Weston Sophie - Sekret za sekret.pdf - Romans - ograzyna

Weston Sophie

Sekret za sekret

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Annis Carew pewnym ruchem otworzyła drzwi salonu i... stanęła jak wryta. Tego, co

zobaczyła, z całą pewnością nie można było nazwać zwyczajną, skromną rodzinną

kolacją, na którą została zaproszona. Wręcz przeciwnie.

Przez chwilę miała nawet wrażenie, że po ogromnym salonie kręci się co najmniej pół

miasta, nie licząc kelnerów i specjalnie na ten wieczór wynajętego kwartetu

smyczkowego. Mogła być niemal pewna, że wszystko to sprawka Lyndy, drugiej żony

ojca, która, nie wiedzieć czemu, za życiowy cel postawiła sobie wyswatanie pasierbicy.

Jakby na potwierdzenie tych podejrzeń, stojąca nieopodal Lynda posłała jej miły, lecz

dwuznaczny uśmiech.

Drzwi za plecami Annis zamknęły się z lekkim trzaskiem. Stojący w drugim końcu

salonu ojciec, jakby tylko na to czekając, przerwał rozmowę i spojrzał w jej kierunku.

Jego rozmówca bezwiednie uczynił to samo.

O nie, nie, nie! - gorączkowo zaprotestowała w myślach Annis, spłoszonym wzrokiem

obrzucając wysoką, barczystą i wysportowaną sylwetkę nieznajomego. Wszystko, tylko

nie to!

Zbyt dobrze znała ten typ mężczyzn i wiedziała, jak bardzo jest podatna na ich urok

osobisty. Przystojni, pewni siebie, bogaci młodzi ludzie, którzy urodzili się już z

przeświadczeniem, że świat krąży wokół nich. Niestety, w takim samym stopniu, w jakim

oni podobali się jej, ona nie robiła na nich wrażenia. Zresztą, dobrze ich nawet

rozumiała. Nigdy nie uważała siebie za godną uwagi. Ot, zwyczajna, szara dziewczyna,

której jedynym atutem mógł być fakt, że jest córką jednego z najbogatszych

biznesmenów w kraju. Ale tego wolała nawet nie brać pod uwagę.

Tym razem jednak Lynda przesadziła! A przecież dzwoniąc do niej wczoraj wieczorem,

była jak zwykle miła. Zbyt miła, przeleciało teraz przez głowę Annis.

- Kochanie, co u ciebie słychać? Może wpadniesz jutro nu kolację? Tak dawno u nas

nie byłaś. - I nie czekając na odpowiedź, dorzuciła: - Więc do jutra, pa!

Annis zaklęła w duchu. Jak mogła się nie domyślić, o co chodzi? Jak mogła być aż tak

ślepa i głucha?! W efekcie stoi teraz w swoim skromnym szarym żakieciku, z mokrymi

od deszczu, niedbale przyczesanymi włosami i z głupią miną pośrodku tłumu

wyelegantowanych gości, nie bardzo wiedząc, co powinna właściwie zrobić. Od razu

uciec, czy najpierw przywitać się ze wszystkimi i dopiero potem czmychnąć? Prawdę

mówiąc, chciało jej się wyć.

Przechodzący obok kelner podał jej kieliszek szampana. Ojciec, jakby wyczuwając jej

rozterki, skinął serdecznie głową. Annis była niemal pewna, że i on maczał palce w

spisku.

- Witaj, kochanie! Nareszcie! - Ojciec szedł w jej kierunku, za nim podążał

nieznajomy. - Konstantin nie mógł się już ciebie doczekać!

Mężczyzna skinął głową. Jak większość panów obecnych na przyjęciu ubrany był w

elegancki ciemny garnitur. Dyskretnie wplecione w tkaninę srebrzyste nitki

połyskiwały przy każdym jego ruchu.

Kogucik, zakpiła w myślach Annis. Istny kogucik!

- Miałem nadzieję, że pani przyjdzie - odezwał się nieznajomy. Jego niski głos

brzmiał miękko niczym szum wodospadu.

Wyobrażam sobie, skwitowała kąśliwie w duchu. Mogłaby przysiąc, że za tym jego

zainteresowaniem kryją się, jak zwykle, pieniądze.

- Konstantin Vitale - wtrącił ojciec - zajmuje się naszą ostatnią inwestycją.

- Ach tak? - Annis uśmiechnęła się uprzejmie w odpowiedzi.

Tony Carew uwielbiał wszelkie ryzykowne przedsięwzięcia. Tak było i tym razem. Jego

plany dotyczące budowy nowego centrum dla firmy zachwyciły media, zaniepokoiły

konkurencję i trochę przeraziły najbliższych przyjaciół i rodzinę.

- Konstantin, pozwól, że ci przedstawię – ojciec najwyraźniej był w znakomitym

humorze - oto moja córka, tajemnicza Annis.

Tajemnicza? Zaskoczona Annis zerknęła z wahaniem w kierunku ojca. Jej

zdenerwowanie zaczęło przybierać na sile.

- Nie przesadzaj, tatku - odezwała się niepewnym głosem. - Nie ma nic

tajemniczego w tym, że się spóźniłam. Zasiedziałam się trochę nad papierami, to

wszystko.

- W takim razie wy dwoje macie ze sobą dużo wspólnego - skwitował z

zadowoleniem te słowa ojciec i posyłając jej konspiracyjny uśmiech, zniknął gdzieś w

tłumie.

- Chyba niezupełnie się z nim zgadzasz? - W głosie Konstantina słychać było nutki

rozbawienia.

Annis zerknęła w jego stronę. Na jeden krótki ułamek sekundy ogarnęła spojrzeniem

swoje odbicie w lustrze - krótkie, ciemne, jeszcze mokre włosy okropnie oblepiające

twarz... Z niechęcią odwróciła wzrok. Jedynym pocieszeniem mogło być to, że

przesłaniały również brzydką bliznę biegnącą od łuku brwiowego aż po nasadę włosów.

- Zawsze byłam indywidualistką - odpowiedziała rozdrażniona, nie patrząc mu w

oczy.

- Nie wątpię, że to prawda.

Brwi Annis uniosły się, zdradzając lekkie poirytowanie. Z minuty na minutę czuła się

coraz gorzej. Zmęczona, źle ubrana, z resztkami niezmytego jakimś cudem przez

deszcz makijażu, i co najgorsze, podstępnie i podle oszukana.

Tak, oszukana! - powtórzyła w myślach.

Chociaż to przecież nie była wina Konstantina.

- Przepraszam. Ten tydzień był dla mnie wyjątkowo wyczerpujący - próbowała

usprawiedliwić swój grymas. - Co takiego miał na myśli ojciec, mówiąc, że coś nas

łączy?

- Tak naprawdę to była opinia pani Carew.

- Słucham?

- Mówiła, że koniecznie musimy się poznać. - Znaczący uśmiech nie schodził z jego

twarzy. - Wiele dobrego o pani opowiadała. Że jest pani wyjątkowa.

- To zupełnie w jej stylu. - Annis nie mogła powstrzymać się od kąśliwej uwagi.

- Wyjątkowa - kontynuował niezrażony tym Konstantin. Jego niski, elektryzujący

głos przyprawiał ją o dreszcze.

- Wystarczy - przerwała. Zbyt często bywała już wplątywana w tego typu sytuacje,

by nie wiedzieć, jak to się może skończyć. Zdaje się, że jedyną bronią, jakiej jeszcze nie

wypróbowała, była po prostu bezwzględna szczerość. - Widzę, że Lynda rozpoczęła

kampanię reklamową na szeroką skalę.

Nie rozumiem.

Proszę posłuchać - zaczęła bez zastanowienia. -Nie mam pojęcia, co jeszcze

Lynda naopowiadała panu o mnie, ale to nieważne. Tak naprawdę mam dwadzieścia

dziewięć lat, moje życie składa się głównie z pracy i nie mam zamiaru się z nikim

umawiać. Jak pan widzi, jestem całkiem szczęśliwą starą panną i nie zamierzam tego

zmieniać.

W ciemnozielonych oczach mężczyzny pojawił się wyraz najwyższego zdumienia.

- I proszę nie brać tego do siebie - dodała już nieco łagodniej, zastanawiając się, czy

przypadkiem odrobinę nie przesadziła. Zdaje się, że jedynie pogorszyła sprawę.

- Co za ulga! - Oczy Konstantina zwęziły się do cieniutkich szparek. Jego głos

brzmiał sucho, z ledwie wyczuwalnym obcym akcentem. Bardzo seksownym

akcentem.

- Naprawdę nie miałam na myśli nic złego. Po prostu nie znoszę niejasnych sytuacji.

Tak generalnie. - Annis uśmiechnęła się przepraszająco. - A Lynda czasami potrafi się

zagalopować.

Nie odpowiedział.

- Cóż, ostatnio rzeczywiście jestem nieco przemęczona - kontynuowała, nie mogąc

pozbyć się dziwnego wrażenia, że powinna się jakoś wytłumaczyć. Chociaż, sądząc po

braku zainteresowania Konstantina, wcale nie było to potrzebne. - Zdaje się, że jestem

typową pracoholiczką. W szerokim tego słowa znaczeniu.

Jakby chcąc potwierdzić swoje zdanie, zrobiła ręką szeroki gest. Niestety, zupełnie

zapomniała o kieliszku. Nim Konstantin zdążył przytrzymać jej rękę, szampan chlusnął

na taflę lustra za jego plecami.

No, wspaniale! Teraz to się popisałam, skwitowała w myślach Annis. Podniosła

wzrok. Twarz jednego z najprzystojniejszych mężczyzn, jakiego kiedykolwiek zdarzyło

jej się spotkać, zdradzała prawdziwe rozbawienie. Wspaniale, powtórzyła. A swoją

drogą, jak mogło w ogóle przyjść macosze do głowy, że ona i on... Że mogliby mieć ze

sobą coś wspólnego! Nawet jak na Lyndę, żyjącą w przekonaniu, że jej moralnym obo-

wiązkiem jest kojarzenie ze sobą samotnych serc, był to dość ryzykowny pomysł.

Weston Sophie - Sekret za sekret.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: