komunikowanie majn.doc

1. Komunikowanie: istota i typy

Komunikowanie to rodzaj kontaktu nawiązanego za pomocą zmysłów lub specjalnych narzędzi (środków komunikowania) między co najmniej dwoma osobami, z których jedna (nadawca) przekazuje drugiej (odbiorca) za pomocą zrozumiałych dla nich obu znaków pewne treści pojęciowe lub emocje z zamiarem wywołania u odbiorcy określonych reakcji. To czy do komunikowania dochodzi, czy nie, zależy zarówno od rodzaju zachowania, jak i sytuacji nadającej mu jakieś znaczenie. Aby doszło do komunikowania muszą zostać spełnione pewne warunki:1. Styczność fizyczna między N i O: a) kontakt bezpośredni-wzrokowy, słuchowy; b) kontakt pośredni-przez urządzenia, np. kartka papieru, telefon 2. Istnienie przekazu zbudowanego ze znaków (określonych w danej kulturze form zachowań), którym można przypisać znaczenie 3. Istnienie kanału komunikacyjnego-świadomość że jedna osoba chce drugiej coś przekazać

W momencie komunikowania dochodzi do kodowania i dekodowania informacji przez uczestników procesu komunikowania. Komunikowanie jest zawsze czynnością zamierzoną i celową: człowiek komunikuje coś innym i chce coś przez to osiągnąć. Integralnymi składnikami komunikowania są skupienie uwagi i dekodowanie przekazu, natomiast pozostałe reakcje odbiorcy są skutkiem komunikowania.

Typy komunikowania: 1.Interpersonalne między osobami lub szerszą zbiorowością, ale osobisty kontakt 2. Masowe: duża skala, środki techniczne, jednokierunkowość, niesymetryczność relacji  3. Instytucjonalne: między instytucjami lub instytucją a konsumentem

2. Środki komunikowania (media)

Środki komunikowania to zachowania, przedmioty i urządzenia, które mogą pełnić funkcje symboliczną oraz utrwalać i przenosić w czasie i przestrzeni wszelkie nośniki tej funkcji, tzn. znaki i ich konfiguracje (przekazy).Ze względu na charakter kanału komunikowania media można podzielić na:1. Środki prezentacji (wyrażania):wszelkie formy ludzkiego zachowania werbalnego i niewerbalnego (głos, wyraz twarzy, ruchy rąk i całego ciała); 2. Środki reprezentacji (rejestracji):narzędzia i urządzenia techniczne przystosowane do utrwalania werbalnych i niewerbalnych komunikacyjnych zachowań człowieka oraz niektórych właściwości rzeczywistości-kamera, magnetofon. Każdy z tych środków rejestruje tylko pewne własności rzeczywistości i częściowo je transformuje; 3. Środki transmisji: urządzenia i ich zespoły służące do powielania i przenoszenia zarejestrowanych przekazów-odbiorniki radiowe i TV, łączność tel

3. Znaki i kody - ogólna charakterystyka

Znak to związek dwóch elementów: znaczącego (fizyczna postać znaku np. słowo, rysunek) i znaczonego (pojęcie lub obraz myślowy). Związek między tymi elementami ma zawsze charakter konwencjonalny, co wynika z wyraźnej i precyzyjnej umowy lub umowy przyjętej na zasadzie zwyczaju. Problem pojawia się z komunikacyjnymi zachowaniami niewerbalnymi, którym trudno jest przypisać formę znaków. Aby znaki mogły być użytkowane na gruncie mediów muszą zostać usystematyzowane. Jedną z form systematyzacji jest kod. Kod to system reguł, który każdemu wyraźnie wyodrębnionemu elementowi znaczącemu przyporządkowuje jeden i tylko jeden wyraźnie wyodrębniony element znaczony. Wśród kodów można wyróżnić: 1. Dyskretne-zbudowane ze skończonej liczby wyraźnie wyodrębnionych elementów znaczących i znaczonych, np. sygnalizacja drogowa 2. Ciągłe-obejmujące niemożliwą do wyodrębnienia  mnogość elementów znaczących i znaczonych 3. Logiczne-stosowane w nauce, silnie skonwencjonalizowane, jednoznaczne, np. symbole chemiczne 4. Społeczne-o różnym stopniu konwencjonalizacji 5. Estetyczne-stosowane w sferze twórczości artystycznej

4. Co to jest dyskurs?

Dyskurs to sposób posługiwania się językiem na poziomie powyżej zdania, jego obrazowego równoważnika, obejmujący zarówno środki werbalne jak i niewerbalne. Dyskurs powstaje i rozwija się w toku praktyki komunikacyjnej określonej części społeczeństwa, która za pomocą swoistych konstrukcji językowych oraz form prezentacji rzeczywistości wyraża i prezentuje spójny zestaw znaczeń dotyczących ważnego dla niej obszaru. Owe znaczenia służą części społeczeństwa, która stworzyła dyskurs i wykorzystuje go do naturalizacji tych znaczeń.

Dyskurs nie tylko nadaje sens społecznemu doświadczeniu jednostek, ale także kształtuje ich  społeczną tożsamość. Służy utrzymywaniu lub walce o zmianę pozycji danej zbiorowości w stosunkach władzy i zależności.

Wyróżniamy dyskurs: 1.Ze względu na podział ról płciowych w społ:a)patriarchalny-zapewnia dominację mężczyzn b)feministyczny-wyraża dążenie kobiet do poprawy pozycji 2.Ze względu na podziały klasowe a)konserwatywny b)liberalny c)socjalistyczny

W każdej dziedzinie tematycznej występuję wiele różnych dyskursów różniących się punktem widzenia, sformalizowania i instytucjonalizowania: a)dyskurs potoczny b)religijny c)prawniczy d)naukowy e)dziennikarski

5. Ogólny model komunikowania

O rzeczywistym przebiegu i efektach komunikowania decyduje zarówno odbiorca i nadawca. Komunikowanie jest zawsze interakcją, ponieważ w każdej jego fazie działanie (akcja) nadawcy musi być sprzężone z działaniem (reakcją) odbiorcy. Możliwość nawiązania i utrzymania kontaktu zależy od sposobu postrzegania przez odbiorcę stosunku między nim a nadawcą. To z kolei zależy od sposobu autoprezentacji nadawcy oraz wyrazistości zawartej w przekazie instrukcji odbioru-to jak przekaz ukierunkuje odbiorcę. Istnieją 2 typy przekazów wpływających odmiennie na jego interpretację:1. Dzieło otwarte: kody słabo skonwencjonalizowane i wieloznaczne, co powoduje różność interpretacji; głównie kody estetyczne 2. Dzieło zamknięte: kody skonwencjonalizowane oparte na sztywnych ramach narracyjnych; kody logiczne

Odbiorca może zastosować 3 sposoby odbioru:1. Dekodowanie preferowane-interpretacja zgodna z oczekiwaniami N;2. Dekodowanie negocjowane-interpretacja częściowo zgodna z oczekiwaniami N;3. Dekodowanie opozycyjne - interpretacja sprzeczna z oczekiwaniami N

6.kryteria oceny ważności aktu komunikowania

Nasze wypowiedzi wytworzone w akcie komunikacji, skierowane do O powinny zobowiązywać go do odp. Najlepiej jeśli będzie to reakcja zgodna z naszymi oczekiwaniami. To czy reakcja taka będzie (i czy w ogóle będzie jakakolwiek) zależy od tego czy odbiorca uzna przekaz za ważny. Kategoria ważności aktu komunikowania wiąże się z ze stosunkiem N do O,czyli, że N ma ważną sprawę i poważnie traktuje O- zwraca się do niego w dobrej wierze a przekaz nie ma charakteru manipulacji czy żartu. Istnieją 4 cechy przekazu i właściwości N.     Aby odbiorca uznał ważnośc aktu komunikacyjnego musi oceniać przekaz jako: -zrozumiały-świadczący o komunikatywności N; -prawdziwy-wskazujący na znajomość rzeczy i wiedzy N; -szczery- sugerujacy prawdomówność N; -słuszny- wynikający z prawomocnych działań N

7. Kompetencja komunikacyjna - elementy składowe

Kompetencja komunikacyjna to zdolność do komunikowania obejmująca całość wiedzy, umiejętności  i sprawności porozumiewania się człowieka z otoczeniem z pozycji N lub O przekazów werbalnych i niewerbalnych. Elementy kompetencji komunikacyjnej: 1.Czynnik semantyczno-syntaktyczny: repertuar kodów, języków, konwencji  i schematów narracyjnych wykorzystywanych przez jednostkę do konstruowania i odczytywania przekazów.  2.Czynnik pragmatyczny: znajomość norm społecznych i wzorów zachowań regulujących przebieg interakcji w zależności od charakteru, celu, sytuacji. 3.Czynnik sprawności: stopień biegłości posługiwania się środkami komunikowania i dokonywania ich zmiany w trakcie interakcji. 4. Czynnik zaangażowania: ogół predyspozycji, skłonności i nawyków warunkujących typ (czynne, bierne) i poziom uczestnictwa jednostki w różnych typach i formach komunikowania.

Ilu uczestników komunikowania, tyle różnych kompetencji komunik. Kompetencje kom. poszczególnych jednostek zawierają zarówno elementy indywidualne, jak i typowe dla szerszych zbiorowości społecznych. Jednak podstawowym czynnikiem porozumiewania się N i O jest to, by przekaz mieścił się w obszarze wspólnym dla ich kompetencji komunikacyjnych.

8. Kompetencja ogr. i rozb. - element. składowe

każdy czynnik wpływający na wykształcenie jednostki, kształtuje równocześnie jej kompetencję kom. Edukacja formalna odgrywa kluczową rolę w rozwijaniu się kompetencji, którą możemy podzielić na: Kompetencja ograniczona: 1.proste konstrukcje językowe; 2.brak dystansu do własnej wypowiedzi; 3.obecność zwrotów socjocentrycznych; 4.brak planowania dłuższych wypowiedzi; 5.ubogie słownictwo; 6.koncentracja na danym bezpośrednio konkrecie; 7.zorientowanie na powierzchniowe związki przyczynowe zbieżne w czasie i przestrzeni; 8.szukanie związków instrumentalnych i podobieństw; 9.brak uogólnienia danych bezpośrednich; 10.nieumiejętność przechodzenia od abstrakcji do konkretu i na odwrót Kompetencja rozbudowana: 1.złożone konstrukcje językowe; 2.dystans do własnej wypowiedzi; 3.obecność zwrotów egocentrycznych; 4.umiejętność planowania dłuższych wypowiedzi; 5.bogate słownictwo; 6.uniwersalizm i abstrahowanie od bezpośrednich danych; 7.szukanie ukrytych związków i przyczyn odległych od siebie w czasie i przestrzeni; 8.logiczno-pojęciowa analiza zjawisk; 9.częste uogólnienia danych bezpośrednich; 10.łatwe przechodzenie od abstrakcji do konkretu i na odwrót.

9. Cechy kobiecego i męskiego stylu komunikowania

efektem uwarunkowań biologicznych, kulturowych i społecznych jest utrzymywanie się wyraźnych różnic w sferze komunikowania mężczyzn i kobiet. Styl kobiecy: 1.staranność i poprawność mowy;2.krótsze zdania, częste wyolbrzymienia, porównania, metafory;3.rzadkie używanie form bezosobowych;4.używanie różnych czasów;5.wypowiedzi łagodzące ocenę; 6.wciąganie do rozmowy innych, zachęcanie do kontynuowania tematu;7.dłuższe utrzymanie kontaktu wzrokowego z rozmówcą, minimalizacja przestrzeni i dystansu;8.duża zdolność jednoczesnego analizowania informacji werbalnych i nie werbalnych;9.częste ujawnianie stanów emocjonalnych;10.w momencie zaniepokojenia mówienie o kilku sprawach naraz;11.częste rozmowy na tematy osobiste;12.dużo czasu na analizę różnych punktów widzenia;13.tematy rozmów proponowane przez kobiety podejmowane są tylko w 36%;14.tematem rozmów są inni ludzie i powiązania między nimi;15.informowanie o niewiedzy; Styl męski:1.niezbyt staranna artykulacja, dużo błędów gramatycznych;2.dłuższe zdania, rzadkie wyolbrzymienia, porównania i metafory;3.częste używanie form bezosobowych;4.częste użycie czasu teraź;5.wyraźne podawanie własnej oceny i nastawienia;6.założenie, że gdy ktoś ma coś do powiedzenia sam wtrąci się do rozmowy;7.krótki kontakt wzrokowy, dystans do rozmówcy;8.koncentracja na werbalnej lub niewerbalnej stronie wypowiedzi;9.milczenie w zdenerwowaniu, zamykanie się w sobie;10.ukrywanie stanów emocjonalnych;11.w zaniepokojeniu mówienie o jednej konkretnej rzeczy;12.niechętne rozmawianie o sobie;13.powaga w trakcie rozmowy;14.szybkość podejmowania twierdzeń;15.narzucanie planu rozmowy

10. Typy instytucji nadawczych

Instytucje nadawcze obejmują nadawców radiowych i TV, wydawców prasowych, dystrybutorów nagrań wideo oraz gier komp. Mogą one zajmować się projektowaniem, wytwarzaniem i rozprowadzaniem przekazów swoich lub rozpowszechnianych przez inne media. Najważniejszym rodzajem ich działalności jest doprowadzanie przekazów do publicznego obiegu, co zależy m.in.od typu instyt nadawczej i jej infrastruktury i zasobów kadr.

Pod wzgl własności wyróżnia się: 1.Własność prywatną-właścicielem osoba fizyczna, grupa osób fizycznych lub prywatne przedsięb 2. Własność państwową lub publiczną-państwo, instyt państwowa 3.Własność organizacji społecznych-org, fundacja politycz społeczn religijn.

Ze względu na sposób i cel działania: Media komercyjne: z reguły prywatne przedsiębiorstwa, których celem jest dążenie do zysku, sposobem jego pomnażania-polityka nastawiona na rozrywkę przyciągającą szeroką widownię i zapewniającą zyski ze sprzedaży czasu reklamowego. Media publiczne: przeważnie korporacje publiczne lub instytucje państwowe powołane do pełnienia służby publicznej w dziedzinie edukacji i kultury. Ich działalność jest nadzorowana i kierowana przez ciała kolegialne na mocy ustaw i statutów. Granice ich niezależności wyznaczają regulacje prawne, zadania programowe. Media niekomercyjne: stanowiące zazwyczaj część szerszych struktur organizacyjnych (partie polit, kościoły). Pomagają one w realizowaniu interesów jednostki macierzystej, której władzom przysługuje decydujący głos w sprawach kadrowych, programowych. Pozostałymi środkami kontroli są prawne i ekonomiczne gwarancje.

Ze wzgl na orientację:-ortodoksyjna-m. niekomercyjne- pokazywanie i interpret rzeczywistości z perspektywy określonego zestawu poglądów, propagowanie określonego światopoglądu; -heterodoksyjna-m publ-odzwierciedla różnorodność orientacji myślowych dyskursu publiczn.;-melodoksyjna-m komercyjne-połączenie konwencji melodramatu w sferze poetyki przekazu i stylistyki sloganu w sferze dyskursu, gdzie każdy może odczytać przekaz po swojemu.

11. Cechy instytucji nadawczych

Sposoby organizacji: 1.Organizacja strukturalna: układ komórek i pionów grupujących pracowników określonych specjalności. Określa pozycję i sytuację każdego pracownika i reguluje przebieg jego kariery. Zazwyczaj polega na wyodrębnieniu zasadniczych pionów zarządzania i pionów organizacyjnych - ekonomicznego, produkcyjnego i programowego. Ich ważność zależy od charakteru mediów (w med. komerc najwazniejszy pion ekonom). 2.Organizacja dynamiczna: powoływane do realizacji konkretnych przekazów grupy zadaniowej, które kierują się planem i układem czynności realizacyjnych pozwalających na wyprodukowanie przekazu w najkrótszym czasie przy najmniejszych kosztach.

Rodzaj zatrudnianych pracowników:1. Twórcy i wykonawcy: opracowują koncepcję przekazu i wykonują czynności realizacyjne w toku produkcji. Wynagradzani są za oryginalność, jakość i kreatywność. 2. Pracownicy pomocniczo-twórczy. 3. Pracownicy inżynieryjno-techniczni. 4. Pracownicy administracyjno-biurowi. 5. Menadżerowie i personel kierowniczy

Prawne normy działania: prawo medialne ma hierarchiczną strukturę: zapisy konstytucyjne, (np. gwarancja wolności słowa), ustawy, kodeksy, rozporządzenia KRRiT. ogól tych norm tworzy ramy prawne regulujące działanie instyt nadawczych

12. Przekazy masowe

Masowość przekazów oznacza, że istnieją one w wielkiej liczbie egzemplarzy i skierowane są do dużych zbiorowości odbiorców. Oprócz cech indywidualnych mają też takie, które pozwalają łączyć je w pewne grupy, np. gatunki. Poszczególne przekazy masowe mogą mieć silniej lub słabiej zarysowaną tożsamość gatunkową. Gatunki różnią się między sobą pod względem treści i formy, zależnie od tego do jakiej grupy O są przeznaczone. Przekazy masowe mają publiczny charakter-skierowane do nieograniczonej i nieokreślonej liczby odbiorców, chociaż ich dostępność nigdy nie jest całkowita ze względu na bariery ekonomiczne, techniczne lub kulturowe. Przekazy masowe są istotnym elementem sfery publicznej, w której możliwa jest dyskusja pomiędzy elitami politycznymi, gosp oraz społecznościami obywatelskimi.

Do cech charakterystyczn przekazów masowych zaliczyć można: -cykliczność- wprowadzanie do obiegu w regularnych odstępach czasu przekazów powiązanych tematycznie i utrzymanych w podobnej konwencji lub spiętych klamrą formalną; -techniczna reprodukcja-mechaniczne produkowanie wielu egzemplarzy w przypadku druku-gazet, w przypadku radia i TV polega to na docieraniu przekazu do wielu odbiorników; -schematyczność- zewnętrzna-podporządkowanie schematowi porządkującemu całą ofertę treściową; wewnętrzna-podporządkowanie schematycznej konstrukcji poszczególnych przekazów

13. Typy zbiorowości odbiorczych

1. Masa społeczna: zróżnicowana pod względem społecznym, ekonomicznym i kulturalnym zbiorowość anonimowych jednostek, między którymi występują interakcje i niewielka wymiana doświadczeń, spoiwem są media masowe 2. Audytorium: odbiorcy traktowani jako konsumenci przekazów masowych i reklamowanych w mediach produktów oraz usług; odbiorcy konkretnego przekazu. 3. Publiczność: odbiorcy traktowani jako obywatele świadomi swoich praw i obowiązków, poczuwający się do odpowiedzialności za sprawy publiczne; odbiorcy pewnej liczby przekazów pewnego typu-suma pewnej liczby audytoriów pokrywających się ze sobą. Statystycznie: 1. Publiczność przeciętna: O wykazują średnią częstotliwość kontaktu z danym typem przekazu. 2. Publiczność okazjonalna: O wykazują rzadką częstotliwość kontaktu z danym typem przekazu 3. Publiczność klubowa: O wykazują większą niż średnią częstotliwość kontaktu z danym typem przekazu

Czynniki społ warunkujące formułowanie się audytoriów: 1.ogólne warunki społeczne i kulturowe (wiek, wykształcenie, stan rodzinny); 2.dostępność ze względu na tryb życia i zajęcia; 3.zwyczaje korzystania z mediów; 4.preferencje treściowe, gusty; 5.znajomość propozycji alternatywnych; 6.kontekst odbioru (obecność innych ludzi, możliwość decydowania o wyborze przekazu); 7.wcześniejsza promocja przekazu; 8.czas i miejsce prezentacji.

Typy audytoriów: -grupa społeczna, zbiorowość wyodrębniona ze względu na cechy społ., polit, relig, silne pocz tożs; -kultura gustu: podobne potrzeby intelektualne i emocjonalne; -grupa fanów: wykazuje zainteresowanie autorem lub wykonawcą; -audytorium kanału lub medium: spontaniczna i z przyzwyczajenia, ma poczucie odrębności o konsumenckim charakt

14. Psychologiczne i społeczne aspekty relacji przekaz-odbiorca

Proces komunikowania masowego polega na jednokierunkowym porozumiewaniu się ludzi, których dzieli dystans przestrzenny, a często czasowy. Każdy przekaz jest skierowany do jakiegoś odbiorcy, przy czym można wyróżnić przekazy "zwracające się" do odbiorcy, np. prezenter mówiący do widzów, oraz takie, które tylko coś pokazują lub opisują. Konstrukcja tych pierwszych dąży do uczynienia z odbiorcy obserwatora świata przedstawionego w pozycji np. badacza, ciekawskiego sąsiada, przypadkowego gapia, naocznego świadka a nawet uczestnika. Gdy O odczyta trafnie "instrukcję odbioru" przekazu powstaje silna więź emocjonalna wiążąca go z  przekazem, która nabiera nawet charakteru psychologicznej interakcji. W przypadku przekazów jawnie i bezpośrednio zwracających się do O traktowany jest on jak partner czy interlokutor.Przykładem są programy radiowe i TV do których włączać się mogą słuchacze i widzowie stając się niejako współtwórcami. Bezpośrednie sprzężenia zwrotne sprzyjają aktywizacji O i przyczyniają się do demokratyzacji procesu komunikowania.

15. Czynniki determinujące rozwój mediów masowych

1.orientacja monokauzalna:-Teoria determinizmu technologicznego-praprzyczyną rozwoju w dziedzinie komunikowania jest postęp techniki. W efekcie pojawiają się coraz doskonalsze media, których techniczna natura determinuje formy organizacji społecznych i sposób postrzegania świata. -Teoria determinizmu polityczno-ekonomicznego: kapitał, interesy i polityka wywierają decydujący wpływ na rozwój i działanie mediów.Interesy ekonomiczne czynią z mediów masowych obszar inwestycji przynoszących ogromne zyski.Przekaz traktowany jest jak towar, któremu towarzyszą intensywne zabiegi marketingowe.W sferze ideologii działa imperatyw polit

2. O. strukturalna-prasę zrodziły potrzeby nowego kapitalistycznego i przemysłowego systemu społecznego, który cechowała ekspansywność, kompleksowość oraz centralizacja życia politycznego, ekonomicznego i kulturalnego. Miała zapewniać szybki obieg inform,zaspokajać potrzeby związane z rosnącym zasięgiem operacji przemysłowo-handlowych. Kino doskonale zaspokajało rosnące zapotrzebowanie na atrakcyjną rozrywkę. Fotografia zaspokoiła częstą potrzebę przedłużania kontaktów międzyludzkich, związaną z większą mobilnością społeczną. Dawała namiastkę osobistej styczności. Telefon jeszcze pełniej przedłużał potrzebę kontaktów w sferze stosunków prywatnych, jak i zawodowych czy publicznych. W miarę pojawiania się kolejnych, coraz doskonalszych środków komunikowania, ich parametry techniczne wyprzedzać zaczęły sposoby definiowania zawartości i funkcji samych przekazów.

16. Stadium elitarne i masowe cyklu komunikowania masowego

media masowe pojawiają się na pewnym etapie społ i cywil rozwoju, stają się integralnym elementem formacji cywilizacyjnej czyli społ przemysłowego. Po wielu zmianach systemowych w tym społecz wyłania się następna formacja cyw-społ informacyjne. Stadium elitarne występuje w początkowym okresie, gdy nowe medium poszukuje dopiero swego miejsca w życiu społecznym i jest dostępne niewielkiemu gronu elitarnej publiczności. Dostęp do niego ograniczają bariery techniczne (niewielka produkcja lub import), ekonomiczne (stosunkowo wysoka cena) i kulturalne (niejasność co do intelektualnego i artystycznego potencjału nowej techniki). Stadium elitarne jest więc oswajaniem się z nową techniką oraz poszukiwaniem jej tożsamości tzn. takiej formuły programowej, która przekształciłaby nowe medium z ciekawostki w narzędzie komunikacji. Ważną rolę odgrywa tu zasada zapożyczeń i modyfikacji. To, czy nowe medium stanie się środkiem komunikowania zależy od bilansu korzyści i kosztów zarówno po stronie N. jak i O.  Natomiast Stadium masowe jest czynnikiem popularyzacji danego medium. O pułapie umasowienia decyduje nasycenie danym medium oraz wielkość audytoriów. Odbiorcy muszą "wygospodarować" coś dla nowego medium kosztem innych zajęć i innych mediów. W przechodzeniu do stadium masowego, które wiąże się z oczywistym zwiększeniem dochodów osiąganych przez nadawców stosuje się dwie metody: -dostosowanie poziomu przekazu do odbiorców z wykształceniem podstawowym, przez co stają się one zrozumiałe dla wszystkich; -respektowanie pluralizmu zainteresowań i zawieranie w ofercie przekazów skierowanych do różnych subkultur gustu i grup fanów.

17. Stadium specjalizacji i multimedialne cyklu komunikowania masowego.

Podczas procesu umasowienia następuje powiększenie dystansu i luki między kulturą elitarną i masową. Rośnie bowiem odsetek ludzi z wykształceniem średnim i wyższym oraz różnicują się profile wykształcenia i specjalizacje zawodowe. Rodzi się więc zapotrzebowanie na przekazy o dużym stopniu trudności i większym zróżnicowaniu tematycznym, które nie mieszczą się w opozycji kult masowa-elitarna. Przez kumulację 3 czynników: wykształcenie, zamożność, czas wolny powstają warunki sprzyjające specjalizacji poszczególnych nadawców oraz kanałów dystrybucji przekazów. Stymulatory specjalizacji, czyli 3 czynniki wymienione wyżej oraz populacja powodują przejście komunikowania masowego ze stadium popularyzacji w stadium specjalizacji. Tak więc między obiegiem elitarnym a masowym powstaje szereg obiegów tematycznych o różnej dynamice i skali masowości. Specjalizacja komunikowania wg zawartości kanałów: -wewnętrzna- poszczególne przekazy w ramach kanału poświęcone są konkretnej dziedzinie tematycznej, -całościowa- wszystkie przekazy w ramach jednego kanału dotyczą jednej dziedziny; wg składu odbiorców- terytorialna-cała oferta skierowana do ludzi z określonego terenu, -przedmiotowa- cała oferta skoncentrowana na sprawach interesujących daną kateg odbiorców z różnych miejsc i środowisk.

W momencie umasowienia pojawia się problem fragmentacji rynku mediów przy rosnących kosztach produkcji. Procesy odśrodkowe, mnożące media i rozdrabniające obiegi komunikacyjne ustępują procesom dośrodkowym. Instytucje nadawcze zaczynają stawiać na kompleksową obsługę odbiorcy w zakresie i na poziomie odpowiadającym jego potrzebom. Dochodzi do integracji różnych mediów w ramach jednego kanału dystrybucji, np. ta sama grupa medialna redaguje prasę motoryzacyjną oraz programy radiowe i TV o tej tematyce. Multimedialność zwiększa zakres i różnorodność przekazów w postaci wyspecjalizowanych kanałów czy pakietów. Sprzyja integracji wszystkich typów komunikowania.

18. Funkcje komunikowania masowego: typologie

Lasswell:  1.Obserwacja otoczenia: media dostrzegają ważne i interesujące zmiany w środowisku naturalnym i społecznym oraz informują o nich. Do spraw ważnych należą:wydarzenia stwarzające zagrożenia lub szanse dla ludzi, instytucji i społeczeństwa. 2.Korelacja reakcji na otoczenie: media dostarczają wzorów skoordynowanego działania zmierzającego do zwalczania zagrożeń oraz podtrzymują wzory organizacji społeczeństwa. 3.Transmisja dziedzictwa:przekazywanie elementów dorobku przeszłych pokoleń dotyczacych skutecznego działania.

Wright dodał: dostarczenie rozrywki czyli relaksacja i redukowanie napięć, a Lasswellowskie zmienił na: 1.informacyjna 2.interpretacyjna 3.socjalizacyjna               

Lazarsferd i Merton:1. Funkcja nadawania statusu: nadawanie rangi ważności kwestiom publicznym, ludziom, organizacjom, poprzez pokazywanie w mediach; 2. Funkcja wzmacniania norm społecznych: nagłaśnianie i piętnowanie odstępstw od norm społecznych. 3. Narkotyzująca dysfunkcja: uzależnienie odbiorców od środków przekazu, tworzących sztuczny powierzchowny kontakt z rzeczywistością

McQuail:1. Informacja: o zdarzeniach i warunkach w kraju i na świecie; stosunki związane ze sprawowaniem władzy; 2. Korelacja: wyjaśnianie, interpretowanie i komentowanie znaczeń wydarzeń i informacji; dostarczanie oparcia autorytetom i normom; socjalizowanie; 3. Ciągłość: wyrażanie dominującej kultury oraz rozpoznawanie subkultur; współtworzenie, podtrzymywanie wspólnych wartości; 4. Rozrywka: przyjemność, możliwość odprężenia i oderwania od rzeczywistości; redukowanie napięć społecznych 5. Mobilizacja: kampanie na rzecz celów społ.

19. Rola i zadania mediów w warunkach demokracji liberalnej

Media są jednym z podstawowych podmiotów demokratycznych stosunków politycznych i społecznych. Występują w roli pośrednika między poszczególnymi członami strukturalnymi społeczeństwa i państwa. Działają na rzecz rozwiązywania konfliktów i budowania konsensusu społecznego. Wspomagają inne mechanizmy demokratyczne. Stymulują nawiązanie interakcji między podmiotami społecznymi co prowadzi do aktywizacji społeczeństwa. Media budują zainteresowanie sprawami społecznymi i przyczyniają się do kształtowania opinii publicznej. Pobudzają do uczestnictwa w życiu politycznym. Media pełnią różne zadania: 1. Informowanie o zdarzeniach dotyczących ważnych kwestii społecznych, ważnych decyzjach i działaniach władz. 2. Edukowanie poprzez umożliwienie poznania rzeczywistego znaczenia i wagi poszczególnych "faktów" i ich wpływu na funkcjonowanie demokratycznych mechanizmów i instytucji. 3. Dostarczanie podstaw do debaty o istotnych kwestiach społecznych ułatwiającej formowanie i wyrażanie pluralistycznej opinii publicznej. 4. Nadawanie rozgłosu działaniom władz i org polit

20. Media masowe jako instrument marketingu politycznego

Marketing polityczny to ogół metod i środków za pomocą których sztaby wyborcze starają się pozyskać wyborców. Jego celem jest stworzenie i spopularyzowanie wizerunku polityka jako atrakcyjnego kandydata poprzez wyeksponowanie jego kwalifikacji, umiejętności, zasług.

Plan wykorzystania w tym celu mediów jest niewątpliwie kluczowym ogniwem całej kampanii. Często podporządkowywane mu są pozostałe środki taktyczne. Szczególnie ważna jest reklama polityczna działająca zarówno na intelekt, jak i emocje odbiorców. Wyróżnia się: a)autoprezentacja; b)gadająca głowa-kandydat przedstawia swoją hierarchię problemów i swoje propozycje ich rozwiązania; c)negatywna - reklama wskazuje słabości przeciwnika;

d)koncepcyjna – przedstawia „wielkie idee” kandydata, który sam nie występuje; e)porównawcza-porównanie rywali; f)dokumentalna-sceny z życia kandydata; g)opinie ludzi z ulicy; h)świadectwo uznania-znane osobistości popierają kandydata; i)reportażowa.

Bywa, że większy wpływ niż reklamy na wynik wyborów mają wpływ debaty kandydatów w telewizji. Zmienia się charakter kampanii-bardziej liczy się komunikatywność niż sam program.

21.Relacjonowanie kampanii wyborczych przez media.

Ograniczenia kampanii wyborczych prowadzonych wedle zasad marketingu polit. powinny i mogą być równoważone przez relacje dziennikarskie. Wizerunki kandydatów kreowane przez sztaby wyborcze nie zawsze odpowiadają prawdzie. Zadaniem dziennikarzy jest to wyjaśnić trzymając się zasad obiektywizmu poprzez: 1.Przybliżanie sylwetek kandydatów: kim są, skąd pochodzą, kogo reprezentują, czy posiadają odpowiednie kwalifikacje do sprawowania stanowiska na które kandydują 2.Ustalenie hierarchii problemów i priorytetów zawartych w programach wyborczych a zwłaszcza określenie kluczowych tematów kampanii i porównanie stanowisk poszczególnych kandydatów odno...