acydofilna dąbrowa podgórska Luzulo luzuloidis-Quercetum, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Las dębowy podgórskich obszarów środkowej Europy, występujący w piętrze pogórza i na przedgórzach Sudetów i Karpat Zachodnich oraz na Jurze Krakowskiej.
Drzewostan: Quercus petraea, Betula pendula, Picea abies, Fagus sylvatica, Pinus sylvestris.
W warstwie krzewów: Sorbus aucuparia, Corylus avellana, Frangula alnus
warstwa runa: Vaccinium myrtillus, Luzula luzuloides, Calamagrostis arundinacea, Convallaria majalis, Melampyrum pratense
acydofilny podgórski dębowy las wilgotny Molinio arundinaceae-Quercetum, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Ubogi las dębowy z trzęślicą trzcinowatą w runie zajmujący wilgotne siedliska na Pogórzu Sudeckim.
Drzewostan: Quercus petraea, Pinus sylvestris, Quercus robur, Betula pendula, Populus tremula
Z krzewów najczęstsza Frangula alnus
Runo ma fizjonomie trawiastą: Holcus mollis, Vaccinium myrtillus, Luzula luzuloides
acydofilny pomorski las brzozowo-dębowy Betulo pendulae-Quercetum roboris, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Zbiorowisko o wyraźnie atlantyckim typie rozmieszczenia geograficznego z centrum występowania w północno-zachodniej Europie, gdzie należy do najbardziej rozpowszechnionych zespołów roślinnych na ubogich glebach piaszczystych. W Polsce osiąga wschodnią granicę zasięgu i reprezentowany jest przez postaci zubożałe o charakterze kresowym. Jego zasięg rozciąga się wąskim pasem wzdłuż wybrzeża Bałtyku, od zachodniej granicy państwa po rejon Mierzei Wiślanej. Fitocenozy omawianego zespołu występują na zapleczu wydm nadbrzeżnych; rozproszone są w obniżeniach wydm kopulastych zajętych przez bór sosnowy, a ponadto częste są w sąsiedztwie korony niewysokich klifów, gdzie przypowierzchniową warstwę gleby buduje piasek nawiany na glinę zwałową.
W drzewostanie: Quercus rober, Betula pendula, Populus tremula, Alnus glutinosa, Fraxinus excelsior
Z krzewów najczęściej występują: Frangula alnus, Ribes alpinum, Lonicera xylosteum, Ribes rubrum, Corylus avellana
W runie reprezentowane są: Anemone nemorosa, Stellaria holostea, Vaccinium myrtillus, Melampyrum pratense, Anthoxanthum odoratum, Holcus mollis
Stałymi składnikami warstwy mszystej są: Pleurozium schreberi, Polytrichum formosum
acydofilny pomorski las bukowo-dębowy Fago-Quercetum petraeae, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Siedliska lasu bukowo-dębowego rozpowszechnione są w Polsce w pasie Pobrzeży i Pojezierzy Południowobałtyckich, zwykle na pagórkach moreny czołowej, najczęściej o wystawie zachodniej i północno-zachodniej, rzadziej moreny dennej, a wyjątkowo na sandrach. Gleby, z którymi związane jest występowanie tego zespołu, wykształcone są na ogół z piasków gliniastych lub glin lekkich i należą do gleb bielicowych, brunatnych albo płowych, odpowiadających typowi siedliskowemu boru mieszanego świeżego.
W drzewostanie najliczniej reprezentowany jest: Quercus petraea, Betula pendula, Betula pubescens, Fagus sylvatica, Pinus sylvestris
Cechą charakterystyczną runa o fizjonomii krzewinkowo-trawiastej, jest współwystępowanie przedstawicieli trzech grup ekologiczno-socjologicznych: 1) gatunków borowych, np. borówki czarnej, borówki brusznicy i Trientalis europea, 2) gatunków znajdujących optimum w żyznych i średnio żyznych lasach liściastych, np. zawilca gajowego, Carex digitata, czy Melica nutans, 3) gatunków występujących z najwyższą stałością w zbiorowiskach kwaśnych dąbrów, do których należy między innymi Lathyrus montanus, Holcus mollis, Hieracium laevigatum.
acydofilny środkowoeuropejski las dębowy Calamagrostio arundinaceae-Quercetum petraeae, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Zasięgiem obejmuje obszar od Ziemi Lubuskiej przez południową, środkową i częściowo wschodnią Wielkopolskę po Dolny i Górny Śląsk oraz Jurę Częstochowsko-Wieluńską. Występuje na glebach rdzawych, płowych, brunatnych kwaśnych i brunatnych wyługowanych oraz stagnoglejowych. W warstwie na siedliskach świeżych najczęściej gatunkiem panującym jest dąb bezszypułkowy, a rzadszym dąb szypułkowy, natomiast na siedliskach wilgotnych wyraźnie większe znaczenie ma drugi z wymienionych gatunków. Domieszkę stanowi zwykle brzoza brodawkowata, buk i świerk oraz sosna. Warstwa krzewów składa się na ogół z odnowienia drzew oraz Frangula alnus, Sorbus aucuparia i Corylus avellana. Warstwa zielna może mieć postać krzewinkową z dominacją borówki czarnej, albo trawiastą z Holcus mollis, Deschampsia flexuosa, lub też paprociową z Pteridium aquilinum, czy złożoną z bylin dwuliściennych, takich jak Maianthemum bifolium i Melampyrum pratense.
bory mieszane sosnowo-dębowe zbiorowiska leśne w typie siedliskowym boru mieszanego z równorzędnym udziałem sosny oraz dębu w drzewostanie, należące do klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion. W Polsce wyróżnia się dwa zespoły – kontynentalny bór mieszany Querco roboris-Pinetum i subborealny bór mieszany Serratulo-Pinetum. Zasięg pierwszego obejmuje głównie rejony centralne i wschodnie, natomiast drugiego – tylko wschodnią, a zwłaszcza północno-wschodnią część kraju. Gleby zbudowane są przeważnie z piasków i żwirów pochodzenia wodnego, wodnolodowcowego lub lodowcowego (sandry, piaski rzeczne, tarasów akumulacyjnych, piaski akumulacji lodowcowej z głazami, piaski i żwiry ozów lub moreny czołowej itp.). Drzewostan kontynentalnego boru mieszanego składa się zwykle z sosny i dębu bezszypułkowego (rzadziej szypułkowego) z domieszką brzozy brodawkowatej, Carpinus betulus i Populus tremula. W warstwie krzewów częste są: Frangula alnus, Sorbus aucuparia i Corylus avellana, a w zielnej – Deschampsia flexuosa, Maianthemum bifolium i Melampyrum pratense, Luzula pilosa, borówka czarna i brusznica oraz Pteridium aquilinum. Warstwę mszystą tworzą: Pleurozium schreberi, Polytrichum formosum.
bory mieszane świerkowo-jodłowe, zbiorowiska leśne regla dolnego z udziałem świerka i jodły w drzewostanie z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae. Wyróżnia się dwa zespoły – dolnoreglowy bór świerkowo-jodłowy o nazwie naukowej Abieti-Piceetum oraz karpacki bór mieszany świerkowo-jodłowy – Galio-Piceetum. Pierwszy z nich występuje w Sudetach i Karpatach. W warunkach naturalnych zasiedla najczęściej płaskie terasy, lokalne wyniesienia i wierzchowiny utworzone z dużych krzemianowych bloków skalnych pokrytych kwaśnymi i ubogimi glebami o znacznej predyspozycji na proces bielicowania. W przypadku chłodnych den ostro wciętych dolin potoków występowanie tego zespołu związane jest z lokalnym zróżnicowaniem warunków termicznych. Jest wysoce prawdopodobne że część fitocenoz ma charakter antropogeniczny, związany z uprawą świerka i jodły na siedliskach kwaśnej buczyny. Odrębność tego zespołu w stosunku do świerczyn górnoreglowych wyraża się poprzez występowanie w borze mieszanym grupy gatunków dolnoreglowych, przy braku roślin subalpejskich. Warstwę zielna tworzą najczęściej: borówka czarna, Deschampsia flexuosa, Oxalis acetosella. Wśród mchów dominują: Polytrichum formosum, Pleurozium schreberi.
bory sosnowe świeże, zbiorowiska w typie siedliskowym boru świeżego z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion. W Polsce wyróżnia się dwa zespoły – suboceaniczny (subatlantycki) bór świeży Leucobryo-Pinetum i subkontynentalny bór świeży Peucedano-Pinetum, dla których typowe są ubogie i świeże siedliska piaszczyste, gleby bielicowe właściwe i bielice właściwe. Pierwszy z nich występuje powszechnie na nizinach i wyżynach w zachodniej i środkowej części kraju, po linię Wisły i dolnego Bugu; bardzo często w Borach Tucholskich (poza rejonami południowo-wschodnimi), w Puszczach: Noteckiej i Rzepińskiej, w Borach Dolnośląskich na obszarze Pradoliny Głogowskiej, w Borach Stobrawskich i Lublinieckich oraz w Puszczy Solskiej. Drugi rozpowszechniony jest we wschodnich rejonach Polski, na obszarach subkontynentalno-subborealnych. Drzewostan składa się z sosny z domieszką brzozy brodawkowatej oraz świerka i jodły w granicach naturalnych zasięgów geograficznych tych drzew. W warstwie krzewów występuje zwykle Frangula alnus, Sorbus aucuparia oraz podrost dębów i buka (w suboceniacznym borze świeżym). Warstwa zielna jest zwykle zróżnicowana na postać krzewinkową z borówką czarną, brusznicą i wrzosem oraz trawiastą z Deschampsia flexuosa. Warstwa porostowo-mszysta jest obficie wykształcona z takimi gatunkami jak: Pleurozium schreberi, Dicranum undulatum. Zespół Peucedano-Pinetum wyróżnia się częstym występowaniem Solidago virgaurea, Polygonatum odoratum, Convallaria majalis.
bór mieszany jodłowy Abieteum albae, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae. Zasięgiem obejmuje głównie Dział Wyżyn Południowopolskich, a jego najbardziej typowe postaci reprezentowane są na terenie Gór Świętokrzyskich, Roztocza i Kotliny Sandomierskiej. Drzewostan tworzy jodła z udziałem świerka oraz domieszka sosny, buka i dębów. W skład warstwy krzewów wchodzi między innymi podrost drzew oraz Frangula alnus, Sorbus aucuparia. Najczęstszymi komponentami warstwy zielnej są: borówka czarna, konwalijka dwulistna, Oxalis acetosella, Luzula pilosa, Hieracium murorum, Moehringia trinervia, Mycelis muralis. Z mszaków najliczniej występują: Polytrichum formosum, Pleurozium schreberi.
bór mieszany wilgotny świerkowo-dębowy Querco-Piceetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae, występujący w Polsce tylko w chłodnych rejonach północno-wschodnich na siedliskach typu boru mieszanego wilgotnego i lasu mieszanego wilgotnego (postaci żyźniejszej), na glebach glejo-bielicowych lub opadowoglejowych bielicowanych, wytworzonych z piasku słabo gliniastego, z płytkim poziomem wody gruntowej. Drzewostan składa się głównie ze świerka z domieszka dębu szypułkowego, a także brzozy brodawkowatej, rzadziej omszonej oraz sosny i Alnus glutinosa. Warstwa krzewów jest uboga i tworzy ją najczęściej podrost gatunków drzew oraz Frangula alnus, Sorbus aucuparia i Corylus avellana. Głównymi składnikami warstwy zielnej są gatunki borowe – borówka czarna, brusznica Trientalis europaea, a ponadto Pteridium aquilinum, Luzula pilosa, Oxalis acetosella, konwalijka dwulistna. Są też gatunki siedlisk wilgotnych, np Molinia caerulea, Lysimachia vulgaris. W warstwie mszystej występują między innymi: Polytrichum commune, Polytrichum formosum, Pleurozium schreberi.
bór sosnowy nadmorski Empetro nigri-Pinetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion. Występuje tylko w wąskim pasie nadmorskim o szerokości od kilkuset metrów do 1-3 km, wyjątkowo do ok. 5 km (okolice Łeby) lub 8 km (wyspa Uznam), głównie na mierzejach. Siedliska stanowią piaski luźne pochodzenia morskiego, najczęściej przewiane piaski na mierzejach, tworzące „szare wydmy”, ale również piaski nawiane na klifowe wybrzeża utworzone z utworów piaszczysto-gliniastych pochodzenia lodowcowego, gleby – arenosole (siedliska najuboższe), bielicowe właściwe i bielice właściwe (siedliska świeże), glejobielicowe murszaste i torfiaste (siedliska wilgotne). Drzewostan buduje sosna oraz pojedynczo brzoza brodawkowata, ma zwarcie umiarkowane, a drzewa są często nisko ugałęzione o zdeformowanych koronach przez wiatry wiejące od morza. Warstwa krzewów obejmuje podrost sosny i brzozy z Sorbus aucuparia, Salix repens. W runie występuje Goodyera repens, Linnaea borealis, gruszyczka jednokwiatowa (gatunki charakterystyczne) oraz borówka czarna, brusznica, Empetrum nigrum, Erica tetralix, wrzos pospolity, Deschampsia flexuosa i Polypodium vulgare. Warstwa porostowo-mszysta jest dobrze rozwinięta; w postaci suchej dominują krzaczkowate porosty, w postaci świeżej mchy typowe (jak w innych borach), w postaci wilgotnej mchy z udziałem torfowców.
bór sosnowy wilgotny, zespół leśny w typie siedliskowym boru wilgotnego o nazwie naukowej Vaccinio uliginosi-Pinetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion. Zasięgiem obejmuje większość nizinnych obszarów kraju z wyjątkiem rejonów nadmorskich; zwykle w dużych kompleksach borów sosnowych, zwłaszcza w południowej, wschodniej i północno-wschodniej części kraju, a w szczególności w Borach Stobrawsko-Lublinieckich, w Puszczy Solskiej, na południowym Podlasiu, w Puszczy Zielonej Kurpiowskiej i w Puszczy Augustowskiej. Zasiedla ubogie piaszczyste podłoża przy dość wysokim, lecz zmiennym w ciągu roku poziomie wód gruntowych. Drzewostan jest głównie sosnowy z domieszką brzóz – brodawkowatej i omszonej, w niektórych regionach także i świerka. Warstwa krzewów dobrze wykształcona z Frangula alnus, rzadziej Sorbus aucuparia i podrostem brzóz. Warstwa zielna na ogół zdominowana przez łanowo występującą Molinia caerulea, z udziałem borówki czarnej, borówki bagiennej, wrzosu, a niekiedy także Pteridium aquilinum. Warstwa porostowo-mszysta dobrze rozwinięta składa się mchów siedlisk wilgotnych np., Polytrichum commune oraz takich gatunków jak: Dicranum undulatum, Pleurozium schreberi.
bór wilgotny trzcinnikowi, zespół leśny o nazwie naukowej Calamagrostio villosae-Pinetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae, w typie siedliskowym boru bagiennego lub wilgotnego, znany u nas z Kotliny Orawsko-Nowotarskiej, Kotliny Oświęcimskiej, Wyżyny Śląskiej, Dolnego Śląska, Gór Świętokrzyskich i południowych rejonów Wielkopolski. Drzewostan zbudowany jest przez sosnę z domieszką świerka oraz dębu szypułkowego, brzozy brodawkowatej i omszonej oraz buka, a niekiedy i jodły. W warstwie krzewów występuje podrost drzew, Frangula alnus, Sorbus aucuparia, Rubus idaeus i jeżyny. Dominującym gatunkiem w runie jest Calamagrostis villosa, oprócz którego znaczącą rolę odgrywają: borówka czarna, Trientalis europaea i Oxalis acetosella. Rzadsze są: Pteridium aquilinum, konwalijka dwulistna, Luzula pilosa, Molinia caerulea i inne. Z mchów najczęściej występują: Pleurozium schreberi, Polytrichum commune, Polytrichum formosum.
brzezina bagienna Vaccinio uliginosi-Betuletum pubescentis, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Dicrano-Pinion, występujący w północno-zachodniej części Polski. Zasiedla zagłębienia terenu o wysokim poziome wód gruntowych, na podłożu piaszczystym lub piaszczysto-gliniastym z powierzchniową warstwą torfu typu przejściowego lub murszu; często są to brzegi zatorfionego zagłębienia, w którego centrum występuje bór bagienny. Czasami brzezina bagienna jest zespołem samodzielnie zajmującym płytkie zagłębienia albo wchodzi w kompleks z olsami lub acydofilnymi lasami brzozowo-dębowymi. Najczęściej występuje na glebach torfowych torfowisk przejściowych. Drzewostan niemal czysto brzozowy z wyraźną przewagą Betula pubescens nad Betula pendula; w domieszce zwykle Alnus glutinosa i sosna. Warstwa krzewów dobrze rozwinięta zwykle z udziałem Frangula alnus, podrostu brzóz, Salix aurita. Warstwa zielna zróżnicowana w zależności od wilgotności gleby, w miejscach podtopionych zdominowana przez trawy – Molinia caerulea i Calamagrostis canescens, natomiast w miejscach bardziej suchych ma postać krzewinkową z borówką czarna, brusznicą, Ledum palustre, oprócz których występują między innymi: Dryopteris austriaca, Dryopteris carthusiana oraz Deschampsia flexuosa. W miejscach podtopionych występują torfowce oraz Polytrichum commune; ponadto częste są mchy spotykane w innych zbiorowiskach borowych, takie jak: Pleurozium schreberi, Polytrichum formosum.
buczyna acydofilna górska Luzulo luzuloidis-Fagetum, z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Ubogi las bukowy występujący w reglu dolnym, rzadziej w niższych położeniach Karpat i Sudetów, na glebach typu gleb brunatnych kwaśnych, i bielicowanych, niekiedy rankerów brunatnych lub gleb rdzawych, o podłożu skał krystalicznych, metamorficznych lub osadowych z niską zawartością związków zasadowych. W drzewostanie dominuje buk z niewielką domieszką świerka, rzadziej jodły (głównie w Karpatach) lub Acer pseudoplatanus. Najważniejszymi gatunkami warstwy zielnej są: Deschampsia flexuosa, borówka czarna, Luzula luzuloides, Oxalis acetosella, konwalijka dwulistna, Hieracium murorum. Do najczęstszych mchów należą: Polytrichum formosum, Dicranum scoparium.
buczyna acydofilna niżowa Deschampsio flexuosae-Fagetum (syn. Luzulo pilosae-Fagetum) z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Rozmieszczenie – północno- oraz południowo-zachodnia część niżowego obszaru kraju. Najważniejszymi regionami występowania tego zespołu są: Nizina Szczecińska, Pobrzeże Słowińskie, Pojezierza: Drawsko-Kaszubskie, Wałecko-Myśliborskie, Iławsko-Brodnickie oraz Roztocze, Góry Świętokrzyskie i Wyżyna Krakowsko-Częstochowska. Typowymi glebami są: oligotroficzny ranker, gleby brunatne kwaśne i zbielicowane oraz ubogie odmiany kwaśnych gleb płowych. Pod względem wilgotności mogą to być gleby od prawie suchych, poprzez świeże, do słabo wilgotnych, co odzwierciedlają postacie zespołu. Drzewostan jest prawie czysto bukowy oraz (rzadko) z domieszką dębu bezszypułkowego. Warstwa krzewów na ogół słabo wykształcona składająca się zwykle tylko z podrostu bukowego. Runo ma na ogół charakter skupiskowy i wypełnione jest przez głównie przez formy trawiaste, takie jak: Luzula pilosa, Deschampsia flexuosa, Carex pilulifera; ponadto stałymi komponentami są: Oxalis acetosella, konwalijka dwulistna. Warstwa przyziemna najczęściej dobrze rozwinięta, składająca się z następujących gatunków mchów: Polytrichum formosum, Dicranum scoparium.
buczyna żyzna karpacka Dentario glandulosae-Fagetum, z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Żyzny las bukowy tworzący dolnoreglowe piętro w Karpatach, występujący także w piętrze pogórza oraz na obszarach wyżyn. Preferuje siedliska chłodne i wilgotne, zajmuje gleby brunatne właściwe i brunatne kwaśne oraz rędziny. Drzewostan jest bukowo-jodłowy z domieszką świerka oraz Acer pseudoplatanus. Zazwyczaj ubogą warstwę krzewów tworzy podrost drzew oraz Sorbus aucuparia, a niekiedy także Corylus avellana. W warstwie zielnej najczęściej notowane są takie gatunki, jak: Galium odoratum, Galeobdolon luteum, zawilec gajowy, Oxalis acetosella, Asarum europaeum, Dryopteris carthusiana, Dryopteris austriaca, Dryopteris filix-mas.
buczyna żyzna niżowa Melico uniflorae-Fagetum [syn. Galio odorati-Fagetum], z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Centrum rozmieszczenia znajduje się w zasięgu pomorskiego stadium zlodowacenia bałtyckiego na Pobrzeżach oraz na Pojezierzu Zachodnio- i Wschodniopomorskim. Występuje również w wielu regionach Pojezierza Południowopomorskiego, Chełmińsko–Dobrzyńskiego, Lubuskiego i Wielkopolskiego oraz w zachodniej części Niziny Staropruskiej i Pojezierza Mazurskiego. Zespół silnie związany z formami morenowymi, szczególnie z morenami dennymi; największe obszary siedliskowe tego zespołu występują na wysoczyznach morenowych falistych i płaskich z glinami zwałowymi na powierzchni, w nieco mniejszym stopniu na wałach morenowych strefy marginalnej, z piaszczysto-żwirowo-gliniastym podłożem. Poza zasięgiem zlodowacenia bałtyckiego lokuje się on wyniesieniach morenowych, im dalej od głównego obszaru występowania, tym bardziej ogranicza się on do najwyższych wzniesień w regionach. Drzewostan zdominowany przez Fagus sylvatica, z domieszką dębu bezszypułkowego, Carpinus betulus i Acer pseudoplatanus. Warstwa krzewów słabo wykształcona, najczęściej składająca się z podrostu bukowego. Runo z udziałem Melica uniflora, Dentaria bulbifera, Galium odoratum, Galeobdolon luteum, zawilca gajowego. W postaciach ubogich występuje Deschampsia flexuosa, a w żyznych – Corydalis cava, Allium ursinum, zawilec gajowy i Ficaria verna.
buczyna żyzna sudecka Dentario enneaphyllidis-Fagetum, z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Żyzny las bukowy występujący w typowej postaci w piętrze regla dolnego Sudetów, a poza tym na Pogórzu i Przedgórzu Sudeckim oraz w niektórych zachodnich rejonach wyżyn. Zajmuje siedliska związane z bogatym, zasadowym podłożem skalnym, zwykle na sylurskich lub kambryjskich łupkach, karbońskich szarogłazach, permskich melafirach i łupkach oraz paragnejsach, na których wykształcają się średnio głębokie i głębokie górskie gleby brunatne. W drzewostanie panuje buk, a zazwyczaj niewielki udział mają w nim: jodła, świerk oraz Acer pseudoplatanus i Ulmus glabra. W runie dominują dwuliścienne byliny, takie jak: Galium odoratum, Galeobdolon luteum, zawilec gajowy, konwalijka dwulistna, Oxalis acetosella, Asarum europaeum, Dentaria bulbifera. Z traw występują między innymi: Festuca altissima, Poa nemoralis, Milium effusum. Paprocie najczęściej reprezentowane są przez Dryopteris austriaca, Dryopteris carthusiana oraz Athyrium filix-femina. Do najczęstszych mchów należą: Atrichum undulatum, Polytrichum formosum.
buczyny storczykowe, zbiorowiska leśne z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae, związku Fagion sylvaticae oraz podzwiązku Cephalanthero-Fagenion. Ciepłolubne lasy występujące na glebach bogatych w węglan wapnia – rędziny lub pararędziny. Typowe płaty związane są z wychodniami starych skał wapiennych, choć zbiorowiska takie mogą się rozwijać także na glebach wytworzonych na kredzie jeziornej, trawertynach lub glebach wzbogaconych w wapń przez eoliczne nanoszenie pyłu marglistego. W typowych postaciach drzewostan jest bukowy, w górach niekiedy również bukowo-jodłowy lub nawet jodłowy. Charakterystyczny jest stały udział kilku gatunków storczyków, a także gatunków ciepłolubnych, wiążących ten typ buczyn z ciepłolubnymi dąbrowami. W Polsce stwierdzono występowanie buczyny storczykowej w kilku izolowanych rejonach – w Tatrach Zachodnich, Pieninach, na terenie Małopolski, w Sudetach, na Pomorzu oraz na klifie wyspy Wolin. Wyróżnia się następujące zespoły: pienińską buczynę storczykową (Carici albae-Fegetum Panc.-Kotej. in W.Mat. 2001), małopolską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cruciata glabra), sudecką buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Hypericum maculatum), kaszubską buczynę storczykową (zbiorowisko Fagus sylvatica-Cypripedium calceolus) i nadbałtycką buczynę storczykową (Cephalanthero rubrae-Fagetum Piotr. et Olacz. 1978). Buczyny storczykowe zwane są także ciepłolubnymi buczynami storczykowymi.
dąbrowa z dębem omszonym Quercetum pubescenti-petraeae, z klasy Querco-Fagetea, rzędu Quercetalis pubescenti-petraeae i związku Quercion pubsecenti-petraeae. Ciepłolubny las dębowy z udziałem Quercus pubescens, występujący w Polsce na jednym stanowisku w Bielinku nad Odrą, na stromych zboczach doliny tej rzeki, o wystawie południowej, zbudowanych z glin zwałowych moreny dennej, z których wykształciły się gleby brunatne ze znaczną zawartością węglanu wapnia. Drzewostan jest luźny, a runo o fizjonomii leśno-murawowej zajmuje przede wszystkim miejsca odsłonięte, ciepłe i suche. Warstwę zielną tworzą przede wszystkim takie gatunki, jak: kłosownica pierzasta, ciemiężyk białokwiatowy, lepnica zwisła, buławnik mieczolistny, groszek czerniejący, miodownik melisowaty, dzwonek brzoskwiniolistny i inne.
dębniak turzycowy Quercus robur-Carex elongata, opisane jako zespół Carici elongatae-Quercetum, z klasy Alnetea glutinosae, rzędu Alnetalia glutinosae i związku Alnion glutinosae. Występowanie fitocenoz tego zbiorowiska stwierdzono w Puszczy Białowieskiej oraz na kilku innych stanowiskach w północno-wschodniej Polsce, w miejscach, gdzie w płaskie obniżenia terenu wypełniają się stagnująca wodą w czasie wiosennych roztopów (gleby gruntowo-glejowe).Wyróżnia się ono rzadkim, ale zwykle dorodnym drzewostanem dębowym z niewielką domieszką brzozy omszonej i brodawkowatej, świerka, rzadziej olszy, Populus tremula i Carpinus betulus. Ma ono słabo zaznaczona strukturę kępkowo-dolinkową. Częstymi gatunkami w runie są: Carex curta, Lysimachia vulgaris, Carex distans, borówka czarna i inne.
grąd subatlantycki Stellario holosteae-Carpinetum betuli, z klasy Querco-Fagetea, rządu Fagetalia i związku Carpinion betuli. Rozmieszczenie w Polsce – północno-zachodnia część kraju; izolowane stanowiska na Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim. Wyłącznie obszary młodoglacjalne (praktycznie fazy pomorskiej zlodowacenia bałtyckiego), siedliska eutroficzne, świeże, słabo wilgotne z płytkim poziomem wód gruntowych i wyraźnymi procesami glejowymi. Głównymi składnikami drzewostanu są: grab, dąb szypułkowy i buk (występuje częściej niż w dwóch innych zespołach grądów) oraz w do...
wangmu