SZKLANE JEZZIORO_Maeve Binchy.pdf

Maeve Binchy

Szklane Jezioro

Z angielskiego przełożyła Anna Kraśko

Świat Książki

Skan i korekta Roman Walisiak

Tytuł oryginału THE GLASS LAKE

Projekt okładki i stron tytułowych Katarzyna Lubicz-Zaleska

Redakcja Elżbieta Żuk

Redakcja techniczna Alicja Jabłońska-Chodzeń

Korekta: Marianna Filipkowska, Jolanta Rososińska, Jolanta Spodar

Świat Książki, Warszawa 1997

Skład KOLONEL

Druk i oprawa w GGP

ISBN 83-7129-360-7

Nr 1582

Najdroższemu Gordonowi

z wyrazami miłości

i z głęboką wdzięcznością

za wszystko.

Rozdział pierwszy.

1952.

Kit zawsze myślała, że na ślubie rodziców był papież. Przecież mieli w

domu jego zdjęcie - było to zdjęcie innego papieża, tego, który już nie żył

- a umieszczony pod nim napis głosił, że Martin McMahon i Helen Healy

padają mu do stóp. Jakoś nigdy nie przyszło jej do głowy, żeby odszukać

go na zdjęciu weselnych gości. Bo też i było to zdjęcie naprawdę okropne:

przedstawiało ustawione w szereg postacie w szkaradnych płaszczach i

równie szpetnych kapeluszach. Gdyby się nad tym dobrze zastanowiła,

uznałaby pewnie, że zanim je zrobiono, papież odpłynął już do Rzymu

barką pocztową z Dun Laoghaire.

Dlatego przeżyła tak ogromny wstrząs, kiedy siostra Bernard wyjaśniła jej,

że papież pod żadnym pozorem nie mógł opuścić Świętego Miasta i że

nawet w obliczu wojny nie wolno mu wyjeżdżać z Watykanu.

- Ale przecież chodził czasem na śluby, prawda? - zauważyła Kit.

- Tylko wówczas, gdy odbywały się w Rzymie. - Siostra Bernard umiała

wyjaśnić wszystko.

- I tak wiem, że był na ślubie rodziców - upierała się Kit.

Siostra Bernard spojrzała na małą McMahonów, na jej kręcone włosy,

czarne i wzburzone, na jej jasnoniebieskie oczy. Owszem, Kit była znana z

tego, że chodziła po płotach i organizowała rozmaite figle w szkole, ale jak

dotąd nigdy nie zmyślała.

- Nie sądzę, Katherine - ucięła zakonnica z nadzieją, iż położy kres

dyskusji.

- Był, na pewno był! - powtórzyła urażona Kit. - Na ścianie wisi jego

zdjęcie w ramce, a pod zdjęciem jest napis, że uczestniczył w ślubie.

- To papieskie błogosławieństwo, ty debilko - powiedziała Clio. -

Wszyscy takie mają. Po dziesięć pensów sztuka.

- Życzyłabym sobie, żebyś nie wyrażała się w ten sposób o Najświętszym

Ojcu, Cliono Kelly - upomniała ją z najwyższą dezaprobatą siostra

Bernard.

Ani Kit, ani Clio nie słuchały szczegółowych postanowień konkordatu, w

wyniku którego papież został niezależnym władcą maleńkiego państewka.

Oburzona Kit McMahon pochyliła się nad ławką i kryjąc twarz za

ustawionym na sztorc atlasem, syknęła pod adresem swej najlepszej

przyjaciółki:

- Nigdy nie nazywaj mnie debilką, bo pożałujesz, zobaczysz!

Clio nie miała zamiaru wyrazić najmniejszej skruchy.

- Przecież jesteś debilką! Papież miałby przyjeżdżać na ślub twoich

rodziców?! Już nie miałby do kogo innego!

- A dlaczego nie, jeśli wypuścili go z Rzymu?

- E tam, lepiej dajmy temu spokój. Kit wyczuła, że Clio coś przemilcza.

- No, mów! Coś w ich ślubie nie grało, czy co? Clio migała się od

odpowiedzi.

- Ciii! Siostra patrzy! Rzeczywiście patrzyła.

- O czym to przed chwilą mówiłam, Cliono Kelly?

- Mówiła siostra, że Ojciec Święty, zanim został Piusem Dwunastym,

nazywał się Pacelli.

Aczkolwiek niechętnie, siostra Bernard musiała przyznać, że w istocie tak

było.

- Skąd wiedziałaś? - spytała z podziwem Kit.

- Zawsze słuchaj dwóch rzeczy naraz - odparła Clio. Clio była bardzo

jasna i bardzo wysoka. Świetnie radziła

sobie w grach na boisku, przytomnie odpowiadała w klasie. Miała

cudowne długie włosy. Była najlepszą przyjaciółką Kit i czasem Kit jej

nienawidziła.

Anna, młodsza siostra Clio, często chciała wracać z nimi ze szkoły, ale

Clio zniechęcała ją do tego, jak mogła.

- Zjeżdżaj! Plączesz się tu jak smród po gaciach.

- Powiem mamie, że tak brzydko mówiłaś. I tak głośno. I do tego przy

ludziach.

- Mama ma ważniejsze sprawy na głowie niż słuchanie twoich bajdurzeń.

Zmiataj!

- Zawsze się tylko śmiejecie i wygłupiacie... - Anna była urażona tak

bezpardonowym traktowaniem. - Nic innego nie robicie. Sama słyszałam,

jak mama mówiła, że nie wie, z czego wiecznie tak chichoczecie...

To rozbawiło je jeszcze bardziej. Uciekły, zostawiając Annę samą. Na

nieszczęście dla siebie siostra Clio skończyła raptem siedem lat i nie miała

jeszcze swoich przyjaciółek.

Tyle rzeczy mogły robić w drodze do domu. To właśnie należało do

uroków miejscowości takiej jak Lough Glass, małej mieściny położonej na

skraju wielkiego jeziora. Nie było to największe jezioro w Irlandii, ale na

tyle duże, że tylko w bardzo pogodny dzień można było zobaczyć jego

drugi brzeg. Pełno przy nim było maleńkich odnóg i dopływów, które

częściowo zarastały trzciną i sitowiem. Nazywano to jezioro Szklanym,

choć tłumaczenie nie odpowiadało oryginalnej nazwie. Lough Glass tak

naprawdę znaczyło „zielone jezioro" i wiedziało o tym każde dziecko. Ale

czasem wyglądało jak lustro.

Powiadano, że jeśli w wieczór świętej Agnieszki wyszło się nad jezioro,

można było w nim ujrzeć swoją przyszłość. Kit i Clio wcale to nie

obchodziło. Jaką tam znowu przyszłość? Przyszłość to jutro, co najwyżej

pojutrze, a poza tym w wieczór świętej Agnieszki zawsze pełno tam było

dziewuch i chłopaków - starych, już prawie dwudziestoletnich - którzy

rozpychali się nad brzegiem, żeby zajrzeć w wodę. Zupełnie tak, jakby

mogli w jej lustrze ujrzeć coś więcej ponad odbicie własne i kolegów.

W drodze do domu Clio i Kit zaglądały czasami do apteki McMahona,

czyli ojca Kit. Liczyły na to, że poczęstuje je skręcanymi cukierkami ze

słoika. Albo biegły na drewniany pomost wchodzący w jezioro, żeby

obserwować

wracających z połowu rybaków. Co jakiś czas zahaczały o pola golfowe i

szukały zgubionych w trawie piłeczek, żeby móc je potem odsprzedać

graczom.

Rzadko zachodziły do domu, bo wiązało się to z wielkim

niebezpieczeństwem: ktoś mógł je zapędzić do odrabiania lekcji. I właśnie,

żeby tego uniknąć, opóźniały powrót do domu, jak tylko mogły.

Na poczcie nie było nic interesującego. W oknie od lat wystawiano to

samo: wzory znaczków pocztowych, informacje o oszczędnościowych

zeszycikach i bloczkach ze znaczkami, taryfikator opłat za listy do

Ameryki. Nigdy nie zatrzymywały się tam na długo. Natomiast w sklepie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: