Arthur Jermyn.pdf

Arthur Jermyn

(Arthur Jermyn)

Życie jest okropne i tajemnicze, nadzwyczaj rzadko mamy okazję ujrzeć

cienie prawdy skrywane za zasłoną różnorodnych złudzeń i iluzji - a

kiedy to już nastąpi, życie wydaje się nam po tysiąckroć

straszniejsze. Nauka, która i tak już srodze daje się wszystkim we

znaki kolejnymi, coraz bardziej szokującymi rewelacjami, może się

stać ostatecznym eksterminatorem poszczególnych ludzkich gatunków -

naturalnie jeżeli rzeczywiście stanowimy odrębne gatunki. Umysły

śmiertelników nie są w stanie wytrzymać brzemienia niewyobrażalnej

zgrozy, jaka może się czaić w prawdzie, i która kiedyś może wychynąć

na beztroski, nie spodziewający się niczego świat. Gdybyśmy wiedzieli

czym jesteśmy, postąpilibyśmy tak samo jak Arthur Jermyn.

Arthur Jermyn zaś, pewnej nocy, oblał się od stóp do głów naftą i

podpalił.

Nikt nie złożył jego zwęglonych szczątków do urny ani nie wystawił mu

pomnika. Znaleziono bowiem pewne dokumenty oraz obiekt zamknięty w

skrzyni, które sprawiły, iż ludzie za wszelką cenę pragnęli o nim

zapomnieć. Niektórzy nawet, ci co go znali, zaprzeczają jakoby

kiedykolwiek istniał.

Arthur Jermyn wyszedł na moczary i spalił się żywcem po tym, jak

ujrzał ów obiekt który w wielkiej skrzyni przysłano mu z Afryki.

***

Zapewne wielu nie chciałoby żyć, gdyby miało rysy twarzy podobne do

oblicza młodego Jermyna, był on jednak poetą, uczonym i nie zwracał

na ten fakt większej uwagi. Naukę miał we krwi, bowiem jego pra-pra-

pradziad, sir Wade Jermyn był jednym z pierwszych badaczy regionu

Konga i autorem wielu cenionych prac na temat tamtejszych plemion,

fauny, flory i reliktów przeszłości. Niewątpliwie stary sir Wade był

zapaleńcem, przy czym jego zapał graniczył nieomal z obłędem; jego

dziwaczne dywagacje na temat prehistorycznej białej cywilizacji

kongijskiej wzbudziły wiele kontrowersji i kpin, kiedy opublikował je

w książce zatytułowanej: „Obserwacje na temat niektórych części

Afryki". W 1765 roku ów nieustraszony odkrywca został umieszczony w

zakładzie dla obłąkanych w Huntingdon.

Szaleństwo tkwiło we wszystkich Jermynach, ludzie zaś cieszyli się,

bowiem nie było ich wielu. Ród wymierał - Arthur był ostatnim jego

przedstawicielem. Gdyby było inaczej, nie wiadomo, co mógłby uczynić

Arthur, kiedy otrzymał PRZESYŁKĘ. Jermynowie nigdy nie wyglądali

najlepiej, czegoś im brakowało, ale Arthur bez wątpienia prezentował

się najgorzej. Oglądając stare portrety rodu Jermynow widać wyraźnie,

iż przed narodzeniem sir Wade'a jego przodkowie mieli dostojne,

szlachetne i całkiem przystojne oblicza.

Najwyraźniej szaleństwo zaczęło się od sir Wade'a, którego

przerażające, dzikie opowieści o Afryce były ongiś dla jego

przyjaciół powodem do radości i zgrozy. Widać to było w jego zbiorze

trofeów i okazów, innych od tych, którymi mógłby poszczycić się

normalny miłośnik afrykańskiej kultury; przechowywanych w duchu

orientalnym, w jakim - co należy dodać - Wadę wychowywał również

swoją żonę.

Była ona, jak twierdził, córką portugalskiego handlarza, którego

spotkał w Afryce, i nie lubiła angielskiego stylu życia. Zarówno ona

i ich syn, który przyszedł na świat w Afryce, wrócili z nim z drugiej

i najdłuższej z jego podróży, po czym wyjechali wspólnie, ale bez

syna, na trzecią i ostatnią, nikt nigdy nie widział jej z bliska,

nawet służący, zachowanie jej bowiem było nader gwałtowne i osobliwe.

Podczas swego krótkiego pobytu w Jermyn House zajmowała odległe

skrzydło, gdzie przebywała jedynie w towarzystwie swego męża. Sir

Wadę przejawiał dziwną troskę względem swojej rodziny - kiedy bowiem

powrócił do Afryki nie pozwalał opiekować się swym synem nikomu,

prócz odrażającej murzynki z Gwinei. Po śmierci lady Jermyn,

osobiście zajął się wychowaniem chłopca.

Jednak to opowieści sir Wade’a, zwłaszcza te snute „po kielichu",

były głównym powodem uznania go przez przyjaciół za niespełna rozumu.

W wieku racjonalności, jakim było osiemnaste stulecie, nie było

rzeczą roztropną dla uczonego mówić o szalonych obrazach i dziwnych

scenach zaobserwowanych w księżycowe noce w kongijskim buszu; o

gigantycznych murach i kolumnach zapomnianego miasta, obróconych w

gruzy i porośniętych winoroślą budowlach oraz o wilgotnych,

milczących, kamiennych stopniach wiodących w bezkresną, mroczną

czeluść grobowych skarbców i niezmierzonych katakumb.

Przede wszystkim zaś, nierozsądnym było bredzić o żywych istotach,

które nawiedzały ponoć owe miejsca, o stworzeniach na poły z dżungli,

na poły zaś z plugawych, bezbożnych, pradawnych miast - bajecznych

istotach, które nawet Plutarch opisywałby z wyraźnym sceptycyzmem; o

stworach, które miały pojawić się, kiedy wielkie małpy zaludniły

wymierające miasta z ich murami, kolumnami, grobowcami i dziwnymi

płaskorzeźbami. Mimo to, po powrocie do domu sir Wade opowiadał o tym

wszystkim ze wstrząsającym, mrożącym krew w żyłach zapałem. Snuł

swoje historie przeważnie po wypiciu trzeciego „głębszego" w Knights

Head; chełpił się opowieściami o tym, co odnalazł w dżungli i o tym,

jak mieszkał wśród przerażających, jemu tylko znanych ruin.

Koniec końców jego historie o żyjących istotach sprawiły, iż trafił

do zakładu dla obłąkanych w Muntingdon. Nie odczuwał jednak głębszego

żalu z powodu zamknięcia, gdyż jego umysł pracował w nader osobliwy

sposób. Odkąd jego syn przestał być dzieckiem, sir Wade coraz mniej

lubił przebywać w domu, a w końcu mogło się wydawać, iż się obawiał

własnego syna.

Jego główną siedzibą stała się Knights Head, a kiedy zamknięto go w

zakładzie, przyjął ten fakt z wdzięcznością, jakby oferowano mu tu

schronienie. W trzy lata później umarł.

Syn Wade'a Jermyna, Philip, był nader niezwykłą osobą. Pomimo silnego

fizycznego podobieństwa do swego ojca różnił się od niego

zachowaniem, tak że powszechnie starano się go unikać. Pomimo że nie

odziedziczył po ojcu szaleństwa, jak obawiali się niektórzy, był to

najkrócej mówiąc skończony kretyn, przejawiający skłonności do

krótkotrwałych ataków niekontrolowanej wściekłości.

Z wyglądu niepozorny, był niewiarygodnie silny i zręczny. W dwanaście

lat po odziedziczeniu tytułu ożenił się z córką swego gajowego -jak

powiadano Cyganką - ale jeszcze nim przyszedł na świat jego syn,

zaokrętował się jako marynarz na pokład statku, przypieczętowując tym

czynem ogólne rozgoryczenie i odrazę wywołaną zarówno jego fatalnymi

nawykami jak i mezaliansem. Po zakończeniu wojny amerykańskiej podjął

pracę na okręcie marynarki handlowej pływającym na szlakach

afrykańskich, zyskując sobie popularność dzięki niezwykłej sile i

umiejętnościom wspinaczki, ale koniec końców, którejś nocy, nie

wiedzieć czemu, zniknął. Statek kotwiczył wówczas u wybrzeży Konga.

Powszechnie przyjmowane dziwactwa rodu Jermynów powróciły wraz z

osobą syna sir Philipa, którego losy podążyły jeszcze dziwniejszym i

fatalnym torem. Wysoki i dość przystojny, z odrobiną tajemniczego

wschodniego wdzięku, pomimo pewnych drobnych anomalii w proporcjach,

Robert Jermyn był urodzonym naukowcem i badaczem. To on jako pierwszy

poddał badaniom naukowym ogromny zbiór reliktów, które jego szalony

dziadek przywiózł z Afryki i swymi odkryciami rozsławił szeroko w

dziedzinie etnologii nazwisko rodu. W 1815 roku sir Robert poślubił

córkę siódmego wicehrabiego Brightholme, Bóg zaś obdarzył ową parę

trójką dzieci, z których najstarszego i najmłodszego nigdy nie

widziano publicznie, ze względu na ich okropne deformacje tak na

ciele jak i umyśle. Zasmucony rodzinnymi nieszczęściami naukowiec

szukał pociechy w pracy i urządził dwie długie ekspedycje w głąb

afrykańskiego buszu, W roku 1849 jego syn Nevil, osobnik wyjątkowo

odrażający, który zdawał się łączyć w sobie gburowatość Philipa

Jermyna i wyniosłość Brightholmeów, uciekł z podrzędną tancerką, gdy

wszakże w rok później powrócił, jego czyn został wybaczony.

Powrócił do Jermyn House jako wdowiec, z małym dzieckiem, Alfredem,

który pewnego dnia spłodzi Arthura Jermyna.

Przyjaciele twierdzili, że to seria dramatów była przyczyną utraty

zmysłów sir Roberta Jermyna, najprawdopodobniej jednak, głównym

powodem nieszczęścia był, najzwyczajniej w świecie, afrykański

folklor. Stary uczony zbierał legendy o plemionach Onga,

zamieszkujących w pobliżu ziem, które badali on, a wcześniej jego

dziadek, w nadziei że odnajdzie jakiś dowód potwierdzający

prawdziwość szalonych opowieści sir Wade'a o zaginionym mieście,

zamieszkiwanym przez dziwne hybrydyczne kreatury. Niezwykła logika w

równie niezwykłych zapiskach jego przodka zdawała się sugerować, iż

wyobraźnia szaleńca mogła być stymulowana przez ludowe mity. 19

października 1852 roku, odkrywca Samuel Seaton przybył do Jermyn

House przywożąc ze sobą plik notatek sporządzonych wśród Ongasów,

stwierdził bowiem, iż niektóre spośród legend dotyczących szarego

miasta białych małp, władanego przez białego boga, mogą okazać się

przydatne dla etnologa.

W swojej rozmowie niewątpliwie podał Jermynowi pewne szczegóły; nie

wiadomo niestety jakie, gdyż właśnie wówczas rozpętała się cała seria

okropnych tragedii. Kiedy sir Robert Jermyn opuścił bibliotekę

pozostawił w niej zwłoki uduszonego badacza, l nim zdołano go

powstrzymać uśmiercił całą trójkę swoich dzieci. Nigel Jermyn zginął

broniąc skutecznie swego jedynego, dwuletniego syna, który

najprawdopodobniej miał być kolejną ofiarą pałającego rządzą mordu

szaleńca. Sam sir Robert zaś, po wielokrotnych próbach targnięcia się

na życie, uparcie odmawiając wydania z siebie jakiegokolwiek

artykułowanego dźwięku, umarł na atak apopleksji w drugim roku swego

pobytu w zakładzie zamkniętym.

Sir Alfred Jermyn został baronetem, zanim skończył cztery lata, ale

jego gusta nie korelowały z jego szlacheckim tytułem. W wieku lat 36

opuścił swoją żonę i dziecko, by wyruszyć w trasę z wędrownym

cyrkiem. Jego koniec był wyjątkowo odrażający. Wśród zwierząt w

menażerii, z którą podróżował, znajdował się olbrzymi goryl, o nieco

jaśniejszej sierści niż inne osobniki z jego gatunku. Owo nad wyraz

spokojne i posłuszne zwierzę cieszyło się wielką popularnością wśród

cyrkowców. Alfred Jermyn był zafascynowany potężną małpą i

wielokrotnie, bardzo długo, człowiek i zwierzę przyglądali się sobie

nawzajem, oddzieleni barierą krat.

W końcu Jermyn poprosił - i uzyskał pozwolenie na trenowanie

zwierzęcia, zaskakując swoim sukcesem zarówno publiczność jak i

cyrkowych wykonawców.

Któregoś ranka w Chicago, kiedy goryl i Alfred Jermyn robili próbę do

przemyślenia zaplanowanego pojedynku bokserskiego, ten pierwszy zadał

silniejszy niż zwykle cios raniąc ciało i godność trenera - amatora.

O tym co stało się później, członkowie „Największego Spektaklu Pod

Słońcem" nie lubią opowiadać.

Nie spodziewali się usłyszeć, jak sir Alfred Jermyn wydaje piskliwy,

nieludzki wrzask ani ujrzeć jak chwyta swego przeciwnika oburącz,

przewraca go na podłogę klatki i wgryza się zaciekle w jego owłosione

gardło.

Zaskoczył goryla, ale zwierzę błyskawicznie doszło do siebie, i zanim

prawdziwy trener zdążył wkroczyć do akcji, ciało nieszczęsnego

baroneta przypominało krwawą miazgę.

Arthur Jermyn był synem sir Alfreda Jermyna i nieznanej z pochodzenia

piosenkarki rewiowej. Kiedy mąż i ojciec opuścił swoją rodzinę, matka

zabrała dziecko do Jermyn House, gdzie nie było już nikogo kto mógłby

sprzeciwić się jej obecności. Nie była pozbawiona cechy zwanej

powszechnie „szlachecką godnością" i dopilnowała, aby jej syn

otrzymał możliwie najlepsze wykształcenie jakie mogła mu zapewnić,

choć nie dysponowała dużą ilością gotówki. Majątek rodziny szczuplał

w błyskawicznym tempie i Jermyn House zaczął popadać w ruinę, ale

młody Arthur kochał stary budynek ze wszystkim co znajdowało się

wewnątrz. Nie przypominał innych Jermynów, którzy żyli przed nim, był

bowiem poetą i marzycielem. Okoliczne rodziny, które pamiętały

opowieści starego sir Wade'a Jermyna o jego nie widzianej przez

nikogo portugalskiej żonie mówili, że w żyłach chłopca musiała

ujawnić się domieszka jej krwi; większość jednak kpiła z jego

wrażliwości na piękno, twierdząc, iż była to cecha odziedziczona po

jego matce.

Poetycka delikatność Arthura Jermyna zwracała większą uwagę w

porównaniu z jego plugawym wyglądem fizycznym. Większość Jermynów nie

grzeszyła urodą, ale w przypadku Arthura brzydota była wręcz

uderzająca. Trudno powiedzieć, co konkretnie przypominał, ale wyraz

jego twarzy, fizjonomia i długość ramion budziła odrazę w każdym, kto

miał okazję go spotkać.

Należy stwierdzić, iż braki w urodzie Arthur Jermyn nadrabiał

umiejętnościami umysłu i charakteru. Utalentowany i wykształcony,

dostąpił najwyższych zaszczytów w Oxfordzie, i wszystko wskazywało na

to, iż zdoła przywrócić intelektualną sławę swemu rodowi. Pomimo iż

obdarzony był raczej poetyckim niż naukowym temperamentem, zamierzał

kontynuować dzieło swych przodków i zająć się afrykańską etnologią,

robiąc jednocześnie właściwy użytek ze wspaniałej, acz osobliwej

kolekcji sir Wade'a.

Fantasta ów snuł często długie rozważania o prehistorycznej

cywilizacji, w którą tak gorąco wierzył jego szalony pradziadek, i

snuł opowieści o milczącym mieście w dżungli, o którym wzmianki

znajdowały się w licznych dziwnych i chaotycznych zapiskach,

największe wrażenie, wywołujące zarówno zgrozę jak i ciekawość,

budziły w nim fragmenty dotyczące bezimiennej, bliżej nie określonej

rasy hybryd zamieszkujących dżunglę; niejednokrotnie zastanawiał się

nad potencjalnymi podstawami tego typu legend i szukał wskazówek w

nieco świeższych danych zgromadzonych wśród Ongasów, przez rodzinę i

Samuela Seatona.

W 1911 roku, po śmierci swojej matki, Arthur Jermyn postanowił

uczynić ostateczny krok w swoich poszukiwaniach. Sprzedawszy część

majątku, w celu uzyskania koniecznej gotówki, zorganizował wyprawę

badawczą i wyruszył do Konga. Załatwiwszy z władzami belgijskimi

przewodników dla swojej ekspedycji, spędził rok w Krainie Onga i

Kaliri, natrafiając na dowody, które przerosły jego najśmielsze

oczekiwania. Kaliri mieli starego wodza, niejakiego Mwanu, który nie

tylko odznaczał się doskonalą pamięcią, ale był również inteligentny

i interesował się starymi legendami. Starzec ów potwierdził wszystkie

opowieści zasłyszane przez Arthura, dodając przy tym własną wersję

historii o kamiennym mieście i białych małpach, tak jak mu ją

przekazano.

Według Mwanu, szarego miasta i hybrydycznych stworzeń już nie było,

gdyż przed wieloma laty padli oni ofiarą wojowniczych N’bangu. Plemię

to, zniszczywszy większość budowli i wyrżnąwszy w pień wszystko co

żywe, zabrało wypchaną boginię będącą obiektem ich poszukiwań; białą

małpę, którą czciły dziwne istoty, i która wedle tamtejszych wierzeń

rządziła ongiś wśród tych stworzeń, jako ich księżniczka. Mwanu nie

wiedział czym mogły być te małpopodobne stworzenia, sądził jednak, że

to one zbudowały szare kamienne miasto. Jermyn nie wdawał się w

dywagacje na ten temat, ale skupił swoją uwagę na wyjątkowo obrazowej

legendzie o wypchanej bogini.

Mówiono, iż księżniczka małp została połowicą wielkiego białego boga,

który przybył z zachodu. Przez długi czas wspólnie rządzili miastem,

ale kiedy urodził im się syn, wyjechali we troje. Później bóg i

księżniczka powrócili; po jej śmierci zaś, boski małżonek

zmumifikował zwłoki i umieścił w świątyni ogromnym kamiennym budynku,

gdzie składano jej hołd. następnie samotnie wyjechał.

Dalszy ciąg legendy przedstawia się trojako. Zgodnie zjedna wersją

nic więcej się nie wydarzyło za wyjątkiem tego, iż wypchana bogini

stała się symbolem wyższości plemienia, w którego posiadaniu się

znajdowała. Właśnie z tego powodu została uprowadzona przez N’bangi.

Druga opowieść mówi o powrocie boga i jego śmierci u stóp zmarłej

żony, spoczywającej w świątyni.

Trzecia wersja mówi o powrocie syna - tym razem już po osiągnięciu

przez niego pełnej dojrzałości, nieważne ludzkiej, małpiej czy

boskiej - niemniej jednak nieświadomego swej prawdziwej tożsamości.

Z całą pewnością większość wydarzeń, o których opowiadały legendy,

była jedynie wymysłem odznaczających się wybujałą wyobraźnią

tubylców.

Arthur Jermyn nie wątpił już w istnienie prastarej cywilizacji w

dżungli, o której pisał stary sir Wade, i bynajmniej nie zdziwił się

kiedy w 1912 roku natknął się na jej pozostałości. Co do wielkości, w

legendach było sporo przesady, niemniej sądząc po kamiennym rumowisku

nie mogła to być zwyczajna murzyńska osada. Nie odnaleziono niestety

żadnych rzeźb, a niewielka liczba uczestników ekspedycji nie

pozwalała na przeprowadzenie działań w celu oczyszczenia jedynego

widocznego przejścia zdającego się prowadzić w głąb labiryntu

korytarzy grobowców, o których wspominał sir Wade. O białych małpach

i wypchanej bogini rozmawiano ze wszystkimi wodzami plemion w tym

regionie, jednak to Europejczyk przyczynił się do wzbogacenia zakresu

informacji otrzymanych od starego Mwanu.

M. Verhaeren, Belg, agent z placówki handlowej w Kongu był

przekonany, iż nie tylko jest w stanie odnaleźć, ale i odzyskać

wypchaną boginię, o której miał okazję kiedyś usłyszeć. Jako że

potężni niegdyś N’bangi byli obecnie pokornymi poddanymi rządu króla

Alberta, przy odrobinie perswazji mogli zostać zmuszeni do rozstania

się z porwanym przez nich truchłem przerażającej bogini. Jermyn

odpłynął zatem do Anglii, radując się w duszy nadzieją, iż w

przeciągu kilku miesięcy otrzyma bezcenny etnologiczny relikt

potwierdzający najdziksze, najbardziej szalone historie jego pra-pra-

pradziadka, a ściślej mówiąc najdziksze i najbardziej szalone o

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: