TRZYDZIECI TRZY Do wiata Szponów zostało im mniej niż osiem tygodni, jak zgodnie twierdzili Pham i Błękitny Pancerzyk. Jeli warunki strefowe będš stabilne i jeli nikt ich nie wyprzedzi. Po szeciu miesišcach spędzonych w podróży mieli przed sobš jeszcze niecałe dwa. Ale teraz żaden z dni nie przypominał tych, które minęły. Każdy z nich był wyzwaniem, każdy pełen wrogoci kryjšcej się pod płaszczykiem uprzejmoci, niejeden przynosił miertelne zagrożenie tak jak wtedy, gdy Pham zrobił przeglšd w warsztacie Błękitnego Pan-cerzyka. Obecnie Pham zamieszkał w kabinie sterujšcej. Kiedy jš opuszczał, właz był zamykany, tak że tylko on mógł go otworzyć. Zlikwidował lub sšdził, że zlikwidował wszystkie inne uprzywilejowane dojcia do automatów statku. On i Błękitny Pancerzyk niemal cały czas ze sobš współpracowali... ale nie tak jak wczeniej. Każdy krok zajmował mnóstwo czasu, Błękitny Pancerzyk musiał wszystko wyjaniać, niczego nie wolno mu było demonstrować. Teraz, kiedy wszelkie argumenty za i przeciw miały siłę miertelnych ciosów, Pham musiał wybierać pomiędzy jednym niebezpieczeństwem a drugim. Każdego dnia cigajšce ich floty były coraz bliżej: dwie bandy morderców i uciekinierzy z Sjandry Kei. Najwyraniej niektóre statki Służb Bezpieczeństwa Handlowego SjK wcišż mogły walczyć i pragnęły zemsty na Sprzymierzeniu. Pewnego razu Ra-vna zasugerowała Phamowi, aby skontaktowali się z nimi i spróbowali ich namówić do ataku na flotę Plagi. Pham spojrzał na niš obojętnie. Jeszcze nie teraz. A może nigdy powiedział i odwrócił się. W pewnym sensie odpowied ta sprawiła jej ulgę. Taka bitwa byłaby jedynie samobójczš loteriš z niewielkimi szansami na wygranš. Ravna wcale nie chciała, aby jej ostatni rodacy umierali za niš. Tak więc PPII mógł zdšżyć do wiata Szponów przed wrogiem, ale z niewielkim zapasem czasu. W niektóre dni Ravna płakała i rozpaczała. Tylko dzięki Jefriemu i Zielonej Łodyżce wracała do siebie. Oboje jej potrzebowali i wiedziała, że przez kilka następnych tygodni mogła się komu przydać. Pan Stal wcišż udoskonalał plan obrony. Szpony odniosły nawet pewne sukcesy ze swym szerokopasmowym radiem. Stal donosił, że główne siły Snycerki zdšżały już na północ. Zapowiadał się kolejny wycig z czasem. Wiele godzin spędzała w bibliotece PPII, starajšc się wymylić, co jeszcze mogliby dać przyjaciołom Jefriego. Niektóre z urzšdzeń jak na przykład teleskopy można było bardzo łatwo wykonać... Czuła, że wysiłki te nie pójdš na marne. Nawet jeli Plaga miała wygrać, mogła przecież zignorować miejscowych, zadowoliwszy się zniszczeniem PPII i odzyskaniem Przeciwwagi. Zielona Łodyżka powoli dochodziła do siebie. Na poczštku Ravna obawiała się, że polepszenie było tylko dziełem jej wyobrani. Spędzała większš częć każdego dnia, siedzšc przy niej i starajšc się dostrzec postępy w jej reagowaniu na bodce. Zielona Łodyżka była bardzo daleko, niemal jak człowiek po wylewie, i w dodatku zmuszony do używania protezy. Wydawało się, że od czasu pamiętnych, napawajšcych przerażeniem wyznań, kiedy jej głos i pamięć funkcjonowały nader sprawnie, zaznaczył się wyrany regres. Być może to, że Ravna zaobserwowała w końcu jakie postępy, wynikało jedynie z faktu, że spędzajšc z niš mnóstwo czasu, była wyczulona na każde, najmniejsze niemal symptomy poprawy. Błękitny Pan-cerzyk twierdził, że postępy sš niezaprzeczalne, ale jego zacięty upór nie pozwoliłby mu twierdzić inaczej. Jednakże po dwóch-trzech tygodniach nie było już żadnych wštpliwoci. Najwyraniej poprawiało się połšczenie pomiędzy Jedcem a niby-skrodš. Zielona Łodyżka coraz częciej wypowiadała się całkiem sensownie, coraz częciej także udawało jej się przekazać do pamięci naturalnej istotne wspomnienia. Od tego czasu równie często to ona pomagała Ravnie. Zielona Łodyżka widziała na przykład wiele rzeczy, które uchodziły uwagi kobiety. Sir Pham nie jest jedynš osobš, która boi się Skrodojed-ców. Błękitny Pancerzyk także jest przerażony i przez to straszliwie rozdarty. Nie przyznaje się do tego nawet mnie, ale sšdzi, że prawdopodobnie jestemy zainfekowani niezależnie od naszych skrod. Rozpaczliwie pragnie przekonać Phama, że to nieprawda, próbujšc w ten sposób przekonać również samego siebie. Przez długš chwilę milczała, pocierajšc jednš z odroli o ramię Ravny. W całej kabinie było słychać szum morza, ale automaty statku nie potrafiły już wytwarzać fal. Wzdycham. Musimy być jak morskie fale, droga Ravno. One zawsze gdzie będš trwać, niezależnie od tego, co stało się na Sjandrze Kei, niezależnie od tego, co zdarzy się tutaj. Przy swojej towarzyszce Błękitny Pancerzyk był uosobieniem serdecznej łagodnoci, ale kiedy zostawał z Ravnš sam, kipiał gniewem. Nie, nie mam nic do zarzucenia umiejętnociom sir Phama, przynajmniej nie w tej chwili. Może bylibymy nieco dalej, gdybym to ja był bezporednio przy sterach, ale najszybsze statki, z tych, które pędzš za nami, i tak by się zbliżały. Chodzi mi o co innego, droga lady. Doskonale wiesz, jak zawodne stajš się nasze automaty tu na dole. Ale Pham jeszcze je dobija! Wpisał całe mnóstwo własnych zabezpieczeń kasujšcych. Zamienia rodowisko statku w system sideł i pułapek. Ravna sama miała się okazję o tym przekonać. Obszary wokół kabiny sterowniczej i warsztatu PPII wyglšdały jak wojskowe punkty kontrolne. Wiesz, jak się boi. Jeli to pomaga mu czuć się bezpieczniej... Nie o to chodzi, lady. Nie wiem, jak go mam przekonać, aby przyjšł mojš pomoc. Ale to, co robi, jest straszliwie niebezpieczne. Nasze oprogramowanie, przeznaczone do lotów na Dnie, nie należy do tych, na których zawsze można polegać, a on robi wszystko, by jeszcze pogorszyć jego działanie. Jeli nagle znajdziemy się w jakiej trudnej sytuacji, programy rodowiskowe najprawdopodobniej wysišdš... możemy spodziewać się zniszczenia wewnętrznej atmosfery, utraty stabilnoci cieplnej lub jakiejkolwiek innej awarii. Mylę... Czy on nie rozumie? Przecież w ten sposób nie kontroluje absolutnie niczego. Głos płynšcy z generatora przeszedł w nieliniowy kwik. Zostawia sobie możliwoć zniszczenia czegokolwiek, ale nic poza tym. Potrzebuje mojej pomocy. Był przecież moim przyjacielem. Czy on nic nie rozumie? Pham rozumiał... bardzo dobrze rozumiał. On i Ravna potrafili rozmawiać bez końca. Ich kłótnie to były dla niej najcięższe chwile. Czasami jednak wcale się tak naprawdę nie kłócili, wtedy przypominało to nawet racjonalnš dyskusję. Mnie nikt nie opanował, Ravno. Na pewno nie tak, jak Plaga opanowała Jedców. Wcišż mam władzę nad swš duszš. Odwrócił się od konsoli i posłał dziewczynie blady umiech, jakby przyznajšc, że to głębokie przekonanie nie opiera się na zbyt solidnych pod stawach. Dzięki takim umiechom Ravna wiedziała, że Pham-człowiek wcišż jeszcze żyje i czasami się do niej odzywa. A jak tam iskra boża. Widzę, jak całymi godzinami wpatrujesz się w wywietlacze albo szperasz po bibliotece i Wiadomociach. Przeglšdajšc wszystko szybciej, niż pozwalałyby na to ludzkie możliwoci. Pham wzruszył ramionami. Po prostu przyglšdam się statkom, które nas goniš, starajšc się domylić, co należy do kogo i co każdy z nich potrafi. Nie pytaj mnie o szczegóły. Moja wiadomoć jest wtedy na wakacjach. Bo cały umysł Phama zmieniał się w procesor dla użytku programów, które Stary zapisał w jego pamięci. Kilka godzin amnezji mogło oznaczać krótkš chwilę mylenia na poziomie Mocy, ale on tego w ogóle nie pamiętał. Ale wiem jedno. Iskra boża, czymkolwiek jest, ma bardzo ograniczone możliwoci. Nie ma własnego życia, w pewnym sensie nie jest nawet zbyt rozgarnięta. Jeli chodzi o sprawy codzienne, jak pilotowanie statku, potrzebuje starego, poczciwego Phama Nuwena. ...Potrzebuje nas wszystkich, Phamie. Błękitny Pancerzyk bardzo chciałby ci pomóc Ravna mówiła cicho. W tym miejscu dyskusji Pham zazwyczaj milkł lub wybuchał gniewem. Dzi jednak spokojnie przechylił głowę na bok. Ravno, Ravno. Wiem, że go potrzebuję... I cieszę się, że go potrzebuję. Że nie muszę go zabijać. Jeszcze. Wargi Phama na chwilkę wygięły się, jakby miał zaczšć płakać. Iskra boża na pewno nie zna Błękitnego Pancerzyka... To nie iskra boża. To nie ona sprawia, że tak się zachowuję... Robię to, co na moim miejscu zrobiłby każdy, bioršc udział w grze o tak wysokš stawkę. Wypowiadał te słowa bez cienia złoci. Może istniała jaka szansa. Może uda jej się wytłumaczyć. Błękitny Pancerzyk i Zielona Łodyżka sš lojalni, Phamie. Pomijajšc to, co zdarzyło się na Błogim Wytchnieniu... Pham westchnšł. Tak, zastanawiałem się nad tym wiele razy. Przyjechali na Przekanik z Królestwa Straumy. Udało im się nakłonić Organizację Yrinimi do odszukania statku uciekinierów. To wyglšda na z góry ułożony plan, ale może realizowany zupełnie niewiadomie... może nawet plan kogo, kto chce zniszczyć Plagę. W każdym razie wtedy musieli być absolutnie czyci, inaczej bowiem Plaga od samego poczštku wiedziałaby o statku, który utknšł w wiecie Szponów. Plaga nie mogła nic wiedzieć do czasu wydarzeń na Wiecznym Odpoczynku, kiedy to Zielona Łodyżka została wypaczona. Wiem, że Błękitny Pancerzyk zachował się wtedy lojalnie. Znał moje uzbrojenie wiedział na przykład o zdalnych kamerach ale nie ostrzegł napastników. Ravna niespodziewanie poczuła przypływ nadziei. On naprawdę wszystko sobie przemylał i... To tylko skrody, Phamie. To pułapki, w których wystarczy pocišgnšć odpowiedniš dwignię. Ale tu jestemy całkowicie odizolowani, a ty zniszczyłe tamtš skrodę Zielonej Łodyżki, która... Pham pokręcił głowš. To nie tylko skrody. Rękę Perwersji widać też w ogólnej konstr...
sunzi