WZMAGANIE EMOCJI.doc

(42 KB) Pobierz

WZMAGANIE EMOCJI

DYNAMIKA: BUDOWANIE NAPIĘCIA

Dynamika– szybkość skojarzeń i zdarzeń przesądzająca o wewnętrznym rytmie każdej fabuły. Efekt, jaki wywiera scenariusz, a potem film na wyobraźnię,
co z kolei wiąże się z pojawieniem się i narastaniem wewnętrznego napięcia.

Niemal każda scena w scenariuszu powinna mieć takie napięcie – tj. energia,
która napędza fabułę i wciąga widzów.

Napięcie tworzy się, gdy widzowie obawiają się, że postaciom przydarzy się coś złego lub – odwrotnie – gdy może ich spotkać jakieś istotne korzystne wydarzenie.

Napięcie = konflikt + konflikt

Sposoby, których można użyć do budowania napięcia:

· przewidywanie

· suspense (zawieszenie rozstrzygnięcia)

· podtekst

· podniesienie stawki

NAPIĘCIE: BUDOWANIE PRZEWIDYWAŃ I SUSPENSE’U

Przewidywanie – potrzeba wyobraźni.

Nie ma prostej i jednoznacznej korelacji między emocjami aktora i widza. Nie udaje się zazwyczaj wywołanie oczekiwanych reakcji widowni w ten sposób, że wywołało się je w aktorze. To, że aktor ucieleśnia smutek, wcale nie znaczy, że widzowie poczują się smutni.

Manipuluje się uczuciami i reakcjami widzów poprzez osobowość postaci,
poprzez sytuacje, w jakich postacie te się znajdują, poprzez podejmowane przez nie ryzyko oraz stopień utożsamienia się widza z działającą na ekranie osobą.

Jedną z najpotężniejszych metod manipulowania reakcjami widzów jest odwołanie się do czasy przyszłego wraz z charakterystycznymi dlań niepewnościami – Co się wydarzy?, Czy się wydarzy?, Kiedy się to zdarzy?

Przewidywanie

Przewidujemy wydarzenie się czegoś, bo:

· zawsze się wydarzało

· scenarzysta wprowadził to jako normę dla świata przez siebie kreowanego albo jako normę dla konkretnej postaci

Tworzenie niespodzianki jest jednym ze sposobów manipulowania przewidywaniami i napięciami widowni.

Widza nie można jednak zaskoczyć jakimś wydarzeniem, jeśli nie przewidywał
w tym miejscu innego wydarzenia.

Przewidywanie wymaga przy tym koniecznie zamknięcia. Wymaga czegoś,
co albo je spełni, albo zaprzeczy, albo przerwie oczekiwania.

Suspense (zawieszenie rozstrzygnięcia)

Niepewność rezultatu, jaki przyniesie wydarzenie, wywołuje u widza poczucie zawieszenia.

Suspense pojawia się, gdy widzowie tracą pewność, że cel protagonisty zostanie osiągnięty – odnosi się to do scenariusza jako całości.

· By osiągnąć suspense, niezbędna jest postać mająca potrzebę lub intencję, która jest dla niej niezwykle istotna.

· Dla realizacji tej potrzeby postać określa swój cel.

· Jeśli cel jest łatwy do osiągnięcia, nie ma stanu zawieszenia, gdyż nie ma pewności.

· By realizacja celu stała się niepewna, muszą zaistnieć trudności i to nie byle jakie, ale takie, które poważnie zagrażają osiągnięciu celu.

Suspense pojawia się też, gdy nie wiemy, jaki rezultat przyniesie podjęte działanie. W tym przypadku należy sprawić, by widzowie odczuwali dwie rzeczy –
nadzieję i strach:

· nadzieja – że oczekiwany rezultat pojawi się (i jednocześnie strach,
że się nie pojawi),

· strach– że negatywny rezultat zrealizuje się jednak (i jednocześnie nadzieja, że się nie zrealizuje).

Zawieszenie jest równoznaczne z wątpliwością. Mamy do wyboru: pewność
co do rezultatu przeciw niepewności co do rezultatu.

Bez niepewności i wątpliwości nie ma suspense’u.

Suspense nie pojawi się, póki nie będą obecne trzy komponenty:

· intencja (określająca klarowny, zdecydowany cel),

· trudności, a zwłaszcza przeciwintencja, która wytwarza...

· ...niepewności co do rezultatu.

Podtekst

To, czego nie widzimy, często wywiera silniejszy wpływ niż pokazanie czegoś.

Przedstawienie reakcji postaci stojącej u drzwi i słuchającej dobiegających
zza nich odgłosów ma emocjonalnie silniejszy skutek niż pokazanie samego zdarzenia.

Rosnące stawki

Oznaczają zwiększanie ryzyka podejmowanego przez postacie, w miarę
jak te posuwają się przez scenariusz, tzn. postacie te muszą mieć coś do stracenia; albo też stanie się coś złego, jeśli im się nie powiedzie (albo jeśli będą dalej postępować w ten sposób).

Owo ryzyko jest dla nich uosobieniem „problemu” i – poprzez utożsamienie – staje się problemem dla widzów.

TEMPO

Potrzebna jest właściwa proporcja punktów wysokiego i niskiego napięcia.

Relacja konflikt-utrudnienie powinna tworzyć linię: