Susan Howatch - Cashelmara - cz. 5-6.pdf - ebooki - kadorka1

Susan Howatch

Część piąta

Maxwell Drummond

Ambicja 1884 — 1887

[Roger Mortimer był\ pełen determinacji,

ambitny [...] bez skrupułów [...] cieszył się sławą za brawurę [...]

umiejętność postępowania z kobietami [...]

wydaje,się, że posiadał wszelkie instynkty współczesnego gangstera...

Thomas Costain, Trzech Edwardów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Odeszła od niego.

Odeszła od męża, zostawiła dom i porzuciła nawet dzieci. Oczywiście

miała jakiś plan odzyskania ich później, ale kiedy zrozumiała, że

MacGowan nigdy nie pozwoli jej wyjechać z czwórką dzieci czepiających

się spódnic, wyruszyła do Ameryki sama.

Ja już tam byłem, czekałem na nią. Nigdy nie zapomnę tego czekania.

Przez całe tamto lato czekałem i przez całą jesień, aż do zimy. Czekałem

tak, aż wydało mi się, że zostanę tu już na zawsze, uwięziony w tym

piekielnym mieście, w którym z całą pewnością było goręcej niż w piekle.

Koszula kleiła się do pleców już o ósmej rano, a noce były tak duszne, że

łatwiej było wyzionąć ducha niż spać. Sądziłem, że przeszedłszy przez

więzienie hrabstwa Galway, wiem już wszystko o czekaniu—Jezu, ta cela

w Galway! — ale tak naprawdę nie wiedziałem nic, dopóki razem

z imigrantami nie zostałem wyrzucony z tego statku w Nowym Jorku

w czerwcu 1884 roku.

Sporo musiałem się nauczyć, ale uczyłem się szybko, a przez cały ten

czas czekałem — żeby Sara przemknęła się przez sieci MacGowana, żeby

lody na rzece Hudson ruszyły, żeby jej luksusowy statek wpłynął do portu

nowojorskiego. Czekałem, aż w końcu nie potrafiłem sobie wyobrazić

chwili, kiedy już nie będę musiał czekać. A gdy wreszcie ta chwila

nadeszła, nie musiałem już dłużej czekać. Poszedłem na nabrzeże

i ujrzałem jej luksusowy statek wchodzący do portu. Zdało mi się, że to

tylko sen. Rzeczywiście mógłbym przysiąc, że to był sen, gdyby od

błękitnej rzeki nie zalatywał ranie taki fetor i gdyby od hałasu nabrzeża

nie bolały mnie uszy. To miasto było nieprawdopodobne. Było miejscem

nienormalnym — bezpańskim, rozwrzeszczanym, swobodnym we wszy

stkim i dla każdego, koszmarną wyprawą do czyśćca. „Dobry Boże

— zwykłem się modlić — uchroń mnie od zła, niebezpieczeństwa i całego

miasta Nowy Jork. Amen."

Zaczęli schodzić pomostem, bardzo eleganckim, białym i błysz

czącym. Oficerowie w mundurach ze złotymi galonami skłaniali głowy

i trzaskali obcasami przed wytwornymi pasażerami, a ja czekałem,

427

wytężając wzrok, aby ją dojrzeć. Bolała mnie szyja, zaciskałem pięści,

w ustach czułem pustynną suchość. Czekałem i czekałem, aż nagle, jak

cud, objawiła się.

Wtedy oszalałem. Rozpychałem się łokciami przez tłum — Nowy Jork

przynajmniej tego mnie nauczył. Usłyszałem, jak ktoś powiedział:

„Chryste, jeszcze jeden pijany Irlandczyk!" —ponieważ w tym mieście

panują straszliwe uprzedzenia, co przy tak wielu narodowościach kot

łujących się u stóp drabiny fortuny powinno być w pełni zrozumiałe. Nie

obchodziły mnie jednak potwarze, nie obchodziło mnie nic, pragnąłem

tylko dostać się do Sary przed tym jej nadętym braciszkiem, który

zgarnąłby mi ją sprzed nosa do swego marnego pałacyku. Zobaczyłem

Charlesa Mariotta i jego pachołków przecierających dla niego ścieżkę

w tłumie. Dostrzegł mnie, ponieważ wzdrygnął się, jakby zobaczył wesz.

S otarłem jednak do pomostu przed nim, pokonałem go — i ja pierwszy

Moi wrogowie twierdzą, że jestem zwykłym zbrodniarzem i dziesię

cioletni wyrok powinienem odsiedzieć co do dnia; nawet moja żona

Eileen, która nigdy nie przeczyła, że mnie skazano niesprawiedliwie,

prawdopodobnie wciąż powtarza naszym dzieciom, że w niczym nie

jestem lepszy od wieśniaka i nigdy nie otrzymałem porządnego wykształ

cenia. Ale to wszystko kłamstwa, ponieważ chodziłem do najlepszej

szkoły wiejskiej na zachód od Shannon — w każdym razie nazywaliśmy ją

szkołą wiejską, gdyż mieściła się w tej samej stodole co za starych złych

czasów, kiedy anglosascy tyrani zabronili Irlandczykom pobierać nauki

katolickie. W rzeczywistości jedhak była ona czymś więcej niż zwykłą

szkółką wiejską, a jej sława rozciągała się aż po Clonbur i Cong. Poza tym

zanim jeszcze poszedłem do szkoły, ojciec nauczył mnie czytać i pisać.

Ojciec pochodził z Ułsteru i do Connaught przyjechał tylko dlatego, że

był najmłodszym z dziewiątki rodzeństwa i w domu jego ojca niedaleko

Donaghadee nie było dla niego ziemi. Teraz moi wrogowie mówią, że był

lałem powitać Sarę z powrotem w tym jej jak piekło śmierdzącym

rojnym mieście. Pędziła po kładce pomostu, potykając się z pośpiechu,

a ja pędziłem ku niej, i wszystko co najgorsze poszło w niepamięć

— wygnanie, czekanie i dręcząca tęsknota, która noc w noc zalewała mnie

potem. Złapałem ją tak gorączkowo, że tylko cudem nie wpadliśmy do

wody, a wszystko, co pamiętałem, gdy przywarłem do niej całym ciałem,

to widok lorda de Salisa przysięgającego w sądzie w dniu, w którym

skazano mnie na więzienie, że pobiłem jego kochanka i okłamałem żonę

czy zrobiłem inne takie świństwa, które okryją mnie hańbą aż po grób.

Szkotem, lecz to też jest kłamstwo; ludzie z Connaught mówią tak

o każdym z Ulsteru, ale powszechnie wiadomo, że w przeszłości

Drummondowie byli biskupami w hrabstwie Fermanagh, a rodzina

mojej matki, 0'Malleyowie, to potomkowie samej królowej Grace

0'Malley, cieszącej się wiekopomną sławą i chwałą.

Jestem więc Irlandczykiem z krwi i kości, a co do mojego imienia,

przez wszystkich mylnie uważanego za anglosaskie, to mogę tylko

powiedzieć, że otrzymałem je po dobrym przyjacielu mojego ojca, który

może i był potomkiem szkockich heretyków, ale musiał być dobrym

katolikiem, ponieważ ojciec nigdy nie dalby mi imienia po czarnym

protestancie. Poza tym mnie się podoba. Dobrze brzmi i dodaje mi

pewności siebie, której być może nie miałbym, gdybym nazywał się

Paddy Murphy. Kiedy zalecaliśmy się do siebie, Eileen powiedziała mi,

że brzmi jak imię dżentelmena. Zapamiętałem to na zawsze. Prawdą jest,

że urodziłem się na skromnej farmie w Connaught, lecz otrzymałem imię

dżentelmena.

Ta farma zresztą nie była taka znowu skromna. Eileen twierdziła, że

tak, ale było to zawsze najlepsze gospodarstwo w dolinie, odkąd mój

ojciec wżenił się dobrze w rodzinę 0'Malleyów i zaczął się zaharowywać,

uprawiając pszenicę i owies, miast zadowalać się tylko kartoflami.

Mieliśmy dwadzieścia pięć akrów ornej ziemi i tyle samo trzęsawisk,

a z tych gruntów ornych dziesięć było pod uprawą, resztę zaś zarastała

trawa. Teren na pastwiskach był zbyt nierówny i za stromy na jakąkol

wiek uprawę, odpowiadał jednak owcom, a i krowy jakoś tam sobie

radziły. W zimie krowy schodziły na dół, na trzęsawisko, i wyciągały

czarne pędy, które miały białe soczyste korzenie długie na ponad sześć

cali — przypuszczam, że wtedy odżywiały się lepiej niż na trawie.

Z trzęsawiska był także inny pożytek — dostarczało mi wrzosów na

podściółkę dla osła i sutego zapasu opału; zawsze zgodzę się z tymi, którzy

twierdzą, że odrobina trzęsawiska to wspaniała rzecz dla mądrego

farmera.

W starych czasach czynsz, który płaciliśmy, wynosił dwadzieścia

sześć funtów (funt za każdy akr ziemi ornej i funt za trzęsawiska), lecz

po klęsce głodu stary lord de Salis wyróżnił mojego ojca specjalną

darowizną ziemi z obniżonym czynszem. Była to długoletnia dzier

żawa, co znaczyło, że ziemie są jakby nasze przez następne pięćdzie

siąt lat. Przestaliśmy być zwykłymi dzierżawcami — to było jak cud.

Wciąż jeszcze pamiętam moją matkę roniącą łzy radości i ojca trium

fującego z butelką samogonu i wychwalającego pod niebiosa lorda

de Salisa.

Żyliśmy zatem dobrze, mieliśmy w domu nawet książki, a lady de

Salis (druga żona starego) wstępowała do nas regularnie. Byliśmy

szacownym rodem, może nie tak świetnym, jak by chciała Eileen, ale

świetniejszym niż jakakolwiek inna rodzina majątku

429

Susan Howatch - Cashelmara - cz. 5-6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: