Moody_Raymond_-_Odwiedziny_z_za_wiat_w.pdf

Wprowadzenie

Jednym z największych cierpień,

jakich doznaje natura ludzka,

jest cierpienie wywołane przez nową ideę.

Walter Bagehot

Chęć ponownego połączenia się z ukochaną osobą, którą zabrała nam śmierć, należy do

najsilniejszych i najbardziej uporczywych pragnień człowieka. To właśnie ono wywołuje w

nas poczucie opuszczenia, a zarazem całą litanię pytań "co by było, gdyby", wyrzutów, że

"gdyby tylko", oraz rozpaczliwych błagań o jeszcze pięć minut, które moglibyśmy spędzić

wspólnie z utraconym bliskim.

Czasami pragnienie to zostaje zaspokojone dzięki pojawieniu się zmarłego w postaci wizji

czy też zjawy, przy czym relacjonujący podobne fakty utrzymują, że wyraźnie różnią się one

od snów. Są to chwile przeżyte na jawie, chwile, w czasie których bardzo silnie i, jak się

wydaje, nieomylnie wyczuwa się obecność zmarłej osoby. Epizod taki jest zazwyczaj bardzo

sugestywny, a nawet samopotwierdzający, gdyż pozostaje po nim głębokie przekonanie, że

spotkanie odbyło się naprawdę. W konsekwencji człowiek nabiera przeświadczenia, iż

rzeczywiście istnieje życie po śmierci.

Powszechność występowania zjaw znalazła swoje odbicie w językach i kulturach ludowych

na całym świecie na długo przed początkiem historii spisanej. Także i dziś wizjonerskie

spotkania ze zmarłymi są zjawiskiem niezwykle powszechnym. W licznych artykułach

publikowanych w czasopismach medycznych i innych źródłach naukowych stwierdza się, iż u

znacznej liczby osób pogrążonych w żałobie występują wizje tych, którzy odeszli. Badania

naukowe sugerują na przykład, że aż 66 procent wdów widuje zjawy zmarłych mężów.

Wdowy wybrano jako podmiot powyższych badań z tego prostego powodu, że kobiety

przeważnie żyją dłużej od mężczyzn. Wdów jest zatem więcej i łatwiej prowadzić badania

naukowe w tej właśnie grupie. Doświadczenia kliniczne wykazują, że widywanie zmarłych

jest powszechne także i w innych grupach osób osieroconych – dzieci, rodziców, rodzeństwa

oraz przyjaciół. Na przykład aż 75 procent rodziców, którzy utracili potomka, doświadcza

jakiegoś rodzaju wizji zmarłego dziecka w ciągu pierwszego roku od jego śmierci.

Większości rodziców zjawisko to przynosi ulgę i w znacznym stopniu zmniejsza ból

wywołany stratą.

Widzenie zjaw jest także powszechne wśród ludzi, którzy przeżyli stan bliski śmierci.

Opowiadają, że kiedy wkraczali do królestwa światła, spotykali duchy zmarłych krewnych i

przyjaciół. Podobne przeżycia często powodują głębokie przemiany u tych osób, wywierając

pozytywny wpływ na ich dalsze życie.

Gdyby można było odtworzyć przeżycia ze stanu bliskiego śmierci i wywołać je u ludzi

cieszących się dobrym zdrowiem, wydaje się możliwe, iż te silnie odczuwane skutki można

by wykorzystać w terapii łagodzenia żałoby. O tym, jak bardzo ta idea przemawia do łudzi,

świadczy sukces filmu Linia życia, w którym studenci medycyny wzajemnie wywołują u

siebie zatrzymanie akcji serca po to, by doświadczyć przeżyć ze stanu bliskiego śmierci. Taka

metoda dostarczania informacji z tamtego świata to doskonały materiał na interesujący film,

choć nikt przy zdrowych zmysłach nie powinien próbować takiego wyczynu.

Mimo to bardzo zaciekawiło mnie odtwarzanie przeżyć ze stanu bliskiego śmierci, zwłaszcza

takich, gdy ktoś widział wtedy swoich utraconych bliskich. Choć widzenie zmarłych

krewnych i przyjaciół stanowiło tylko jeden z elementów większej całości, miałem wrażenie,

że umożliwiając tego typu wizje mógłbym się dowiedzieć o wszelkich przeżyciach ze stanu

bliskiego śmierci. Nie miałem jednak pojęcia, jak to zrobić.

Aż wreszcie wpadłem na rozwiązanie tego problemu – i to "wpadłem" w znaczeniu

dosłownym.

Zdarzyło się to pewnego jesiennego dnia w 1987 roku. Wertowałem książki w antykwariacie

w małym miasteczku w Georgii. Kiedy szedłem w stronę działu literatury, mieszczącego się

w głębi sklepu, z którejś półki spadła książka i wylądowała u moich stóp.

Pochyliłem się, żeby ją podnieść, i spojrzałem na tytuł. Było to Czytanie w szklanej kuli.

Moją pierwszą reakcją była odraza. Wpatrywanie się w zwierciadło (co jest właściwszym

określeniem dla tego typu praktyk) zawsze było kojarzone z naciąganiem i szalbierstwem – z

Cyganką oszukującą klientów albo wróżbitą potrzebującym większej sumy pieniędzy, nim

zacznie wyraźniej dostrzegać swoje wizje w kryształowej kuli. Byłbym natychmiast odłożył

tę książkę z powrotem na półkę, gdyby nie przypomniała mi się rozmowa, jaką

przeprowadziłem z doktorem Williamem Roiłem, pionierem w dziedzinie badań zjawisk

paranormalnych. Doktor Roli stwierdził wówczas, że ludzie wpatrujący się w przejrzystą

głębię lustra faktycznie mają wizje. Z czystej ciekawości przerzuciłem kilka stron, a potem

zacząłem czytać pierwszy rozdział. Autor, Northcote Thomas, był poważnym naukowcem,

zajmującym się swą pracą z powołania. We wspomnianej książce omawiał niektóre metody

wpatrywania się w zwierciadło i pokrótce objaśniał elementy psychologii tego zjawiska.

Zapewne najbardziej interesujące było wprowadzenie, napisane przez wybitnego naukowca

Andrew Langa. Wyraził on przekonanie, że środowisko psychologów i naukowców będzie

oburzone, iż ktoś odważył się przeprowadzić racjonalną analizę zjawiska znanego jako

wpatrywanie się w zwierciadło. I natychmiast oświadczył, że uważa taką reakcję za

niesłuszną, gdyż powstrzymuje ona dociekliwych ludzi przed badaniem tajemnic umysłu.

Starał się też uciszyć obawy, jakie mogłyby powstać w środowisku lekarskim i naukowym.

Stwierdził, co następuje:

"Badając samo zjawisko wpatrywania się w zwierciadło, znajdujemy się na pograniczu

królestwa szarlatanerii, szalbierstwa, ślepej łatwowierności, nieposkromionych nadziei oraz

sztucznych obaw. Nie ulega wątpliwości, że raz przekroczywszy tę granicę, nawet człowiek o

umyśle najbardziej wprawnym w naukach fizycznych często przestaje zachowywać się w

sposób naukowy i traci rozsądek... Tym można wytłumaczyć niechęć ludzi nauki do badania

zjawisk, które w istocie są nie bardziej odpychające niż marzenia na jawie czy we śnie. Są to

zjawiska zachodzące w naturze ludzkiej, przejawy ludzkich zdolności, a jako takie zasługują

na poznanie. Uchylanie się od badania ich jest dowodem braku odwagi".

W miarę czytania tej książki stawałem się coraz bardziej podekscytowany możliwościami,

jakie niesie ze sobą wpatrywanie się w zwierciadło. Uprzednio badałem niektóre sposoby,

jakie stosowano w różnych kulturach, by wywoływać i wykorzystywać odmienne stany

świadomości. W trakcie tych studiów natknąłem się na wiele relacji z przywoływania przez

żywych ludzi duchów osób nieżyjących. Najciekawsze są doświadczenia greckich wyroczni

zmarłych, zwanych psychomantea, do których udawano się w celu zasięgnięcia porady

uduchów. Z relacji zachowanych z tamtych zamierzchłych czasów wyraźnie wynika, że w

trakcie takich spotkań ludzie naprawdę zachowywali się tak, jakby widzieli zmarłych i

nawiązywali z nimi bezpośredni kontakt.

Książka Thomasa oraz dodatkowe badania, które przeprowadziłem, skłoniły mnie do

wniosku, że wizje zmarłych bliskich osób są znacznie łatwiejsze do wywołania, niż sądziłem.

Zacząłem rozważać liczne pytania, na które wpatrywanie się w zwierciadło mogło udzielić

odpowiedzi:

Czy zjawisko to wyjaśnia, dlaczego tak wielu ludzi widzi duchy? Widzenie duchów lub

zjaw zdarza się niezwykle często. Pewne bardzo staranne opracowania wykazały, że

przynajmniej raz w życiu widziała ducha aż jedna czwarta Amerykanów i w przybliżeniu

jedna trzecia osób z niektórych narodowości europejskich.

Ludzie, którzy doświadczają kontaktu ze zjawami, nie tylko widzą osoby zmarłe, ale także

słyszą ich głos, czują dotyk, a czasem nawet i zapach. Wszystkie tego typu spotkania

niezwykle silnie przypominają nam, że ci, których kochamy, tkwią głęboko w naszej

podświadomości. W rzeczywistości tak głęboko, że bez wielkiego wysiłku możemy dojść do

wniosku, iż nie powinniśmy ponawiać prób porozumiewania się z nimi w taki czy inny

sposób.

Carl Sagan, astronom z Cornell University i pisarz, przedstawił niegdyś w czasopiśmie

"Paradę" własne przeżycia:

"Kilkanaście razy od śmierci matki ł ojca słyszałem ich głosy, wypowiadające normalnym

tonem moje imię. Często zwracali się tak do mnie, kiedy jeszcze mieszkaliśmy razem. Wciąż

bardzo za nimi tęsknię i zapewne dlatego wcale nie wydaje mi się dziwne, że mój umysł

czasami wywołuje klarowne przypomnienie brzmienia ich głosów".

Mnie też nie wydaje się to dziwne. Choć zmarła osoba przestaje istnieć w sensie fizycznym,

jej duch nadal zajmuje znaczącą, ważną część naszego umysłu. Być może do nawiązania z nią

kontaktu jest nam potrzebny jedynie sposób dotarcia do naszej podświadomości. Pomyślałem,

że wpatrywanie się w zwierciadło może być właśnie takim sposobem.

Czy wpatrywanie się w zwierciadło pozwala na widzenie duchów w warunkach

laboratoryjnych? Jak już wcześniej wspomniałem, miliony ludzi mówią o tym, że

kontaktowały się ze zmarłymi bliskimi w sposób spontaniczny, bez przygotowań i starań z ich

strony. Te widzenia po prostu następowały same z siebie, a doświadczające ich osoby, nie

musiały wprowadzać się w jakiś szczególny nastrój.

Ze względu na spontaniczną naturę tego zjawiska badanie widzenia zjaw polega przede

wszystkim na analizowaniu opowieści, historii przekazywanych przez ludzi, którzy widzieli

duchy i zgadzają się z własnej woli ujawnić badaczom szczegóły swojego przeżycia.

Dawniej nie istniały możliwości skłonienia zjaw do pojawiania się, a tym bardziej

wywoływania ich w warunkach laboratoryjnych. Jedyną metodą badawczą było więc

zbieranie opowieści o duchach i analizowanie ich podobieństw, co budziło autentyczną

frustrację u psychologów.

Zacząłem się zastanawiać, czy wpatrywanie się w zwierciadło pozwoli na wywoływanie zjaw

w warunkach kontrolowanych, w których uczony mógłby obserwować osobę widzącą ducha?

Z pewnością była to myśl niezwykle pociągająca.

Czy ponowne spotkania ze zmarłymi bliskimi mogą pomóc ludziom przezwyciężyć ból

po ich utracie? Ponieważ żałoba należy do uczuć ludzkich najtrudniejszych do pokonania,

problem ten interesował mnie w sposób szczególny. Może wpatrując się w zwierciadło ludzie

mogliby zobaczyć zjawy swoich ukochanych zmarłych, zjawy, które pomogłyby im wyleczyć

się z bólu po rozłące?

Kiedy tak stałem w zakurzonym antykwariacie, poczułem nagle dreszczyk emocji na myśl o

tym, że kilka najbliższych lat spędzę na badaniach w niezwykle obiecującej dziedzinie.

Czułem, że jeśli włożę w to trochę uczciwej pracy i podejdę do badań bez uprzedzeń, uda mi

się spowodować, aby wpatrywanie się w zwierciadło przestało być traktowane jako zjawisko

z "pogranicza królestwa szarlatanerii", jak to ujął Lang, i stało się dostępnym, w pełni

docenianym obszarem psychologii.

Postanowiłem poświęcić trochę czasu na rzetelne przebadanie tej zapomnianej sztuki.

Przejrzałem półki bibliotek w poszukiwaniu dzieł historycznych i literackich wspominających

o wpatrywaniu się w zwierciadło.

Zdecydowałem się także poprowadzić nieformalne badania, w czasie których przeszedłem z

kilkoma osobami proces wpatrywania się w zwierciadło. Wyniki były tak zaskakujące, że

zacząłem organizować seanse wpatrywania się w zwierciadło tak często, jak tylko mogłem,

aby zebrać jak najwięcej przypadków. Wszystkie te seanse doprowadziły mnie do wniosku,

że wpatrywanie się w zwierciadło może być wykorzystywane jako:

Sposób bezpośredniego dotarcia do naprawdę fascynującego, choć mało znanego

wymiaru naszego życia psychicznego. Wiele procesów w umyśle człowieka zachodzi w

podświadomości. Możliwe, że wpatrywanie się w zwierciadło powoduje, iż królestwo

podświadomości staje się dostępne i w pewnym sensie "widoczne".

Narzędzie, które pozwoli psychologom i psychiatrom zrozumieć świat wewnętrzny

swoich pacjentów. Stwarza ono szczególnie duże możliwości w zakresie diagnostyki

zahamowań psychicznych i emocjonalnych i być może – choć to twierdzenie budzi pewne

wątpliwości – diagnostyki również chorób psychicznych.

Narzędzie szkoleniowe, pozwalające wykładowcom psychologii ilustrować zdumiewające

możliwości umysłu ludzkiego. Nie należy pomijać znaczenia zabawy w procesie kształcenia

ani też w terapii. Zabawa z wpatrywaniem się w zwierciadło może rozbudzić utajone

zainteresowania studentów.

Środek pomagający rozbudzić twórcze możliwości. Pisarze, naukowcy, biznesmeni i inni

ludzie umieli wykorzystać stan transu, wymagany przy wpatrywaniu się w zwierciadło, do

przezwyciężenia blokady swej kreatywności. W dalszej części tej książki podam kilka

przykładów twórczego stosowania technik podobnych do wpatrywania się w zwierciadło

przez Thomasa Edisona, Charlesa Dickensa, Kartezjusza i innych.

Klucz do zrozumienia kilku kłopotliwych incydentów w historii. Badanie wpatrywania się

w zwierciadło rzuca także światło na świat starożytnych, którzy często podejmowali ważne

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: