Charaktery 2002-2008. Wybór artykułółw o uzależnieniach od alkoholu, syndromie DDA i terapii nałogu.pdf

Spis artykułów:

08 / 2002

Marzenna Kucińska

- Dorosłe Dzieci Alkoholików

12 / 2002

Marzenna Kucińska

- Zamrożeni ludzie

01 / 2003

Marzenna Kucińska

- Dziecko w dżungli

02 / 2003

Marzenna Kucińska

- Samotni z lęku

08 / 2006

Marzenna Kucińska

- Krzywda, która tkwi głęboko

19 luty 2008

Lubomira Szawdyn

- Żeby się zechciało chcieć

07 kwiecień 2008

Lubomira Szawdyn

- Pije matka do córki

14 kwiecień 2008

Jolanta Białek, Lubomira Szawdyn

- Miesiąc bez picia i co dalej

28 kwiecień 2008

Jolanta Białek, Lubomira Szawdyn

- A kiedy tata wytrzeźwieje...

05 maj 2008

Jolanta Białek, Lubomira Szawdyn

- Uzależniony, uzależniona...

29 maj 2008

Halina Ginowicz

- Uzdrawianie z nałogu

05 czerwiec 2008

Marzenna Kucińska

- Gdy rodzic pije

10 lipiec 2008

Wiktor Osiatyński

- Silna wola i inne bajki

08/2002

MARZENNA KUCIŃSKA - DOROSŁE DZIECI ALKOHOLIKÓW

Kim są? To dorośli, którzy wychowywali się w rodzinach nadużywających alkoholu.

Gdy byli dziećmi, musieli zbyt wcześnie dorosnąć. Są dorośli, a nadal w głębi siebie

pozostają dziećmi.

Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (i nie tylko) szacuje,

że w Polsce żyje prawie 4 miliony dzieci, których rodzice nadużywają alkoholu, oraz

około 1,5 miliona dzieci alkoholików. Kiedy dorosną, część z nich zacznie pić, część

zwiąże się z osobami uzależnionymi, a pozostałe będą starannie unikać myślenia o

tym, co wydarzyło się w ich dzieciństwie. Z moich szacunków wynika, iż Dorosłe

Dzieci Alkoholików (DDA) stanowią około 40 proc. dorosłej populacji Polaków.

Doświadczenia wyniesione z rodziny alkoholowej mocno rzutują na bliskie kontakty

w życiu dorosłym. Prawie połowa z tych DDA, którzy zgłaszają się po poradę

psychologiczną, nie decyduje się na zalegalizowany związek, a jedna trzecia

zawieranych przez nich małżeństw kończy się rozwodem. To znacznie więcej niż

wśród ogółu Polaków. Dorosłe Dzieci Alkoholików boją się przede wszystkim

powtórzenia we własnym związku tego, co działo się w ich domu rodzinnym. Duża

część jest głęboko przekonana, że w małżeństwie można się tylko krzywdzić.

Bliskie związki to także relacje z własnymi dziećmi. DDA często mają kłopoty z

odnalezieniem się w roli rodzica. Wielu z nich rozpoczyna terapię właśnie z powodu

problemów ze swoimi dziećmi. Obawiają się, że je skrzywdzą, wnosząc do

wychowania doświadczenia z domu. Czasem nie potrafią z nimi rozmawiać. Mają

kłopot z właściwą oceną tego, czy problemy ich syna albo córki są „normalne”, czy

też powinny być niepokojącym sygnałem. W niektórych DDA własne dzieci budzą

agresję. Trudno im się powstrzymać przed krzykiem, groźbami czy uderzeniem.

Jednocześnie mają świadomość, że to nie dziecko zawiniło, że agresja bierze się

gdzieś z głębi ich samych. Szukają pomocy dla siebie, aby nie krzywdzić własnych

dzieci.

Wielu DDA nie decyduje się na to, żeby mieć dzieci (ponad połowa uczestniczących

w terapii), albo podejmuje taką decyzję późno, po trzydziestym roku życia. Gdzieś

głęboko tkwi w nich lęk, że dla ich syna czy córki życie okaże się równie okrutne, jak

dla nich samych.

Część DDA rezygnuje z własnego życia osobistego, ponieważ przyjmują, że ich

podstawowym zadaniem życiowym jest opiekowanie się mamą albo tatą, a często

nawet czuwanie, by nawzajem nie zrobili sobie krzywdy. Niekoniecznie mieszkają z

rodzicami, a rodzice wcale nie są ludźmi schorowanymi ani bardzo starymi. Spotkać

można i takich DDA, którzy mają własne rodziny, ale każdy weekend, święta i

wakacje spędzają z rodzicami. Zdarzają się także rodziny, w których wszystkie

dorosłe, trzydziestoletnie czy czterdziestoletnie „dzieci” mieszkają z rodzicami.

W trakcie terapii okazuje się, że część DDA ma mocno zakodowane, choć rzadko

uświadamiane poczucie, że ich podstawową rolą życiową jest „być dobrym

dzieckiem”: „mąż (żona) to nie rodzina; rodzina to rodzice, dziecko, brat”. Odkrycie,

że „być dobrą córką czy dobrym synem” jest znacznie ważniejsze niż „być dobrą

żoną albo dobrym mężem”, zazwyczaj zmienia zupełnie porządek świata.

Szczególnie dotyczy to kobiet. Są zaskoczone, jak łatwo zaprzepaścić dom i rodzinę,

kiedy podstawowa odpowiedź na pytanie: „kim jestem?”, brzmi: „córką”.

Zwykle więź Dorosłych Dzieci Alkoholików z rodzicami jest bardzo silna, choć

kontakty nie zawsze układają się dobrze. Najczęściej DDA skarżą się, że tak

naprawdę nie potrafią rozmawiać z matką czy z ojcem. Niechętnie jeżdżą do domu

rodzinnego, bo czują tam napięcie, niepokój i bezradność. Czasami mówią wręcz o

nienawiści do któregoś z rodziców. Przerażeniem napawa je myśl, że będą musiały z

nimi zamieszkać, kiedy staną się oni niedołężni.

Możemy wyróżnić kilka typów Dorosłych Dzieci Alkoholików: wyobcowani,

smutni, skrzywdzeni, uzależnieni, współuzależnieni, odnoszący sukcesy, z

poczuciem niższości.

Wyobcowani najczęściej nie zdają sobie sprawy, że to, co przeżyli w domu

rodzinnym, ma nadal wpływ na ich życie i samopoczucie. Po prostu uważają się za

innych, bardziej skomplikowanych lub poplątanych wewnętrznie. Zazdroszczą

innym słabszych napięć wewnętrznych, mniejszej liczby dylematów i konfliktów,

mniejszych wewnętrznych obciążeń, o wiele rzadziej pojawiającego się poczucia

smutku i osamotnienia. W sytuacjach społecznych bardzo silnie kontrolują się. Mają

poczucie, że ludzie z pewnością ich oceniają, i to niekorzystnie.

Wielu DDA leczy się z powodu depresji (to smutni). Biorą kolejne specyfiki, które nie

przynoszą ulgi ani nie zmniejszają przygnębienia. Czasem przychodzą do

psychologa, szukając zrozumienia siebie i rozwiązania problemów, a także

potwierdzenia, że z nimi wszystko w porządku. Zwykle kończą na pierwszej

wizycie. Boją się ruszyć to, co jakoś przyschło, przycichło. Po co znów ma boleć? Ich

wspomnienia pełne są doświadczeń utraty czegoś lub kogoś. Mówią o braku uwagi i

braku fizycznego bezpieczeństwa, o głodzie czy opuszczeniu. Dramaty i koszmary z

okresu dzieciństwa stają się w życiu dorosłym źródłem niewypowiedzianego bólu i

smutku, których nie ukoi tabletka.

Ale są również DDA uświadamiający sobie, jak bardzo zostali skrzywdzeni tym, co

działo się w domu, gdy byli dziećmi. Noszą w sobie żal, rozgoryczenie, złość, a

nawet nienawiść: najczęściej w stosunku do tego z rodziców, który pił, ale czasem

również wobec tego, który choć nie pił, także krzywdził. Pozostają w pozycji ofiary

nawet wtedy, gdy sprawcy już nie ma, lub też nie jest już w stanie nic złego zrobić.

Czują się pokrzywdzeni i przez pryzmat swojej krzywdy postrzegają świat i ludzi.

Istnieje także grupa takich DDA, którzy sami zaczęli pić nałogowo. Sięgnęli po

alkohol, bo na przykład próbowali poradzić sobie z trudnościami. Choć boleśnie

pamiętają dzieciństwo podporządkowane rytmom picia i niepicia, dorosłe życie

układają tak samo. Teraz to oni są najważniejsi, a życie rodzinne toczy się wokół ich

picia i niepicia.

Niektóre Dorosłe Dzieci Alkoholików, przyzwyczajone w dzieciństwie do

zajmowania się innymi i pomagania najbliższym (matce, bo ma za dużo

obowiązków; ojcu, bo sam nie jest w stanie czegoś zrobić; rodzeństwu, bo jest

mniejsze lub bardziej nieporadne), wikłają się w związki z osobami, którymi trzeba

się opiekować (np. z osobami uzależnionymi, z głębokimi problemami). Życie z

partnerem, który nie wymaga opieki czy poświęcenia, uważają za nudne, zbyt

poukładane.

Wielu DDA pracuje na odpowiedzialnych, dobrze wynagradzanych stanowiskach i

odnosi sukcesy zawodowe. Potrafią jednak pracować równie efektywnie w zamian

za przysłowiowe dobre słowo. Zaskakująco dobrze rozwiązują trudne zadania w

sytuacji stresu i pod presją. Zwykle nie mają problemów z wywiązywaniem się ze

swoich obowiązków. Nie boją się trudnych zadań ani ryzyka. Są odpowiedzialni i

nie rezygnują łatwo. Dbają o potwierdzanie swoich kompetencji, ucząc się i

podejmując nowe wyzwania. W efekcie są zwykle bardzo dobrymi i mało

wymagającymi pracownikami. Świetnie też potrafią radzić sobie z publicznymi

prezentacjami – nikt nie widzi ich silnego napięcia czy lęku przed oceną. Ludzie

podziwiają często ich opanowanie i spokój zewnętrzny, nie zdając sobie sprawy z

tego, jak sprzeczne jest to, co widzą, z tym, co dzieje się „w środku” tych ludzi.

Poczucie niższości i niekompetencji towarzyszące Dorosłym Dzieciom Alkoholików

zazwyczaj odzywa się w kontakcie z innymi osobami. Składa się na nie kilka

czynników: kiepski obraz siebie wyniesiony z wczesnego dzieciństwa, brak dobrych

doświadczeń w bliskich relacjach z ludźmi i brak podstawowych umiejętności

interpersonalnych (rozmawianie, nawiązywanie bliskich kontaktów, rozwiązywanie

konfliktów czy nieporozumień). Rzadko za poczuciem niższości u DDA stoi brak

wykształcenia czy nieradzenie sobie w życiu. Ponad połowa osób zgłaszających się

na terapię ma wykształcenie średnie, a 40 proc. wyższe. Otoczenie najczęściej

postrzega Dorosłe Dzieci Alkoholików jako ludzi dobrze radzących sobie w życiu,

bez większych problemów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: