Prawo cywilne – część ogólna, prawo rzeczowe - wybrane zagadnienia
POJECIE PRAWA CYWILNEGO
W nauce przyjmuje się, że na pojęcie prawa cywilnego, którego zasadniczy trzon stanowi kodeks cywilny, składają się trzy elementy, a mianowicie: podmioty działające w ramach prawa, przedmiot regulacji i metoda regulacji stosunków prawnych. Wskazanie podmiotów charakterystycznych dla stosunków cywilnoprawnych jest jednak zawodne. Kodeks cywilny stanowi że reguluje stosunki między osobami fizycznymi a osobami prawnymi a nie wspomina o jednostkach prawnych nie mających osobowości prawnej, chociaż nie ma sporu co do tego że to także są podmioty prawa cywilnego. Drugie z kryterium wyróżniające stosunki cywilnoprawne, tj. przedmiot regulacji również nie jest traktowany (zarówno w doktrynie, jak i w judykaturze) jako decydujący o zaliczeniu lub niezaliczeniu konkretnego stosunku prawnego (konkretnej sprawy) do stosunków cywilnoprawnych. Jako oczywistą przyjmuje się zasadę, że prawo cywilne reguluje stosunki społeczne o charakterze majątkowym, a więc przede wszystkim stosunki własnościowe w najszerszym tego słowa znaczeniu oraz stosunki o charakterze niemajątkowym, przez które należy rozumieć dobra nie mające bezpośredniej wartości ekonomicznej, chociaż są często ściśle związane ze stosunkami majątkowymi.
Ze względu na to, że stosunkami majątkowymi, a w pewnym stopniu również niemajątkowymi, zajmuje się nie tylko prawo cywilne, ale także prawo zaliczane do innych gałęzi (np. administracyjne, finansowe), przyjmuje się, że właściwego kryterium, decydującego o zaliczeniu lub niezaliczeniu konkretnego stosunku prawnego do prawa cywilnego, należy poszukiwać w metodzie regulacji. Najlepszym wskaźnikiem na cywilnoprawny charakter stosunku prawnego ma zatem być: zasada równości (równorzędności) stron, co oznacza, że żadna ze stron, niezależnie od tego, czy jest osobą fizyczną, czy też osobą prawną, nie jest podporządkowana drugiej stronie. Według założeń tej metody u podstaw stosunków cywilnoprawnych znajduje się gospodarka rynkowa i obowiązująca w niej zasada ekwiwalentności świadczeń. W odróżnieniu od stosunków cywilnoprawnych, w stosunkach administracyjno prawnych, czy też finansowych o równości stron trudno jest z reguły mówić. Obowiązuje tutaj zasada, że jedna strona jest podporządkowana drugiej, czyli że w ramach konkretnego stosunku prawnego występuje nadrzędność jednej i podrzędność drugiej strony.
Należy jeszcze wspomnieć że kodeks cywilny ani żaden akt nie definiuje pojęcia stosunku prawnego. Rozszyfrowanie tego pojęcia ciągle próbuje dokonać doktryna prawa. Nauka prawa łączy tradycyjne pojęcie stosunku prawnego ze stosunkami społecznymi. Nie zdołała ona jednak wskazać szczegółowych kryteriów charakteryzujących stosunki prawne zachodzące w różnych gałęziach prawa, w tym również w prawie cywilnym. Ogólnie przyjmuje się, że przez stosunki cywilnoprawne należy rozumieć te, które są wyznaczane przez dyspozycje norm prawa cywilnego. Założenie to jednak nie rozwiązuje problemu.
ZASADY PRAWA CYWILNEGO.
Zasada autonomii podmiotów stosunków cywilnoprawnych.
Podmioty będące stronami stosunku cywilnoprawnego są równorzędne oraz mają swobodę w kształtowaniu treści stosunku prawnego wyrazem tej zasady jest w szczególności art.353¹ Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Zasada nieretroakcji.
Art. 3 Ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że to wynika z jej brzmienia lub celu.
Zasada nieretroakcji, wyrażająca się łacińską paremię: lex retro non agit, odnosi się bezpośrednio jedynie do stosunków cywilnoprawnych. Świadczy o tym, między innymi, zamieszczenie tego przepisu w części ogólnej kodeksu cywilnego. O bezpośrednim stosowaniu art. 3 kc w innych stosunkach, np. administracyjno -prawnych, podatkowych, nie może być mowy. Znaczenie zasady nieretroakcji polega na tym, że ustawa działa tylko na przyszłość, nie obejmuje natomiast swoją mocą (swoim działaniem) okresu poprzedzającego jej wejście w życie. Ustawy składają się z norm prawnych zawierających reguły postępowania ludzi. Nałożenie obowiązku przestrzegania tych reguł wymaga uprzedniego wydania ustawy i jej ogłoszenia. Powyższa zasada zapewnia bezpieczeństwo obrotowi cywilnoprawnemu.
Elementy stosunku cywilnoprawnego.
Podmiot: osoby prawne i fizyczne oraz tzw. ułomne osoby prawne tj. jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, ale mogące być podmiotem praw i obowiązków cywilnoprawnych a
Treść: treść stosunku cywilnoprawnego stanowi zespół uprawnień oraz obowiązków jakie można wyinterpretować z tego stosunku
Przedmiot: można określić ten element jako to, czego dotyczy stosunek prawny (np. rzeczy ruchome nieruchome, prawa)
Podmioty stosunku cywilnoprawnego.
Jak już wskazano kodeks cywilny wskazuje bezpośrednio jako podmioty prawa cywilnego osoby fizyczne oraz osoby prawne. Do tych dwóch kategorii dochodzi jeszcze trzecia grupa- ułomnych osób prawnych.
Osoby fizyczne to jednostki ludzkie natomiast osoby prawne oraz ułomne osoby prawne to twory społeczne, którym prawo przyznaje podmiotowość społeczną.
Na podmiotowość prawną, składają się dwa pojęcia, a mianowicie: zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, kodeks cywilny przyznaje ją każdemu człowiekowi i każdej osobie prawnej. Zdolność prawna - to właściwość polegająca na zdolności do tego, aby być podmiotem praw i obowiązków z zakresu prawa cywilnego, natomiast zdolność do czynności prawnych, to możność nabywania tych praw i obowiązków własnym działaniem.
OSOBY FIZYCZNE
Zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych
Zdolność prawna: jak wspomniano jest to zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków. Zgodnie z Art. 8. § 1. kc każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną. W razie urodzenia się dziecka domniemywa się, że przyszło ono na świat żywe.
Pełna zdolność do czynności prawnych
Pełną zdolność do czynności prawnych nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności. Pełnoletnim jest, kto ukończył lat osiemnaście. Przez zawarcie małżeństwa małoletni uzyskuje pełnoletność. Nie traci jej w razie unieważnienia małżeństwa. Natomiast zgodnie z art. 12. kc nie mają zdolności do czynności prawnych osoby, które nie ukończyły lat trzynastu, oraz osoby ubezwłasnowolnione całkowicie.
Ograniczona zdolność do czynności prawnych
Ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają osoby, które ukończyły 13 lat oraz osoby ubezwłasnowolnione częściowo.
Ubezwłasnowolnienie całkowite i częściowe
Art. 13. § 1. Osoba, która ukończyła lat trzynaście, może być ubezwłasnowolniona całkowicie, jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, nie jest w stanie kierować swym postępowaniem.
§ 2. Dla ubezwłasnowolnionego całkowicie ustanawia się opiekę, chyba że pozostaje on jeszcze pod władzą rodzicielską.
Art. 16. § 1. Osoba pełnoletnia może być ubezwłasnowolniona częściowo z powodu choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, jeżeli stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego, lecz potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw.
§ 2. Dla osoby ubezwłasnowolnionej częściowo ustanawia się kuratelę.
Czynności prawne osoby nie mającej zdolności do czynności prawnych
Art. 14. § 1. Czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna.
§ 2. Jednakże gdy osoba niezdolna do czynności prawnych zawarła umowę należącą do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego, umowa taka staje się ważna z chwilą jej wykonania, chyba że pociąga za sobą rażące pokrzywdzenie osoby niezdolnej do czynności prawnych.
Art. 15. Ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają małoletni, którzy ukończyli lat trzynaście, oraz osoby ubezwłasnowolnione częściowo.
Czynności prawne osób mających ograniczoną zdolność do czynności prawnych
Art. 17. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ważności czynności prawnej, przez którą osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych zaciąga zobowiązanie lub rozporządza swoim prawem, potrzebna jest zgoda jej przedstawiciela ustawowego.
Art. 18. § 1. Ważność umowy, która została zawarta przez osobę ograniczoną w zdolności do czynności prawnych bez wymaganej zgody przedstawiciela ustawowego, zależy od potwierdzenia umowy przez tego przedstawiciela.
§ 2. Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może sama potwierdzić umowę po uzyskaniu pełnej zdolności do czynności prawnych.
§ 3. Strona, która zawarła umowę z osobą ograniczoną w zdolności do czynności prawnych, nie może powoływać się na brak zgody jej przedstawiciela ustawowego. Może jednak wyznaczyć temu przedstawicielowi odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.
Art. 19. Jeżeli osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych dokonała sama jednostronnej czynności prawnej, do której ustawa wymaga zgody przedstawiciela ustawowego, czynność jest nieważna.
Czynności prawne nie wymagające zgody przedstawiciela osoby o ograniczonej zdolności do czynności prawnych:
Art. 20. Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego.
Art. 21. Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego rozporządzać swoim zarobkiem, chyba że sąd opiekuńczy z ważnych powodów inaczej postanowi.
Art. 22. Jeżeli przedstawiciel ustawowy osoby ograniczonej w zdolności do czynności prawnych oddał jej określone przedmioty majątkowe do swobodnego użytku, osoba ta uzyskuje pełną zdolność w zakresie czynności prawnych, które tych przedmiotów dotyczą. Wyjątek stanowią czynności prawne, do których dokonania nie wystarcza według ustawy zgoda przedstawiciela ustawowego.
Także zgodnie z art. 22§3 osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego nawiązać stosunek pracy oraz dokonywać czynności prawnych, które dotyczą tego stosunku. Jednakże gdy stosunek pracy sprzeciwia się dobru tej osoby, przedstawiciel ustawowy za zezwoleniem sądu opiekuńczego może stosunek pracy rozwiązać.
Art. 221. Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
Miejsce zamieszkania
Art. 25. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. ( nie można zatem uznać za miejsce zamieszkania adresu osoby czy też nawet miejsce zameldowania liczy się przede wszystkim zamiar pobytu. O zamiarze pobytu może świadczyć przede wszystkim koncentrowanie swojego życia w danym miejscu, praca, rodzina. Itd.)
Art. 26. § 1. Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.
§ 2. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.
Art. 27. Miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką jest miejsce zamieszkania opiekuna.
Art. 28. Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.
Uznanie za zmarłego
Art. 29. § 1. Zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył; jednakże gdyby w chwili uznania za zmarłego zaginiony ukończył lat siedemdziesiąt, wystarcza upływ lat pięciu.
§ 2. Uznanie za zmarłego nie może nastąpić przed końcem roku kalendarzowego, w którym zaginiony ukończyłby lat dwadzieścia trzy.
Art. 30. § 1. Kto zaginął w czasie podróży powietrznej lub morskiej w związku z katastrofą statku lub okrętu albo w związku z innym szczególnym zdarzeniem, ten może być uznany za zmarłego po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo inne szczególne zdarzenie.
§ 2. Jeżeli nie można stwierdzić katastrofy statku lub okrętu, bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem roku od dnia, w którym statek lub okręt miał przybyć do portu przeznaczenia, a jeżeli nie miał portu przeznaczenia - z upływem lat dwóch od dnia, w którym była ostatnia o nim wiadomość.
§ 3. Kto zaginął w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia nie przewidzianym w paragrafach poprzedzających, ten może być uznany za zmarłego po upływie roku od dnia, w którym niebezpieczeństwo ustało albo według okoliczności powinno było ustać.
Art. 31. § 1. Domniemywa się, że zaginiony zmarł w chwili oznaczonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego.
§ 2. Jako chwilę domniemanej śmierci zaginionego oznacza się chwilę, która według okoliczności jest najbardziej prawdopodobna, a w braku wszelkich danych - pierwszy dzień terminu, z którego upływem uznanie za zmarłego stało się możliwe.
§ 3. Jeżeli w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego czas śmierci został oznaczony tylko datą dnia, za chwilę domniemanej śmierci zaginionego uważa się koniec tego dnia.
Art. 32. Jeżeli kilka osób utraciło życie podczas grożącego im wspólnie niebezpieczeństwa, domniemywa się, że zmarły jednocześnie.
OSOBY PRAWNE
Ogólne zagadnienia
Osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną.
Do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. Jeżeli przepis odrębny nie stanowi inaczej, za zobowiązania powyższej jednostki, odpowiedzialność subsydiarną ponoszą jej członkowie; odpowiedzialność ta powstaje z chwilą, gdy jednostka organizacyjna stała się niewypłacalna.
Skarb Państwa jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nie należącego do innych państwowych osób prawnych.
Powstanie, ustrój i ustanie osób prawnych określają właściwe przepisy; w wypadkach i w zakresie w przepisach tych przewidzianych organizację i sposób działania osoby prawnej reguluje także jej statut.
Jednostka organizacyjna uzyskuje osobowość prawną z chwilą jej wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Ogólnym aktem odnoszącym się do tego zagadnienia jest ustawa o Krajowym Rejestrze Sądowym.
Osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie.
Falsus procurator osoby prawnej:
Kto jako organ osoby prawnej zawarł umowę w jej imieniu nie będąc jej organem albo przekraczając zakres umocowania takiego organu, obowiązany jest do zwrotu tego, co otrzymał od drugiej strony w wykonaniu umowy, oraz do naprawienia szkody, którą druga strona poniosła przez to, że zawarła umowę nie wiedząc o braku umocowania. Powyższą zasadę stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy umowa została zawarta w imieniu osoby prawnej, która nie istnieje.
Istnieje zasadnicza różnica w skutkach czynności prawnej dokonanej przez osobę nie umocowaną lub przekraczającą zakres umocowania odnośnie pełnomocnika osoby prawnej a osoby fizycznej. W przypadku osoby fizycznej czynność taka jest bezskuteczna ale może zostać potwierdzona przez mocodawcę i w ten sposób jest konwalidowana (uzdrawiana). Natomiast czynność prawna osoby reprezentującej osobę prawną nie może zostać potwierdzona i tym samym być konwalidowana.
Państwowe osoby prawne
Art. 40. § 1. Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania państwowych osób prawnych, chyba że przepis odrębny stanowi inaczej. Państwowe osoby prawne nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania Skarbu Państwa. W razie nieodpłatnego przejęcia, na podstawie obowiązujących ustaw, określonego składnika mienia od państwowej osoby prawnej na rzecz Skarbu Państwa, ten ostatni odpowiada solidarnie z osobą prawną za zobowiązania powstałe w okresie, gdy składnik stanowił własność danej osoby prawnej, do wysokości wartości tego składnika ustalonej według stanu z chwili przejęcia, a według cen z chwili zapłaty. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności jednostek samorządu terytorialnego i samorządowych osób prawnych.
Siedziba osoby prawnej
Art. 41. Jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowi inaczej, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający.
Kurator osoby prawnej
Art. 42. § 1. Jeżeli osoba prawna nie może prowadzić swoich spraw z braku powołanych do tego organów, sąd ustanawia dla niej kuratora. Kurator powinien postarać się niezwłocznie o powołanie organów osoby prawnej, a w razie potrzeby o jej likwidację.
TREŚĆ STOSUNKU CYWILNOPRAWNEGO i PRAWO PODMIOTOWE
Treść stosunku cywilnoprawnego jest zachowanie się ludzkie lub/i prawa i obowiązki. tworzą wynikające z niego uprawnienia i obowiązki podmiotów tego stosunku. Z treści stosunku cywilnoprawnego wynika prawo podmiotowe.
Prawo podmiotowe jest konstrukcją prawną a nie istniejącym prawem.. Prawo podmiotowe definiuje się jako normę prawną mającą określony cel mającą chronić interesy podmiotów, wyznaczająca określone wolne zachowanie podmiotu i odpowiadające temu wolnemu zachowaniu obowiązki innego podmiotu, podmiotów a także sankcje polegające na tym, że można te obowiązki wyegzekwować chyba że ta norma takiej możliwości nie przewiduję. Wyegzekwowanie następuje za pomocą przymusu państwowego.
Zazwyczaj prawo podmiotowe składa się z całego kompleksu uprawnień oraz odpowiadających mu obowiązków. Podmiot dla którego wynikają uprawnienia z prawa podmiotowego może realizować swoje uprawnienia za pomocą przymusu jaki gwarantują mu ustawy..
Systematyka praw podmiotowych
Istnie wiele podziałów praw podmiotowych. Jednym z podstawowych jest podział na prawa podmiotowe bezwzględne i względne. Prawo bezwzględne jest skuteczne względem wszystkich tzn.,, że nikomu nie wolno naruszać tego prawa, przysługuje ochrona przeciw każdemu kto to prawo chce naruszyć. Prawo względne jest skuteczne tylko do ściśle oznaczonych osób wynikających z treści stosunku prawnego. Prawom względnym przysługuje ochrona za pomocą czynów niedozwolonych i bezpodstawnego wzbogacenia. Niektórym prawom względnym przysługuje ochrona praw bezwzględnych np. 690 kc.
Następnym ważnym podziałem jest podział na prawa majątkowe i niemajątkowe. Prawa majątkowe to takie prawa, w których uwikłany jest interes majątkowy. Prawa niemajątkowe nie mają takiego przymiotu. Należy wśród nich wyróżnić prawa osobowe (np. członkostwo w spółdzielni i wynikające z niego prawo zaskarżania uchwał) i prawa osobiste (twórczość naukowa, artystyczna, dobra osobiste itp.)
Prawa podmiotowe zbywalne to prawa które mogą zostać zbyte w drodze czynności prawnej. Prawa niezbywalne nie mogą być zbyte w drodze czynności prawnej. Niezbywalność jest innym pojęciem od nieprzenoszalności, bowiem nieprzenoszalność ma znaczenie nadrzędne. Prawem niezbywalnym jest np. prawo pierwokupu, prawo do wynagrodzenia. Istnieje także podział na prawa samoistne i nie samoistne. Prawa niesamoistne to prawa, których treść jest uzależniona od innego prawa, nie mogą powstać bez tego prawa, natomiast mogą istnieć czasem bez tego prawa. Przykładem takiego prawa jest poręczenie. Istnieje także podział na prawa podzielne i niepodzielne. Taki podział ma znaczenie gdy prawo już istnieje a pojawia się więcej podmiotów. Wyróżnia się także prawa główne i prawa związane. Prawo związane to prawo które związane jest z prawem głównym w ten sposób że nie można rozporządzić tym prawem bez rozporządzenia prawem głównym.
Prawo podmiotowe może zostać nabyte w dwojaki sposób: może to być nabycie pierwotne lub pochodne. Nabycie pochodne to nabycie uzależnione od pewnego już istniejącego prawa podmiotowego np. nabycie w drodze umowy sprzedaży. Nabycie pierwotne polega na nabyciu prawa podmiotowego niezależnie od istnienia prawa podmiotowe wcześniej, przykładem jest zasiedzenie.
Nabycie może nastąpić w drodze sukcesji syngularnej lub uniwersalnej. Sukcesja syngularna to nabycie pod tytułem szczególnym np. w drodze określonej czynności prawnej. Sukcesja uniwersalna to sukcesja pod tytułem ogólnym np. w drodze dziedziczenia.
PRZEDMIOT STOSUNKU CYWILNOPRAWNEGO.
Przedmiotem stosunku cywilnoprawnego jest to co, czego dotyczy moc woli podmiotu uprawnionego w ramach stosunku cywilnoprawnego. Przedmiotem stosunku cywilnoprawnego mogą zatem być w szczególności prawa materialne i niematerialne. Wśród przedmiotów materialnych na pierwszy plan wysuwają się rzeczy. Rzeczy definiuje się w teorii prawa jako części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym zna tyle wyodrębnione że mogą występować same (Art. 45. Rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne) . Wg. Prawa polskiego rzeczy dzielą się na rzeczy ruchome i nieruchome. To co nie jest nieruchomością jest ruchomością.
Nieruchomości
Art. 46. § 1. Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (nieruchomość gruntowa), jak również budynki trwale z gruntem związane ( nieruchomość budynkowa) lub części takich budynków (nieruchomość lokalowa), jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
§ 2. Prowadzenie ksiąg wieczystych regulują odrębne przepisy.
Wyróżnia się zatem nieruchomości:
Budynkowe
...
Inusia88