Jude Deveraux-Dziewica.pdf

Jude Deveraux

Dziewica

1299 Anglia

Wilhelm de Bohun ukryty w cieniu kamiennego muru zamku spoglądał na swego

siostrzeńca, siedzącego w niszy okiennej. Złote włosy Rowana błyszczały w słońcu, a na

jego pięknej twarzy widać było skupienie nad manuskryptem, który studiował.

Wilhelm wolał nie myśleć, jak wiele dla niego znaczył ten młody człowiek przez tyle

lat. Rowan był dla niego jak syn, którego sam nie miał.

Spoglądając na wysokiego, dobrze zbudowanego, przystojnego mężczyznę, Wilhelm

po raz kolejny nie mógł się nadziwić, jak ten ciemny, wstrętny Thal mógł spłodzić kogoś

takiego jak Rowan. Thal uważał się za króla Lankonii, lecz chodził w skórach, długie

brudne włosiska sięgały mu pleców, a jadł i mówił jak barbarzyńca, którym był w istocie.

Napawał Wilhelma wstrętem. Tylko na prośbę króla Edwarda Wilhelm zgodził się na jego

pobyt w swoim domu. Udzielił mu gościny w swym majątku, polecił zarządcy, aby zadbał

o rozrywki dla hałaśliwego, wulgarnego prostaka, lecz sam starał się trzymać od niego

jak najdalej.

Teraz, gdy patrzył na Rowana, na wspomnienie tamtych chwil odczuł skurcz bólu.

Gdy zajmował się własnymi sprawami, z dala od barbarzyńskiego króla, jego ukochana,

piękna i delikatna siostra zakochała się w tym wstrętnym mężczyźnie. Gdy Wilhelm zdał

sobie sprawę z tego, co się dzieje, Anna była już tak zauroczona, że przysięgała, że się

zabije, jeśli nie poślubi Thala. Ten głupi, dziki król nawet sobie nie uświadomił, że Anna

wystawia na niebezpieczeństwo swą nieśmiertelną duszę już przez samo mówienie o

samobójstwie.

Żadne argumenty Wilhelma nie mogły Annie wyperswadować Thala. Gdy zwracał uwagę

na jego odrażającą postać, patrzyła nań jak na głupca.

— Dla kobiety nie jest odrażający — powiedziała i zaśmiała się w taki sposób, że

Wilhelmowi zebrało się na mdłości, gdy wyobraził sobie te ciemne, zatłuszczone łapska

obmacujące jasnowłosą i smukłą Annę.

W końcu król Edward podjął decyzję za Wilhelma. Stwierdził, że wprawdzie Lankonowie

nie są zbyt liczni, ale za to bardzo groźni, i jeśli król chce mieć bogatą Angielkę za żonę,

powinien ją dostać.

Tak, więc król Thal poślubił piękną siostrę Wilhelma, Annę. Wilhelm pil przez dziesięć dni

w nadziei, że gdy wytrzeźwieje, wszystko okaże się tylko urojeniem. Kiedy jednak ocknął

się z pijackiego otępienia, zobaczył ciemnego, o głowę wyższego od jego wysokiej

siostry człowieka rzucającego się na nią i przygniatającego jej białe ciało swoim

ciężarem.

Dziewięć miesięcy później urodził się Rowan. Od początku Wilhelm uwielbiał śliczne

złotowłose dziecko. Bezdzietne małżeństwo sprawiło, że marzył o synu. Thal w ogóle nie

interesował się maleństwem.

— Phi! Drze się z jednego końca, śmierdzi z drugiego. Dzieci należą do kobiet.

Poczekam, aż będzie mężczyzną — mruczał Thal tą swoją dziwną angielszczyzną.

Znacznie bardziej interesowało go, kiedy Anna wydobrzeje na tyle, żeby wrócić do jego

lóżka.

Wilhelm traktował Rowana jak własnego syna. Spędzał długie godziny na majstrowaniu

dla niego zabawek, bawił się z nim i trzymał za pulchną rączkę, gdy dziecko stawiało

pierwsze kroczki. Rowan był z czasem dla Wilhelma głównym celem życia.

Gdy miał nieco ponad rok, urodziła się jego siostra, Lora. Podobnie jak brat była ślicznym

dzieckiem z jasnymi włoskami, jakby nic nie odziedziczyła po swoim smagłym ojcu.

Kiedy Lora miała pięć dni, Anna zmarła. Pogrążony w rozpaczy Wilhelm nie dostrzegał

niczego poza swoim bólem. Nie zauważył zadumy i pustki, jakie ogarnęły Thala. Był

przekonany, że to Thal był winien śmierci jego ukochanej siostry, więc nakazał mu

opuścić dom. Z ciężkim sercem szwagier odpowiedział, że zabierze swoich ludzi i dzieci i

wyjedzie rankiem, by powrócić do Lankonii.

Wilhelm nie pojął jego słów i dopiero, gdy usłyszał hałasy na podwórzu, zdał sobie

sprawę, że Thal zamierzał zabrać ze sobą Rowana i niemowlę. Wpadł w szał. Zazwyczaj

opanowany, teraz działał w gniewie, rozpaczy i strachu. Zebrał swoich rycerzy i

zaatakował Thala i jego ochronę we śnie.

Wilhelm nigdy jeszcze nie widział ludzi walczących tak, jak ci Lankonowie. Rycerze

Wilhelma mieli czterokrotną przewagę, a jednak trzej Lankonowie, w tym także Thal,

zdołali zbiec.

Z krwawiącymi od głębokich cięć ranami na rękach i nogach i jedną na policzku, Thal stał

na murze zamku w różowym świetle poranka I przeklinał Wilhelma i jego potomstwo.

Zarzekał się, że pragnienie Wilhelma, by zatrzymać królewicza Rowana, nigdy się nie

ziści. Rowan jest Lankonem i kiedyś wróci do ojca.

Następnie Thal i jego ludzie uciekli przez mur i znikli w lesie.

Od tego dnia Wilhelma zaczęły spotykać same nieszczęścia. Dotychczas wszystko w

jego życiu błyszczało jak złoto — teraz zaczęło nabierać ciężaru ołowiu. Miesiąc później

jego żona zmarła na ospę, a następnie ta choroba skosiła ponad połowę jego ludzi, więc

nie zebrane plony zostały na polach. Pod wczesnym śniegiem zgniło wszystko.

Wilhelm ożenił się powtórnie, tym razem z tęgą piętnastolatką, która była płodna jak

królica. W ciągu czterech lat dała mu czterech synów i przy ostatnim bardzo taktownie

zmarła. Wilhelm nie rozpaczał, bo kiedy minęła fascynacja jej pięknym młodym ciałem,

stwierdził, że była to głupia, frywolna dziewczyna, nienadająca się wcale na towarzyszkę

życia.

Wilhelm opiekował się swoimi czterema synami i dwojgiem dzieci Anny. Kontrast między

nimi był uderzający. Rowan i Lora byli wysocy, piękni i złotowłosi. Natomiast jego

synowie — głupi i nieporadni, ponurzy i zawzięci. Nie znosili Rowana i dokuczali złośliwie

Lorze. Wilhelm wiedział, że była to kara za to, co zrobił Thalowi. Zaczął nawet

podejrzewać, że duch Anny mści się na nim za zło, jakie wyrządził jej mężowi.

Gdy Rowan miał dziesięć lat, do zamku Wilhelma przywędrował starzec z brodą do piersi

i złotą przepaską z czterema rubinami na głowie. Powiedział, że nazywa się Feilan,

pochodzi z Lankonii i przybywa, by uczyć Rowana lankońskich obyczajów.

Wilhelm był gotów przebić go mieczem, ale Rowan zastąpił mu drogę. Wyglądało to

prawie tak, jak gdyby chłopiec wiedział wcześniej o przybyciu tego człowieka i oczekiwał

go.

— Jestem królewicz Rowan — powiedział uroczyście.

W tym momencie Wilhelm poczuł, że traci swój najcenniejszy skarb i nic na to nie może

poradzić.

Stary Lankon pozostał, sypiając gdzieś w czeluściach zamku (Wilhelm nie pytał gdzie) i

czuwając nieustannie nad chłopcem. Rowan zawsze był bardzo poważnym dzieckiem,

wywiązującym się ze wszystkich obowiązków, jakimi obarczał go Wilhelm, jednakże teraz

jego zapal do nauki wydawał się bezgraniczny. Stary Lankon uczył Rowana w sali

szkolnej i na podwórzu. Z początku Wilhelm oponował, gdyż jego zdaniem niektóre z

lankońskich metod walki były dla prawdziwego rycerza niehonorowe. Jednak ani Rowan,

ani Feilan nie zwracali na niego uwagi, I Rowan uczył się walczyć pieszo na miecze i

lance, na kije, pałki i — ku przerażeniu Wilhelma — na pięści. Żaden rycerz nie walczył

inaczej niż na koniu.

Rowan nie postąpił tak, jak inni młodzi arystokraci, lecz pozostał w zamku wuja i

studiował z Lankonem. Synowie Wilhelma, jeden po drugim, opuścili dom, aby wędrować

z rycerzami i zostać ich giermkami. „Wrócili zdobywszy rycerskie ostrogi, jeszcze bardziej

pogardzając Rowanem.

Gdy synowie Wilhelma osiągnęli wiek męski, postanowili wyzwać Rowana na pojedynek

na lance w nadzieję, że go pokonają i zyskają uznanie ojca.

Nie były to jednak żadne zawody, gdyż Rowan zrzucił każdego z nich z konia bez

najmniejszego wysiłku i spokojnie wrócił do swych studiów.

Synowie Wilhelma głośno protestowali przeciwko obecności kuzyna w ich domu. Wilhelm

widział, jak przyczepiali mu rzepy do siodła, podkradali cenne książki, wyśmiewali go

przy gościach. Jednak Rowan nigdy się nie unosił, co doprowadzało do pasji jego

gburowatych kuzynów. Raz tylko Wilhelm zobaczył, jak Rowan wpadł w złość, gdy jego

siostra, Lora, prosiła o pozwolenie na małżeństwo z pewnym przebywającym w gościnie

u Wilhelma baronem, który żył z dzierżawienia ziemi. Z wściekłością Rowan przypomniał

Lorze, że jest Lankonką i gdy zostanie wezwana, musi powrócić do domu. Wilhelm był

oszołomiony tym wybuchem, lecz jeszcze bardziej faktem, że Rowan uważał Lankonię

za dom. Poczuł się zdradzony, jak gdyby cała miłość, jaką przelał na chłopca, była

nieodwzajemniona. Wilhelm dopomógł Lorze zrealizować plany małżeńskie, jednak mąż

jej zmarł dwa lata po ślubie i Lora wróciła do domu wuja z małym synkiem, Filipem.

Rowan uśmiechnął się na przywitanie.

— Teraz jesteśmy gotowi — powiedział obejmując Lorę i biorąc na ręce małego

siostrzeńca.

Dziś Wilhelm patrzył na Rowana. Minęło dwadzieścia pięć lat od dnia, gdy piękna siostra

Wilhelma urodziła ślicznego, złotowłosego chłopczyka, a Wilhelm pokochał go bardziej

niż siebie. Teraz wszystko się skończyło.

Przed domem czekało stu lankońskich wojowników. Wysocy, ciemni, z ponurymi

twarzami pooranymi bliznami, siedzieli na swych krótkonogich, piersiastych koniach,

dźwigając każdy po sto funtów broni. Najwyraźniej gotowi byli do walki.

Dowódca wystąpił do przodu i oświadczył Wilhelmowi, że przybywa po dzieci Thala.

Thal był umierający, a Rowan miał zostać królem. Wilhelm gotów był odmówić, walczyć

do ostatniego tchu o zatrzymanie Rowana, lecz jego najstarszy syn odepchnął

wahającego się ojca i powitał Lanko- nów z otwartymi ramionami. Wilhelm zdał sobie

sprawę z poniesionej klęski. Nie można walczyć o utrzymanie kogoś wbrew jego woli.

Z ciężkim sercem wszedł po schodach do komnat Lory, gdzie w niszy okiennej siedział

zaczytany Rowan. Jego nauczyciel był starcem, kiedy do nich przybył. Teraz, zupełnie

zgrzybiały, spojrzał na Wilhelma. Gdy ujrzał jego twarz, uniósł z trudem z krzesła swe

artretyczne ciało, stanął przed Rowanem i przyklęknął na kolanie. Rowan popatrzył na

twarz swego starego nauczyciela i nagle zrozumiał.

— Niech żyje król Rowan — powiedział starzec chyląc głowę.

Rowan skinął uroczyście i popatrzył na Lorę, która przerwała szycie.

— Nadszedł czas — powiedział cicho. — Jedziemy do domu.

Wilhelm wymknął się, żeby nikt nie ujrzał łez w jego oczach.

Lankonia

Jura stała spokojnie w sięgającej kolan wodzie, trzymając wysoko włócznię w

oczekiwaniu na właściwy moment, by przebić leniwie płynącą rybę. Słońce wzeszło na

tyle, że oświetlało zarys Tamoyian Mountains i cień ryby u stóp Jury. Spodnie stanowiące

część stroju wojownika dziewczyna rzuciła na brzeg i teraz miała na sobie tylko miękką

haftowaną tunikę — symbol swojego rycerskiego fachu — odsłaniającą nogi od polowy

uda. Woda była lodowata, lecz Jura od najmłodszych lat przyzwyczajała się do

znoszenia bólu i niewygód.

Z lewej strony usłyszała kroki i czuła, że ktoś nadchodzi. Kroki były lekkie, więc

najprawdopodobniej była to kobieta. Nie wykonując żadnego widocznego ruchu napięła

mięśnie, gotowa do skoku. Wciąż jeszcze trzymała włócznię wysoko w prawym ręku,

lecz gotowa była w każdej chwili się odwrócić i rzucić nią w intruza.

Uśmiechnęła się trwając w bezruchu. Była to Cilean, jej nauczycielka i przyjaciółka.

Jura trafiła tłustą rybę.

— Zjesz ze mną śniadanie, Cilean? — zawołała ściągając rzucającą się rybę z włóczni i

podchodząc do brzegu.

Miała sześć stóp wzrostu i piękne ciało, wymodelowane przez lata intensywnych

ćwiczeń.

Cilean wynurzyła się zza drzew i uśmiechnęła do przyjaciółki.

— Jak zawsze masz fantastyczny słuch. Ona też ubrana była w białą tunikę i spodnie

irialskiego wojownika oraz miękkie skórzane buty, od kostek po kolana obwiązane

rzemykami. Była równie wysoka jak Jura, miała długie, smukłe nogi i jędrne piersi, giętki

grzbiet i trzymała się prosto jak trzcina. Twarz jej jednak nie była tak uderzają- co piękna

jak osiemnastoletniej Jury ani tak świeża, gdyż liczyła sobie już dwadzieścia cztery lata.

— Przyjechał — powiedziała cicho Cilean. Tylko krótka chwila wahania przy układaniu

drew na ognisko świadczyła, że do Jury dotarły te słowa.

— Jura. — W głosie Cilean brzmiała prośba. —

Musisz się kiedyś z tym pogodzić. — Mówiła dialektem irialskim, odmianą języka

lankońskiego o łagodnych dźwiękach i wibrującej głosce „l”. — On będzie naszym

królem.

Jura wyprostowała się i spojrzała na przyjaciółkę, odrzuciwszy do tyłu czarne splecione

włosy. Z jej pięknej twarzy biła wściekłość.

- Nie jest moim królem i nigdy nim nie będzie. Jest Anglikiem, nie Lankonem. Jego matka

była delikatną Angielką, która jak one wszystkie siedziała całymi dniami przy kominku i

szyła. Nie miała nawet siły, by urodzić Thalowi więcej dzieci. Geralt jest prawowitym

królem. Miał lankońską matkę.

Cilean słyszała to już setki razy.

— Masz rację, Astrie była cudowną kobietą, a Gerait jest wspaniałym wojownikiem, lecz

nie jest synem pierworodnym, a Astrie nigdy nie była legalną żoną Thala.

Jura się odwróciła, starając się powstrzymać złość. W czasie treningu potrafiła być

opanowana, myśleć logicznie, nawet wówczas, gdy Cilean wy- myślała jakieś podstępy i

pięć kobiet atakowało Jurę znienacka. Było jednak coś, z czym Jura nie mogła się

pogodzić i co uznawała za rażącą niesprawiedliwość. Była to sprawa Geralta. Na kilka lat

przed urodzeniem Jury król Thal wybrał się do Anglii, by porozmawiać z ich królem na

temat ewentualnego sojuszu. Lecz zamiast zająć się głównym. celem swej wyprawy król

zaniedbał sprawy Lankonii i uległ bez opamiętania urokowi jakiejś ckliwej i cherlawej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: