno, że kiedyś miał poważne powody, by trzymać się od nich z daleka.

Kiedyś wiedział mnóstwo rzeczy. ,

Zahacza nogą o ukryte pod oleistą taflą wody pnącze. Pada w bagno. Z

trudem utrzymuje głowę nad powierzchnią. Kaszle i dławi się. Drży, dźwigając

się z wysiłkiem na nogi, a potem znowu zaczyna się wlec przed siebie,

doszczętnie wyczerpany.

Następny upadek może oznaczać koniec.

Brnie naprzód uporczywie, siłą przyzwyczajenia, a towarzyszący temu ból

recytuje wieloczęściową fugę nagi i drażniący, okrutny, bez słów. Jedynym

zmysłem, który wydaje się nietknięty po wstrząsie upadku, uderzeniu w

ziemię i ogniu, jest węch. Nie ma poczucia kierunku ani celu, lecz połączony

odór wrzącego paliwa oraz jego własnego przypalonego ciała pomagają mu

wlec się dalej. Powłóczy nogami, pochyla się, gramoli na czworakach i utyka,

aż wreszcie cierniowy gąszcz się przerzedza.

Nagle pnącza znikają. Rozciąga się przed nim bagno rzadko porośnięte

dziwnymi drzewami o łukowatych, spiralnych korzeniach. Trwoga mąci jego

umysł, gdy zauważa, że woda staje się głębsza. Wkrótce nie kończące się

grzęzawisko sięgnie mu po pachy, a potem wyżej.

Wkrótce umrze.

Nawet ból zdaje się z tym zgadzać. Łagodnieje, jakby zrozumiał, że nie ma

sensu zawracać głowy zmarłemu. Ów prostuje się ze skrzywionej, zgarbionej

pozycji, po raz pierwszy od chwili, gdy wypadł z wraku wijąc się, ogarnięty

płomieniami. Powłócząc nogami po śliskim błocie, zatacza powoli krąg...

...i nagle staje przed parą oczu przyglądających się mu z gałęzi najbliższego

drzewa. Oczu osadzonych nad krótką, grubą szczęką o ostrych jak igły

zębach. Jak maleńki delfin, myśli, kosmaty delfin z krótkimi, muskularnymi

nogami... oczyma skierowanymi do przodu... i uszami.

Cóż, być może porównanie do delfina nie było trafne. Nie myśli w tej chwili

najsprawniej. Niemniej zaskoczenie wyszarpuje z jego umysłu pewne

skojarzenie. Wzdłuż jakiejś ocalałej ścieżki przepływa szczątek, który omal

nie przeradza się w słowo.

Ty... Ty... Próbuje przełknąć ślinę. Ty. ..Ty...t...t...t...

Stworzenie przechyla głowę, przyglądając mu się z zainteresowa

ło

niem. Przysuwa się bliżej po gałęzi, gdy człowiek kuśtyka ku niemu,

wyciągając ramiona...

Nagle skupienie zwierzęcia pryska. Stworzonko zerka w kierunku, z którego

dobiega dźwięk.

Pluszcze ciecz... potem jeszcze raz... i jeszcze. Odgłos powtarza się w

miarowym rytmie, zbliżając się stopniowo. Świst i plusk, świst i plusk.

Gładkofutre zwierzątko spogląda z ukosa gdzieś za jego plecy, po czym

chrząka cicho, wzdychając z rozczarowaniem. Obraca się błyskawicznie i

znika wśród liści o dziwacznych kształtach.

Człowiek unosi dłoń, by skłonić je do pozostania. Nie może jednak znaleźć

słów. Nie umie wyrazić żalu, gdy krucha nadzieja wali się w przepaść

opuszczenia. Raz jeszcze wydaje z siebie żałosny jęk.

Ty...Ty...

Pluskanie zbliża się. Pojawia się też dźwięk wciągania powietrza z głuchym

pomrukiem.

Odpowiada mu mlaskanie, które dobiega na przemian z gwiżdżącymi

szeptami.

Rozpoznaje odgłos mowy, hałas wydawany przez istoty rozumne, choć nie

pojmuje słów. Otępiały z bólu i rezygnacji, odwraca się i mruga bez

zrozumienia na widok łodzi wynurzającej się z gaju bagiennych drzew.

Łódź. Słowo jedno z pierwszych, jakie poznał znajduje drogę do jego

umysłu gładko i z łatwością, tak jak ongiś działo się to z niezliczonymi innymi

wyrazami.

Łódź. Zbudowana z wielu długich, wąskich rur, zręcznie pozginanych i

połączonych w całość. Wprawiają ją w ruch postacie w zgodnym rytmie

poruszające tyczkami i wiosłami. Postacie, jakie zna. Widywał już podobne.

Ale nigdy tak blisko.

Nigdy współpracujące.

Jedna to stożkowaty stos pierścieni, o malejącej z wysokością średnicy,

opasany obwódką gibkich macek, dzierżących długą tyczkę, używaną do

odpychania korzeni drzew od kadłuba. Tuż obok para odzianych w zielone

płaszcze dwunogów o szerokich barach macha wielkimi, przypominającymi

czerpaki wiosłami. Ich długie, pokryte łuskami ramiona błyszczą w skośnych

promieniach słońca. Czwarty jest niebieskiego koloru, opancerzony, pokryty

skórzastymi płytami, ma

przypominający garb tułów zwieńczony przysadzistą kopułą opasaną lśniącą

wstęgą oka. Z centrum sterczy promieniście pięć potężnych nóg, całkiem

jakby stworzenie było w każdej chwili gotowe do ucieczki we wszystkich

kierunkach jednocześnie.

Zna te sylwetki. Zna je i boi się ich. Ale prawdziwa rozpacz zalewa jego serce

dopiero wtedy, gdy dostrzega ostatnią istotę, która stoi na rufie i trzyma

rumpel łodzi, wpatrując się w gąszcz pnączy i zmurszałych kamieni.

Dwunoga postać jest drobna i szczupła, odziana w strój z prymitywnej

tkaniny. Znajomy zarys, aż nazbyt podobny do jego własnego. To ktoś obcy,

lecz dzieli z nim dziedzictwo mające początek nad pewnym słonym morzem,

odległym od tej kosmicznej mielizny o wiele eonów i galaktyk.

To ostatnia postać, jaką pragnął ujrzeć w tym zapadłym miejscu, tak daleko

od domu.

Wypełnia go rezygnacja, gdy opancerzony pięcionóg krzycząc unosi

zakończoną szczypcami kończynę, by wskazać w jego stronę. Pozostali

gnają na przód łodzi, by mu się przyjrzeć. On również się na nich gapi, gdyż

to niezwykły obraz wszystkie te twarze i postacie szwargoczące do siebie,

by wyrazić zdumienie jego widokiem, a potem ganiające po łodzi,

współpracujące zgodnie i wiosłujące ku niemu z wyraźnym zamiarem

pomocy.

Unosi ręce niczym w geście powitania. Potem, na rozkaz, oba kolana uginają

się i zalewa go mętna woda.

W ostatnichch sekundach, gdy rezygnuje już z walki o życie, przepełnia go

ironia. Pokonał długą drogę i zniósł wiele. Jeszcze przed chwilą wydawało

się, że jego ostatecznym przeznaczeniem, jego zgubą, będą płomienie.

Z jakiegoś powodu utonięcie wydaje się bardziej odpowiednim sposobem

odejścia.

I KSIĘGA MORZA

Wy, którzy wybraliście ten sposób życia zamieszkanie, rozmnażanie się i

śmierć w tajemnicy na tym kalekim świecie,

trwogę przed gwiezdnymi szlakami, po których ongiś wędrowaliście,

ukrywanie się wraz z innymi wygnańcami w miejscu zakazanym przez

prawo... jakiej sprawiedliwości wolno wam się domagać?

Wszechświat jest bezwzględny. Jego prawa są bezlitosne.

Nawet zwycięskich i wspaniałych karze miażdżący wszystko kat zwany

czasem. Jeszcze okrutnie j s zy jest on dla was, którzy jesteście przeklęci i

boicie się nieba...

Istnieją jednak drogi, które prowadzą w górę nawet od rozpaczliwego smutku.

Ukrywajcie się, dzieci wygnania! Lękajcie się gwiazd! Lecz bacznie

wypatrujcie i nasłuchujcie pojawienia się ścieżki.

Zwój Wygnania

Opowieść Alvina

W dniu, gdy dorosłem już na tyle, że moje włosy zaczęły się stawać białe,

rodzice wezwali wszystkich członków naszej tłumnej gromadki do rodzinnego

khuta na ceremonię nadania mi właściwego imienia Hphwayuo.

Myślę sobie, że jest całkiem niezłe, jak na hoońskie nazwanie. Łatwo

wydobywa się z mojego worka rezonansowego, nawet jeśli czasami czuję się

zażenowany, gdy je słyszę. Prawo do jego używania przysługuje podobno

naszemu rodowi od czasów, gdy skradacz przywiózł na Jijo pierwszych

hoonów.

Skradacz był superpołyskliwy! Nasi przodkowie byli zapewne grzesznikami,

skoro przybyli na tę obłożoną tabu planetę, by się na niej rozmnażać, lecz

aby tu dotrzeć, lecieli potężnym krążownikiem gwiezdnym, wymykając się

patrolom Instytutu, niebezpiecznym Zangom oraz węglowym burzom

Izmunuti. Grzesznicy czy nie, musieli być diabelnie odważni i okropnie dużo

umieć, by dokonać podobnych rzeczy.

Przeczytałem wszystko, co udało mi się znaleźć na temat owych dni, choć

wydarzyło się to setki lat przed tym, nim na Jijo pojawił się papier i jedynym

źródłem informacji jest garstka legend o owych hoońskich pionierach, którzy

spadli z nieba, by odnaleźć ukrywających się już na Stoku g' Keków, glawery i

trackich. Historie opowiadające, jak ci świeżo przybyli hoonowie zatopili swój

skradacz w głębi Śmietniska, by nie można go było odnaleźć, a potem zaczęli

budować prymitywne drewniane tratwy, które były pierwszymi statkami

żeglującymi po rzekach i morzach Jijo od czasu odejścia wielkich Buyurów.

Skoro imię, które mi nadano, wiąże się ze skradaczem, nie może chyba być

takie złe.

Ale tak naprawdę lubię, jak mówią na mnie "Alvin".

Nasz nauczyciel, pan Heinz, chce, żeby uczniowie starszych klas zaczęli

prowadzić dzienniki, chociaż niektórzy rodzice skarżą się, że tutaj, na

południowym krańcu Stoku, papier jest zbyt drogi. Nie dbam o to. Będę pisał

o przygodach, jakie przeżywam z przyjaciółmi, gdy pomagamy dobrodusznym

marynarzom w porcie, nękając ich jednocześnie pytaniami, albo kiedy

badamy kręte kanały przepływu lawy na stokach pobliskiego wulkanu Mount

Guenn czy zapuszczamy się naszą małą łódką aż do długiego, wąskiego i

ostrego cienia Krańcowej Skały.

Może któregoś dnia zrobię z tych notatek książkę!

Dlaczego nie? Znam anglic naprawdę dobrze. Nawet zrzędliwy staruszek

Heinz przyznaje, że mam wielki talent do języków. Nauczyłem się na pamięć

miejskiego egzemplarza słownika Rogeta, kiedy miałem dziesięć lat. Zresztą,

skoro drukarz Joe Dolenz przybył do Wuphonu otworzyć interes, dlaczego

mielibyśmy szukać nowych rzeczy do czytania tylko w wędrownej karawanie

bibliotekarza? Może

nawet pozwoli, bym sam składał tekst! To znaczy, jeśli zdążę zabrać się do

tego, nim moje palce zrobią się za wielkie, by uchwycić te małe,

zwierciadlane literki.

Muphauwq, moja matka, mówi, że to świetny pomysł, choć widzę, że raczej

pobłaża ona tylko dziecinnej obsesji. Chciałbym, żeby przestała traktować

mnie tak protekcjonalnie.

Mój tata, Yowgwayuo, okropnie marudzi, nadyma swój worek rezonansowy i

mówi, żebym nie był takim naśladowcą ludzi. Jestem jednak pewien, że w

głębi duszy podoba mu się ten pomysł. Czy sam ciągle nie zabiera

pożyczonych książek w swoje długie podróże do Śmietniska, choć w

zasadzie nie powinno się tego robić, bo co by się stało, gdyby statek zatonął i

być może ostatni, starożytny egzemplarz Moby Dicka poszedł na dno razem z

załogą? Czyż nie byłaby to prawdziwa katastrofa?

Czy zresztą niemal od dnia moich narodzin nie czytał mi swym huczącym

głosem wszystkich wspaniałych, stworzonych przez Ziemian opowieści

przygodowych, takich jak Wyspa skarbów, Sindbad czy Ultrafioletowy Marst

Jakie ma prawo nazywać mnie człekonaśladowcą?

Teraz tata powtarza, że powinienem czytać nowych hoońskich pisarzy, którzy

starają się nie imitować starodawnych Ziemian i chcą stworzyć literaturę

odpowiednią dla naszego gatunku.

Myślę sobie, że może faktycznie przydałoby się więcej książek w językach

innych niż anglic. Ale drugi i szósty galaktyczny wydają się holemie sztywne,

za sztywne żeby w nich opowiadać historie. Zresztą próbowałem czytać

niektórych z tych pisarzy. Daję słowo. Muszę stwierdzić, że żaden z nich nie

dorasta do pięt Markowi Twainowi.

Rzecz jasna, Huck zgadza się ze mną w tej sprawie! Huck to moja najlepsza

koleżanka. Wybrała sobie to imię, choć wciąż jej powtarzam, że nie jest

odpowiednie dla dziewczyny. Okręca tylko jedną szypułkę oczną wokół

drugiej i odpowiada, że jej to nie obchodzi, a jeśli jeszcze raz powiem na nią

"Becky", złapie futro porastające mi nogi miedzy swoje szprychy i zakręci

kołami tak, aż zacznę wrzeszczeć.

Myślę sobie, że to nie ma znaczenia, bo g'Kekowie mogą zmieniać płeć, gdy

odpadną im szkolne koła i jeśli Huck zechce zostać przy

żeńskiej, to tylko jej sprawa. Jako sierota mieszka z rodziną naszych

sąsiadów od czasu, gdy Wielka Północna Lawina zgładziła klan tkaczy, który

osiedlił się w znajdujących się w tamtej okolicy buyurskich ruinach. Można by

Brin David - Cykl Wspomaganie 04 - Rafa jasności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: