Trening fizyczny
Podczas wysiłków fizycznych zwiększa się zapotrzebowanie mm na tlen i materiały energetyczne oraz zwiększa się wytwarzanie metabolitów metabolitów ciepła w org. Wielkość tych zmian zależy praktycznie tylko od intensywności i czasu trwania wysiłku.
Zmiany czynności układu krążenia
Pod wpływem treningu fizycznego rozwijają się:
a. Zmiany nerwowej regulacji czynności układu krążenia
b. Zmiany morfologiczne w sercu i naczyniach krwionośnych (poszerzenie, przerost) modyfikujące hemodynamikę
c. Zmiany „wewnętrznych” właściwości mięśnia sercowego oraz zmiany jego metabolizmu.
Obraz i zakres potreningowych zmian w układzie krążenia może być różny, w zależności przede wszystkim od:
a. Intensywności i czasu trwania poszczególnych zajęć treningowych
b. Treningowych częstości ich powtarzania
c. Ogólnego czasu trwania treningu.
Znaczenie ma również „wyjściowy” stan układu krążenia oraz wiek trenującego człowieka. Zmiany są wieksze, jeśli rozpoczyna się on na tle niewielkiej sprawności układu krążenia.
Najszerszy jest zakres zmian wywołanych przez trening wytrzymałościowy.
SPOCZYNEK
W spoczynku czynności układu krążenia u ludzi wytrenowanych charakteryzuje bradykardia- na ogół większa, im większa wydolność fizyczna została osiągnięta w wyniku wysiłku. U sportowców uprawiających wysiłki wytrzymałościowe często HR w spoczynku wynosi 40-50/min.
Objętość wyrzutowa serca u ludzi wytrenowanych jest zwykle nieco mniejsza niż u ludzi niewytrenowanych. W wyniku bradykardii i mniejszej objętości wyrzutowej serca również występuje mniejsza objętość minutowa serca w spoczynku u ludzi wytrenowanych.
Występuje również większa niż przed treningiem układowa różnica tętniczo- żylna zawartości tlenu we krwi.
WYSIŁKI SUBMAKSYMALNE
Po treningu przyspieszenie częstości skurczów serca standardowych submaksymalnych wysiłków fizycznych jest, mniejsze niż przed treningiem. Różnica w przyspieszeniu HR podczas identycznego wysiłku może przekroczyć 30- 35/ min. Różnica między HR po treningu a przed treningiem, jest na ogół większa podczas cięższych wysiłków niż podczas lżejszych.
Objętość wyrzutowa serca podczas standardowych wysiłków fizycznych po treningu jest większa niż przed jego rozpoczęciem. Podczas wysiłków submaksymalnych po treningu zwiększenie SV może sięgać i przekraczać 50- 100% wartości początkowej podczas identycznego wysiłku przed treningiem.
Objętość minutowa serca podczas standardowych wysiłków submaksymalnych po treningu jest zwykle taka sama jak przed rozpoczęciem treningu. Tak, więc po treningu zwiększenie SV podczas wysiłków submaksymalnych wyrównuje zwykle mniejsze przyspieszenie HR, w wyniku, czego Q pozostaje niezmieniona.
Tętniczo- żylna różnica zawartości tlenu we krwi podczas submaksymalnych wysiłków fizycznych jest większa po treningu niż przed treningiem tych przypadkach, w których mniejsza jest po treningu objętość minutowa serca. Zapotrzebowanie mm na tle jest, bowiem wprost proporcjonalne do intensywności wysiłków. Dopływ krwi do mm podczas wysiłków submaksymalnych po treningu może być taki sam jak przed treningiem, i odpowiada zapotrzebowaniu mm na niesiony przez krew tlen.
WYSIŁKI MAKSYMALNE
Trening fizyczny nie wpływ na maksymalną częstość skurczów serca.
Podczas maksymalnych wysiłków fizycznych objętość wyrzutowa serca osiąga większe wartości u ludzi wytrenowanych niż niewytrenowanych. SV u ludzi wytrenowanych może osiągać i przekraczać 150- 160 ml, podczas gdy u ludzi niewytrenowanych wynosi o 50- 60 ml mniej.
Objętość minutowa serca u ludzi wytrenowanych osiąga większe wartości podczas wysiłków maksymalnych niż u ludzi niewytrenowanych. U ludzi niewytrenowanych Qmax rzadko przekracza 20- 23 l/min, natomiast ludzi wytrenowanych często przekracza 30 l/min., Jeżeli Qmax równa jest 40 l/min, a HRmax równa jest 198/ min, SVmax musi sięgać w tak wyjątkowych przypadkach około 200 ml.
Ciśnienie tętnicze krwi u ludzi wytrenowanych jest wyższe niż u ni wytrenowanych. Podczas wysiłków maksymalnych zwykle sięga lub przekracza 26,7 kPa (200 mm Hg).
Tętniczo- żylna różnica zawartości tlenu we krwi przy maksymalnych wysiłkach może znaczenie się zwiększać. Może zwiększać się np. z 30- 40 ml/l w spoczynku do 130- 140 ml/l u ludzi niewytrenowanych i 170- 175 ml/l u ludzi bardzo wytrenowanych podczas maksymalnego wysiłku fizycznego. Przyczyną zwiększenia pod wpływem treningu są zmiany enzymatyczne w mm, umożliwiające większe wychwytywanie tlenu oraz zwiększenie przepływu krwi przez mm.
ZMIANY TRENINGOWE W UKŁADZIE KRĄŻENIA
Objętości oddechowe
Ludzi wytrenowanych cechuje zwykle większa niż niewytrenowanych ruchomość klatki piersiowej i siła mięśni oddechowych i w rezultacie większa pojemność życiowa płuc (VC).
Objętość życiowa płuc zwiększa się szczególnie pod wpływem treningu pływackiego.
Ogólna objętość płuc (TLC) nie zmienia się pod wpływem treningu.
W przypadkach, kiedy zwiększa się VC, zmniejsza się czynnościowa przestrzeń martwa.
Maksymalna dowolna wentylacja płuc i nasilona objętość wydechowa są zwykle u ludzi wytrenowanych większe niż u niewytrenowanych.
Na ogół nie stwierdza się wpływu treningu fizycznego na pozostałe „statyczne” i „dynamiczne” wskaźniki czynności układu oddechowego.
Wentylacja płuc, rytm oddechowy
W spoczynku wentylacja płuc jest u ludzi wytrenowanych zwykle podobna do wentylacji u niewytrenowanych, natomiast częstość oddechów na minutę jest na ogół mniejsza.
Podczas wysiłków submaksymalnych zwiększenie wentylacji płuc jest mniejsze niż u ludzi niewytrenowanych i wykonujących taki sam wysiłek fizyczny. Częstość oddechów jest zwykle po okresie treningu mniejsza, a ich głębokość większa niż przed treningiem.
Maksymalna wentylacja płuc zwiększa się istotnie pod wpływem treningu. U ludzi wytrenowanych, np. u kolarzy, może przekraczać 160- 180 l/min, podczas gdy u niewytrenowanych młodych ludzi osiąga zwykle 80- 100 l/min u mężczyzn i 60- 80 l/min u kobiet.
Pojemność dyfuzyjna płuc, wymiana gazów w płucach
Trening fizyczny powoduje zwiększenie pojemności dyfuzyjnej płuc w spoczynku i podczas wysiłków fizycznych. Przyczyną takiego rezultatu treningu może być zwiększenie ogólnej ilości hemoglobiny we krwi, a zwłaszcza w łożysku naczyń włosowatych płuc, oraz zwiększenie ogólnej objętości krwi w płucach i poprawa stosunku wentylacji do perfuzji płuc.
Trening może zmieniać dystrybucję przepływu krwi przez płuca. U ludzi prowadzących siedzący tryb życia stosunek przepływu krwi przez szczytowe segmenty podstawy płuc wynosi około 1:3, u ludzi wytrenowanych zaś może wynosić 4:3.
moniczka09