R382. Wentworth Sally - Pokuta za niewinność.pdf

(738 KB) Pobierz

The guilty wife

SALLY WENTWORTH

Pokuta

za niewinność

153565455.061.png

153565455.072.png

153565455.083.png

153565455.094.png

153565455.001.png

153565455.012.png

153565455.013.png

153565455.014.png

153565455.015.png

153565455.016.png

153565455.017.png

153565455.018.png

153565455.019.png

153565455.020.png

153565455.021.png

153565455.022.png

153565455.023.png

153565455.024.png

153565455.025.png

153565455.026.png

153565455.027.png

153565455.028.png

153565455.029.png

153565455.030.png

153565455.031.png

153565455.032.png

153565455.033.png

153565455.034.png

153565455.035.png

153565455.036.png

153565455.037.png

153565455.038.png

153565455.039.png

153565455.040.png

153565455.041.png

153565455.042.png

153565455.043.png

153565455.044.png

153565455.045.png

153565455.046.png

153565455.047.png

153565455.048.png

153565455.049.png

153565455.050.png

153565455.051.png

153565455.052.png

153565455.053.png

153565455.054.png

153565455.055.png

153565455.056.png

153565455.057.png

153565455.058.png

153565455.059.png

153565455.060.png

153565455.062.png

153565455.063.png

153565455.064.png

153565455.065.png

153565455.066.png

153565455.067.png

153565455.068.png

153565455.069.png

153565455.070.png

153565455.071.png

153565455.073.png

153565455.074.png

153565455.075.png

153565455.076.png

153565455.077.png

153565455.078.png

153565455.079.png

153565455.080.png

153565455.081.png

153565455.082.png

153565455.084.png

153565455.085.png

153565455.086.png

153565455.087.png

153565455.088.png

153565455.089.png

153565455.090.png

153565455.091.png

153565455.092.png

153565455.093.png

153565455.095.png

153565455.096.png

153565455.097.png

153565455.098.png

153565455.099.png

153565455.100.png

153565455.101.png

153565455.102.png

153565455.103.png

153565455.104.png

153565455.002.png

153565455.003.png

153565455.004.png

153565455.005.png

153565455.006.png

153565455.007.png

PROLOG

To wszystko wydarzyło się tak nagle!

Późną wiosną, w pogodne i słoneczne sobotnie popołudnie, Lucie

Brownlow jechała na rowerze wysadzaną drzewami, boczną ulicą swojego

niewielkiego, prowincjonalnego miasteczka Hayford. Ulica, a właściwie

dzieląca miejski park na dwie części aleja, udostępniona dla ruchu kołowego,

ale często traktowana przez spacerowiczów jako deptak, była pusta: nikt nią

akurat nie szedł ani nikt - oprócz Lucie - nie jechał.

Rowerzystka pedałowała machinalnie i niemalże nie zwracała uwagi na

otoczenie, zamyślona nad jakimiś własnymi sprawami Kiedy spostrzegła kątem

oka nadjeżdżający z przeciwka samochód, nie zainteresowała się nim ani trochę.

Nie miała przecież absolutnie żadnego powodu, żeby się nim interesować.

Metalicznie lśniący sportowy wóz, w kolorze nasyconej czerwieni, powinien był

ją minąć w bezpiecznej odległości i pojechać w swoją stronę. Nagle jednak...

Nagle na samym środku jezdni pojawiła się piłka. A za nią duży pies. A

za psem chłopiec, zbyt mały, żeby utrzymać pokaźnego i silnego czworonoga na

smyczy!

Leniwą ciszę sobotniego popołudnia przerwał przenikliwy pisk

samochodowych opon i rozdzierający krzyk kobiety, która wybiegła z parku za

ciągniętym przez psa chłopcem i przerażona znieruchomiała na skraju jezdni.

Kierowca sportowego wozu przyhamował tak gwałtownie, że - chociaż zdołał

szczęśliwie uniknąć potrącenia malca i jego czworonożnego pupila - stracił na

moment panowanie nad swoim pojazdem.

Lśniący, ciemnoczerwony wóz jechał siłą rozpędu prosto w kierunku

rowerzystki!

To wszystko trwało sekundę, a co najwyżej parę sekund, ale Lucie miała

wrażenie, że mijają wieki. Mijają wieki lub może nawet tysiąclecia, a ona tkwi

- 1 -

153565455.008.png

na skraju drogi przy swoim rowerze, niezdolna ze strachu - jak w koszmarze

sennym - do wykonania jakiegokolwiek, najdrobniejszego choćby ruchu. Stoi

przy rowerze, w pełni świadoma tego, co się za chwilę stanie, ale pozbawiona

jakichkolwiek możliwości, żeby temu zapobiec. Całkowicie bezbronna stoi i

czeka. Bezczynnie, biernie czeka na atak rozpędzonego ciemnoczerwonego

potwora.

Widzi ognistą maskę samochodu, fantazyjnie przyozdobioną, srebrnym

ornamentem zderzaka, z ażurową osłoną chłodnicy i mieniącymi się w słońcu

reflektorami. Widzi połyskującą w słońcu przednią szybę. I przez tę szybę widzi

nawet pobladłą z przerażenia twarz kierowcy, który nadludzkim wysiłkiem

próbuje wykonać kolejny akrobatyczny manewr i po raz drugi w

kilkusekundowym odstępie czasu zapobiec niebezpiecznej kolizji.

Udało mu się o tyle, że samochód nie staranował Lucie, a tylko,

zakręciwszy się wokół własnej osi, trzepnął ją - z impetem już stosunkowo

niewielkim - tylnym błotnikiem. Rowerzystka wyskoczyła w powietrze niczym

piłka tenisowa uderzona w chwili serwu rakietą, przeleciała łukiem ładnych parę

metrów i opadła bezwładnie na rozpościerający się na skraju parku kwiatowy

klomb.

Przez cały czas była zatrważająco świadoma, co się z nią dzieje. Zdawała

sobie sprawę, że samochód uderzył w jej rower, że zamortyzowana w

nieznacznym tylko stopniu przez wątły opór przedniego rowerowego koła siła

uderzenia wyrzuciła ją w górę, że potem nastąpił krótkotrwały lot, podczas

którego miała niesamowite wrażenie, jakby jej nogi i ręce szybowały osobno, a

nie razem z głową i tułowiem.

Po locie nieuchronnie nastąpił upadek. Bolesny upadek, złagodzony na

szczęście przez sprężystą miękkość kwiatowego podłoża.

Lucie Brownlow leżała wśród bezlitośnie przez nią połamanych, lecz

nadal intensywnie pachnących kwiatów. Przeżyty szok zakłócił sprawność jej

rozumowania, więc przez moment była prawie pewna, że straciła w wypadku

- 2 -

153565455.009.png

życie i właśnie leży na ukwieconych marach... z zamkniętymi, jak przystało na

nieboszczyka, oczyma.

Rozlegający się gdzieś w pobliżu głośny płacz, chóralny, kobiecy i

dziecięcy, jeszcze utwierdził ją w przekonaniu, że nie żyje i już tylko jako duch

uczestniczy we własnej ceremonii pogrzebowej, z udziałem lamentujących

żałobników. Kiedy jednak usłyszała basowe poszczekiwanie, zwątpiła w

słuszność dotychczasowego mniemania. Wciąż półprzytomnie, ale ze wszech

miar logicznie, pomyślała: Pies na pogrzebie? To się przecież nie zdarza!

Zdecydowała się zaryzykować i uchylić zaciśnięte powieki. Ujrzała

pochyloną nad sobą twarz anioła. Nie! Pobladłą twarz ciemnowłosego

mężczyzny o regularnych rysach i szeroko otwartych z przerażenia

szmaragdowych oczach.

Mężczyzna, w którym Lucie natychmiast rozpoznała widzianego tuż

przed wypadkiem przez mgnienie oka, ale w jakiś niepojęty sposób doskonale, z

fotograficzną wręcz dokładnością zapamiętanego kierowcę samochodu, odezwał

się stłumionym, drżącym głosem:

- Wielki Boże! Czy pani żyje? Czy pani mnie słyszy?

Lucie otworzyła oczy nieco szerzej, dając w ten sposób najlepszy dowód,

że nie jest martwa.

- Słyszy mnie pani? - Kierowca powtórzył zadane przed chwilą pytanie,

najwyraźniej chcąc się upewnić, czy ofiara wypadku jest przytomna. - Czy coś

panią boli? Czy jest pani ranna?

- Nie wiem.

Tylko tyle zdołała wykrztusić w odpowiedzi, po czym pogrążyła się na

jakiś czas w ciemności, ciszy i niepamięci.

Straciła przytomność, ale chyba tylko na moment, bo kiedy ją znów

odzyskała, wszystko wokół niej było identyczne, jak przedtem. Kwiaty tak samo

pachniały, wystraszony pies tak samo skomlił i poszczekiwał, zapłakana kobieta

tak samo tuliła do siebie równie zapłakanego chłopca.

- 3 -

153565455.010.png

Jedyna dostrzeżona przez Lucie różnica polegała na tym, że mężczyzna

nie próbował już jej o nic wypytywać, tylko podniesionym ze zdenerwowania

głosem prowadził z kimś rozmowę przez telefon komórkowy.

Po chwili skończył i znów pochylił się nad Lucie. Właściwie - ukląkł przy

niej. Zdjął elegancką sportową marynarkę i zrolował ją w wałek, który następnie

podsunął delikatnie poszkodowanej rowerzystce pod głowę.

- Proszę się nie ruszać - szepnął. - Proszę spokojnie leżeć i o nic się nie

martwić. Ambulans jest już w drodze, właśnie powiadomiłem pogotowie o

wypadku. Policję drogową też. Zaraz będzie tu sanitariusz, udzieli pani

pierwszej pomocy. Proszę spokojnie czekać. Przed fachowymi oględzinami nie

powinna pani zmieniać pozycji.

- To pan prowadził ten wóz? - upewniła się Lucie.

Mężczyzna skinął głową.

- Tak, bardzo mi przykro - potwierdził. Po chwili milczenia dodał

pospiesznie:

- Ale to naprawdę nie ja zawiniłem, proszę pani. Jechałem całkowicie

przepisowo. I nawet niezbyt szybko, znacznie poniżej dopuszczalnej tu

prędkości. Na szczęście.

- Boże, to wszystko moja wina! - zaczęła się potulnie tłumaczyć przed

niezasłużenie poszkodowaną rowerzystką zapłakana kobieta. - Powinnam była

sama prowadzić psa. I pilnować małego, żeby nie bawił się piłką w pobliżu

jezdni.

- Czy chłopcu nic się nie stało? - zapytała Lucie.

- Nic, proszę pani, zupełnie nic. Jest cały i zdrów, dzięki Bogu!

- U niego skończyło się na strachu - odezwał się kierowca. - Gorzej z

panią. Czy coś panią boli?

- Zdaje mi się... że ręka. Tak, chyba tylko ręka, w nadgarstku -

odpowiedziała trochę niepewnie Lucie, dokonawszy w przyspieszonym tempie

swoistego przeglądu poszczególnych części własnego ciała. - Nie czuję, żeby

- 4 -

153565455.011.png

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

R301. Lamb Charlotte - Zacmienie.pdf (765 KB)
R302. Rutland Eva - Cudowny zbieg okoliczności.doc (563 KB)
R306. Wilson Patricia - Zaproszenie do Kornwalii.pdf (842 KB)
R303. Wood Sara - Związani przez los.pdf (612 KB)
R305. Neels Betty - Moja kochana Mary Jane.pdf (577 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin