Darcy Emma - Stylowy romans.pdf - ROMANSE - ograzyna

EMMA DARCY

Stylowy romans

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Matka Jasona Lombarda wmawiała mu przez wiele lat, że

„PRAWDZIWE wiadomości słyszy się u fryzjera", więc uznał

w końcu, że jest w tym stwierdzeniu ziarno prawdy. No bo

gdzie dowiesz się, w której restauracji można dobrze i tanio

zjeść, kto się z kim rozwodzi, kto kogo zdradza, co dobrego

ukazało się na wideo, co warto zobaczyć na mieście i którzy

dostawcy są godni zaufania?

A to jeszcze nie wszystko. U fryzjera omawia się przecież

również zagadnienia społeczne, roztrząsa sensacyjne zbrodnie,

ocenia zachowanie znanych osób w miejscach publicznych i

komentuje wiadomości telewizyjne. Oczywiście to nie są

„prawdziwe" wiadomości, a jedynie spreparowane doniesienia

o faktach, na których temat trzeba sobie wiele dośpiewać i

ciągle czytać między wierszami.

Jason wiedział, że usłyszy te „prawdziwe" wiadomości,

gdy tylko matka wkroczyła do jego biura, ze świeżo

ostrzyżonymi, wymodelowanymi i ufarbowanymi włosami.

Jej błękitne oczy lśniły, ożywione nabytą właśnie wiedzą,

którą najwyraźniej pragnęła się podzielić.

- W Australii panuje straszliwe bezrobocie, Jasonie -

oświadczyła, gdy wstał zza biurka, by się z nią przywitać.

- To skutek recesji - odparł wymijająco.

- Jest gorzej, niż twierdzi rząd! - krzyknęła oburzona. -

Nie biorą pod uwagę bezrobotnych mężczyzn, którzy mają

pracujące żony.

- Chodzi o zapomogi. Jakiś dochód rodzinny zapewnia

przetrwanie bez pomocy rządu - wyjaśnił Jason, nadstawiając

policzek do rytualnego pocałunku. Zręcznie uzupełnił ten gest

rytualnym komplementem. - Wyglądasz wspaniale, mamo.

Podoba mi się ta delikatniejsza linia. Bardzo kobieco.

Komplement chwilowo odwrócił jej uwagę od palącej

kwestii bezrobocia.

- Dziękuję, kochanie. Co sądzisz o tym nowym

morelowym odcieniu? - Obróciła się w kółko, by mógł ją

obejrzeć ze wszystkich stron. - Zrobiłam sobie jeszcze blond

pasemka.

- Cudowna odmiana - potwierdził ciepło, wiedząc, że nie

okazując zachwytu, popsułby matce przyjemność, jaką

czerpała z nowej fryzury.

- Tak się cieszę, że ci się podoba - rozpromieniła się,

zanim przypomniała sobie o swojej misji. - Ale nie przyszłam

przecież, by epatować cię moją nową fryzurą. Chcę

porozmawiać na temat tego ogłoszenia o pracę, które ostatnio

dawałeś. Pracodawcy po prostu nie dają bezrobotnym szansy,

Jasonie.

Jasona ogarnęło nieprzyjemne przeczucie, gdy ujrzał, jak

matka sadowi się na krześle, najwyraźniej zamierzając nie dać

się odwieść od swych zamiarów. Usiadł wygodnie za

biurkiem, wiedząc, że kiedy Kathryn Whitlow coś sobie wbije

do głowy, to nie ma mocnych. Robiła wrażenie delikatnej i

uległej, ale miała uchwyt buldoga, gdy w coś wbiła zęby.

- Dziś u fryzjera spotkałam cudowną młodą kobietę -

zaczęła raźnym tonem. - Też farbowała włosy, więc ucięłyśmy

sobie długą pogawędkę. Była podłamana, bo dostała kolejną

odmowę pracy, na której jej zależało.

Ponieważ jednym ze sposobów matki na depresję było

farbowanie włosów, Jason domyślił się, że panie natychmiast

zapałały do siebie sympatią. Rozsądnie powstrzymał się od

stwierdzenia, że bezrobotna nie powinna wyrzucać pieniędzy

na upiększające zabiegi, lecz spożytkować je w bardziej

rozsądny sposób. Taka pragmatyczna uwaga sprowokowałaby

tylko wykład na temat męskiego braku wrażliwości na kobiecą

psychikę.

- Opowiedziała mi o wszystkich pracach, o które

zabiegała przez ostatnie pół roku - ciągnęła matka. - Ani razu

nie zaproponowano jej rozmowy. Ani razu!

W głosie matki brzmiało oburzenie na tak jawną

dyskryminację, więc Jason poczuł, że musi jakoś zareagować.

- Mamo, czasy są ciężkie i nieraz napływają setki

zgłoszeń. Pracodawca nie może sobie pozwolić na kilka

tygodni rozmów.

- Więc na jakiej zasadzie dokonujesz wyboru osób, które

przesłuchasz? - spytała matka.

- Biorę pod uwagę doświadczenie, kwalifikacje...

- Ależ ona ma i doświadczenie, i kwalifikacje.

- Widocznie inni mieli lepsze. Albo lepsze referencje. -

Jason wzruszył ramionami.

- Przecież to tylko słowa na papierze. Więc człowiek już

nic nie znaczy? - zaperzyła się matka.

- Owszem, dlatego pracodawcy umawiają się na rozmowy

indywidualne, mamo - odparł rozsądnie Jason.

- Ile dostałeś zgłoszeń na swoją ostatnią ofertę pracy? -

wypaliła.

- Siedemdziesiąt trzy.

- A z iloma osobami umówiłeś się na rozmowę?

- Z siedmioma.

- Ile czasu przeznaczasz na spotkanie?

- Piętnaście minut na ogół wystarcza...

- Wobec tego piętnaście minut więcej nie uszczknie zbyt

wiele z twej puli czasowej - oświadczyła triumfalnie. -

Możesz przynajmniej dać Sophie Melville szansę. Poczułam

się strasznie, gdy okazało się, że to przez ciebie jest taka

rozczarowana i zrozpaczona.

Jason zacisnął zęby. Nieprzyjemne przeczucie znajdowało

przykre potwierdzenie w rzeczywistości.

- Mam nadzieję, że niczego jej nie obiecywałaś, mamo -

rzucił oschle.

- Miałabym przyznać się komuś, kto padł ofiarą twej

rażącej niesprawiedliwości, że jesteś moim synem? - rzuciła z

pogardliwą miną. - Przez ciebie znalazłam się w bardzo

niezręcznej sytuacji, Jasonie...

- Przykro mi, mamo - powiedział, myśląc z ulgą o tym, że

resztki dyskrecji zapanowały nad jej współczuciem.

- Jak byś się czuł, otrzymawszy list, który przekreśla

twoje marzenia słowami... - Sięgnęła do torebki i wyciągnęła

stamtąd wysłane przez niego pismo. - „Z ogromnym żalem..."

Jak możesz czegokolwiek głęboko żałować, skoro nawet nie

kiwnąłeś palcem?

- To tylko grzecznościowa formułka...

- To wstrętne, Jasonie. Nieuczciwe i ohydne. A dalej jest

tak...

- Mamo, wiem, co napisałem - przerwał grzecznie, lecz

stanowczo. - Wysłałem sześćdziesiąt sześć takich listów, a

każdy kosztował mnie papier listowy i znaczek za czterdzieści

pięć centów, nie wspominając o czasie mojej sekretarki.

Prawdę mówiąc, niewielu pracodawców zdobywa się dziś na

taką uprzejmość. A co twoim zdaniem powinienem napisać?

„Masz pecha, nie załapałaś się na listę"?

Jason pomyślał z goryczą, że to on miał pecha, że jakaś

nieszczęsna kandydatka wypłakiwała się jego matce. Teraz

czeka go akcja dobroczynna.

- Dlaczego uznałeś, że Sophie się nie nadaje?

- Nie pamiętam - westchnął wściekły.

- No cóż, bez względu na to, co brałeś pod uwagę,

pomyliłeś się co do niej. To nie jej wina, że wróciła akurat w

czasie recesji. To wina rządu.

- Skąd niby wróciła? - spytał przytomnie Jason.

Darcy Emma - Stylowy romans.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: