Płatowa Wiktoria - Kryształowa pułapka.pdf - piotrbartz894 - andrzejt1965

Wiktoria Płatowa

Kryształowa pułapka

Z języka rosyjskiego przełożyła

Danuta Blank

Tytuł oryginału KpucmanbHan

Wydanie I, lipiec 2010

Wydawca: Videograf II Sp. z o.o.

Autor pragnie wyrazić szczerą wdzięczność

za pomoc w napisaniu powieści współpracownikom

ośrodka górskiego „Złota Dolina" (Sankt Petersburg).

To będzie najlepsze trofeum w mojej kolekcji.

Ten zakochany w sobie, niezaspokojony ogier, zapakowany od stóp do głów w sprzęt firmy

Salomon, którego oprócz nart interesują tylko trzy rzeczy: siłowanie na rękę, świeże piwo z

beczki i naturalne blondynki. Aktualnie mamy ich tu pięć * dwie mężatki, jedna rozwódka, a

ta czwarta najwyraźniej próbuje walczyć w stylu wolnym ze swoją daleko posuniętą

krótkowzrocznością i przedwczesnym klimakterium. I ostatnia * wykładowca filozofii w

jakimś instytucie moskiewskim, która już po dwóch minutach odesłała go gdzie pieprz rośnie

razem z tym jego piwem. Trzeba jednak przyznać, że próbował swoich sił u każdej z nich, a

jest tu dopiero od tygodnia. I nawet dwa razy odniósł sukces: u rozwódki i tej ze słabym

wzrokiem * ale trudno tu mówić o jakimś wielkim osiągnięciu, bo same mu pchały się do

łóżka.

Ma się rozumieć, że teraz te dwie baby się nienawidzą.

A on nie żyje.

Tego, w jaki sposób umarł, nikt się nigdy nie dowie.

Jego ciała też nikt nie znajdzie. Dwie lawiny, które zeszły jedna po drugiej, pogrzebały

wszelkie szanse. W krótkim odstępie czasu między jedną a drugą lawiną zdążyłem go

uratować. Uratować, aby zabić. Nie spodziewał się tego. Nie spodziewał się, że mój kijek

narciarski, przerobiony na nóż, okaże się taki ostry, i że zagłębi się w jego ciało tuż pod

łopatką, nie napotkawszy najmniejszego oporu.

"Zanim zadałem cios, dowiedziałem się, jak ma na imię. Kirył. Okularnica nazywała go Kira.

Rozwódka * Łarik. Ja też mu się przedstawiłem. Obiecał postawić mi piwo i spróbować się na

rękę, jak tylko dotrzemy do „Róży Wiatrów". Zaczęliśmy zjeżdżać po stoku: przodem on na

swoim snowboardzie,ja za nim. Wziąłem kurs na lewo, chociaż „Róża Wiatrów" znajduje się

bardziej na prawo. Jednak nie zwrócił na to uwagi. Nowicjusze mają słabą orientację w

terenie, a on był nowicjuszem, to pewne. „Koniecznie muszę przyjechać tu w następnym

roku"* to były jego ostatnie słowa. Ostatnie wypowiedziane sło

wa, zanim mój kijek narciarski zagłębił się w jego ciało tuż pod łopatką, nie napotkawszy

najmniejszego oporu.

Długo na takiego polowałem. Będzie najlepszym trofeum w całej kolekcji, chociaż trzeba się

będzie przy nim trochę namęczyć.

Doskonale osadzona głowa, rozstaw kości obojczyka, klatka piersiowa, wspaniałe pośladki *

wszystko godne najwyższej pochwały. Jedyne, co mnie w nim irytuje, to zdziwienie, zastygłe

na jego wymuskanej twarzy. Zdziwienie * i nic poza tym. Dlaczego wszyscy tak bardzo się

dziwią, kiedy znienacka dopada ich śmierć"? Dlaczego z taką ekspresją reagują ich

zmarszczki dookoła ust i nosa, i gałki oczne? Tylko z jednym z moich modeli miałem pod

tym względem szczęście. Był typowym alpinistą amatorem, który odłączył się od grupy

podczas wspinaczki po południowym stoku. Zasypała go lawina. Umierał przez kilka godzin,

mimo że śmierci wystarczy i piętnaście minut, żeby zwyciężyć. Kilka godzin w męczarniach

tylko dlatego, że udało mu się utworzyć worek powietrzny * metodycznie uderzał kaskiem w

sprasowany śnieg. Jednak to tylko przedłużyło agonię. I nadało jego twarzy wyraz, który

bezskutecznie usiłuję nadać twarzom wszystkich swoich modeli * wyraz

wszechogarniającego, zwierzęcego, nieprzezwyciężonego przerażenia.

Przerażenie.

Przerażenie * wizytówka mojej kolekcji.

Przerażenie, uwięzione w lodowej skorupie. Przerażenie jako wspólny czynnik łączący całą

kompozycję rzeźb. Sześćfigur, jeśli nie liczyć tego amatora freestylu * Kiryła. Z nim będzie

siedem, a to liczba nieodpowiednia dla Sądu Ostatecznego. Potrzebny jest ktoś jeszcze.

Najlepiej kobieta, jeszcze jedna, prócz tej, którą już mam w swojej kolekcji. Ale ani

okularnicy, ani rozwódki nie chcę widzieć. I żadnych innych naturalnych blondynek. Ich

włosy nie pasują do lodu. A tu żadnej odpowiedniej kandydatki przez cały sezon! Można się

załamać.

Jednak nie będę rozpaczał. Jestem cierpliwy. Jestem o wiele bardziej cierpliwy niż te cholerne

góry.

Będę czekać na odpowiednią kobietę. Będę czekać na ten jeden jedyny element, który

pozwoli mi zakończyć dzieło. Ostatnie pociągnięcie. Akord końcowy.

Zajmie swoje miejsce na lodowym piedestale. Godne miejsce. Szkoda, że nikt nigdy tego

należycie nie oceni.

Nikt, oprócz sklepienia jaskini, która chroni moją tajemnicę, moje małe muzeum figur

lodowych. A przecież mogłoby stać się atrakcją „Róży Wiatrów"! Uczniowie przyjeżdżaliby

tu na wycieczki podczas ferii zimowych... Nie, uczniowie sprawiają zbyt wiele kłopotu.

Papierki od cukierków, gumy poprzyklejane do ścian, puszki po coca*coli, zużyte

prezerwatywy * uczniowie zawsze byli i będą rozwydrzeni, nie potrafią się zachować, brak

im szacunku dla sztuki wysokich lotów.

A to właśnie jest sztuka wysokich lotów!

Cztery z siedmiu moich trofeów, moich fascynujących modeli, zabiły góry. Trzy * ja sam.

Sztuka wysokich lotów!

Nieobecność tego kochliwego drania, Kiryła, zauważą dopiero wieczorem. Muszę zdążyć

wrócić do „Róży Wiatrów", żeby wziąć udział w jego poszukiwaniach. Zgłoszę się na

ochotnika.

Ratownicy zawsze mają nadzieję na lepsze, chociaż są doskonale oswojeni z tym, co

najgorsze...

Poza tym muszę jeszcze nakarmić psy. Jak mogłem zapomnieć o psach?

CZĘŚĆ I

Była sobie dziewczyna, która nie znosiła samolotów... Nienawidziła ich bardziej niż tranu i

podkolanówek z pomponami. Bardziej nawet niż stroju Śnieżynki, który musiała nosić na

imprezie noworocznej. Z niewiadomych przyczyn zawsze przebierano ją za Śnieżynkę, choć

dużo bardziej wolała być Dominem. Czarne kostki * białe kostki. Wielki stojący kołnierz

wokół szyi... Może dziś nie byłaby taka delikatna, gdyby przywykła do samolotów.

A potem dziewczyna dorosła, ukończyła Państwowy Uniwersytet Moskiewski (wydział

filologiczny * ulubione schronienie idiotek z zamożnych rodzin) i jej abstrakcyjna nienawiść

do samolotów stała się bardziej konkretna. Nie znosiła wszystkiego, co wiąże się z

lotnictwem * od niewinnej awionetki braci Wright, aż po ostatni model boeinga. Do pakietu

znienawidzonych rzeczy należały również: napisy „Nie palić!", „Zapiąć pasy!", linie lotnicze

SAS i Lufthansa, woda mineralna w plastikowych kubeczkach, landrynki i...

I dziury powietrzne!

Dziury powietrzne * zasadzka na każdą rozsądną osobę. Naszej bohaterce za każdym razem

robi się niedobrze i zawsze zadaje sobie pytanie, czy ktoś wreszcie domyśli się i przyniesie

papierową torbę, zanim dojdzie do nieszczęścia?

* Ciekawe, czyjakiś kretyn domyśli się i przyniesie papierową torbę? * zapytała słabym

głosem Olga.

* Chyba nawet wiem, jak się nazywa ten kretyn, cara Cara * kochanie (wł.). * Mark nawet

teraz nie przepuścił okazji, by ją pocałować.

Po dwóch i pół roku po ślubie. Kochany, kochany, bezgranicznie kochany Mark! Jakie

szczęście, że go ma!

Bo któż jeszcze nazwałbyją „cara", chyba jedynie jakiś drobny sycylijski mafioso, kiepski

wariant ojca chrzestnego dla ubogich... „Cara"* wspomnienie miesiąca miodowego w

Wenecji, do której również polecieli samolotem.

Wenecja! Ta podróż była prezentem ślubnym od Marka, za który zapłacił zresztą pieniędzmi

jej ojca. Dopiero po jakimś czasie dowiedziała się, że Mark przez następne pół roku musiał

odpracować ten dług. Pół roku harówy bez żadnego wolnego weekendu, gdy tymczasem

gondole na Canale Grande stały się jedynie wspomnieniem. Mało który mężczyzna jest

zdolny do takiego poświęcenia, nawet ten szalenie zakochany.

Kochany Mark. Święty Mark.

„San Marco"* tak właśnie zwracaliby się do niego bliscy, gdybyjego rodzina pochodziła z

Włoch. Ale nie pochodzi. Miasto, w którym się urodził, nazywa się Kyzył*Arwat. Trudna do

wymówienia nazwa. Nic tylko zbiór obcych ludzi, odległy dźwięk, zagubiony gdzieś w

piaskach turkmeńskiego stepu. Niemal biblijnych, jak żartuje sam Mark. To pewnie biblią

kierowała się matka Marka, nadając imiona swoim dzieciom: Mark * najstarszy, jego

młodszy brat * Jonasz i siostry * Maria i Magdalena. Gdyby wcześniej nie umarła, matka

oskubałaby pewnie cały Nowy Testament.

Mdłości powoli ustawały. Olga odchyliła się na oparciu fotela i przymknęła oczy.

Mark był najstarszą latoroślą z tego całego kyzył*arwatskiego biblijnego potomstwa. Był jej

poślubionym wobec Boga i ludzi małżonkiem, jak zwykło się mówić. Poza tym był prawą

ręką jej ojca, utalentowanym menedżerem, który w wieku trzydziestu lat objął stanowisko

dyrektora handlowego poważnego koncernu naftowego. Bez żadnych protekcji z jej strony.

To była decyzja ojca, wyłącznie jego. Miał pod tym względem żelazne zasady. Nigdy nie

powierzyłby tego stanowiska Markowi, tylko dlatego, że jest jego zięciem. O nie, Mark był

naprawdę dobry i ojciec szybko się na nim poznał.

Mark nie lubi wspominać swojego dzieciństwa i wczesnej młodości spędzonej w

Kyzył*Arwacie. Nie było zresztą niczego, co warto wspominać: przytłaczająca bieda, kilka

źródeł solnych, węże, piasek i gekony, włażące po ścianach do domu. Wyrwał się stamtąd tak,

jak ucieka się z piekła. Matka umarła, siostra Magdalena, pozostając w zgodzie ze swym

imieniem, przeniosła się do jednego z amsterdamskich klubów striptizu (Mark rzadko o niej

mówi, nienawidzi jej podobnie jak Olga samolotów). Maria została w Kyzył*Arwacie i

wyszła za mąż za turkmeńskiego cieślę, spełniając tym samym przeznaczenie zawarte w jej

imieniu. Pracuje w miejscowej fabryce dywanów i trudno się dziwić, że w prezencie ślubnym

podarowała im dywan, który teraz leży w ich sypialni.

Jak dotąd, Olga nie poznała nikogo z rodziny Marka. Nawet dywan został przesłany okazją z

Aszchabadu. Dzisiaj wreszcie pozna młodszego brata * Jonasza.

„Jonasz w paszczy wieloryba" * taki tytuł nosił chyba jeden z wątków biblijnych.

Pewnie dlatego, że Jonaszowi nie trafił się odpowiedni wieloryb, znalazł dla siebie inne

rozwiązanie: góry, w których mógł się ukryć, jak w głębokich czeluściach. Zatrudnił się jako

ratownik w jednym z ośrodków narciarskich w okolicach góry Elbrus. Za godzinę ma ich

odebrać na lotnisku. Jeśli wierzyć Markowi, przed nimi dziesięć wspaniałych dni w

bajecznym krajobrazie górskim. Dziesięć dni albo dwa tygodnie, jeśli bardzo im się tam

spodoba.

Olga wolałaby jechać nad morze. Piaszczyste plaże lubi bardziej niż śnieżne połacie. Ale

Mark uwielbia zimno. I wodę pod każdą postacią. To skutek dzieciństwa spędzonego na

pustyni.

Po ślubie wyjechali do Wenecji * jesiennej Wenecji. Woda pod każdą postacią i obłoczek

pary wypływający z ust każdego ranka, po kochaniu się i przed poranną kawą. Mark był

szczęśliwy. Był szczęśliwy w obcym mieście, gdzie na każdym kroku wszystko przypominało

mu jego samego: Plac Świętego Marka, Biblioteka Świętego Marka, Katedra Świętego

Marka... Wtedy, w Wenecji, w życiu nie przypuszczałaby, że Mark oszaleje na punkcie nart.

W ich domu nigdy przedtem nie było żadnego sprzętu narciarskiego. Kupił go dopiero dwa

tygodnie przed wyjazdem. Oczywiście, najdroższy jaki był * dla siebie i dla niej.

W kasku narciarskim jest mu naprawdę do twarzy. Podobnie jak w szpanerskich okularach za

134 dolary.

* No i jak się czujesz, cara? * przyniósł od razu kilka torebek na wypadek przykrych

nawrotów choroby powietrznej. Miał przy tym tak nieszczęśliwą minę, że Olga mimo woli się

uśmiechnęła.

* Już mi lepiej, najdroższy. Może jakoś przejdzie.

I znów nie mógł się powstrzymać, żeby jej nie pocałować. Jego usta wciąż, mnie podniecają *

pomyślała. * Podniecają tak, jak dwa i pół roku temu, kiedy kochaliśmy się, gdzie tylko się

dało. „Gdzie tylko się dało" * nieźle powiedziane, ale jakoś to stwierdzenie kłóci się z posadą

dyrektora handlowego, który z założenia powinien być pracoholikiem * impotentem. Tak,

jego usta wciąż mnie podniecają. I ten jego zwyczaj podkradania się do moich ust ostrożnie,

powoli, podążając w górę od doleczka na brodzie. Mark nazywa to wspinaczką, zdobywaniem

szczytu...

Ciekawe, dlaczego wybrał jazdę na nartach, a nie alpinizm?

Zabawne, uwielbiam całować się ze swoim własnym mężem...

* Uważaj, teraz to ona już na pewno zwymiotuje!

Olga momentalnie odsunęła się od niego i przygryzła wargi.

Inessa, no tak, jak mogła o niej zapomnieć?! Była przecież nieproszonym świadkiem

wszystkich ich pocałunków. Nie umknął jej też żaden najmniejszy przejaw ich uczuć.

Mark z irytacją opadł na fotel. * Trzeba przyznać, że Twoja macocha, a moja najdroższa

teściowa, to skończona suka.

* Dziękuję, Mark. Jak zawsze jesteś bardzo uprzejmy, moje serduszko * siedząca obok Inessa

położyła rękę na jego kolanie.

Mężczyzna skrzywił się, ale nie zareagował. Zrobiła to za niego Olga.

* Świetny manicure, Inko * powiedziała łagodnie, zdejmując jej rękę z kolana Marka.

* Mogę ci polecić swoją manikiurzystkę. I kosmetyczkę przy okazji * uwolniła rękę z

mocnego uścisku Olgi, której palce zdawały się ostrzegać: nie dotykaj mojego męża,

skończona suko!

* Na kosmetyczkę jestem jeszcze za młoda.

Inessa się roześmiała. Olga zawsze lubiła jej śmiech. Był dźwięczny i delikatny jak dzwonki

na wietrze. Nie, ona nie jest skończoną suką. jest moją najlepszą przyjaciółką. I żoną mojego

ojca.

„Twoja macocha, a moja najdroższa teściowa"* kolejny dowcip, wymyślony przez Marka.

Temat do żartów w rodzinnym kręgu.

I nessa. Inka. Najlepsza przyjaciółka Olgi, najpierw ze szkoły, później z instytutu. Inka.

Ładna brunetka ze zmysłowymi wargami. Pokłóciły się tylko raz w życiu, w siódmej klasie, z

powodu piegowatego chłopaka, który przeniósł się do innej szkoły dwa tygodnie po ich

kłótni. A Inka i Olga nie rozmawiały ze sobą przez pół roku. Aż do dnia, w którym umarła

matka Olgi.

Popełniła samobójstwo * nie, lepiej o tym nie myśleć. Nie myśleć, nie myśleć, nie myśleć...

Olga zawsze kochała ojca. Tylko jego. W ich niewielkiej rodzinie zawsze istniał trójkąt: ona *

ojciec * matka. Stało się tak właściwie od tej imprezy noworocznej w przedszkolu, kiedy to

przebrali ją w strój Śnieżynki. Trzeba przyznać, że ze swoimi kruczoczarnymi włosami

odziedziczonymi po matce, nie wyglądała w nim zbyt dobrze.

Jej matka była Gruzinką z porządnej tbiliskiej rodziny. Wiolonczelistki) z wykształceniem

muzycznym. Rodzice poznali się w filharmonii na koncercie Debussyego. Nie ma już chyba

gorszego miejsca na romantyczne spotkanie. Olga przyszła na świat półtora roku po zagraniu

preludium do „Popołudnia Fausta".

Kiedy skończyła pięć lat, matka po raz pierwszy zabrała ją do Tbilisi. Wcześnie starzejące się

kobiety w czerni, przenikliwy chłód pokojów i masywne rodzinne klejnoty. Przed snem

bawiła się pierścieniem, który według rodzinnej legendy należał do Dawida IV

Budowniczego... Tbilisi stało się koszmarem dla pięcioletniego moskiewskiego dziecka. Olga

i csknila za tatusiem, który został w bajkowej krainie z piernika * w znanej, bliskiej, kochanej

Moskwie. Wypłakiwała sobie za nim oczy. Wrócili z matką po czterech dniach.

Obecnie ma dwadzieścia siedem lat, ale do tej pory jej wstyd z powodu tamtej ucieczki z

Tbilisi. Nigdy więcej tam nie była, nie pojechała nawet na pogrzeb matki. Wcześnie

starzejące się kobiety w czerni zabrały z Moskwy ciało Manany, a Olgę ścięła wtedy z nóg

gorączka. Przeleżała u I nki dwa tygodnie, aż do powrotu ojca.

Wybacz mi, mamusiu. Za życia rzadko nazywałam cię mamą. Wolałam ,.Munanę",jak ojciec.

Nawet w ten sposób starałam się być do niego podobna: zmiiziana, znowu zrobiłaś to okropne

lobio, przecież wiesz, że nie lubię twojej gruzińskiej kuchni... Manana, jesteś wzywana do

szkoły. Manana, nie zało

żę tego idiotycznego stroju... A Manana na wszystko się zgadzała. Była zbyt łagodna jak na

Gruzinkę. Jedynie w jej oczach płonął nieznośny, obracający wszystko w popiół ogień.

Olga bała się tego ognia. Czasami nawet myślała przed snem: jak dobrze byłoby, gdyby

Manana wyjechała i raz na zawsze pozostała w tym swoim czerwono*czarnym Tbilisi.

I w końcu rzeczywiście ich opuściła. Wyjechała raz na zawsze do swojego

czerwono*czarnego Tbilisi. W ocynkowanej trumnie. A razem z nią zniknął zapach kinzy,

przypraw korzennych i mocnej kawy. Potem zapadły w zapomnienie metalowe naczynia i

gliniane dzbany. Nikt ich specjalnie nie wyrzucał. Wydawało się, jakby rzeczy same

ukradkiem opuszczały dom. Została tylko jej wiolonczela. Ojciec nadal ją ma, chociaż nie

mieszka już w starym domu. Wybudował sobie willę za miastem, a Oldze kupił mieszkanie

na Prospekcie Lenina, w prestiżowym bloku z portierką i systemem kamer.

Przez długie lata po śmierci matki męczyły ją wyrzuty sumienia. Sądziła, że gdyby była

lepsza dla mamy, ta nie popełniłaby samobójstwa. Dopiero na pierwszym roku studiów ojciec

po pijanemu wyznał jej całą prawdę: Manana była chora.

Zawsze wydawała mu się nieco dziwna, nawet wtedy, gdy zaczęli się spotykać i robili długie

spacery po Sokolnikach. Zbyt często wpadała we wściekłość, szalała z chorobliwej zazdrości,

a jej humor mógł się kardynalnie zmienić w ciągu pięciu minut bez żadnej poważnej

Płatowa Wiktoria - Kryształowa pułapka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: