Fraser Alison- Profesor i studentka.pdf

Fraser Alison

Profesor i studentka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Poczekaj, aż go zobaczysz. Niesamowicie przystojny!

To były pierwsze słowa, jakie Kip usłyszała na temat Whita

Delaneya. Nie zostały skierowane bezpośrednio do niej, lecz

stanowiły część rozmowy dwóch innych dziewczyn. Kip znała

je tylko z widzenia. Wiedziała, jak się nazywają. Ta, która

mówiła, miała na imię Lauren, ta, która zachichotała w

odpowiedzi na słowa przyjaciółki - Stacey. Obie były ładnymi

blondynkami.

- Żartujesz. Syn profesora Delaneya nic może być taki -

śmiała się Stacey.

- Ależ jest - upierała się Lauren, - Spytaj, kogo chcesz.

Stacey rozejrzała się, gotowa skorzystać z rady koleżanki,

lecz w klasie nie było zbyt wielu osób, więc jej wzrok

zatrzymał się na Kip.

- Spytajmy tej Angielki. - Stacey uśmiechnęła się chytrze.

Kip domyślała się, co zaraz nastąpi.

- Widziałaś tego nowego od literatury? - spytała Lauren.

- Co się stało z profesorem Delaneyem? - zaniepokoiła się

Kip.

Stacey i Lauren przewróciły oczami.

- Na jakiej planecie żyjesz? Kip nie odpowiedziała.

- Już wiem! - zawołała Stacey. - To planeta Reebok! -

Obie z Lauren roześmiały się rozbawione żartem.

Kip pomyślała, że naigrawają się z jej lekkoatletycznej

pasji.

- Profesor Delaney w połowic semestru miał atak serca -

poinformowała Lauren z wyższością osoby wtajemniczonej.

- Och! - zmartwiła się Kip, która lubiła starego profesora.

- Doszedł już do siebie?

Lauren wzruszyła ramionami. Stan zdrowia wykładowcy

nie był dla niej tak ważny jak pojawienie się jego syna.

- Oto on! - szepnęła do Stacey i obie natychmiast

zapomniały o istnieniu Kip.

Niespecjalnie zainteresowana podniosła wzrok jak

wszyscy. Nie spodziewała się niczego niezwykłego, lecz

Stacey nie myliła się - syn profesora Delaneya okazał się

najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziała w życiu. Był

wyższy od studentów zgromadzonych w klasie. Włosy

ciemnoblond czesał do tyłu, odsłaniając wysokie czoło. Jego

twarz o ostrych, męskich rysach była opalona. Trudno

powiedzieć, ile miał lat. Między trzydzieści a pięćdziesiąt.

Uwagę Kip przyciągnęły jego oczy. Spojrzenie mężczyzny

musiało podziałać na wszystkich studentów. Wystarczyło, że

rozejrzał się po klasie, a zapanowała cisza.

- Nazywam się Whitman Delaney - oznajmił. -

Przyjaciele mówią do mnie Whit. Wy możecie zwracać się do

mnie „profesorze Delaney", chyba że uważacie się za nowe

wcielenia Szekspira, co uprawniałoby do większej

familiarności.

Dopiero po chwili klasa pozwoliła sobie na śmiech. Kip

nie przyłączyła się jednak do ogólnej wesołości. Nie znosiła

pewnych siebie, przemądrzałych facetów,

- Teraz sprawa waszych prac. - Profesor uniósł plik

papierów. - Wyczytam nazwiska, a każdy podejdzie i odbierze

swoje arcydzieło.

Powiedziawszy to, szybko zaczął wywoływać autorów

rozprawek i od razu je komentował. Widać było, że oceniał je

znacznie surowiej niż ojciec. Na szczęście dla Kip grupa

składała się z piętnastu innych studentów, więc profesor nie

zauważył braku jej pracy. Dziewczyna żywiła nadzieję, że w

ogóle nie zwróci na nią uwagi. Ze dwa razy jednak młody

Delaney zatrzymał na niej wzrok, ale o nic nie spytał.

Ćwiczenia dobiegały końca. Dogasała dyskusja na temat

utrwalonych w literaturze wielkich aktów zdrady, kiedy

profesor wyczytał jej nazwisko. Gdyby zaczął pytać według

listy, Kip Wilson jakoś by przetrwała, tym razem jednak stało

się inaczej. Minęła dobra chwila, nim dziewczyna się ocknęła.

- Kipling Wilson? - powtórzył wykładowca, nie

otrzymawszy odpowiedzi. - Może zechciałby się pan ujawnić?

Niezamierzone nieporozumienie związane z uznaniem jej

za chłopca wywołało radość w grupie. Niechęć Kip do

profesora Delaneya wyraźnie wzrosła, gdy poczuła się

zmuszona do podniesienia ręki w geście potwierdzającym

tożsamość. Nie lubiła sytuacji, w których stawała się obiektem

zainteresowania, tymczasem cała grupa wlepiła w nią wzrok, a

wykładowca lekko się zdziwił.

- Przepraszam. Okazuje się, że to ona, a nie on. Podczas

gdy amerykańskie studentki nosiły długie włosy

i dbały o fryzury, kręcone, ciemne włosy Kip były obcięte

krótko jak u chłopca. Jednak jej twarz o dużych zielonych

oczach i pełnych ustach wyglądała bardzo kobieco. Jakiś

chłopak ośmielił się nawet kiedyś nazwać ją piękną, lecz ona

roześmiała się tylko, więc nigdy tego nie powtórzył.

Whit Delaney uśmiechnął się, rozpoznając dziewczynę.

- Ach, nasza biegaczka. Więc nie będziemy potrzebować

siły napędowej.

W ciągu sekundy Kip uświadomiła sobie, czemu

niebieskie oczy mężczyzny wydawały się jej znajome. Po raz

pierwszy spotkali się kilka dni temu, kiedy jak zwykle o

siódmej rano ćwiczyła bieg. Tego dnia było mglisto, lecz to jej

nie zniechęciło. Miała określoną liczbę okrążeń do wykonania

przed zajęciami. Zostały jeszcze dwa, gdy wpadła na kogoś

stojącego na bieżni. Solidny obiekt kolizji był zaskoczony,

lecz nie stracił równowagi.

Kip poczuła się równie zdziwiona, gdy znalazła się na

ziemi. Nie poruszyła się, nim nie zyskała pewności, iż niczego

sobie nie zwichnęła ani nie złamała.

- Wszystko w porządku? - spytał, pochylając się nad nią.

Niebieskie oczy objęły ją uważnym spojrzeniem, a na

nieogolonej twarzy pojawił się uśmiech.

- To pani na mnie wpadła - powiedział.

- Stał pan na środku bieżni - odparowała.

- To prawda - przyznał, obserwując jak dziewczyna siada

na ziemi. - Chyba nie spodziewałem się nikogo na joggingu o

tej porze.

- Nie uprawiam joggingu, ale biegam - sprostowała,

miażdżąc go spojrzeniem.

- Uznaję swój błąd - rzekł z odcieniem żartobliwości w

głosie, co nie poprawiło nastroju Kip.

- Bieżnia należy do college'u Radford - zaznaczyła

stanowczym tonem.

- Wiem. Też jestem związany z tym college'em.

Kip spojrzała nań z niedowierzaniem. W Radford było

kilku dojrzałych studentów, lecz tego nigdy nie widziała, bo z

pewnością zwróciłaby nań uwagę.

- Jestem nowy - wyjaśnił, widząc jej podejrzliwość.

- Czym się zajmujesz? - spytała.

- Literaturą angielską od siedemnastego do

dziewiętnastego wieku. A ty?

Kip nie odpowiedziała, uznając, iż ta rozmowa

niepotrzebnie się przedłuża. Zignorowała rękę, którą

wyciągnął, by pomóc jej wstać, i podniosła się sama.

- Może pobiegniemy razem, by uniknąć kolizji -

zaproponował.

- Wolę biegać sama - odrzekła stanowczo.

- To musi być trudne, skoro startujesz w zawodach -

zauważył.

- Skąd wiesz, że startuję w zawodach?

- Zgadłem - odparł, wzruszając ramionami i prześlizgując

się wzrokiem po jej szortach oraz białej koszulce bez rękawów

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: