Ballard J G - W pospiechu do raju.pdf - Literatura powszechna - dana2

J.G. Ballard

W pośpiechu do raju

Przekład Bożena Stokłosa

Część I

Na ratunek albatrosom

Ratujmy albatrosy! Połóżmy kres próbom z bronią atomową! – Doktor Barbara Rafferty

stała na dziobie rozkołysanej łodzi gumowej, dla zachowania równowagi trzymając się ramienia

Neila. Pył wodny przemoczył jej ubranie. W stanie nieustannego wzburzenia wciągnęła

powietrze do płuc i wrzasnęła do megafonu, nie zważając, że ma przed sobą puste plaże atolu: –

Przeciwstawmy się biologicznej zagładzie! Ratujmy albatrosy i naszą planetę!

Przetaczająca się przed dziobem fala wstrząsnęła łodzią, omal nie wytrącając megafonu

z ręki lekarki. Barbara Rafferty rzuciła przekleństwo pod adresem złośliwego morskiego żywiołu

i zaczęła nasłuchiwać własnego głosu, odbijającego się echem od spienionych bałwanów, jakby

znudzone same sobą slogany nie chciały dotrzeć do wybrzeża.

– Och, wszystko do dupy! Neil, obudź się! Co się z tobą dzieje?

– Nie śpię, pani doktor.

– Dopływamy do Saint-Esprit, wyspy albatrosów!

– To jest Saint-Esprit? – Neil spoglądał z powątpiewaniem na puste, wyłaniające się

z Pacyfiku plaże, ale z udawanym entuzjazmem dodał: – A więc udało się pani przywieźć nas

tutaj.

– Przecież ci mówiłam. Zobaczysz, podniesiemy taką wrzawę...

– Pani zawsze podnosi wrzawę... – Odsunął kolano lekarki przyciśnięte do jego pośladka

i oparł głowę o zatłuszczoną burtę. – Doktor Barbaro, muszę się przespać.

– Nie teraz! Na litość boską...

Już poirytowana z powodu tej wyspy, o której z taką zapalczywością mówiła podczas

trzytygodniowej podróży z Papeete, uniosła dwa palce w wulgarnym geście, co zaszokowało

nawet Neila. Na jej szyi i dekolcie pod rozpiętą pomarańczową kurtką przeciwdeszczową

widniały wrzody – efekt działania wody morskiej. Jarzyły się jak rany po oparzeniu skóry

papierosem. Ale, o czym Neil doskonale wiedział, dla tej czterdziestoletniej kobiety jej ciało

w ogóle się nie liczyło, podobnie jak zanieczyszczona woda do picia w zbiornikach „Bichonu”,

przedpotopowego kecza, którym wyruszyli z Papeete, skąpe racje żywności czy przemoczone

koje. Ważne było tylko to, że albatrosy znalazły się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Gdyby

Saint-Esprit, ten bliżej nie znany atol, położony sześćset mil na południowy wschód od Tahiti,

zawiódł oczekiwania lekarki, to musiałby jakimś cudem zamienić się w zagrożony raj, na którego

rzecz prowadziła niezmordowaną kampanię.

– Doktor Barbaro! Zachowajmy ciszę... Muszę usłyszeć odgłosy życia na rafie – sternik

Kimo, Hawajczyk, wiosłował wiosłem o dwóch piórach; siedział na silniku zaburtowym niczym

jeździec rodeo i przyciskał kolana do boków łodzi. Pochylał ją lekko, chcąc zaoszczędzić napęd.

Neil obserwował, jak Kimo manewruje łodzią w nawałnicy fal, chytrze umykając przed

gejzerami spienionej wody. Jak na wyspiarza Hawajczyk przejawiał zadziwiającą wrogość wobec

oceanu. Ten były policjant z Honolulu zdawał się nienawidzić fal – zanurzał ostre pióra wiosła

w ciemnych niespokojnych bałwanach niczym harpunnik zadający zaskoczonemu wielorybowi

ranę za raną. Ale bez niego nigdy nie dotarliby z protestem na Saint-Esprit. Ów opuszczony przez

jakiś czas poligon atomowy był młodszym i bardziej dostępnym krewniakiem złowrogiego atolu

Mururoa, który doktor Barbara słusznie wolała omijać z daleka. Kapitan Serrou, rybak z Papeete,

czekał na nich na pokładzie „Bichonu” dwie mile od brzegu – w końcu odmówił udziału

w wyprawie na Saint-Esprit, biorąc zbyt serio informacje lekarki o składowaniu tam broni

chemicznej i o groźbie wybuchów nuklearnych. Tylko Kimo był dostatecznie odporny

psychicznie, zręczny i zwierzęco wytrzymały, by przeprowadzić gumową łódź przez rafę,

znajdując w zwodniczych falach, kilka metrów ponad podwodnymi szczytami koralowych

Himalajów, drogę do brzegu.

– Dryfujemy! – Barbara Rafferty przeszła ponad siedzącym Neilem, usiłując odebrać

Hawajczykowi wiosło. Łódź stanęła w miejscu. Dziób chwiał się tak, jakby na powrót znaleźli

się na otwartym morzu. – Kimo, nie możesz się teraz poddać!

– Doktor Barbaro, proszę wrócić na dziób... Dowiozę panią na tę pani wyspę.

Lekarka osłaniała megafon przed pyłem wodnym, a Neil dźwigał jej torbę

z nieprzemakalnego materiału, w której trzymała narzędzia pracy. Oczywiście doktor Barbara

podróżowała bez apteczki. Zamiast strzykawek i ampułek z witaminami, które oczyściłyby

z wrzodów usta całej trójki, nie mówiąc już o szarpiach do bandażowania ran albatrosów,

w torbie znajdowały się farby w aerozolu, transparent z hasłem protestu, maczeta i kamera wideo.

Ta ostatnia miała utrwalić sensacyjne momenty pobytu na wyspie, bo całkiem możliwe, że

materiał filmowy wraz z jego apelem emocjonalnym zaintryguje stacje telewizyjne w Honolulu,

jeśli już nie europejskie czy amerykańskie.

– Doktor Barbaro, płyniemy.

Kimo pochylił się i przyspieszył niczym koniak oceanicznych przestrzeni popędzający

opornego słonia. Nasłuchując szumu spienionej wody, obryzgującej koralowy masyw, znalazł

drogę na wyspę – wąski kanał, wydrążony w rafie przez francuskich inżynierów dzięki

podwodnym eksplozjom. Szersze i mniej niebezpieczne szlaki znajdowały się na południowym

brzegu. Docierały nimi na atol okręty marynarki wojennej, zaopatrujące mieszczącą się tu bazę

wojskową. Ale po tamtej stronie, w otwartej przestrzeni, pilnujący wyspy żołnierze widzieli jak

na dłoni nieproszonych gości.

Mogli czuwać na plaży i natychmiast zawrócić trójkę intruzów, czego doświadczyli

uczestnicy protestu przeciw próbom z bronią jądrową na atolu Mururoa. Od strony północnej

Barbara Rafferty i jej towarzysze byli w stanie przedostać się na brzeg niepostrzeżenie. Dzięki

temu lekarka miała czas na odnalezienie zagrożonych albatrosów i na wyrażenie z całą mocą

swego oburzenia.

Kimo uniósł wiosło, ignorując żarłacza czarnopłetwego, który wyskoczył z lewej strony

łodzi w pogoni za małą terpugą amerykańską. Poczekał na falę i pchnął kecz w spieniony wir,

pełen koralowego rumoszu – wyrzucanego na powierzchnię wody przez uwalniające się

z podwodnych murów, wśród niezliczonych zatchnięć, powietrze. Rozpadający się stok rafy

niknął w mrocznych głębinach oceanu, podobny do skorodowanego pokładu lotniskowca. Gdy

wpłynęli w spokojne wody przybrzeżne, Hawajczyk włączył silnik, by pokonać dzielącą ich od

plaży odległość sześciuset metrów.

– Kimo... Kimo... – Doktor Barbara mamrotała jego imię, klęcząc na dziobie i ganiąc się

z powodu dręczącej ją obawy, iż zaangażowanie Hawajczyka w wyprawę może osłabnąć.

W przeciwieństwie do niej Neil ani przez moment nie wątpił w determinację Kima. W czasie

podróży z Papeete ten silnie zbudowany, powściągliwy mężczyzna trzymał się na uboczu. Sypiał

i jadał w przegrodzie żaglowej, jakby w samotności przygotowywał się do konfrontacji z tym, co

miało się zdarzyć. Przez szacunek dla doktor Barbary zawsze jej ustępował i ze stoickim

spokojem znosił ekologiczne oracje, jakie wygłaszała do każdego dostrzeżonego

w przestworzach ptaka. Z kolei szesnastoletniego Neila Dempseya otwarcie traktował jak jej

chłopca okrętowego. Kimo zainwestował swoje oszczędności w przelot całej trójki z Honolulu do

Papeete oraz w czarter „Bichonu”, ale od kiedy zaczął majstrować przy radiostacji, Neil nie

wykluczał, że to francuski agent, podstawiony jako obrońca albatrosów, by mieć oko na osobliwą

wyprawę.

Ósmego dnia od wypłynięcia z Papeete natknęli się na flotyllę japońskich statków

wielorybniczych. Za stadkiem przetwórnią ciągnął się szeroki na milę pas krwi i tłuszczu. Ten

widok tak przeraził doktor Barbarę, że Neil trzymał ją w talii, z obawy iż zbzikowana lekarka

rzuci się do zanieczyszczonego posoką oceanu. Zabarwiona karminem woda nadawała ich

twarzom różowawy odcień. Doktor Barbara mocowała się z szesnastolatkiem, jakby dotyk jego

dłoni na jej jędrnych pośladkach podniecał ją, a zarazem rozpraszał. Gdy w końcu odepchnęła

Neila, obrzuciła oddalonych Japończyków stekiem wyzwisk.

Kimo, w przeciwieństwie do niej, był przedziwnie spokojny, wręcz zadowolony z widoku

tysięcy ptaków morskich, raczących się wielorybimi resztkami. W czasie ostatnich dni podróży

przeznaczał swoje porcje żywności dla ciągnącego za keczem samotnego petrela, mimo ostrzeżeń

lekarki, iż dostanie anemii. Karmił ptaki i, jak lubił myśleć Neil, snuł za nie ich marzenia. Dla

Hawajczyka swoboda, z jaką albatrosy mogłyby wędrować po pustym niebie nad Pacyfikiem,

gdyby nie zagrażające im niebezpieczeństwa, była nieodłączna od nadziei na powstanie

suwerennego królestwa Hawajów, na zawsze uwolnionego od francuskich i amerykańskich

osadników – z ich turystyką, centrami handlowymi, przystaniami dla jachtów oraz

Ballard J G - W pospiechu do raju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: