BoruÅ„ Krzysztof - MaÅ‚e zielone ludziki - tom 1.pdf - Książki SF I Fant (1111) - zielony10121

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

KRZYSZTOF BORUŃ

MAŁE ZIELONE

LUDZIKI

Tom 1

Tower Press 2000

CZĘŚĆ I

ZIELONY PŁOMIEŃ

23 listopada, Monachium, szesnaście godzin przed akcją... Właśnie otrzymałam wiado-

mość od „Małego”, że wszystko gra i mogę lecieć.

Jestem w Muzeum Valentina w Bramie Izarskiej. Kręcone schody prowadzące w górę do

maleńkiego lokalu pełnego staroci. Po drodze mija się różne zabawne osobliwości wychodzą-

ce ze ścian. Na przykład nogi murarza, który z pośpiechu sam się zamurował... Rzecz w tym,

iż można zostawić tam wiadomość, nie budząc żadnych podejrzeń, i łatwo ją odczytać, nie

zwracając niczyjej uwagi. To jeden z naszych sposobów przekazywania informacji. Kod

barwny – odpowiednio rozmieszczone skrawki kolorowych nitek lub papierki po cukierkach.

Z systemem korygującym w razie przypadkowych przekłamań. Tym właśnie sposobem

„Mały” potwierdził przylot Magnusena do Maroka i przekazał mi sygnał rozpoczęcia akcji.

Na schodach nikogo nie spotkałam, wątpię też, aby ktoś mnie śledził. Nawet zresztą gdyby

szedł cały czas obok mnie, nie znając kodu, nie mógłby nic dostrzec. Niezły system łączności,

wprowadzony przez Martina z przeznaczeniem na szczególne okazje, gdy kontakt bezpośred-

ni staje się zbyt ryzykowny.

20 listopada „Mały” zarządził pogotowie bojowe i przerwanie wszelkich bezpośrednich

kontaktów. Mój udział w akcji został ustalony już przed moim wyjazdem do Londynu. Pół

roku wcześniej przeszłam zresztą specjalne przeszkolenie dywersyjne. Moim instruktorem był

„Pers”, którego Martin mianował szefem grup uderzeniowych Zielonego Płomienia.

Od 21 listopada oczekiwałam na sygnał, prowadząc „normalne” studenckie życie. Punkta-

mi kontaktowymi były: 21 listopada – „wnętrze kopalni” w Muzeum Niemieckim, następnego

dnia – wejście do ogrodu botanicznego na Menzinger Strasse i wreszcie dziś – Brama Izarska.

Czwartym punktem – na 24 listopada – miał być pewien klub jazzowy na Schwabingu, ale to

już nie będzie potrzebne. Na schodach „Valentin-Musäum” znalazłam to na co czekałam:

„Szczur w domu”, „Wejście drugie”. Oznacza to: „Magnusen przyleciał do Casablanki”,

„Akcję realizować według scenariusza drugiego”.

Po powrocie do domu, zgodnie z instrukcją, muszę spreparować z wycinków gazetowych

anonim do siebie: „Jeśli chcesz uratować dra Martina Barleya bądź sama 24 listopada w Ca-

sablance, w hotelu „Bellerive”. Przyjaciel”. Chodzi o uzasadnienie wobec policji mego wy-

jazdu, gdyby doszło do wpadki. Następnie mam zamówić telefonicznie bilet lotniczy i przy-

gotować się do drogi. Scenariusz nr 2 wyznacza jako miejsce spotkania z „Persem” w Casa-

blance, katedrę Sacre Coeur, skąd już niedaleko do „Alconu”. Ma to nastąpić około godziny

jedenastej czasu miejscowego i do tego momentu nie powinnam się z nikim kontaktować.

Tylko w sytuacji wyjątkowej mogę przekazać „Małemu” informacje przez Bramę Izarską i

sygnał z budki telefonicznej.

Teraz jeszcze, zgodnie z instrukcją, po odczytaniu komunikatu i zostawieniu „śladu”, że

odebrałam informację, muszę wejść do winiarni na szczycie, aby napić się kawy. Ma to

usprawiedliwić moją obecność w Bramie Izarskiej, gdybym była śledzona.

Na górze sporo gości – żaden stolik nie jest wolny, ale przy niektórych pozostało parę

miejsc. Po lewej stronie od wejścia, przy drugim czy może trzecim stole, siedzi samotnie przy

lampce wina jakiś nieznany mi mężczyzna około czterdziestki o ciemnych, z lekka siwieją-

cych włosach i ogorzałej twarzy. Z wyglądu południowiec i to raczej Arab niż Włoch. Roz-

glądam się po salce, a on podnosi na mnie wzrok, i – jakby rozpoznając kogoś znajomego –

kłania się z uśmiechem, a potem zapraszającym gestem wskazuje mi wolne miejsce naprze-

BoruÅ„ Krzysztof - MaÅ‚e zielone ludziki - tom 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: