Sylvia Andrew - Obietnica Adama.pdf - ● Harlequin Romans Historyczny - enkawojhan

Sylvia Andrew

Tłumaczyła .

Krystyna Klejn

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czerwiec 1815 roku

Adam Calthorpe stal w drzwiach sali balowej i

wodził wzrokiem po zebranych. Księżna Richmond

nie szczędziła wysiłków, żeby bal okazał się

wydarzeniem sezonu, i najwyraźniej dopięła swego,

mimo ostrej konkurencji. Odkąd książę Wellington,

naczelny wódz wojsk sojuszniczych, wyznaczył stolicę

Belgii na swoją kwaterę główną, amatorzy wesołego

życia z całej Europy ściągali tu w pogoni za przy-

jemnościami. Bruksela od wielu tygodni była widownią

rozlicznych przyjęć, koncertów, balów, pikników, parad

wojskowych i całego mnóstwa innych rozrywek.

Ciekawe, jak długo to potrwa.

Zmusił się do porzucenia myśli o niepokojących

wieściach napływających znad granicy z Francją.

Zarówno on, jak i pozostali oficerowie przybyli tu, by

budzie zaufanie do wojska, rozpraszać obawy.

Popatrzył na salę i uśmiechnął się. Wszystko

wydawało się takie jak zwykle. Tom Payne tańczył

jakiś ludowy taniec, nadrabiając entuzjazmem braki

techniczne, Ivo Trenchard nachylał się ku pięknej żonie

jednego z belgijskich dyplomatów, zupełnie jakby

świata poza nią nie widział. Tak rzeczywiście będzie

przez najbliższe pół godziny, pomyślał Adam

cynicznie. Wszyscy trzej zostali odkomenderowani na

bal jako oficerowie sztabu księcia -i wszyscy mieli na

sobie paradne mundury. Wieczór był bar-

dzo gorący. Adam męczył się w halsztuku, czarnym

fularze, szkarłatnych i złotych galonach, twarz Toma

świeciła się od potu, jeden Ivo w swoim imponującym

mundurze huzarów robił wrażenie równie chłodnego i

opanowanego jak zawsze. Niemniej, w tej obszytej

futrem pelerynie musiało mu być gorąco nie do

wytrzymania. W pewnym momencie Ivo podał ramię

swojej towarzyszce i oboje zniknęli za przeszklonymi

drzwiami prowadzącymi do ogrodu.

- Lordzie Calthorpe!

Adam odwrócił się. Starsza dama, cała w brylantach,

niecierpliwie wpiła się w jego ramię. Adam ujął jej

dłoń o długich paznokciach i ucałował, po czym

wyprostował się i uśmiechnął uspokajająco. — W

czym mogę pani pomóc, hrabino Karnska?

- Chodzi o księcia. Nie ma go tutaj?

- Jeszcze nie, ale jak pani doskonałe wie, jego

książęca mość przepada za tańcem. Wkrótce się zjawi.

- Co oznacza to spóźnienie? Czy to prawda, co

mówią? Rzeczywiście Bonaparte przekroczył granicę

Belgii? Czy książę o tym wie? Czy powinniśmy

opuścić Brukselę, póki to możliwe?

Przeklinając w duchu panikarzy, którzy wywęszyli

najświeższe nowiny znad granicy i rozpuścili je wśród

ludności cywilnej, Adam uśmiechnął się ponownie i

powiedział:

- Może pani być pewna, hrabino, że książę w pełni

zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji. Naprawdę nie

ma powodu do niepokoju, proszę mi wierzyć.

Bruksela jest całkowicie bezpieczna.

- Łatwo panu mówić, milordzie. - Do hrabiny

dołączył syn, zażywny jegomość w brązowym fraku. -

Bonaparte to geniusz. Geniusz! I, o ile wiem, książę

Wellington dotychczas nie zmierzył się z nim w polu.

Skąd u pana ta pewność?

- Hrabio, Napoleon Bonaparte może sobie być

geniuszem, tak jak pan mówi, ale moim zdaniem

książę mu dorównuje. Pan i pańska matka powinniście

zapomnieć o Bonapartem i dobrze się bawić. Książę

całkowicie panuje nad sytuacją. Życzy sobie pani

wina, hrabino? Wkrótce zobaczy pani jego książęcą

mość, obiecuję. Po prostu późno zasiadł do kolacji.

Adam przyniósł wino, po czym oddalił się od jakimś

pretekstem. Obowiązki obowiązkami, ale co za dużo to

niezdrowo. W sali balowej było duszno, a myśl o

nawet dwuminutowym uspokajaniu kolejnego

arystokratycznego gościa, który przybył do Brukseli w

pogoni za przyjemnościami i zdążył tego pożałować,

przyprawiła go o panikę. W ciągu ostatniej godziny

odbył pół tuzina tego rodzaju rozmów i był już

zmęczony ukrywaniem własnych obaw.

Zobaczywszy, że Ivo i jego towarzyszka powrócili

do sali balowej, postanowił sam zaczerpnąć świeżego

powietrza. Choć minęła dziesiąta, na dworze było

bardzo ciepło i bezwietrznie. Adam przez pewien czas

stał na zewnątrzj przyglądając się tancerzom przez

szerokie oszklone drzwi. Widok był wspaniały -

szkarłat i złoto mundurów wojskowych i damy w

lekkich muślinach i jedwabiach fruwające wokół nich

niczym ćmy. Jednakże dolatujące z sali śmiechy były

cokolwiek nerwowe, a na wielu twarzach malował się

niepokój.

Adam, wbrew swoim uspokajającym słowom

skierowanym do hrabiny, wiedział, że sytuacja jest

jeszcze bardziej bulwersująca, niż podejrzewali jego

rozmówcy. Wieść o tym, że Bonaparte nagle natarł na

Prusaków, dotarła do kwatery głównej wojsk

sojuszniczych z opóźnieniem, toteż książę i jego

doradcy, zamiast zasiąść do kolacji, zamknęli się w

bibliotece księstwa Richmond, gdzie pilnie studiowali

mapy i pisali nowe rozkazy. Wkrótce Adam i jemu

podobni bę-

dą pędzić co koń wyskoczy, by rozwieźć je po całej

Belgii, wszędzie tam, gdzie stacjonowały siły wojsk

sojuszniczych. Wyglądało na to, że Bonaparte

postanowił ruszyć na wodza naczelnego.

Dziwna rzecz, ale Adam nie miał żadnych

wątpliwości co do wyniku. Po siedmiu latach walki pod

wodzą Wellingtona pokładał całkowitą ufność w jego

umiejętnościach i był święcie przekonany, że książę

pokona wroga. Niemniej czekająca ich bitwa będzie

zacięta, tego był również pewien. Westchnął. Dla

niego będzie prawdopodobnie ostatnia. Wojsko mu

służyło - szybko awansował i w wieku trzydziestu lat

znalazł się w sztabie księcia, oddelegowany czasowo

ze swego pułku w stopniu majora. Po zakończeniu

walk będzie musiał poważnie pomyśleć o powrocie do

Anglii. Otrzymany w spadku po stryju majątek ziemski

był nieoczekiwanym darem losu, lecz pociągał za sobą

również obowiązki. Posiadłość była rozległa i

zaniedbana od lat - doprowadzenie jej do kwitnącego

stanu będzie wymagało nie lada wysiłku. No i czas

zabrać się do poszukiwania odpowiedniej żony.

Naturalnie to wszystko z początku wyda mu się

dziwne po dziesięciu latach marszów, walk i

obozowania pod gołym niebem w zachodniej Europie.

Przed dziesięcioma laty służba w brytyjskim wojsku

była idealnym rozwiązaniem dla młodego człowieka

bez perspektyw na rychłe wzbogacenie, tytuł czy

posiadłości w Anglii. Przed dziesięcioma laty na

drodze między nim a wspaniałą posiadłością w pobliżu

Bath, teraz należącą do niego, stało dwóch krzepkich

kuzynów. Było paradoksem, że Adam przeżył

dziesięć lat krwawych walk w Europie, podczas gdy

obaj kuzyni stracili życie, goniąc za rozrywkami w

kraju - jeden w bójce pod tawerną w Londynie, drugi

na polowaniu. Adam ni stąd, ni zowąd otrzymał tytuł

oraz znaczną fortunę. Musiał wrócić do Anglii

Sylvia Andrew - Obietnica Adama.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: