Obligatoryjne

Fakultatywne

1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających
(po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego, w razie stwierdzenia istnienia podstaw określonych w art. 99 i 100 KK, art. 43 i 47 KKS, prokurator występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie, tytułem środka zabezpieczającego przepadku wymienionego w art. 39 pkt. 4 KK, występuje także wówczas, gdy postępowanie przygotowawcze zostało umorzone z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa, ale przepisy przewidują orzeczenie takiego przepadku właśnie z tej przyczyny.)

2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania, zwłaszcza gdy prokurator złożył odpowiedni wniosek
(sąd orzeka o warunkowym umorzeniu postępowania wyrokiem, jeśli natomiast uzna, że warunkowe umorzenie byłoby niezasadne albo jeśli oskarżony sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu postępowania, wówczas kieruje sprawę na rozprawę – w takim przypadku wniosek ten zastępuje akt oskarżenia)

3) akt oskarżenia zawiera wniosek, o skazanie oskarżonego na posiedzeniu
(instytucja nowa – prokurator, może zamieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za zarzucany mu występek zagrożony karą nie przekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, nie prowadzi się postępowania dowodowego, jednak sąd dokonuje ustaleń co do osoby oskarżonego na podstawie przeprowadzonego wywiadu środowiskowego. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mogą wziąć udział w posiedzeniu, a ich udział jest obowiązkowy, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi, pokrzywdzony najpóźniej na tym posiedzeniu może złożyć oświadczenie, że będzie działał w charakterze oskarżyciela posiłkowego, jeżeli pokrzywdzony lub inna osoba nie wystąpiła z wnioskiem o zasądzenie obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub części, wówczas sąd może uzależnić uzależnić uwzględnienie wniosku o skazanie bez rozprawy od naprawienia szkody albo od zobowiązania oskarżonego do stosownego trybu życia. Celem osiągnięcia porozumienia oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, sąd może odroczyć posiedzenie i wyznaczyć stronom stosowny termin. Uwzględniając wniosek sąd wydaje wyrok na posiedzeniu. Prokurator stosowny wniosek zamieszcza w akcie oskarżenia. Sąd uwzględniając wniosek może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, warunkowo zawiesić jej wykonanie albo orzec wyłącznie środek karny wymieniony w art. 39 pkt 1-3, 5-8 KK. Sąd może wykroczyć poza reguły, które rządzą nadzwyczajnym złagodzeniem kary i warunkowym zawieszeniem wykonania <nie stosuje się tego do kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 5 lat, z okresem próby przekraczającym 10 lat>, zawarte w KK. Stosowanie środka karnego może nastąpić, jeżeli przypisany oskarżonemu występek jest zagrożony karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności à krytyka Marszała dotycząca tak daleko zmieniających ogólne reguły KK rozwiązań)

4) akt oskarżenia wniósł oskarżyciel posiłkowy
(konieczność zachowania znacznej ostrożności, aby nie dopuścić do rozprawy w sytuacji oczywistego braku podstaw faktycznych oskarżenia)

5) zachodzi potrzeba ograniczenia liczby oskarżycieli posiłkowych mogących występować w sprawie
(gdy jest to potrzebne do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, gdy zgłosiło się zbyt wielu oskarżycieli posiłkowych)

6) oskarżony jest tymczasowo aresztowany – w celu rozstrzygnięcia o utrzymaniu w mocy, zmianie lub uchyleniu tego środka, w razie potrzeby można na posiedzeniu orzec o innych środkach zapobiegawczych
(sąd zobowiązany jest z urzędu badać celowość stosowania tymczasowego aresztowania na każdym etapie postępowania, podobnie prokurator w postępowaniu przygotowawczym)

Gdy prezes wnosi sprawę na posiedzenie, jeżeli według jego oceny zachodzą stany, wymagające wydania postanowienia przez sąd – gdy według prezesa sądu zachodzi potrzeba wydania rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia (wyliczenie w przepisie nie jest taksatywne)

1) umorzenie postępowania z powodu niedopuszczalności procesu
(sąd z urzędu bada istnienie przeszkód procesowych z art. 17 pkt. 2-11 KPK)

2) umorzenie postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia
(najpierw należy stwierdzić zupełność postępowania przygotowawczego, nie może być ono dotknięte brakami, zwłaszcza takimi których nie da się uzupełnić, umorzenie następuje wówczas, gdy brak podstaw jest oczywisty, brak dowodów uzasadniających oskarżenie jest wyraźny, gdy może być stwierdzony bez dodatkowych badań, ocena prezesa sądu powinna cechować się szczególną ostrożnością, SN: brak podstaw faktycznych à gdy brak jakichkolwiek dowodów świadczących o popełnieniu czynu przez oskarżonego, nie może to wynikać z ich oceny)

3) wydanie postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania
(sąd bada to z urzędu, w razie stwierdzenia przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub innemu organowi, może też zmienić tryb postępowania z uproszczonego na zwyczajny)

4) zwrot sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego
(instytucja występująca tylko w fazie przygotowania do rozprawy, zwrot do uzupełnienia braków postępowania przygotowawczego może nastąpić wówczas, gdy spełnione są koniunkcyjnie dwie przesłanki:
a) braki postępowania przygotowawczego są istotne
b) usunięcie przez sąd tych braków powodowałoby znaczne trudności
Przyczyną uzasadniającą zastosowanie zwrotu sprawy do uzupełnienia może być niewykorzystanie możliwości dowodowych albo niedokonanie lub wadliwe dokonanie czynności procesowych. Sąd wskazuje kierunek uzupełnienia braków, a także przedsięwzięcie odpowiednich czynności. Z istotnym brakiem postępowania mamy do czynienia w szczególności gdy analiza akt wskazuje na potrzebę poszukiwania dalszych dowodów. Przesłanki są wysoko ocenne, SN często je interpretował wychodząc z założenia, że należy powściągać sądy w wykorzystywaniu tej instytucji. O zwrocie sprawy do uzupełnienia postępowania sąd orzeka postanowieniem, na które stronom przysługuje zażalenie. Gdy postanowienie to jest prawomocne, prorok jest zobowiązany podjąć określone czynności.)

5) wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania
(u podłoża tej decyzji może leżeć albo odmienna ocena zebranego w sprawie materiału albo pojawienie się przeszkody uzasadniającej zawieszenie postępowania po wniesieniu aktu oskarżenia)

6) wydanie postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu, gdy areszt tymczasowy lub inny środek przymusu nie był dotąd stosowany albo gdy zachodzi potrzeba orzekania o takim środku przymusu
(sąd może utrzymać w mocy, zmienić, uchylić, zastosować środek przymusu)

7) wydanie wyroku nakazowego

8) rozważenie celowości przekazania sprawy do postępowania mediacyjnego

9) wydanie rozstrzygnięcia przez sąd w tym etapie procesowym co do innych wyżej nie wyliczonych kwestii (np. co do przyjęcia powództwa cywilnego, wyłączenia części sprawy do odrębnego rozpoznania)

10*) jeżeli ze względu na zawiłość sprawy lub inne ważne powody może to przyczynić się do usprawnienia postępowania
(dbałość o koncentrację materiału dowodowego, usprawnienie postępowania, przygotowawczy charakter takiego posiedzenia)