Piekara Jacek- Piekna i bestia.pdf

Piekara Jacek

Piękna i Bestia

Jacek Piekara (1965) — zrezygnował z prawniczej kariery (a byłby na pewno

złotoustym adwokatem) na

rzecz dziennikarstwa. Jest twórcą i redaktorem merytorycznym magazynu Fantasy-

Click. Był autorem

pierwszego w historii polskiego opowiadania i pierwszej powieści z gatunku

fantasy. Opublikował sześć ksiąŜek i

kilkadziesiąt opowiadań. W 1994 roku na Euroconie we francuskiej miejscowości

Fayence otrzymał nagrodę za

najlepszy europejski debiut.

Historia, którą przeczytacie, opowiada o tęsknocie. Co się jednak dzieje, kiedy

tęsknota jest tak silna, Ŝe

przełamuje wszelkie bariery? RównieŜ te natury moralnej? Jak daleko wolno nam

się posunąć w poszukiwaniu

osobistego szczęścia i czym w ogóle to szczęście jest?

Fotel stał przy samym oknie, odwrócony tyłem do drzwi. Siedziałem w nim w

zasadzie niezauwaŜony, a przynajmniej nic nie

wskazywało na to, by komukolwiek robiła róŜnicę moja obecność lub nieobecność.

Wiedziałem, Ŝe siedzący przy stole mogą dostrzec

zza solidnego oparcia fotela tylko moją dłoń z kieliszkiem koniaku. Nie

interesowali się mną, a ja pozwoliłem, by ich głosy spokojnie

przepływały i przyjmowałem je podobnie, jak sączącą się z sąsiedniego pokoju

muzykę. Obojętnie. Jak rekwizyt rzeczywistości, którego

istnienie jest tak niezaleŜne od mojej woli, iŜ nie ma sensu się nad nim

zastanawiać. Oczywiście tęskniłem. Alkohol, przyćmione światła,

łagodny szmer muzyki i nienatrętne głosy tworzyły ten nostalgiczny nastrój,

którego nienawidziłem i który kochałem. Nienawidziłem,

bo był bólem, a kochałem, gdyŜ wiedziałem, Ŝe jest nadzieją. Wierzyłem, Ŝe

marzenia się spełniają i to pozwalało mi Ŝyć, choć do tej

pory moje Ŝycie składało się z rozczarowań. Bolesnych rozczarowań, aby uŜyć tej

wyświechtanej metafory.

Sięgnąłem po koniak właściwie niechętnie, miałem juŜ dość alkoholu na dzisiejszy

wieczór, i wtedy usłyszałem jej głos. Nie

powiedziała nic szczególnego, nawet nie pamiętam słów. Chyba poprosiła kogoś o

papierosa lub zapalniczkę. W tej samej sekundzie

niezapowiedzianie uderzył ból. Powinienem przyzwyczaić się juŜ do tego, ale nie

potrafię. To sama esencja bólu. Mózg, serce, Ŝołądek i

jądra napełniają się lawą, ale trwa to zwykle tak krótko, iŜ nie wiem po chwili,

czy zdarzyło się naprawdę. A potem tylko zapach

melonów. Słodki, obrzydliwy zapach melonów. Od dziecka nie znoszę melonów ani

ich zapachu. Odwróciłem się z całym fotelem i

nasze spojrzenia się spotkały.

— Och, a pan? Czy pan ma papierosa? — spytała i chyba była trochę zaŜenowana.

MoŜe proszeniem obcego męŜczyzny, a moŜe hołdowaniem coraz mniej modnemu

nałogowi.

— Tak — odparłem i kiedy zbliŜyła się, podałem jej papierosa, a potem ogień.

Przez tę krótką chwilę mogłem się jej przyjrzeć. Miała bardzo czarne, krótko

obcięte włosy i szczupłą twarz o klasycznym profilu.

OdwaŜnie wyciętą suknię i małe piersi. Nie nosiła Ŝadnej biŜuterii i pachniała

kadzidłami. CięŜki wieczorowy zapach, ale nawet on nie

potrafił zabić odoru melonów.

— Tu nikt nie pali — poskarŜyła się i zaciągnęła głęboko — cóŜ to za moda, Ŝeby

Ŝyć zdrowo i ekologicznie?

Jej głos był niczym złote, aksamitne zasłony. Albo jak dusza koniaku. Rzadko

spotyka się kobiety o tak pięknym głosie. Leciutko

pachniała alkoholem, ale nie była pijana. To dobrze. Nie lubię pijanych.

Poprosiłem ją, Ŝeby usiadła, a sam przysunąłem drugi fotel.

MęŜczyźni przy stole nie interesowali się nami. Nadal rozmawiali o polityce i

moralności oraz moralności w polityce. Słuchaliśmy ich

przez chwilę, chyba tylko po to, aby się zastanowić, czy będziemy ze sobą

rozmawiać, a jeśli tak, to o czym.

— Nigdy pana tu nie widziałam — powiedziała w końcu, a ja uśmiechnąłem się.

— I nigdy by pani nie zobaczyła, gdyby nie poszukiwanie papierosów. Ale mogę się

tylko cieszyć, Ŝe się pani skończyły.

Potem chwilę milczeliśmy, a ona bawiła się papierosem, obracając go tak szybko w

palcach, Ŝe obawiałem się, Ŝe w końcu poparzy

sobie dłoń. Wreszcie zgasiła go w popielniczce i zawahała się przez moment.

— CóŜ... dziękuję — powiedziała wstając.

— MoŜe zatańczymy? — zaproponowałem, a ona wzruszyła nerwowo ramionami.

— Czemu nie?

W największym pokoju, w półmroku, kołysało się kilka par i dla wszystkich taniec

był jedynie pretekstem do mniej czy bardziej

zaawansowanych pieszczot. Simon i Garfunkel śpiewali „The Sound of Silence”.

Zabawne, ale zdałem sobie sprawę, Ŝe nie spotkałem

nigdy miejsca, w którym nie istniałaby ich muzyka. Zawsze przenika mnie dreszcz,

kiedy słyszę: „Hello, darkness my old friend. I’ve

come to talk to you again”. Tak. Przyszedłem. I znów będziemy rozmawiać.

PrzecieŜ czuję zapach melonów. Dziewczyna w moich

ramionach nagle wydała mi się smutna i krucha. Było mi jej Ŝal. Zawsze jest mi

Ŝal, ale istnieją pewne sprawy, na które nic nie

potrafimy poradzić. Światło. Ciemność. Przeznaczenie. A jej i moje zostały

powiązane bez naszej wiedzy i zgody. Przytuliłem ją

mocniej, a ona odwzajemniła uścisk. Była tak bezbronna, a ja musiałem ją

skrzywdzić. Jeśli mówienie o krzywdzie ma tu jakikolwiek

sens. Ale chyba ma, skoro myślę o niej cały czas. O swojej krzywdzie i swoim

bólu oraz o bólu, jaki daję innym. Ciemność, Światło,

Przeznaczenie... A być moŜe Bóg, Diabeł lub Ewolucja.

Opuszkami palców lewej dłoni musnąłem skórę na jej karku. Nie cofnęła się.

— MoŜe wyjdziemy stąd? — zapytałem, kiedy muzyka ucichła — lubisz szampana?

Kiedy wypowiedziałem juŜ te słowa, przestraszyłem się, Ŝe padły zbyt szybko. Czy

nie naleŜało odczekać parę minut? Potańczyć?

Porozmawiać? Inne pary kołysały się jeszcze, nie zwracając uwagi na to, Ŝe Simon

i Garfunkel przestali śpiewać. Zastanawiała się przez

chwilę, aŜ wreszcie skinęła głową.

— Zaczekaj na mnie przed domem — powiedziała — będę za parę minut.

Zabrało to jej więcej niŜ parę minut. MoŜe pół godziny, ale czekałem spokojnie,

bo byłem pewien, Ŝe dotrzyma obietnicy. Padał śnieg.

Mokry i topniał, nim doleciał do ziemi. Jednak nie schowałem się do bramy.

Wystawiałem twarz na te wilgotne pacnięcia i Ŝegnałem

się. Spędziłem tu cztery lata i były to bardzo dobre lata. Ale tęskniłem. Kiedy

nastanie nowy dzień, będę juŜ daleko. Tak się zamyśliłem,

Ŝe dostrzegłem ją dopiero, kiedy stanęła tuŜ obok.

— Przepraszam — powiedziała i pocałowała mnie w policzek.

A potem ujęła pod ramię i ruszyliśmy szybkim krokiem w stronę postoju taksówek.

Kiedy szedłem obok niej, młodej, pięknej i pełnej

energii, znów ogarnęły mnie wątpliwości. Co by się stało, gdybym wsadził ją do

samochodu, a sam odszedł? Czy dostałbym następną

szansę? Ale wiedziałem, Ŝe nie zaryzykuję. Nie potrafiłbym zaryzykować.

W lodówce miałem szampana. Zimnego, czerwonego i słodkiego. MoŜe niezbyt

wykwintnego, ale wypiliśmy prawie całą butelkę. Anna

(bo znaleźliśmy nawet czas, Ŝeby się sobie przedstawić), to właśnie ona,

wykonała pierwszy krok. Usiadła mi na kolanach, odurzając

cięŜkim kadzidlanym zapachem perfum i wtuliła usta w moją szyję. Zaniosłem ją do

łóŜka i tam powoli rozebrałem. Miała nieskazitelne,

doskonałe ciało, choć była tak szczupła i drobna. Kochaliśmy się dwa razy,

długo, namiętnie i radośnie, a potem ona zasnęła wtulona

jakby szukała we mnie ochrony. Właśnie we mnie! Nie mogłem pozwolić sobie na

sen. Wstałem i zacząłem się ubierać, a potem

pakować. Nagle zobaczyłem, Ŝe Anna mi się przygląda.

— Co robisz? — spytała.

— WyjeŜdŜam — odparłem.

— Dzisiaj?

— Zaraz.

Podszedłem do łóŜka i pocałowałem ją w usta.

— Przykro mi, ale muszę wyjechać — szepnąłem — szkoda, Ŝe nie spotkaliśmy się w

innych okolicznościach.

Całowałem ją długo, a lewą dłonią pieściłem jej szyję. Nie chciałem, Ŝeby się

bała i potrafiłem zrobić to szybko. Umarła, zanim zdąŜyła

pojąć co się dzieje. Wstałem i chwyciłem stojący obok łóŜka neseser. Rozejrzałem

się i natychmiast, prawie natychmiast, zobaczyłem

Bramę. Otworzyła się w lustrze. Poznałem to po charakterystycznym, sinym blasku

i lekkim drŜeniu powierzchni. Wszedłem i rzuciłem

ostatnie poŜegnalne spojrzenie. Anna wyglądała jak pogrąŜona w głębokim śnie.

— Do widzenia — powiedziałem i zagłębiłem się w lustro.

Tafla zassała mnie, przedrąŜyła, przenicowała i wywróciła na drugą stronę. I w

tej samej chwili stałem juŜ na chodniku oparty o latarnię,

a obok mnie zahuczał przejeŜdŜający samochód. Byłem tak słaby, Ŝe musiałem

chwycić się betonowego słupa, by nie upaść. Mdliło

mnie i całą siłą woli powstrzymywałem się, aby nie zwymiotować. Kiedy doszedłem

do siebie, rozejrzałem się wokół. Było chłodno i

szaro. Listopadowy poranek albo marcowy wieczór. Listopadowy wieczór albo

marcowy poranek. Warszawa. Ulica Marszałkowska.

Ale być moŜe tutaj nazywała się inaczej. Czerwone autobusy, czerwone tramwaje,

złote pudełko hotelu Forum i masywne, szare

gmaszysko Pałacu Kultury i Nauki. Podszedłem do kiosku Ruchu i przyjrzałem się

gazetom. A więc jednak był marzec. Starałem się

podejrzeć, jakimi banknotami płacą klienci i szybko się zorientowałem, Ŝe

wyglądają one nieco inaczej niŜ te, które mam w portfelu.

CóŜ, tego naleŜało się spodziewać i byłem na to przygotowany.

— Kupuje, czy stoi? — zapytał ktoś napastliwie i cofnąłem się gwałtownie.

Znowu zakręciło mi się w głowie i o mało nie upadłem. Upadłbym, gdybym nie

przytrzymał się lady.

— Kurwa, ósma rano, a ten pijany! — usłyszałem jeszcze, zanim odszedłem z

powrotem pod słup latarni.

Wiedziałem, Ŝe muszę wziąć się w garść. I wtedy podeszła ta dziewczyna.

— Czy dobrze się pan czuje? — spytała z troską w głosie, a ja ucieszyłem się, bo

zrozumiałem, Ŝe to miejsce nie moŜe być złe.

— Tak — powiedziałem — to tylko przelotny zawrót głowy. Czasami, bardzo rzadko,

zdarza mi się zemdleć bez powodu. Ale to juŜ

mija...

— Obok jest pogotowie. MoŜe pana odprowadzić? — zaproponowała i odgarnęła

włosy,

które wymknęły się z pod czapki.

— Dziękuję — odparłem — proszę sobie nie robić kłopotu.

Przez chwilę stała niezdecydowana, a potem skinęła mi głową i odeszła.

ZauwaŜyłem, Ŝe obróciła się jeszcze, jakby sprawdzając, czy

wszystko ze mną w porządku, ale ja juŜ pytałem kogoś o najbliŜszy bank. Miałem

ze sobą złoto. A złoto jest zawsze złotem i nigdy nie

znalazłem się jeszcze w miejscu, gdzie nie miałoby ono wartości. W banku

wymieniłem część mojej Ŝelaznej rezerwy na banknoty i

przyjrzałem się im uwaŜnie. Największym nominałem był milion z portretem króla

Kazimierza Wielkiego, a dolary sprzedawano po

siedem i pół tysiąca złotych. To oczywiście nic nie znaczyło. Oprócz zmian

świata zmienia się przecieŜ i czas. Nadal był rok 1994, a

więc ten, który pamiętałem. Jedynie po historii mogę poznać, czy trafiłem we

właściwe miejsce. Po pewnych szczegółach, drobiazgach i

niuansach. Dlatego pierwszym miejscem, jakie odwiedzałem po urządzeniu się była

zawsze biblioteka.

Wynająłem pokój w hotelu Victoria i jak zwykle pokazałem paszport stwierdzający,

Ŝe jestem obywatelem wyspy Mauritius.

NiezaleŜnie od świata i czasu nikt nigdy nie wie jak powinien wyglądać paszport

tak odległego i egzotycznego państewka. MoŜe celnicy

lub straŜ graniczna? Ale przecieŜ nie zamierzałem wyjeŜdŜać z Polski. Potem parę

dni spędziłem w bibliotece, choć juŜ pierwsze

spojrzenie na karty historycznych ksiąŜek przekonało mnie, Ŝe trafiłem do

niewłaściwego miejsca. Dom nadal był daleko. Chciałem

jednak poznać historię tego świata, bo Bóg raczy wiedzieć, ile czasu w nim

spędzę. Wydawało się, Ŝe to dobry świat, a przynajmniej nie

gorszy niŜ inne. PrzeŜył okres faszystowskiej i komunistycznej dyktatury, ale

teraz wydawał się spokojny i bezpieczny. Warszawa

prezentowała się nieźle. Ludzie byli zabiegani, lecz sympatyczni (choć zwaŜywszy

na powitanie, jakiego tu doznałem, moŜna byłoby o

tym powątpiewać). Nie musiałem się martwić ani o pieniądze, ani o pracę, gdyŜ

miałem wystarczająco duŜo złota, by przeŜyć tu

bezproblemowo kilka lat. Ale, rzecz jasna, gdy tylko stwierdziłem, Ŝe jestem w

niewłaściwym miejscu, juŜ marzyłem, aby się stąd

wyrwać. Tylko Ŝe akurat to nie zaleŜało ode mnie. Czy nie próbowałem wyjaśnić

tego, co się dzieje? Mój BoŜe, oczywiście Ŝe

próbowałem, ale kto byłby w stanie udzielić odpowiedzi na moje pytania? Kto,

zwaŜywszy całokształt sprawy, uwierzyłby, Ŝe nie jestem

wariatem? Miałem psychoterapeutkę i opowiedziałem jej wszystko o sobie.

— Sprawdziłam cię — usłyszałem od niej kiedyś — nigdy nie było morderstw, o

których opowiadasz. To „drugie Ŝycie” istnieje jedynie

w twojej wyobraźni.

— To o czym mówię, nie jest do sprawdzenia — odparłem zrezygnowany — przecieŜ

wszystko działo się gdzie indziej.

— A więc chcesz, abym uwierzyła, Ŝe podróŜujesz pomiędzy światami i zabijasz w

nich dziewczyny? Wybacz, ale wytłumaczenie jest o

wiele prostsze...

Tak, rzecz jasna, miała teorię na mój temat i chciała, abyśmy oboje w nią

uwierzyli. W końcu była psychoterapeutą i nie mogła nic mieć

Ŝadnej teorii. Ale wiedziałem doskonale, Ŝe w jej koncepcji nie ma ziarna

prawdy. Nie pamiętałem swego dzieciństwa i cóŜ z tego? Ta

amnezja nie była postawieniem psychologicznej blokady. Nie była obroną przed

wspomnieniem o wydarzeniach, o których nie chciałem

pamiętać. Które — jak powiedziała — były moŜe zbyt straszne, aby o nich

pamiętać. Straszne było nie to, co było. Straszne było to, co

się działo. To, Ŝe musiałem zabijać, choć zabijać nie chciałem. To, Ŝe byłem

kimś innym, kimś obcym, a zabójstwo stanowiło jedynie

środek umoŜliwiający poszukiwanie Domu, za którym tęskniłem. Ale lekarka nie

potrafiła tego zrozumieć ani nie potrafiła mi pomóc. A

ja nie mogłem zrezygnować z poszukiwania mojego świata. Dom jest najwaŜniejszy.

KaŜdy człowiek musi znać swoje miejsce w czasie

i przestrzeni, a ja ani go nie znałem, ani nie potrafiłem do niego dotrzeć.

W miejscu, do którego trafiłem, spędzałem czas w zasadzie spokojnie. DuŜo

czytałem, czasem wieczorami chodziłem do nocnych

klubów lub do pubów. Poznałem parę osób i kilkanaście razy wylądowałem w łóŜku z

miłymi kobietami. Kupiłem bardzo przyzwoicie

wyglądające polskie dokumenty, zdąŜyłem zrobić kurs doradztwa finansowego, co

nie było niczym trudnym, kiedy poznałem realia

gospodarcze. W końcu jestem specjalistą od tych spraw. W kaŜdej chwili mogłem

zacząć pracować, a propozycji było aŜ nadto.

Pewnego dnia, kiedy jadłem w kawiarni śniadanie, zobaczyłem, Ŝe przy stoliku

obok siedzi ta dziewczyna. Wstałem.

— Dzień dobry — powiedziałem — chciałbym pani podziękować.

Nie poznała mnie i spojrzała na mnie, nie rozumiejąc, a jej partner zesztywniał,

jakby uwaŜał, Ŝe za chwilę nadejdzie czas, by dać mi w

mordę.

— To było w marcu. Na Marszałkowskiej. Rano — wyjaśniłem — poczułem się wtedy

słabo, a pani spytała, czy nie potrzebuję pomocy.

— Ach tak — przypomniała sobie i uśmiechnęła się.

Odgarnęła znajomym juŜ gestem kosmyk włosów z czoła.

— Cieszę się, Ŝe nic się panu nie stało.

— Chciałbym się jakoś zrewanŜować — powiedziałem właściwie na złość temu

facetowi, który przyglądał mi się wściekłym wzrokiem

— proszę, to moja wizytówka na wypadek, gdyby potrzebowała pani pomocy

specjalisty.

Podałem jej kartonik i uśmiechnąłem się na poŜegnanie. Zapłaciłem rachunek i

wyszedłem. Zadzwoniła wieczorem następnego dnia.

Telefon od niej nie zdziwił mnie. Czas i doświadczenie pozwoliły mi się

przyzwyczaić do powodzenia u kobiet. Zaskoczony byłem

raczej tym, Ŝe ani pierwsza, ani druga, ani nawet dziesiąta randka nie skończyły

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: