Dla Nikity - Polina Daszkowa.pdf - piotrbartz894 - andrzejt1965

Polina Daszkowa

Dla Nikity

Z języka niemieckiego przełożyła

Magdalena Michalik

VIDEOGRAF II Katowice

Autorka składa podziękowania podpułkownikowi milicji

Kiryłowi Iwanowowi za jego pomoc i moralne wsparcie

podczas pracy nad powieścią.

Miej mię, za jaki chcesz, instrument: przędąc', rozstroić mię

potrafisz, ale zagrać na mnie - nigdy.

William Szekspir, Hamlet

(tłum. Józefa Paszkowskiego)

Rozdział 1

Fiedka siedział na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, stopami wywi-

niętymi w górę. Jego łysa głowa odchylona była do tyłu, a błękitne oczy spo-

glądały nieruchomo w sufit. Kołysał się lekko w przód i w tył, a w środku coś w

nim brzęczało i wibrowało.

- Om... om... - wargi ledwie się poruszały, dźwięk wydobywał się z trzewi.

Jeszcze przed rokiem jego „om” brzmiało cienko i dziecinnie, teraz wchodził

w okres mutacji. Fiedka wyrósł, nad górną wargą sypnął mu się ciemny puszek,

na czole pojawiły się liczne pryszcze.

- Witaj, synku - powiedział Jegorow, próbując się uśmiechnąć. Chłopiec nie

przestał się kołysać.

- Fiedka, dzień dobry! - powiedział Iwan Pawłowicz nieco głośniej i pod

presją wyczekującego wzroku lekarza sięgnął do aktówki.

- Nie słyszy pana - przypomniał lekarz i szybko schował banknot do

kieszeni. - Ale proszę nie za długo. Ostatni raz miałem nieprzyjemności.

- Czy mógłbym zostać z nim sam na sam?

- W żadnym wypadku.

- Nie mam już więcej przy sobie. Odwdzięczę się następnym razem...

- To nie o to chodzi - doktor skrzywił się. - Proszę posłuchać, nie jest pan

przypadkiem chory? Marnie pan wygląda. Schudł pan.

Jegorow rzeczywiście źle wyglądał. Przed pięcioma minutami przelotnie

ujrzał swoją twarz w lustrze szpitalnego holu i musiał przyznać, że cienie

Dla Nikity - Polina Daszkowa.pdf