R143. Winters Rebecca - Ich dwoje.pdf - 02) 101 - 200 - box4u

REBECCA WINTERS

Ich dwoje

Tytuł oryginału. Both of Them

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tak, on był ojcem dziecka! Ta sama smagła cera, sil-

nie zarysowany podbródek, kruczoczarne włosy. Nie

miała najmniejszych wątpliwości.

Cassie przystanęła w progu luksusowego gabinetu i

głęboko westchnęła. Matczyna intuicja jej siostry okaza-

ła się niezawodna. Przypomniała sobie jej słowa:

- Cassie, od pierwszej chwili wydawało mi się, że z

Jasonem jest... coś nie w porządku. Ted powiedziałby to

samo, gdyby żył. Jason nie jest naszym synem! Jestem

tego pewna!

- Pamiętasz, mówiłam ci, że zaraz po porodzie, zabra-

no go na oddział intensywnej terapii. W szpitalu pano-

wało straszne zamieszanie, bo stale przywożono ofiary

po wypadku w fabryce. Sądzę, że do pomyłki doszło w

chwili, kiedy mi przyniesiono dziecko z intensywnej

terapii.

- Jason należy do swoich prawdziwych rodziców.

Przyrzeknij, że odnajdziesz mojego syna i zaopiekujesz

się nim. Wtedy będę mogła umrzeć w spokoju.

Podobieństwo było tak uderzające, a ojcostwo męż-

czyzny rozpartego za biurkiem tak oczywiste, że poczuła

dreszcz. Dziewięciomiesięczny Jason był doskonałą ko-

pią Trace Ellingswortha Ramseya III, pana i władcy

największego banku w Phoenix.

Na myśl, że ma przed sobą człowieka, który zabrał

syna jej siostry, poczuła dojmujący ból. Dziecko Susan

nosi teraz jego imię, a na jego żonę próbuje mówić

„mama" Zajmuje określone miejsce w potężnej, bogatej

rodzinie.

Czy Ramseyowie kiedykolwiek mieli wątpliwości?

Czy, podobnie jak Susan, czuli, że ich dziecko jest jakieś

inne? Czy zauważyli jakieś charakterystyczne cechy,

których w ich rodzinie nigdy nie było?

-Proszę niech pani wejdzie! - energiczny głos

Ramseya doskonale pasował do jego wyglądu.

Cassie rzuciła okiem w stronę Jasona, śpiącego w no-

sidełku, stojącym obok biurka sekretarki, i weszła do

gabinetu.

Ogrom pomieszczenia przytłoczył ją i onieśmielił.

Nagle poczuła się krucha i bezbronna. Starając się nie

potknąć na wysokich obcasach, ruszyła w stronę męż-

czyzny. Brak rodzinnych fotografii na jego biurku nie-

przyjemnie ją zaskoczył. Prócz kilku obrazów na ścia-

nach i drzewka bonsai w rogu gabinetu, nie dostrzegła w

tej ogromnej przestrzeni nic przyjaznego. Nieskazitelny

garnitur gospodarza i jego odpychające spojrzenie po-

głębiały tylko to odczucie.

Przysiadła na krześle.

-Dziękuję, że zechciał mnie pan przyjąć. Wiem,

jak bardzo jest pan zajęty.

Ciemne brwi uniosły się w wyrazie zniecierpliwienia.

Sekretarka powiedziała mi, że ma pani jakąś niezwy-

kle pilną sprawę natury ściśle osobistej.

Tak. To, z czym przychodzę, dotyczy tylko nas - spoj-

rzała na niego błagalnie - to znaczy, pańskiej

żony oczywiście też - dodała, spuszczając oczy koloru

morskiej wody.

Mocne dłonie na biurku zacisnęły się. Spojrzenie

chłodnych niebieskich oczu stało się jeszcze bardziej

wrogie. Zamigotało w nich światełko. Zupełnie jak u

Jasona... kiedy się gniewał.

-Moja sekretarka zwykle potrafi się dowiedzieć,

kto z jaką przychodzi sprawą, zanim go do mnie

dopuści. Tym razem zrobiła wyjątek. Mam nadzieję,

że nie kłamała pani mówiąc, że tó sprawa życia lub

śmierci. W przeciwnym razie oskarżę panią o samo

wolne wtargnięcie do mojego biura i naruszenie mojej

prywatności. Od tego jest. prawo i odpowiednie kary.

Jego arogancki ton sprawił, że zaniemówiła. Gdyby

sprawa nie była tak niezwykle ważna, wyszłaby bez

słowa, zatrzaskując za sobą drzwi.

-Przyszłam w sprawie pańskiego syna - powiedziała

spokojnie.

Twarz mężczyzny stężała, oczy zabłysły nienawiścią.

Powoli uniósł się z fotela, pochylił, wsparł ręce o biurko.

-Jeśli próbuje pani mnie szantażować albo grozi po-

rwaniem dziecka, to radzę uważać. Pod biurkiem jest

przycisk, wystarczy, że go dotknę i wejdzie uzbrojony

strażnik.

-Pan chyba zwariował - na samą myśl, że mogłaby

zagrażać jakiemukolwiek dziecku, poczuła nie^ przy-

jemny dreszcz.

- Daję pani trzydzieści sekund, proszę mówić - głos

Ramseya nie wróżył nic dobrego. .

- Może pan usiądzie...

-Traci pani cenne sekundy.

Cassie przycisnęła torebkę do piersi obronnym ru-

chem.

-Trudno mi z panem rozmawiać, kiedy stoi pan tak...

jak kogut gotowy do walki.

Ramsey spojrzał na zegarek.

- Zmarnowała pani dziesięć sekund. Wyjaśni pani

wszystko w sądzie.

Wyraz jego twarzy świadczył, że nie żartuje.

Cassie wzięła głęboki oddech. Musi mu powiedzieć,

przecież po to tu przyszła. Niech się dzieje, co chce.

Tylko ten facet i jego żona mogą ją zaprowadzić do

dziecka Susan.

- Wiem, że mają państwo syna, który się urodził

dziewięć miesięcy temu, 24 lutego, w Palms Oasis

Health Center. Moja siostra, Susan Arnold Fisher,

tego samego dnia urodziła tam dziecko. Kiedy umie

rała, powiedziała mi, że jej zdaniem dzieci zostały

zamienione. W szpitalu był bałagan spowodowany

wybuchem w pobliskiej fabryce. Bez przerwy przywo

żono nowych rannych. Dlatego na oddziale intensyw

nej'terapii pomylono nazwiska dzieci. W rezultacie

moja siostra dostała dziecko państwa, a pan i pańska

żona zabrali do domu dziecko mojej siostry.

Przez kilka sekund panowała cisza. Żaden mięsień nie

drgnął w kamiennej twarzy Ramseya.

- Skoro już pani opowiedziała swoją bajkę - odezwał

się wreszcie - czas kończyć. Mam nadzieję, i ma pani

dobrego adwokata. Będzie pani potrzebny.

- Niech pan zaczeka! - krzyknęła, widząc, że dotyka

przycisku. Rozumiała, że jest zaskoczony, ale nie przy-

puszczała, że nie pozwoli jej przedstawić dowodu!

R143. Winters Rebecca - Ich dwoje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: