Carroll Debra - Dziękuję, święty Mikołaju.pdf - Carroll Debra - tusia2311

DEBRA CARROLL

DZIĘKUJĘ,

ŚWIĘTY MIKOŁAJU

ROZDZIAŁ

Sabrina, z ustami pełnymi szpilek, odprowadzała wzro

kiem wysokiego mężczyznę, który właśnie znikał jej z pola

widzenia. Przytknęła twarz do szyby..

- Au!

Wyrwała szpilki z ust ręką, którą jeszcze przed chwilą

trzymała wielkie krawieckie nożyce. Puszczone nożyce

z głośnym łoskotem wbiły się w drewnianą podłogę o milime

try od czubka jej czarnego półbucika.

Nie zrażona tym Sabrina znów przycisnęła twarz do Szyby,

ale mężczyzny już nie było.

- Choroba. Nie zdążyłam mu się dobrze przyjrzeć.

Z westchnieniem podniosła nożyce, po czym wyprostowa

ła się i krytycznym okiem oceniła wyniki swojej pracy.

Pod tropikalnym niebem, na którym tkwił księżyc, smukła

palma chyliła się nad dwiema półleżącymi postaciami. Żeński

manekin odchylał głowę do tyłu, usta męskiego zawisły o cen

tymetry nad kształtną szyją.

Obie postaci miały na sobie wyjątkowo skąpe stroje plażo

we z najnowszej kolekcji Gaultiera. Jak na dom towarowy

Wortha, był to pomysł rewolucyjny; Sabrina zastanawiała się,

czy nie będzie musiała tłumaczyć się z tego projektu. Wpraw-

dzie jej szef, Jonathan Kent, zatwierdził szkic, co oznaczało,

że jakoś udało mu się przekonać sztywniaków z zarządu, nie

gwarantowało to jednak, że ważni panowie nie będą wydzi

wiać, gdy zobaczą gotową wystawę.

Pozostało jej tylko wysypać piasek, który miała przygoto

wany na zapleczu. Ostrożnie wślizgnęła się za tło wystawy

i otworzyła niewielkie drzwi prowadzące prosto pomiędzy

stoiska. Zeskoczyła na ziemię akurat w porę, by dostrzec swój

obiekt westchnień, wchodzący do domu towarowego przez

masywne obrotowe drzwi.

Ucisz się, serce...

Tuż za drzwiami mężczyzna przystanął i bez pośpiechu

rozejrzał się po dużej sali. Nawet wśród zamożnej klienteli

Wortha bardzo się wyróżniał. Sabrina oceniła, że bajeczna

granatowa marynarka, która wyszła spod igły jakiegoś wło

skiego mistrza, jest warta ze dwa tysiące dolarów. Już z dale

ka rzucały się w oczy doskonała jakość materiału i idealny

krój.

Jeszcze bardziej bajeczny był właściciel tej marynarki.

Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, szczupły, szeroki w ramio

nach. Sabrina uśmiechnęła się szeroko. Zachowywała się jak

idiotka, ale co z tego? Nie co dzień kobieta ma taką okazję.

Świerzbiły ją ręce, żeby wyciągnąć szkicownik. Czy star

czyłoby jej talentu, by utrwalić tę aurę władczości i zdecydo

wania? Czy piórko i tusz mogłyby oddać w pełni muskularne,

wspaniale zbudowane ciało, które niewątpliwie kryło się pod

garniturem?

Mężczyzna miał około trzydziestu pięciu lat. Nie był tuzin-

kowym przystojniakiem; Sabrina przyjrzała się jego pocią

głym, wyrazistym rysom i mocno zarysowanej szczęce. Ta

twarz znamionowała człowieka umiejącego podołać różnym

przeciwnościom losu. Wyglądał zresztą na takiego, który nie

raz brał się z życiem za bary.

Gest, którym odgarnął z czoła lśniącą grzywę falistych,

czarnych włosów, wydał się Sabrinie znajomy. Wyobraziła

sobie mocne pociągnięcia ołówka, którymi oddałaby kształt

ciemnych brwi, w tej chwili lekko zmarszczonych. Mężczy

zna nadal rozglądał się po sali. Mimo to nie sprawiał wrażenia

zagubionego. Miął zbyt skupione spojrzenie.

Nagle ruszył po czerwonym chodniku, którym było wyło

żone główne przejście między stoiskami. Sprężyste, energicz

ne ruchy zdradzały człowieka w znakomitej formie fizycznej.

Sabrina westchnęła, odwróciła się i zamknęła za sobą

drzwi wystawy. Koniec głupich zachwytów. Czas wrócić do

pracy.

Gdy idąc przez dział perfum, przecinała główne przejście,

znów natknęła się na Pana Wspaniałego. Jeszcze raz poczuła

dreszczyk emocji. Udało jej się. Chyba zmierzali w tę samą

stronę.

Podążając kilka metrów za nim, mijała dębowe lady i gab

lotki z dyskretnym oświetleniem. Mężczyzna powoli Szedł

naprzód, zerkając to w prawo, to w lewo.

- Przepraszam, kochana, Czy może nam pani powiedzieć,

gdzie są gałki antymolowe?

Sabrina zauważyła dwie starsze panie, dopiero gdy

nieomal na nie wpadła. Raptownie przystanęła i ujrzała

dwie pary pełnych nadziei oczu, wpatrzonych w nią zza gru

bych i bardzo wypukłych soczewek. Co za brutalne prze

budzenie.

- Gałki antymolowe... W gospodarstwie domowym - od

rzekła machinalnie. - Piąte piętro, na prawo od windy.

W odpowiedzi na podziękowania zdobyła się jedynie na

zdawkowe skinienie głową. Staruszki podreptały dalej, a ją

znów pochłonęła obserwacja pięknego nieznajomego.

Zatrzymał się na chwilę przy pustym stoisku z artykułami

kąpielowymi. Co go tam tak zainteresowało? Czyżby chciał

sobie kupić ziołowy balsam do ciała?

Wolno zmierzyła go wzrokiem, poświęcając szczególną

uwagę długim nogom. Na pewno niczego takiego nie potrze

bował. Uśmiechnęła się pod nosem. Naprawdę należało już

z tym skończyć i iść po piasek. Miała jeszcze sporo roboty,

a do piątej było coraz bliżej.

Zrobiła krok. Szczęście wciąż jej dopisywało, bo mężczy

zna przestał kontemplować płyny do kąpieli: Zaraz jednak

zatrzymał się przy ladzie z biżuterią, pochylił i poruszył za

mkniętymi drzwiczkami gablotki.

Sabrina stanęła jak wryta. Co on robi? Może powinna

podejść i spytać, czy mu w czymś pomoc? W porze lun-

chu sprzedawców było jak na lekarstwo. Ale żeby aż takie

pustki?! Niemożliwe, żeby cały personel jednocześnie miał

przerwę.

Dalej, w dziale aparatów fotograficznych, spostrzegła jed

nego czy dwóch sprzedawców. W drugim kącie sali, w dziale

odzieży damskiej, wyprzedaż przyciągała liczne klientki, ale

większość stoisk nie miała obsługi.

Mężczyzna szedł dalej. Sabrina bez zastanowienia wolno

podążyła zanim. Coś w jego zachowaniu wydawało się podej

rzane. Wodził czujnym okiem po gablotkach z perłami. Nagle

znieruchomiał w miejscu, gdzie za szkłem, na granatowym

aksamicie, mienił się drogi kamień.

Na ustach zaigrał mu uśmieszek. Sabrina szybko podąży

ła za jego wzrokiem. W kąciku przy kasie ujrzała błysk dia

mentów.

Carroll Debra - Dziękuję, święty Mikołaju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: