Courths-Mahler Jadwiga - Wojenna żona.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths-Mahler

WOJENNA ŻONA

Ukryta w parku Róża von Lossow stęsknionym wzrokiem

wpatrywała się w drogę biegnącą od pałacu Falkenried do wsi i dalej.

Czekała na samochód, którym pan von Falkenried pojechał na

stację po syna Hassa. Pragnęła rzucić choć jedno spojrzenie na

przejeżdżającego młodego człowieka. Mocno wychylona do przodu,

stała nie opodal ogrodzenia pod wysokim bukiem rosnącym na

wzniesieniu między parkowymi drzewami.

Niewiele upłynęło minut, kiedy dostrzegła nadjeżdżające auto.

Ostrożnie, tak by jej nie spostrzeżono, ukryła się za grubym pniem

buku i przyciskając mocno rękę do rozkołysanego serca, spoglądała na

drogę.

Samochód przemknął obok niej. Zdołała jednak uchwycić

wzrokiem surowy profil Hassa von Falkenrieda. W bezruchu

spoglądała w ślad za tumanem kurzu wznieconego przez samochód. Z

piersi wyrwało się jej westchnienie, a poruszenie, jakie ją ogarnęło,

ustąpiło naturalnemu u niej spokojowi i opanowaniu.

Auto mknęło dalej, aż skręciło w główną aleję parku prowadzącą

do pałacu. Teraz samochód prawdopodobnie zatrzymał się już przed

wysokim portalem, a Hasso von Falkenried był w domu, wśród

swoich...

Róża została na uboczu — nie miała nic wspólnego z tym

powitaniem. Nikt też chyba o niej nie pomyślał. Przecież była osobą

obcą, tylko tolerowaną w pałacu Falkenried, kimś, kto był na

łaskawym chlebie i musiał pracować z poświęceniem wszystkich

swych młodych sił, by przynajmniej mieć świadomość, że nie zjada

tego chleba całkiem za darmo.

Ach, jakże chętnie znalazłaby się teraz obok Rity, siostry Hassa, i

jego matki w wysoko sklepionym hallu i skromnie czekałaby na

chwilę, kiedy Hasso spojrzy na nią z miłym wyrazem oczu. Na pewno

podałby jej rękę i powiedział serdecznie: „Dzień dobry, Różo. Jak się

miewasz?”

Ale nie dane jej było zostać. Ciocia Helena, matka Hassa, posłała

ją z poleceniem na farmę mleczną właśnie teraz, kiedy spodziewano

się przybycia Hassa. Podkreśliła w ten sposób, jak już

niejednokrotnie, że Róża nie należy aż tak bardzo do rodziny. Ciotka

Helena nie miała nic złego na myśli. A jednak Różę bolało, że zawsze

odsuwano ją na bok podczas podobnych okazji.

Sama całym swym osieroconym sercem mocno przywiązała się

do Falkenriedów — najbardziej oczywiście do Hassa. A nikt ani nie

pragnął jej obecności, ani nie odwzajemniał jej przywiązania. Ciotka

Helena i wuj Herbert na pewno nie byli złymi ludźmi, ale nigdy nie

znaleźli dla niej ciepłego, serdecznego słowa. Rita co prawda dość

Różę lubiła i była zawsze dla niej dobra, ale nie poświęcała jej zbyt

wiele czasu i chyba nie zdawała sobie sprawy, z jakim utęsknieniem

kuzynka czekała choć na odrobinę uczucia.

Tak więc Róża cicho i bez sprzeciwu poszła na farmę. Nikt na nią

nie zwracał uwagi, więc niepostrzeżenie przyszła tutaj, by

przynajmniej zobaczyć, jak Hasso będzie przejeżdżał. Teraz go

zobaczyła, więc szybko zeszła z pagórka.

Na farmie zatrzymano ją. Syn zarządcy, Fritz Colmar,

zatrudniony na farmie Falkenriedów jako praktykant, wesoły, żywy

chłopak, który każdą pracę wykonywał tak, jakby to była zabawa,

chciał Róży koniecznie pokazać swoje dwa jamniki — Maksa i

Moritza.

Ale nadszedł zarządca i odesłał syna do roboty. Fritz spojrzał na

niego ze śmiechem.

— Już wszystko zrobione, ojcze. Właśnie chcę iść do matki. Czy

idziesz ze mną?

— Zaraz, tylko omówię coś z jaśnie panienką. — I zarządca

rozpoczął z Różą rozmowę na temat mleczarni. Minęła więc prawie

godzina od przyjazdu Hassa, kiedy Róża wróciła do pałacu.

Tam, po serdecznym powitaniu z matką i siostrą młody pan udał

się do pięknego dużego salonu. Opowiadał o swoich ostatnich

ćwiczeniach lotniczych i o swoim wynalazku. Nie wdawał się w

szczegóły z wiadomych powodów. Hasso von Falkenried już od

najmłodszych lat wykazywał więcej zainteresowania różnego rodzaju

silnikami i maszynami niż gospodarstwem rolnym i wreszcie swym

uporem doprowadził do tego, że pozwolono mu na studia

inżynieryjne.

Ojciec wcale nie był z tego zadowolony. Wszyscy Falkenriedowie

byli ułanami, i syn też miał zostać ułanem. Lecz Hasso zrealizował

swoją wolę i jako jeden z pierwszych oficerów lotnictwa został

wcielony do nowo utworzonego batalionu lotniczego, mającego bazę

w Berlinie czy też w Dóberitz.

Wniósł do swego zawodu wszystko, co było do tego niezbędne.

Wykorzystując swe gruntowne studia, ten obecnie trzydziestoletni

młody mężczyzna dokonał już rzeczy zaskakujących. Jego genialny

wynalazek miał dla lotnictwa, zwłaszcza z punktu widzenia

militarnego, ogromne znaczenie. O tym jednak Hasso wspomniał

jedynie przelotnie i bardzo skromnie. Wiedział, że rodzina z niechęcią

odnosi się do jego zawodu, toteż raczej podejmował tematy ogólne,

które mogły bliskich zainteresować.

Hasso również początkowo nie zauważył nieobecności Róży von

Lossow. Ta młoda dziewczyna zawsze przemykała przez jego życie

jak przelotne zjawisko. Kiedy jako piętnastoletnia sierota, córka

dalekiej krewnej i przyjaciółki z lat młodości jego matki, Róża

znalazła z litości schronienie w Falkenried, Hasso był już na studiach.

Miał wówczas dwadzieścia pięć lat.

Podczas pierwszego spotkania Róża nie wywarła na nim

korzystnego wrażenia. Zbyt wyrośnięty i nieśmiały podlotek o

kanciastych ruchach i chudej bladej twarzy, z której spozierały

ciemnobłękitne oczy, bezradne i smutne, nie mógł go zainteresować.

W ogóle niezbyt interesował się kobietami. Całkowicie pochłaniały go

studia.

Potem znów ją widywał, kiedy od czasu do czasu przyjeżdżał na

Courths-Mahler Jadwiga - Wojenna żona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: