Adam Bahdaj - Kapelusz Za Sto Tysięcy.pdf

(454 KB) Pobierz
452534158 UNPDF
Adam Bahdaj
Kapelusz za sto tysięcy
S o b o t a
BYŁAM SZEFEM GANGU
W czwartek przyjechaliśmy do Nieborza. Zaczynam jednak od soboty, bo w czwartek i w
piątek nic się nie działo, a skoro nic się nie dzieje, to trudno o tym pisać.
W sobotę padał deszcz, a potem zaczęła się ta zwariowana historia z kapeluszem za sto
tysięcy...
Zanim jednak przystąpię do kapelusza, powinnam się przedstawić. Nazywam się Krystyna
Cuchowska, mam lat dwanaście, przeszłam do szóstej klasy i jestem podobno dziewczynką.
Ale daję słowo, to jakaś pomyłka. Od urodzenia powinnam być chłopcem i nazywać się —
Krystyn Cuchowski. Mam o to wielki żal do rodziców. Bo pomyślcie, jak czuje się
dziewczyna, która ma usposobienie chłopca, a w przyszłości chciałaby być szlachetnym
szeryfem, ózeryf rozprawia się z bandą Zezowatego Jima i rozkochu-je w sobie piękną
córkę sędziego Richardsona wprost do nieprzytomności. Czyż ja w przyszłości będę mogła
rozkochać złotowłosą Mary, wyrwać ją z rąk Zezowatego Jima, stanąć z nią przed ołtarzem,
a potem obsypać złotem i perłami?
Ale trudno, jestem dziewczynką i muszę się z tym pogodzić.
Oficjalnie jestem Krystyna Cuchowska, lecz koledzy nazywają mnie — Dziewiątka.
Morowo, co? Byłam bowiem
5
??
szefem gangu na Saskiej Kępie, w Warszawie, i ośmiu ! ? starszych ode mnie szczeniaków
słuchało mnie jak własnej
matki.
Zapytacie, jak zostałam szefem gangu, skoro z całej naszej dziewiątki byłam jedyną
dziewczynką, i do tego najmłodszą? To proste; Felek z Zakopiańskiej powiedział, że ten
będzie szefem, kto wszystkich pokona. Na mnie w ogóle nie liczyli. Myśleli, że będę im
chodziła do sklepu po cukierki albo cerowała skarpetki. O, nie, moi drodzy! Nie wiedzieli,
że w tajemnicy przed wszystkimi zapisałam się na kurs dżudo. Gdy przyszło do próby,
najpierw dałam pucówkę najstarszemu i nasilniejszemu — Felkowi z Zakopiańskiej.
Biedak rozpłakał się, a inni nie. chcieli już ze mną walczyć. Nazwali mnie Dziewiątką, a
potem usługiwali mi i przynosili lody.
Mieliśmy mnóstwo wspaniałych planów, jednak skończył się rok szkolny i wszyscy
rozjechali się na wakacje. Moja rodzina wyruszyła nad morze do Nieborza. Na wczasy —
proszę sobie wyobrazić1.
Wczasy rodzinne polegają chyba głównie na tym, że dzieci zatruwają życie rodzicom, a
rodzice dzieciom. To ma być wypoczynek! Początkowo miałam wdychać jod, żeby mi się
wzmocniły migdałki i żebym przyjechała zdrowa ?? Warszawy. Ale jak tu wdychać, skoro
tyle ciekawszych zajęć, na przykład zbieranie bursztynów, nie mówiąc już k o
rozwiązywaniu zagadki kapelusza za sto tysięcy...
Nieborze składa się z morza, plaży i reszty, a reszta \ składa się z domów i ulic, które
krzyżują się przeważnie | pod kątem prostym i mają dość ciekawe nazwy; na przykład —
ulica Żart, ulica Słowicza, ulica Uskok... Z Żartu po prostu boki można zrywać, a na
Słowiczej wcale nie ma słowików, tylko wróble i makolągwy. ,
6
Nasz dom wczasowy nazywa się „Ustronie". Stoi — jak na pośmiewisko — na samym
środku ulicy Plażowrej. Mieszkamy na pierwszym piętrze pod trzynastką. Tata z Jackiem
— mój młodszy brat, pożal się Boże — wciąż chodzą na ryby, a mama gra z paniami w
brydża. Jeżeli jest pogoda, grają na plaży; jeżeli nie ma, w świetlicy. Zdaje mi się, że mama
po to tylko wyjechała do Nieborza, żeby przegrać premię, którą tata otrzymał w czerwcu w
fabryce za jakiś pomysł racjonalizatorski. Czy nie mogła przegrać tych pieniędzy w
Warszawie?
Ja tymczasem marzę o wielkiej przygodzie...
Dni w Nieborzu dzielą się na dni pogodne i niepogodne. W pogodne dni wszyscy siedzą na
plaży, w niepogodne — w kawiarni „Jantar" albo na tarasie hotelu „Pod Trzema Żaglami".
Wszystko w Nieborzu jakoś się dzieli. Nawet letnicy i wczasowicze dzielą się na takich,
którzy mają porażenie słoneczne pierwszego, drugiego lub trzeciego stopnia, bo ponoć za
długo siedzieli na plaży, a teraz schodzi im skóra
i są podobni do łuszczących się czerwonoskórych Indian. Dlatego Nieborze przypomina
wioskę indiańską, której mieszkańcy cierpią na łuszczycę.
SPOTKANIE Z ORNITOLOGIEM
W czwartek i piątek było piekło, trzydzieści stopni
w cieniu. Smażyliśmy się w promieniach ultrafioletowych
i w innych — w jakich kto chciał. A w sobotę generalna
klapa. Podobno nad Skandynawią zaległ nagle wielki niż
i przemieścił się nad nasze wybrzeże, tak jakby nie miał
nic innego do roboty. To skandal, nad Skandynawią niż,
a my musimy cierpieć i patrzeć, jak za oknami pada deszcz.
Wszyscy nagle zwiesili nosy na kwintę i chodzili ze
znudzonymi minami. Tylko tata pogwizdywał od rana.
Mówił, że jak deszcz, to lepiej biorą ryby. Jacek też tak
mówił, bo zawsze powtarza za tatą. Wzięli więc rowery,
peleryny, gumowe buty, wędki i pojechali w niewiadomym
kierunku.
Mama narzekała, że ją łamie. Nie wiedziała, w którym miejscu, lecz bardzo się krzywiła i
wypytywała, czy na dole w świetlicy grają już w brydża. Niestety, nie grali, więc mama
zaczęła narzekać na ludzi, którzy zamiast zerwać się o świcie, wylegują się w łóżkach i nie
wiadomo o czym myślą.
Żal mi było mamy, więc zahaczyłam nieśmiało:
— Może byśmy poszły na spacer.
— W taką pogodę? — zdziwiła się.
— Pójdziemy zbierać bursztyny. Wczoraj nazbierałam pół słoika.
8
__ W taki deszcz?
__ Wczoraj nie było deszczu.
Ach prawda, zupełnie o tym zapomniałam. Jeżeli masz ochotę, to idź sama.
__ Mamusiu, przecież obiecywałaś w Warszawie...
__ Tak, ale dzisiaj podle się czuję.
__ jestem pewna, że spacer dobrze ci zrobi.
__ Wyjrzyj, czy jeszcze pada.
— Pada, mamusiu.
__ No, proszę, chcesz mnie wygnać z moim ischiasem
na taką pluchę. Okropność!
__ W takim razie pójdę sama — powiedziałam zdecydowanie.
__ Idź, moja droga, tylko ubierz się ciepło, bo podobno
straszny wiatr.
__ Włożę wellingtony i pelerynę. Nic mi nie będzie.
— I gruby sweter, bo cię przewieje.
— I jeszcze co?
__ Może dres Maćka. Wisi w szafie.
— Dziękuję. Będę wyglądała jak bokser.
Mama chciałaby, żebym włożyła na siebie wszystko, co mam. Zgodziłam się jedynie na
sweter.
— Żebyś mi się tylko nie przeziębiła.
Oczywiście, dla rodziców po to jedynie wychodzimy, żeby się przeziębić, a potem
wysłuchiwać: „A widzisz, a mówiłam, gdybyś mnie słuchała, to nie dostałabyś kataru". Tak
jakby katar nic nie robił, tylko czyhał na
zdrowie.
Ubrałam się szybko. Spojrzałam w lustro. W wellington -kach, w dżinsach i w zielonej
pelerynie wyglądałam jak Robin Hood, wybierający się na łowy, a może nawet lepiej.
i)
_ Ciao, mamusiu! - zawołałam, porwałam słoik i wybiegłam z domu.
Na dworze padał deszcz... waiobraz.
Muszą przyznać, że podobał mi się deszczowy ^ajobr Od morza szedł wiatr. Na wysokim
brzegu gięły ?«? klonach sosny. Ich korony, jak flagi, trzepotały^ smu Mymi masztami pni.
Kilka przewróconych kos^yJe na pustej plaży, a morze z szumem i syk em nacer brzeg.
Grzywiaste fale osiadały na piasku n^ 2™ daleką podróżą potwory. Pozostawiały po
sol»iOD z piany, drobnych muszelek i ciemnego k»*«« nu Nad molem w porywach wiatru
krążyły mewy?? pianie i dziko. A deszcz... Deszcz me !«****LL, Można sobie wyobrazić,
że to olbrzymie natryski, p
z nieba. , „hieełam po
Wydałam radosny okrzyk - ahoj! - i z^tt * schodkach na plaże. Po mokrym, ubitym P^^^
szło się jak po asfalcie Minęłam, molo, *e^abm « w lewo, w stronę wioski rybackie] i
™rS* ?3 Szłam wzdłuż wymytego przez fale b^^**^ tykiem wśród osadu żwiru, muszelek
i, morszczynu, łam bursztynowych skarbów poszuki-
Pyszna zabawa! Wyobraziłam sobie, ze jestem P waczem złota w Klondike. Czasem.
^"^ybJm snął bursztyn. Wtedy puszczałam się bieg - k ^ obawiała się, że ktoś mnie ^ed\Z
"^Jzncalara łam bryłkę bursztynu, ważyłam 3ą w dłoni
do słoika. -?„*«??«& 7? nie zauwa-
Tak byłam zajęta zbieraniem bursztynów, ze n
żyłam łodzi. , Szłam dalej
Leżały na piasku jak wielkie, smęte ryuy w stronę latarni morskiej.
10
z
Naraz tuż przed sobą ujrzałam skuloną postać. Ktoś bliżał się do mnie z przeciwnej struny.
Jeszcze jeden poszukiwacz- skarbów. Traf chciał, że między nami, wśród muszelek, błysnął
fantastycznie duży kawał bursztynu. Uirzeliśmy 6° jednocześnie. Ja jednak byłam szybsza.
Skoczyłam do przodu i przydepnęłam bursztyn nogą. -. To mój! — zawołałam zdobywczo.
__ A figa, ja go pierwszy zobaczyłem!
Przede mną stał rosły chłopiec. Miał duże, zielone oczy, iasne włosy, a gęba tak mu się
łuszczyła, że pożal się Boże. Patrzył na mnie zadziornie. W pierwszej chwili chciałam mu
ustąpić, ale nie spodobało mi się jego zaczepne spojrzenie.
__ Właśnie że ja — powiedziałam wyzywająco.
__ Wpierw trzeba ustalić.
__ Bursztyn leżał na mojej drodze.
W oczach chłopca zobaczyłam niebezpieczne błyski.
— Dawaj — powiedział — bo cię trzepnę!
— Spróbuj!
Chłopiec chciał mnie pchnąć, lecz zanim mnie dosięgnął, zastosowałam jeden z piętnastu
zasadniczych chwytów i jak worek piasku przerzuciłam go przez ramię. Proszę bardzo,
bohater leży na piasku, a ja się śmieję. Zdaje mi się, że był bardzo ambitny, bo zerwał się i
ruszył na mnie z zaciśniętymi pięściami. Wystarczył jednak ledwo widoczny ruch nogi,
żeby znowu zarył łuszczącym się nosem. Gdy wstał, roześmiałam się jeszcze głośniej.
— No, spróbuj!
Nie miał ochoty. Rzucił mi tylko przez zaciśnięte zęby:
— Nie masz pojęcia, z kim masz do czynienia.
— I ty też nie masz.
— Jestem najlepszym ornitologiem w klasie.
11
Ae. „Ornitolog! Cóż to takiego? Mozę Zamurowało ^eStępca albo... licho go wie?"
Nie mo-niebezpieczny Pj^na. głam mu być di szefem gangu! — zawołałam. — Słysza-
— A ja jeste^askiej Kępy? łeś o Dziewiąte6 przyjemności, bo mieszkam na Mo-
__ Nie mia^ kotowie. .gm. Jestem Dziewiątka i mam pod sobą
__ To ci pow^ ty) szczeniaków, rozumiesz?
ośmiu takich, Ja oWiedział. — Nie zaimponujesz mi. Ja
__ Mięta —' K Wisłą, znalazłem trzy gniazda remizów.
w Wilanowie, n» tej pory nie słyszałam nigdy o remi-Zbaraniałanr łam przyjemności
oglądać ich gniazd, zach ani nie & g się kpiąCo i wyjaśnił: Chłopiec uśmieC takij kt6re nad
wodą budują fantastycz-" _ Remizy t0.aZda. Jeśli chcesz, to mogę pokazać ci ne, wiszące
gn f0biłem.
zdjęcia. Sam I? siedziałam już mniej zadziornie. __ pokaż -^ P.g mam przy sobie, tylko w
domu. Niestety» p kasz?
Gdzie ^ ej, w „Marysieńce' To świetną te gniazda.
__ Na SłoWic wpadnę do ciebie, strasznie jestem cie-
kawa, jak wyg" fantastycznie.____________________
__ Mówię ci» .wńę? .
__ Jak ci »a
__ Maciek-
___ ? tobie? ?????? nazywają mnie Dziewiątka.
__ Krysia, ale.e siódemka?
___ Dlaczeg0 *\ Dyło nas dziewięcioro, rozumiesz?
___ Bo w gaIlg
_ RozumieIiaziemi bursztyn.
Podniosłaśz
12
__. Masz, jeżeli ci tak na nim zależy.
__ Ależ nie, to głupstwo. Nie wiedziałem, że jesteś szefem gangu.
— Masz — powiedziałam. — Możesz nawet powiedzieć, że dostałeś ode mnie.
— Dziękuję ci, to będzie naprawdę miła pamiątka. Przyjrzałam mu się dokładniej. Był
wysoki, zgrabny
i miał żywe ogniki w oczach. Może nawet nadawałby się do mego gangu na zastępcę szefa.
— Chciałbyś być w moim gangu? — zapytałam.
— Dziękuję. Jestem przecież ornitologiem.
— A cóż to takiego?
— Zajmuję się ptakami.
— To musi być nudne. Zastanów się. Zrobimy tutaj bandę i napadniemy na hotel „Pod
Trzema Żaglami". Będzie fantastyczna zabawa.
— Ja wolę ptaki — odparł z uporem.
— Trudno. W każdym razie przyjdę zobaczyć te zdjęcia gniazd remisów.
— Remizów — poprawił mnie. — Zapamiętaj, Słowicza siedemnaście, willa
„Marysieńka".
— Ciao! — podałam mu rękę.
Odsunął się przezornie, uniósł dłoń do czoła i pożegnał mnie po żołniersku.
TO NIE MÓJ KAPELUSZ
Wracałam z pełnym słoikiem złocistych bursztynów. Czułam się jak poszukiwacz złota z
Klondike, wracający do domu z pełnym workiem złotego piasku. Ale nawet najwspanialszy
poszukiwacz złota jest tylko człowiekiem
13
, czuje, że ma pustkę w żołądku. Ja również i po dniu Pra postanowiłam wzmocnić
nadwątlony orga-czułam, wię i^ją ilością kalorii. Grunt to kalorie! nizm odpoW1 ,icy
Słowiczej i Jana z Kolna poczułam się 'Na rdgu_ jepiej. Zobaczyłam bowiem wielki szyld:
jednak ^tlZ°TA JANTAR — zaprasza na smaczne lody „KAWlA^ em własnego wyrobu".
Na myśl o lodach i rurki z . i0dowato, rurki z kremem natomiast wpro-
" 4lL/
zrobiło f"1 ?^ t>łogi nastrój.
wadziły inniec,ród z moknącymi na deszczu barwnymi pa-Minęłgrn ° ja#i do parterowego
pawilonu. Ogarnął mnie rasolami» ^e ,ch kawy, wanilii i świeżego ciasta. Na bu-rozkoszny
yCzal niklowy ekspres, a sala była nabita do fecie wes°*° . .gLg. Na jednym metrze
kwadratowym dzie-ostatnieg0 inkażda coś Piła> ia<^ła' coś mówiła i paliła pa-sięć osób» a
^ słowem, poczekalnia w piekle. Gdyby pierosy. ^e . uvin uciekła, lecz dla rurek z kremem
warto nie rurKb ^
się pośtf^cl ' -?? ociekając deszczem. Szukałam wolnego Stałaś c ty, w deszczowy dzień
w „Jantarze" łatwiej miejsca. Nie iecy, aniżeli jedno wolne krzesło. Pomyśla-znaleźć st0

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin