Klanarchia_ogrod_na_skraju_nocy.pdf

Ogród na skraju nocy jest motywem, który ma

uświadomić bohaterom potęgę i okrucieństwo

Bezmiaru, chlusnąć w nich najczarniejszymi

odmętami Bezdennej Otchłani. Dotąd bohaterom

mogło się wydawać, że kurtyna Pomroku odgradza

ich od głębin prawdziwej Ciemności. Nie mogli się

bardziej mylić. Bezmiar coraz bardziej przesiąka do

naszego świata - wraz z każdym uderzeniem serca,

z każdą kroplą splugawionej krwi broczącą nasze żyły

jest coraz bliżej. Myślisz, że jesteś bezpieczny przy

cieple ogniska, z nadzieją wpatrujesz się

w trzaskający płomień. Ale nie znasz ani dnia ani

godziny, gdy Mrok zechce się objawić. Może czyhać

za załomem domu, w konarach uschniętego drzewa

albo w zakamarku twojej duszy. Pewne jest tylko to, że

kiedyś nadejdzie. Czy będziesz wtedy gotowy?

Każdy jako dziecko odczuwa podświadomy lęk

przed ciemnością czy to nieoświetlonym pokojem w

domu czy nocnym, bezgwiezdnym niebem.

Wmawiamy sobie, że to obawa przed nieznanym

i w miarę jak dorastamy, odrzucamy dziecięce

nawyki, ale gdzieś głęboko w nas wciąż kołacze się

obawa przed tym wszystkim, co może czaić się w

mroku. Nie zdajemy sobie sprawy, że te uczucia to

pamiątka po czasach, gdy Skowyt Czarnej Spirali

stąpał po ziemi, nie kryjąc swojej natury. Kiedyś

bowiem sfery Bezmiaru były połączone z naszym

światem. Tamte czasy minęły aż do chwili, gdy

Cesarz ponownie otworzył bramy piekieł i dawne zło

powróciło.

Wprowadzenie motywu

Spotkanie bohaterów z upiorem najlepiej

zaaranżować w trakcie podróży. Ważne by

przemierzali leśne ostępy mogą to być zatopione we

mgle Cierniste Bory albo głusza Dzikiej Puszczy

osnuta w echa nekrodruidycznych pieśni. Być może

bohaterowie muszą udać się do odległego klanu albo

zgubili się w nieznanym terenie tak czy inaczej

nieopatrznie wkroczyli na terytorium nawiedzane

przez upiora. Jeżeli bohaterowie nie przebywają

aktualnie w żadnej z kniei opisanych w podręczniku

(na przykład wypełniają właśnie zadanie na

Rdzawych Polach), możesz stworzyć własną

puszczę, nieodkrytą jeszcze przez kartografów

Omamu, której obecność zaskoczy graczy. Innym

pomysłem jest zainteresowanie bohaterów

pogłoskami na temat nawiedzanego miejsca

położonego w leśnej dziczy. Bohaterowie mogą się

tam specjalnie wybrać, aby zbadać prawdziwość

plotek i w razie konieczności stawić czoła

Ciemności. Nie wiedzą tylko, że rzucają wyzwanie

zbyt potężnym siłom…

Założeniem motywu jest konfrontacja z upiorem

Znanym z Imienia. Jest nim Skowyt Czarnej Spirali

zwany także Wcieloną Nocą. Jest bardzo starą istotą,

która narodziła się jeszcze długo przez Wojną

Starożytnych, istotą, która towarzyszyła ludzkości od

niepamiętnych czasów, od kiedy tylko nauczyli się

oni snuć marzenia i fantazje. Upiór bowiem jest

uczuciowcem, który czerpie siły, przekształcając

świetliste marzenia w pełne goryczy koszmarne

wizje. Satysfakcję przynosi mu tylko, gdy ludzie

tracą nadzieję toteż czyni wszystko, by ją odebrać.

Nie wiadomo, dlaczego postępuje akurat w taki

sposób, być może jest zazdrosny o przyjemności,

których mogą zaznawać tylko śmiertelnicy - o radość

ze wschodu słońca, o bliskość ciała i intymnych

zbliżeń, o troskę z jaką darzą się przyjaciele i bliscy.

Niszczy cudze marzenia z zawiści, ponieważ sam

nigdy nie był kochany ani kochać nie potrafił. Chce,

by świat zatonął w pożodze rozpaczy, w której jemu

samemu przyszło żyć przez niezliczone eony. Skoro

on sam nigdy nie zazna szczęścia, niechaj wszyscy

ludzie podzielą jego rozpacz i rozgoryczenie, niechaj

na świecie nie będzie już z czego się cieszyć ani kogo

kochać…

Wprowadzenie motywu

Już z chwilą wejścia do lasu, postacie dostrzegają

nienaturalne zachowania przyrody. Puszcza zdaje

się oddychać - wilgotne i ciepłe powietrze faluje

raz w jedną raz w druga stronę, jakby las nabierał

tchu a potem wypuszczał powietrze, jakby w twarz

sapała im paszcza Piekielnego Ogara. Na tym

etapie gracze mogą być jeszcze nieświadomi

zagrożenia, mogą potraktować barwne opisy

jedynie jako element nastroju. Więcej pomysłów

na manifestacje upiora znajdziesz w opisie jego

Znaków w ramce ze statystykami. Później, aby

wyraźnie dać do zrozumienia, że zagrożenie jest

realne, opisz bardziej nienaturalne zachowania np.

kruki i wrony nie wydają dźwięków, tylko siedzą

nieruchomo na gałęziach i wodzą wzrokiem za

podróżnymi, jakby wszystkie były jedną istotą,

jakby ich obserwowały. Do opisu poczucia

zagrożenia warto wykorzystać technikę

„Obserwowani”(str. 342 podręcznika). Opisuj

działania bohaterów z perspektywy trzeciej osoby.

Na przykład:

Szybujący wysoko ponad koronami uschniętych

drzew jastrząb spostrzegł trzech siepaczy

cwałujących na karych wierzchowcach. Zwykle nie

obniżał lotu nad tą posępną i mroczną krainą.

Nawet jego mały, ptasi móżdżek ostrzegał go przed

jakimś nienazwanym złem grasującym wśród

drzew. Teraz jednak odważył się zanurkować

i przyjrzeć tym ludziom z bliska. Przez swoje bystre

oczy podniebnego drapieżnika widział jak konie

p r y c h a j ą n i e s p o k o j n i e i w y r y w a j ą s i ę

doświadczonym wojownikom. Machnął czarnymi

skrzydłami, by z gracją zrobić zwrot w powietrzu

i spojrzał ludziom w twarze, dostrzegając malujący

się na nich niepokój. To była ostatnia rzecz jaką

pamiętał zanim jego wzrok zaszedł mgłą, gdy jakaś

potężna, bezcielesna świadomość przejęła nad nim

kontrolę.

Nawiedzone miejsce

W końcu przychodzi czas, aby upiór podjął

bardziej bezpośrednie działania. Bohaterowie

siedzą przy ognisku, odpoczywając po forsownej

przeprawie, zmęczeni w równej mierze fizycznie

jak i psychicznie. Są wręcz wykończeni. Czeka ich

jeszcze kilka dni jazdy zanim dotrą na miejsce

a odkąd wjechali do tej nawiedzonej puszczy, ani

razu porządnie nie zmrużyli oka. Co noc powtarza

się ten sam schemat - z początku pogodne i miłe sny

pełne wspomnień bliskich po chwili przekształcają

się w groteskowe koszmary, a ty budzisz się w

środku nocy zlany zimnym potem.

Być może klanyci rozmawiają właśnie, co może

być przyczyną tych nienaturalnych zjawisk, gdy

nagle zrywa się zimny wiatr, który niemal gasi

ognisko. Stłamszony ogień kuli się i żałośnie

podryguje, pozwalając, by krąg otaczającej

ciemności zacieśnił się wokół bohaterów. Wśród

szelestu liści niesie się ledwie słyszalny szept pełen

smutku. Przypomina płacz małej dziewczynki lub

rozpaczliwe nawoływanie. Jeżeli gracze ze strachu

lub podejrzliwości nie zareagują na te symptomy,

trzeba ich dalej zmotywować, aby odeszli od obozu

i zbadali sprawę. W oddali pojawia się światełko

świecy, w którym odbija się przestraszona,

niewyraźna twarz. Ognisko mizernieje z każdym

uderzeniem serca, aż w końcu płomyki znikają

z ledwie zauważalnym syknięciem. Krzesiwo

przestaje krzesać iskry i scenę ogarnia całun

mroku.

Potężny upiór stara się zwabić nieświadomych

bohaterów do swego ogrodu, miejsca gdzie ma

największą moc. Może okazać się, że szepty, które

słyszeli bohaterowie należały do osoby bliskiej

jednemu z nich. Może to być siostra drużynowego

inkwizytora, która dawno temu zmarła na ospę

albo ojciec żercy, który pewnego dnia wyruszył na

krwawe łowy i odtąd słuch po nim zaginął.

Tłumaczą oni, że nigdy tak naprawdę nie zaginęli

ani nie umarli, lecz zaopiekowały się nimi duchy

przodków. Teraz oni zaprowadzą bohaterów

w bezpieczne miejsce. W oddali zarysowują się

kontury leśnej polany zalanej blaskiem księżyca…

Następnie zwracając się bezpośrednio do jednego z

graczy: Słyszysz przeraźliwy świst i po chwili

dostrzegasz lecącego prosto na ciebie jastrzębia.

W ostatniej chwili uchylasz się w siodle

a nieszczęsny ptak roztrzaskuje się na pniu

pobliskiej topoli. Ze zdumieniem obserwujesz jak

pierzaste truchło zsuwa się po korze, zostawiając

za sobą czerwoną smugę…

Nawiedzone miejsce

Eden Diabła

Gdy bohaterowie wkraczają do Ogrodu nie są jeszcze

świadomi jego prawdziwej, zwodniczej natury. O ile

bowiem cały las stał się ciałem nawiedzającego go

upiora, o tyle Ogród jest jego sercem. Noc zbudowała

go ze wszystkich snów, które na przestrzeni wieków

ukradła śmiertelnikom i innym upiorom, zastępując

je własnymi koszmarami. Oddaje on jej zwodniczą

naturę dlatego na początku wydaje się piękny, wydaje

się wręcz wybawieniem od mroków, które dotąd

towarzyszyły bohaterom. Srebrne promienie

księżyca oświetlają rzędy maciejek i niezapominajek

kwitnących wzdłuż brzegów strumieni. Ozdobne

krzewy i owocowe drzewa tworzą miłą dla oka

kompozycję. Brak jednak kogokolwiek, kto mógłby

być opiekunem tego miejsca.

Oto przybywacie do mnie, ludzkie dzieci,

napełnione lękiem i niepewnością. I słuszny jest

wasz strach. Zastanawiacie się, kim jestem? Już

praojcowie tych, których nazywacie Starożytnymi,

nadawali mi niezliczone przydomki. Jam była

słodka i piękna Nyks-Ereb stojąca nad światem

wynurzanym z nicości. Jam była posępną Neftydą,

patronką zmierzchu i śmierci. Jam była tajemnicza

i nieprzenikniona Nyarlathotep, duszą wszystkich

bogów. Lecz czasy te dawno minęły, wiara w bogów

upadła i oni sami odeszli poza kurtynę Pomorku.

I wierzcie mi, że przez te wszystkie wieki

cierpieliśmy głód, którego siły nie pojmą wasze

ograniczone rozumy. Aż w końcu jeden z was,

zwany Cesarzem, ponownie złączył nasze światy.

Przybyłam na wezwanie, lecz zastałam świat

leżący w ruinie. Od wieków żywiłam się waszymi

snami i marzeniami, syciłam rozpaczą po ich

utracie. Ale Rubież okazała się światem zbyt

okrutnym byście potrafili snuć fantazje równie

piękne jak tysiące lat temu. Wszechobecne zło

wyprało was z nadziei i radości, które mogłabym

spić. Usychałam z pragnienia, aż do dnia w którym

wpełzliście do mego leża. Gdy skończę wysysać

z was szczęście, zostaną z was ludzkie skorupy,

które ozdobią mój ogród niczym rzeźby z żywego

marmuru.

Wtem dochodzi do nagłego zaćmienia księżyca,

który przybiera kolor rdzawej czerwieni, a jego

chory blask deformuje i wykręca ogród. To co

miało być bezpieczną przystanią, okazuje się

zgubą. Krzewy czeremchy stają się plątaniną

czarnych cierni, woda w strumieniu nabiega krwią

utopionych w niej ciał.

Pozwól poczuć graczom,

że Ogród zachowuje się jak jedna, żywa istota,

niech konary drzew splotą się w ciasny żywopłot

spojony bluszczem i hubą prowadząc bohaterów

w nieznane. Niech ścieżka wije się szerokimi

zakolami wśród tej przeklętej roślinności,

a porastające pobocza ciernie starają się dosięgnąć

bohaterów swymi szponiastymi rękami. Niech

gracze wykonują testy parkouru , zmysłu natury lub

przeprawy , żeby umknąć agresywnym krzewom

i uniknąć zranienia, aby znaleźć przejście

w roślinnym labiryncie. Niech nie trwa to jednak

zbyt długo - nagle droga kończy się u podnóża

ogromnego dębu. Drzewo jest żywe, zamiast

drewna, jego konary tworzą pulsujące mięśnie,

zamiast bluszczu oplatają je czarne żyły. W jego

gałęziach siedzi królowa tego groteskowego

Ogrodu, Wcielona Noc, która zstępuje ze swego

tronu by powitać gości. A może raczej ofiary?

Wejrzenie w Pomork: Zamiast zaćmienia

księżyca, metamorfoza ogrodu może dokonać się,

gdy któryś z bohaterów zajrzy w Pomrok, aby

przekonać się o naturze tego miejsca. Wówczas

odkrywa bolesną prawdę i po chwili objawia się ona

także pozostałym.

Zmiana konwencji: Ogród podobnie jak wygląd

Wcielonej Nocy można dostosować do konwencji

c y k l u . M o ż e s z s t w o r z y ć z n i e g o p a r k

technomantycznego szaleństwa, zamieniając

cierniste krzewy na zwoje drutu kolczastego a

drzewa na młoty szybów naftowych, tupiące

w posępnym rytmie. Z kolei bardziej hanzyckie

klimaty można oddać, umieszczając w ogrodzie

upiorne pałacyki i altany wyrzeźbione z onyksu

i obsydianu, obsadzone wiecznie cierpliwymi

gargulcami.

Wcielona Noc zechce najpierw przemówić do

b o h a t e r ó w, c h e ł p i ą c s i ę s w ą p o t ę g ą

i okrucieństwem. Poniższy tekst stanowi inspirację

co to treści tej przemowy.

Eden Diabła

Przewodnik graczy

rozpływa się w powietrzu lub ginie rozszarpany

przez kolczaste bluszcze.

Oblicze grozy

Wcielona Noc jest morfem upiorem, który potrafi

przyjmować cielesną postać. Śmiertelnikom

objawia się w formie młodej, ludzkiej kobiety.

Dalsze szczegóły jej wizerunku powinny

przystawać do konwencji prowadzonego cyklu -

mog być uzależnione od tego, do jakiej Wolnej

Rodziny przynależą bohaterowie. W sytuacji, gdy

grupę tworzą przedstawiciele różnych rodzin,

każda postać może postrzegać upiora na swój

sposób.

h y b r y d z i e c i a ł a i t e c h n i k i . N a p a s k u

przewieszonym przez ramię wiszą zielone

buteleczki wypełnione marzeniami i snami

śmiertelników, żarzące się trupią poświatą.

Wcielona Noc odżywia się nimi, gdy braknie jej

Mocy, przytyka ampułkę do ust i wysysa z niej

eteryczną energię. Do pochwycenia zaś ludzkich

emocji wykorzystuje przyrośniętą do dłoni protezę

z oprawionym klejnotem (ilustracja tego

urządzenia znajduje się na dole strony).

Hanzyci: Ubrana w bufiaste draperie z czarnego

aksamitu, przystrojona biżuterią z onyksu

i elektrum. Sznury złotych pereł kołyszące się na

jej sukni, przypominają gwiazdy migoczące na

nocnym niebie. Ta wizualizacja jest zdominowana

przez zimne wyrafinowanie i perwersyjną

elegancję. Noc przyodziana w blask intymnej

ciemności dodaje sobie wdzięku hebanowym

wachlarzem, chcąc zwieść i urzec gości

odwiedzających jej Ogród.

Rytualiści: Naga kobieta całkowicie pokryta

mistycznymi tatuażami, które wiją się niczym

węże pełzające po bladej skórze. Uwagę

przyciągają zwłaszcza jej oczy opalizujące niczym

okna Bezmiaru - głębokie i złowrogie sztolnie

wypiętrzone ku sennym wiecznościom. Porusza

się płynnie, w subtelnym tańcu. Promienista,

księżycowa poświata upodabnia ją do sennego

widziadła, niematerialnego widma.

Soldaci: Przez jej zachowanie przemawiają

z w i e r z ę c e i n s t y n k t y, j e s t g w a ł t o w n a

i nieokrzesana. Jej włosy falują w nieładzie

rozwiewane przez mroźny wicher, przepaski z

pozszywanych skór nienazwanych morfów

opinają jej wysportowane ciało. Jest jak drapieżny

ptak, z jej pleców wyrastają czarne skrzydła, przy

każdym ruchu sypiąc pięknymi, ostrymi piórami.

Oczywiście można wybrać dowolną z tych

propozycji, bez względu na to z jakimi rodzinami

ma się do czynienia. Wybór powinien być

podyktowany przede wszystkim konwencją

prowadzonego cyklu. A może w cyklu

skupiającym się na motywach starożytnej nauki

i technomacji warto dla odmiany wprowadzić

elementy mistycyzmu? Ostateczna decyzja należy

do Narratora.

Technoklany: Spod powłóczystego płaszcza

wystają porwane kable świadczące o plugawej

Budując wizerunek Nocy na motywach nekrotechnicznych, można zaopatrzyć go w urządzenie

podobne do tego, jakim posługiwał się faraon w filmie „Gwiezdne Wrota”.

Oblicze grozy

Mrok nadchodzi!

Motyw Ogrodu na skraju Nocy świetnie nadaje się

na scenę Objawienia Ciemności. Może zostać

wykorzystany jako przerywnik głównego wątku, w

sytuacji, gdy w Puli Ciemności nagromadziło się

dużo kości, a do ostatecznej kulminacji, w której

mogłyby być zużyte, wciąż jeszcze daleko. Równie

dobrze może jednak stanowić „tą właściwą” scenę

objawienia ciemności, podczas gdy gracze

przewidywali, że scena ta nastąpi w zupełnie

innych okolicznościach.

Dla bohaterów halucynacje wydają się zupełnie

realne, podobnie jak ma to miejsce w dzikim

rytuale wiedźmiarza, dlatego muszą oni zrobić

wszystko, aby ochronić swoje marzenia przed

zniszczeniem. Nie muszą jednak do tego celu

używać wyłącznie przeciwstawnych testów

okultystycznych zdolności ( dominowania ducha,

zaklinania ciała i transmutacji substancji ). Jeśli

ciemność otworzy pod żoną bohatera bezdenną

rozpadlinę a on zdoła złapać ją w ostatniej chwili za

rękę, może wykonać zwykły test Dźwigania, by

wciągnąć ją z powrotem na powierzchnię…

Zagubieni

W konfrontacji z bohaterami Wcielona Noc będzie

chciała przede wszystkim odizolować ich od

siebie, aby stali się łatwiejszym celem. Zarówno

ona jak i narrator dobrze wiedzą, że nic tak nie

napawa strachem jak nagłe poczucie osamotnienia

i związanej z nią bezsilności. Dlatego kości z Puli

Ciemności wykorzystuj przede wszystkim na

Osamotnienie bohaterów, niech błądzą po omacku

w ciemności, mimo że ich przyjaciele znajdują się

tuż przy nich. Zdolność nawiedzania daje zaś

upiorowi znaczną kontrolę nad ogrodem. Noc

może rozkazać cierniom, by oplotły się wokół

jednego z bohaterów oddzielając go od reszty.

Drzewo może kogoś pochwycić w nagie gałęzie,

formując z nich drewnianą klatkę. Kości z puli

możesz też zużyć na „ Wstrzymaj oddech ”.

Bohater powinien przejść nie więcej niż 4-5 takich

prób. Zanim jednak do nich dojdzie to gracz

prowadzący bohatera powinien zaproponować,

o co będzie włączył, jakie myśli czy wspomnienia

są dla niego szczególnie ważne. Pozwoli to

graczowi wczuć się w rolę swojej postaci

i wykazać znajomością jej przeszłości. Każdy atak

Nocy uszczupla Nieugiętość zamiast Mocy. Gdy

pula Nieugietości wyczerpie się, bohater przeżywa

traumę związaną z utratą części swej duszy np.

klęczy przy zwłokach swojej żony i dziecka

a W c i e l o n a N o c s p o g l ą d a n a n i e g o

z zażenowaniem i, nasycona jego rozpaczą,

odchodzi, rozpływając się w mroku. Nie zależy jej

na uśmiercaniu człowieka, zostawia go na pastwę

jego własnego losu.

Obronić swoją tożsamość

Pojedynek z upiorem będzie się więc odbywał w

formie podobnej do walki wiedźmiarza z nemezis.

Mroczna arkana iluzji, którą dysponuje upiór

pozwala snuć bardzo realistyczne, niemal

namacalne halucynacje. Noc wyciąga z bohaterów

i wizualizuje ich najskrytsze, najpiękniejsze

marzenia a następnie próbuje je zniszczyć. Jeżeli

bohater zostawił w swoim klanie ciężarną żonę,

Noc przywołuje jej wizerunek z już narodzonym

dzieckiem. Patrzy jak bohater podchodzi do żony z

niedowierzaniem i czule głaszcze ją po włosach.

Spokojnie czeka, pozwalając rozgorzeć w sercu

bohatera trosce i tęsknocie a następnie wywołuje

z ciemności ohydne, mackowate cienie, które

podpełzają do kobiety, chcąc udusić jej dziecko.

Można też wyobrazić sobie bardziej subtelne

zmagania z koszmarami. Przykładem może być

n i e ś m i a ł y t e c h n o k l a n y t a , k t ó r y m a r z y

o poślubieniu pięknej, hanzyckiej arystokratki.

Noc przenosi go do altany, gdzie spotyka on swą

wymarzoną miłość, ona jednak ignoruje go

i odrzuca. Technoklanyta musi przekonać ją

o swojej intencji na drodze wygrania konfliktu

społecznego. Będzie ją przekonywał o szczerości

swych uczuć, podczas gdy ona będzie wyrzucała

mu prostactwo i brak wrażliwości dla sztuki.

Z ogrodu mogą przybyć inni adoratorzy wytworni

i bogaci hanzyci, którzy oczarują wybrankę gracza

i odbiorą mu ją, wyrwawszy mu z duszy płomyk

nadziei.

Mrok nadchodzi!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: