Przebarwienia skóry (hiperpigmentacje) to plamki lub plamy o intensywnym brązowym kolorze, które mogą być nabyte lub towarzyszyć człowiekowi od urodzenia. Czynnikiem, który decyduje o kolorze skóry, jest naturalny barwnik ? melanina. Bardzo często w praktyce kosmetologicznej spotykamy się z zaburzeniami syntezy melaniny. Ich skutkiem są właśnie zmiany barwnikowe.
Melanina (barwnik skóry) powstaje w wyspecjalizowanych komórkach ? melanocytach. Komórki te znajdują się w naskórku. Melanocytów jest mniej więcej tyle samo u wszystkich ras ludzi, a różne kolory skóry to wynik aktywności tych komórek, nie ich ilości.
Tworzenie melaniny jest uzależnione od wielu różnych czynników. Należą do nich np.:
· promienie ultrafioletowe (jedna z głównych przyczyn powstawania przebarwień)
· hormony (estrogeny, hormony tarczycy)
· metale (miedź, żelazo, złoto, srebro)
· ciąża.
01Pod wpływem enzymu tyrozynazy z aminokwasu tyrozyny powstaje DOPA (3,4-dihydroksyfenyloalanina), następnie DOPA-chinon, z którego po licznych reakcjach chemicznych powstaje właściwy barwnik ? melanina.
02Melanina magazynowana jest w melanosomach. Melanosomy to wyspecjalizowane organelle komórkowe, które transportowane są przez wypustki melanocytów w otoczeniu komórek naskórka ? keratynocytów. Typowy melanocyt ma kilka wypustek, w których znajduje się zmienna liczba melanosomów.
Wystąpienie niejednorodnego zabarwienia skóry to wynik:
· nadmiernej liczby melanocytów w naskórku
· nadprodukcji melaniny przy prawidłowej liczbie komórek barwnikowych
Przebarwienia dzielimy na:
· naskórkowe (kumulacja melaniny w naskórku)
· skórne (kumulacja melaniny w skórze właściwej)
· mieszane (skórno-naskórkowe).
Ustalenie głębokości przebarwień umożliwia badanie skóry za pomocą lampy Wooda (naskórkowe zarysowują się z większym kontrastem niż skórne).
· Piegi (ephelides) ? plamki o średnicy mniejszej niż 0,5 cm. Powstają w okolicach skóry najbardziej narażonej na działanie promieni UV. Często występują u rudowłosych osób z jasną karnacją, co wskazuje na ich genetyczne podłoże. Część piegów jest widoczna nawet bez ekspozycji na promienie słoneczne, część ciemnieje pod wpływem promieni UV. W przypadku piegów melanocyty w warstwie podstawnej naskórka nadmiernie się rozrastają, ale ich liczba nie zmienia się.
· Plamy soczewicowate (lentigines)? plamy o średnicy 0,5?1 cm. Są one wynikiem nie tylko zwiększania się liczby melanocytów w warstwie podstawnej naskórka, ale także występowania w skórze właściwej chromatoforów wypełnionych barwnikiem. Pojawiają się głównie na twarzy, szyi i przedramionach. Wyróżniamy dwa rodzaje plam soczewicowatych: posłoneczne (zwane również starczymi) i potrądzikowe.
· Ostuda (chloasma, melasma)? to nabyte, przewlekłe przebarwienia na twarzy. Najczęściej występują u kobiet. Lokalizują się one w obrębie czoła, policzków, nosa, górnej wargi, niekiedy w okolicy żuchwy. Najprawdopodobniej główną przyczyną powstawania plam są żeńskie hormony, czasem leki antykoncepcyjne lub ciąża.
· Melanoza Riehla (melanosis Riehli) ? do jej objawów należą plamy barwnikowe siateczkowe o kolorze jasnoczerwonym lub niebieskofioletowym. Występują one na czole, skroniach, policzkach, szyi często u kobiet w średnim lub starszym wieku. Najczęściej kolor plam zmienia się na ciemnoszary lub brunatny. Przyczyną ich powstawania są zazwyczaj kosmetyki zawierające substancje światłoczułe.
Przed zabiegiem usuwania przebarwienia
Leczenie przebarwień jest bardzo trudne i długotrwałe. Istnieje wiele metod ich usuwania. Jedną z nich jest terapia laserowa. Służą do niej:
· laser rubinowy typu Q-switch
· laser Nd:Yag typu Q-swich
· laser aleksandrytowy typu Q-swich oraz IPL.
Laser rubinowy typu Q-swich ? laser ten wytwarza światło czerwone o długości fali 694 nm, które przenika w głąb skóry na około 1 mm. Światło to jest wyjątkowo dobrze absorbowane przez melaninę, a tylko w niewielkim stopniu przez hemoglobinę. Przy pomocy tego lasera można usunąć naskórkowe zmiany barwnikowe, np. plamy soczewicowate, natomiast zmiany melanocytowe, jak chloasma i przebarwienia pozapalne, słabo reagują na zabiegi odbarwiające laserem rubinowym.
Po zabiegu usuwania przebarwienia
Laser Nd: Yag Q-swich ? emituje promieniowanie podczerwone o długości fali 1064 nm. W trybie pracy Q-swich wytwarza krótkie impulsy (10--20 ns) o wysokiej gęstości energii. Poprzez ustawienie na drodze promieniowania laserowego kryształu podwajającego częstotliwość długość fali zmniejsza się o połowę, a światło zmienia barwę na zieloną (fali długości 532 nm). Fala w zakresie podczerwieni przenika głęboko (4-6 mm) do skóry. Taka penetracja korzystna jest przy leczeniu skórnych zmian barwnikowych, jak znamię Oty, natomiast światło barwy zielonej o długości fali 532 nm jest dobrze absorbowane przez melaninę i hemoglobinę. Krótkie impulsy uzyskane w trybie Q-swich sprawiają, że laser ten jest przydatny do wybiórczej fototermolizy melanosomów w naskórku. Posłoneczne plamy soczewicowate dobrze reagują na leczenie tym laserem.
Laser aleksandrytowy Q-swich ? emituje światło o długości 755 nm, a zatem wyższe i nieco głębiej penetrującej niż laser rubinowy. Jego skuteczność w leczeniu zmian barwnikowych jest podobna do lasera rubinowego typu Q-Swich. Istnieją doniesienia o dobrych efektach kosmetycznych uzyskiwanych po leczeniu tym laserem plam soczewicowatych, jak i plam ?café au lait?.
IPL (Intense Pulsed Light) to niekoherentne źródło światła (światło rozproszone). Emituje szerokie widmo promieniowania widzialnego 400-1200 nm z jednoznaczną granicą krótkofalową. Światło IPL wybiórczo pochłaniane jest przez melaninę, podgrzewa komórki zawierające barwnik, powodując ich zniszczenie.
· piegów
· plam soczewicowatych
· przebarwionych brodawek łojotokowych
· przebarwień polekowych
· ostudy
· tatuaży
Znacznie gorsze rezultaty uzyskujemy w terapii przebarwień powstałych na skutek długo utrzymującego się stanu zapalnego, otarcia naskórka lub skóry.
Przebarwienia ciemnieją w ciągu kilku godzin po zabiegu. Należy być przygotowanym, że mogą nabrać koloru gorzkiej czekolady.
Od następnego dnia rozpoczyna się proces łagodnego złuszczania i trwa około 2 tygodni.
Od razu po zabiegu laserowym można nakładać makijaż i maskować przebarwione miejsca.
W przypadku bardzo głębokich przebarwień zalecane jest powtarzanie zabiegu co 3?4 tygodnie.
Ilość zabiegów ustalana jest indywidualnie; średnio potrzeba 3?5 zabiegów.
Zabieg można poprzedzić mikrodermabrazją, co zwiększa skuteczność terapii.
Nie należy narażać skóry na promienie słoneczne ani opalać się w solarium!
Uwaga! Oprócz zabiegów laserowych pacjent powinien stosować kremy rozjaśniające, blokujące proces tyrozynazy, oraz kremy z wysokimi filtrami.
Wakacje mamy już za sobą. Nasi klienci oprócz wspaniałych wspomnień często poprzywozili z dalekich podróży zniszczoną słońcem, pełną przebarwień skórę. Jak wybrać najskuteczniejszą metodę likwidacji tego problemu?
O kolorze skóry człowieka decyduje melanina, rasa, czynniki wrodzone i hormonalne, ekspozycja na słońce, grubość skóry, naczynia krwionośne, zawartość tlenu we krwi. Zabarwienie skóry jest uwarunkowane genetycznie i zależy od przewagi poszczególnych barwników eumelaniny (ciemny, brązowoczarny), feomelaniny (jasny, czerwonożółty) lub melaniny trójchromowe (intensywnie czerwone, zbliżone do feomelanin. Jest głównym elementem ochrony przed promieniowaniem ultrafioletowym). Hiperpigmentacje (przebarwienia skóry) to zmiany ciemniejsze od koloru skóry danej osoby, wyróżniamy dwa ich rodzaje:
· ograniczone- ostuda, piegi, plamy soczewicowate
· uogólnione- w przebiegu chorób endokrynologicznych, układowych, dermatologicznych, jak i przebarwienia polekowe
Komórkami odpowiedzialnymi za wytwarzanie barwnika są melanocyty. Melanogeneza to złożony proces enzymatycznych przemian oksydacji i polimeryzacji tyrozyny. Szczególnie ważnym enzymem jest tyrozynaza. Melanocyty stanowią ok. 1-2% populacji komórek naskórka. Każdy melanocyt warstwy podstawnej powiązany jest z 36 keratynocytami naskórka poprzez sieć wypustek dendrytycznych tworzących tzw. naskórkową jednostkę melaninową. Melanina magazynowana jest w melanosomach, czyli w ziarnistościach zawartych w wypustkach melanocytów.
Piegi (ephelides, freckle) - niewielkie złociste lub ciemnobrązowe plamki występujące w miejscach ekspozycji na promieniowanie UV. Piegi ciemnieją pod wpływem słońca, głównie u osób z jasną karnacją. Cechują się nadmiarem melaniny, przy prawidłowej ilości melanocytów. W obszarze piegów przyspieszone jest tworzenie melaniny i zachodzi ono w większych ilościach niż w otaczającej skórze.
Plamy soczewicowate (lentigines) i plamy soczewicowate starcze (lentigo senilis) - często występujące przebarwienia, których istotą jest zwiększona liczba melanocytów. Przebarwienia soczewicowate nie są związane z nasłonecznieniem, natomiast plamy soczewicowate starcze występują na odsłoniętych częściach ciała poddawanych permanentnej ekspozycji na promieniowanie UV, nie mają tendencji do samoistnego ustępowania i nie podlegają wpływom nasłonecznienia.
Ostuda (maska ciążowa, chloasma) - pojawiające się po ekspozycji na promieniowanie UV, o wszelakiej lokalizacji. Występuje głównie u kobiet, zwłaszcza tych z zaburzeniami hormonalnymi (ciąża, nieregularne miesiączki, guzy jajnika, niedoczynność/nadczynność tarczycy, choroby nadnerczy). Kolejnymi czynnikami aktywującymi są: choroby wątroby, leki stosowane w hormonalnej terapii zastępczej i antykoncepcyjne, leki fototoksyczne, kosmetyki fotoalergiczne. Te powstałe podczas ciąży mogą samoistnie ustępować. W ich przypadku dochodzi do nagromadzenia barwnika w warstwie podstawnej, co stanowi efekt zwiększenia liczby i efektywności melanocytów. W postępowaniu terapeutycznym należy wziąć pod uwagę przyczyny powstawania, jeśli potraktujemy to tylko objawowo nie uzyskamy zamierzonych efektów.
Przebarwienia pozapalne (postinflammatory hiperpigmentation - PIH)- rozwijają się w następstwie przebytych chorób skórnych, np. atopowego zapalenia skóry, trądziku pospolitego, łuszczycy, kontaktowego zapalenia skóry, liszaja płaskiego, zapalenia mieszków włosowych jak i przeprowadzonych peelingów chemicznych, zabiegów laserowych. Głównie u osób z ciemną karnacją. Najważniejsze w terapii jest przerwanie stosowania produktu wywołującego zmiany.
Przebarwienia polekowe (postmedicamentosum hiperpigmentation) - lista leków powodujących ciemnienie skóry jest długa. Często istnieje kompleksowa interakcja pomiędzy lekiem, jego metabolitami, melaniną, żelazem i makrofagami skórnymi. Szczególne zainteresowania wzbudzają zaburzenia związane z tetracyklinami. Powodują niebieskawe przebarwienia kostniaków skórnych. Mechanizm polega na bezpośrednim odkładaniu się leku. Z drugiej strony, minocyklina powoduje przebarwienie blizn przez tworzenie kompleksów z hemosyderyną w makrofagach skórnych oraz rozlane sinoszare przebarwienia w miejscach odsłoniętych.
Przebarwienia są wywoływane przez liczne leki cytostatyczne. Busulfan powoduje rozlane ściemnienie skóry, przypominające chorobę Addisona. Inne leki są przyczyną ciemnienia dystalnych części kończyn, np. adriamycyna, bleomycyna i cyklofosfamid, jeszcze inne wzmagają wrażliwość na światło i powodują ciemnienie miejsc odsłoniętych. Fenytoina zabarwia miejsca odsłonięte na brązowo. Wiele preparatów hormonalnych wywołuje ostudę i hiperpigmentację takich okolic jak brodawki sutkowe i śluzówki narządów płciowych. Również kortykosteroidymogą powodować hiperpigmentację. Zagadkową hiperpigmentację mogą wywoływać leki przeciwzimnicze, zwykle na przednich powierzchniach podudzi, które przybierają osobliwe sinoszare zabarwienie. Mechanizmy tych zjawisk są niejasne. Mepakryna może powodować przebarwienia na żółto. Metale ciężkie mogą ściemniać skórę, zwykle drogą bezpośredniego odkładania się.
Wszystkie wyżej wymienione są jedynie defektem kosmetycznym i nie stanowią punktu wyjścia czerniaka złośliwego. Przed leczeniem i po leczeniu obowiązkowa jest protekcja przed promieniowaniem słonecznym preparatami o wysokim faktorze.
Terapia skojarzona jest trudna ze względu na brak szczegółowo poznanej etiologii przebarwień. Leczenie przebarwień stanowi wyzwanie terapeutyczne, którego podstawą są preparaty miejscowe. By efekty utrzymać potrzebne są starania i długoterminowe zmiany w życiu pacjentów. Zawsze warto upewnić się co do niezłośliwego charakteru przebarwień. Zaleca się również przeprowadzenie badań w kierunku ewentualnych zaburzeń układowych.
Skuteczność terapii uzależniona jest od głębokości położenia barwnika.
W przypadku przebarwień naskórkowych, skórnych i mieszanych wybrane zasady postępowania obejmują:
· miejscowe preparaty rozjaśniające
· peelingi chemiczne
· mikrodermabrazja i dermabrazja
· zabiegi laserowe
· krioterapia
· profilaktyka
HYDROCHINON hamuje melanogenezę poprzez blokowanie tyrozynazy. Uznawany za "złoty standard" w terapii przebarwień, jako że korzyści z jego stosowania przynoszą efekty większej ilości pacjentów. Stosowanie w stężeniach od 2-5% jest nietoksyczne, niekancerogenne, nieteratogenne. Stężenia 2% i mniejsze traktowane jest jako kosmeceutyk. Czasami pojawiają się stany zapalne skóry, alergie, przebarwienia pozapalne, egzogenna ochronoza, całkowite odbarwienie, zmiany typu leukoderma (odbarwienia typu "confetti"), prosaki koloidowe. Hydrochinon słabo penetruje skórę, nie działa ogólnoustrojowo. Zaleca się podczas stosowania obowiązkową ochronę przed promieniowaniem UV.
RETINOIDY MIEJSCOWE to m.in. adapalen, tazaroten, tretynoina, izotretynoina. Działanie depigmentacyjne zbliżone do hydrochinonu, tyle że w przypadku retinoidów nie zdarza się tak jak podczas stosowania hydrochinonu całkowite odbarwienie okolicy poddawanej leczeniu. Bardzo dobre efekty uzyskuje się po 10 miesiącach stosowania. Mechanizm działania retinoidów:
· zmniejszenie proliferacji komórek zapalnych
· zmniejszenie przylegania i nasilenie złuszczania korneocytów
· zmniejszenie aktywności tyrozynazy, a w następstwie zahamowanie melanogenezy i transferu melaniny z melanocytów
· normalizację procesu dojrzewania i różnicowania się keratynocytów
· pobudzenie syntezy kolagenu i angiogenezy
Retinoidy mają wpływ na przyśpieszenie komórkowego "turnover" skóry - keratynocyty przemieszczają się szybciej z warstwy podstawnej w kierunku warstwy rogowej, przyśpieszają utratę pigmentu z naskórka. Zwiększają również skuteczność środków odbarwiających - modyfikują warstwę rogową naskórka i w ten sposób ułatwiają penetrację cząsteczek do naskórka. Objawy niepożądane szczególnie nasilone są w pierwszych trzech miesiącach stosowania. Polegają na suchości, złuszczaniu skóry, występowaniu świądu i zaczerwienienia. Występują w 1/3 przypadków.
KWAS AZELAINOWY działa wybiórczo na nadmiernie aktywne i nieprawidłowe melanocyty, a zatem w odróżnieniu od hydrochinonu jego stosowanie nie wiąże się z występowaniem odbarwień skóry lub egzogennej ochronozy, jako że depigmentacja dotyczy tylko zmienionej chorobowo skóry, bez oddziaływania na prawidłową skórę.
KWAS GLIKOLOWY stosowane w dużych stężeniach zmniejszają wzajemne przyleganie keratynocytów górnych warstw naskórka, w efekcie działając epidermolitycznie, przyśpieszając usuwanie nadmiernej ilości barwnika.
RETINOL hamuje tyrozynazę i transport pigmentu do keratynocytów, przyspiesza rewitalizację skóry, powoduje usuwanie barwnika.
WITAMINA C witamina C wpływa na wytwarzanie pigmentu na wszelakich etapach syntezy melaniny przez współdziałanie z jonami miedzi w miejscu aktywnym tyrozynazy. Trwała pochodna sól magnezowa fosforanu askorbinowego zmniejsza przebarwienia skóry.
ALOESYNA naturalna hydroksychromonowa pochodna, izolowana z aloesu, która hamuje tyrozynazę w stężeniach niecytotoksycznych. Połączenie aloesyny u arbutyny synergistycznie hamuje melanogenezę wywołaną przez promieniowanie ultrafioletowe.
AMID KWASU NIKOTYNOWEGO amidowa postać witaminy B3, hamuje transport melanosomów z melanocytów do keratynocytów, obniża aktywność tyrozynazy w melanocytach, w celu poprawy wyglądu zaleca się stosowanie o stężeniu 3,5% wraz z palimtynianem retinylu.
KWAS KOIKOWY inhibitor tyrozynazy, stosowany w stężeniach od 1-4%, skuteczny w połączeniu z innymi składnikami, często wywołuje działania alergizujące i może powodować występowanie kontaktowego zapalenia skóry z podrażnienia. Wskazany u osób nietolerujących hydrochinonu.
GLABRYDYNA (składnik ekstraktu z kłączy lukrecji) - hamuje aktywność tyrozynazy, jedna ze skuteczniejszych składników posiadających działanie rozjaśniające,
MĄCZNICA jest głównym składnikiem mącznicy lekarskiej są krystaliczne glikozydy znane jako arbutyna i metyloarbutyna. Działanie rozjaśniające obydwóch substancji polega na hamowaniu aktywności tyrozynazy melanosomów.
MORWAdziałanie przeciwzapalne, hamuje aktywność tyrozynazy, niezbyt często stosowana w produktach rozjaśniających skórę.
Najczęściej stosowanymi peelingami chemicznymi w terapii zaburzeń barwnikowych są: kwas glikolowy (GA), kwas migdałowy (MA), kwas trójchlorooctowy (TCA), roztwór Jessnera. Zabiegi powierzchownej eksfoliacji przy użyciu substancji chemicznych polegają na ułatwieniu usuwania keratynocytów wypełnionych melaniną, prowadzących do usuwania barwnika oraz przyśpieszeniu odnowy naskórka. Eksfoliacja kwasem glikolowym daje zadowalające efekty w przypadku zachowania 7 dniowych odstępstw pomiędzy zabiegami oraz stosowania optymalnego stężenia 50%. Wyższe stężenia mogą zmniejszać kliniczny efekt, ponieważ zwiększają ryzyko przebarwień pozapalnych (PIH). GA może być stosowany wraz z TCA. Kwas GA nałożony przed TCA oddziela górne warstwy naskórka, po użyciu TCA dochodzi do złuszczenia w obrębie górnej warstwy siateczkowatej. Niestety kwas TCA niesie za sobą możliwość powstawania przebarwień pozapalnych. Peeling kwasem migdałowym to łagodny zabieg złuszczający, najlepsze efekty uzyskuje się w przypadku stosowania 50 lub 70%. Nie zwiększa on wrażliwości skóry na działanie słońca i przez to bardzo rzadko występują przebarwienia pozapalne. Roztwór Jessnera to połączenie kwasu mlekowego, salicylowego i rezorcynolu. Natężenie tego peelingu zależy od techniki przeprowadzania, w zależności od sposobu nakładania, siły nacisku, liczby nakładanych warstw, czas aplikacji. Jest to również dobry środek do usuwania przebarwień powstałych po peelingu TCA. Może wywoływać kontaktowe zapalenie skóry, w takim przypadku zaleca się stosowanie kortykosterydów. Podobnie jak GA, roztwór ten można stosować do złożonego peelingu średniogłębokiego wraz z 35% TCA. W gabinetach stosowane w terapii przebarwień są również peelingi kwasami: pirogronowym, mlekowym, salicylowym, azelainowym, cytrynowym.
Mikrodermabrazja - to rodzaj mechanicznego złuszczania powierzchownych warstw skóry przy pomocy materiałów ściernych o dużej twardości, takich jak korund czy diament. Zabieg polega na ścieraniu naskórka warstwa po warstwie, aż do pożądanego poziomu, bez dochodzenia do splotów naczyniowych warstwy brodawkowatej skóry właściwej, a więc bez wywoływania krwawienia. Zabieg jest bezbolesny. Dermabrazja - kontrolowane usuwanie powierzchownych warstw skóry przy użyciu specjalnego urządzenia z szybkoobrotową tarczą ścierną. Nie powinno przekraczać się granicy skórno - naskórkowej, ponieważ głębsza ingerencja prowadzi do bliznowacenia. Zabieg jest bolesny. Objawy niepożądane obydwóch zabiegów to m.in. reinfekcja wirusa opryszczki, bliznowce, prosaki, rumień, teleangiektazje, a nawet przebarwienia pozapalne.
Chromoforem docelowym zmian barwnikowych jest melanina zawarta w melanosomach, która absorbuje światło w zakresie 250-1200 nm, co pokrywa się częściowo również z absorpcją światła przez hemoglobinę i wodę w tkankach. Istotna jest gęstość energii lasera i długość trwania impulsu. Lasery wykorzystywane w leczeniu zmian barwnikowych to laser neodymowo - itrowo - glinowo - granatowy (Nd-YAG), laser kryptonowy, laser dwutlenkowo - węglowy, laser erbowy, laser diodowy, ipl, laser rubinowy, aleksandrytowy, jak i pulsacyjny laser barwnikowy (PDL). Mogą pojawiać się skutki uboczne takie jak bolesność, podrażnienie, przebarwienia pozapalne.
Najczęściej stosuje się natryskowe lub punktowe zamrażanie miejsc zmienionych. Zabieg polega na niszczeniu komórek przez tworzenie kryształków lodu wewnątrz i na zewnątrz komórek w wyniku oddziaływania na skórę czynnika mrożącego. Do czynników tych należą CO2, ciekły azot, podtlenek azotu. Melanocyty są wrażliwe na mrożenie, znacznie bardziej niż niebarwnikowe komórki skóry. Jest skuteczna i niebolesna, może pozostawiać blizny.
Skóra jest największym narządem naszego ustroju, mającym bezpośredni kontakt ze środowiskiem zewnętrznym. To gdzie żyjemy stanowi źródło różnorodnych bodźców, których działaniu nieustannie poddawana jest nasza skóra. Uświadomienie sobie mechanizmów działania czynników predysponujących pozwoli nam na jej właściwą pielęgnację i zabezpieczenie jej przed ich niekorzystnym wpływem, którego konsekwencje ujawniają się często po latach, kiedy na ich odwrócenie jest już za późno. Najlepsze efekty uzyskuje się poprzez kojarzenie poszczególnych metod, zarówno farmakologicznych, zabiegowych i fotoprotekcyjnych. Ekspozycja komórek układu odpornościowego, w tym skóry, na promieniowanie ultrafioletowe, szczególnie UVB, inicjuje i aktywuje szereg przemian metabolicznych, dlatego tak ważna jest ochrona przed promieniowaniem. Składa się na nią stosowanie kremów z wysokimi filtrami przez cały, noszenie kapeluszy, przebywanie w cieniu w miesiącach mocnego nasłonecznienia.
Każdy z nas ma na ciele jakieś przebarwienia. Czasami przybierają postać uroczych piegów, zazwyczaj jednak są niechcianymi brązowymi i postarzającymi plamkami. Według statystyk firmy Olay 48 proc. Polek cierpi z powodu przebarwień.
Główną przyczyną ich powstawania są promienie UV. Wystawiamy ciało na słońce, zapominając o jakiejkolwiek ochronie albo smarujemy się kremami z niskimi filtrami UV. Po powrocie z urlopu, kiedy opalenizna znika, na skórze zauważamy szpecące przebarwienia czyli widoczne gołym okiem, plamki lub plamy, ciemniejsze od otaczającej je zdrowej skóry.Zmiany mogą pojawić się na czole, policzkach, nosie, dłoniach i dekolcie, rzadko na żuchwie. W skrajnej postaci, może dochodzić do przebarwień w formie pasów w środkowej części twarzy. Dotyczą 30% kobiet po trzydziestym roku życia i 90% po pięćdziesiątym. Pigmentacja skóry Za kolor naszej skóry odpowiedzialna jest melanina wytwarzana przez melanocyty, znajdujące się w najgłębszej warstwie naskórka. Powstaje ona pod wpływem enzymu tyrozynazy i gromadzi się w melanosomach. Istnieją dwa typy melaniny: feomelanina, jaśniejsza, która nie potrafi skutecznie chronić skóry przed promieniami UV, oraz eumelanina, ciemniejsza i lepiej broniąca przed słońcem. Kolor naszej skóry zależy od rodzaju melaniny, ale również od wielkości melanosomów. Im są większe, tym karnacja jest ciemniejsza. Melanina ma przede wszystkim funkcje ochronne. Powstaje pod wpływem promieni UV, czynników hormonalnych i uwarunkowań genetycznych i ma zabezpieczać naszą skórę. Nie znaczy to jednak, że im jesteśmy bardziej opaleni, tym lepiej chronieni. W naszych melanocytach powstaje głównie feomelanina, zdolna przyjąć niewielką dawkę słońca. Bez odpowiedniej ochrony większa jego ilość powoduje poparzenia, rozwój wolnych rodników, uszkodzenie DNA i zaburzenia w procesie powstawania barwnika skóry, kończące się przebarwieniami. Najczęstsze przyczyny powstawania przebarwień: 1) pod wpływem promieniowania słonecznego dochodzi do samoistnego pojawiania się przebarwień o podłożu hormonalnym: - ciąża, ...
justyna121090_19