Reavis Cheryl - Zostań moją mamą.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

Cheryl Reavis

Zostań moją mamą

Rozdział 1

Szeptanie.

Ktoś szeptał – i nie był to sen. Okno w sypialni było lekko uchylone i Jessica

Markham wyraźnie słyszała dochodzący z zewnątrz głos. Choć nie potrafiła

rozróżnić poszczególnych słów, wiedziała, że to ludzki głos. Nie szum wiatru,

odgłos przejeżdżającego samochodu czy cokolwiek innego.

Otworzyła oczy, szept ustał. Usiadła i zerknęła na zegarek. Była szósta

trzydzieści rano. Kto mógł być na werandzie jej domu o tej porze?

Wstała z łóżka i, uważnie nasłuchując, boso ruszyła długim korytarzem do

drzwi wejściowych. Żałowała, że nie ma przy sobie broni, którą, zdaniem jej

kolegów z banku, powinna posiadać każda mieszkająca samotnie kobieta. W

dużym mieście wydawało się jej to oczywiste, ale przecież nie tu, w Silk Hope,

małej mieścinie na skrzyżowaniu dwóch dróg, na płaskowyżu Piedmont w

Północnej Karolinie. Wszelkie przestępstwa były tu bardzo rzadkie i głównie ten

fakt nakłonił ją do powrotu. To chyba ironia losu, pomyślała. Póki mieszkała w

dużym mieście, stale trzymała w zasięgu ręki mały, automatyczny pistolet i nigdy

nie musiała z niego korzystać. Teraz, gdy wróciła do domu i czuła się na tyle

bezpieczna, by go sprzedać, ktoś kręcił się w pobliżu.

Było już niemal widno. Od starego, zniszczonego parkietu w przedpokoju bił

nieprzyjemny chłód. Widziała, jak w dużym staroświeckim salonie wiatr

wybrzusza koronkową firankę. Ubiegłej nocy było tak parno i gorąco, że

postanowiła zostawić uchylone okna. Teraz jednak, nad ranem, najchętniej

rozpaliłaby w kominku. Jej matka nazywała taką pogodę „jeżynową zimą”. To

właśnie w porze kwitnienia jeżyn, w maju, często zdarzały się takie gwałtowne

ochłodzenia.

Zastanawiała się, jak zimno mogło być tej nocy. Czy na tyle, by zaszkodzić

brzoskwiniom? Szybko odsunęła od siebie tę myśl. Nie było już powodu, dla

którego miałaby interesować się brzoskwiniami.

Podeszła do drzwi wejściowych i ostrożnie wyjrzała na zewnątrz. Nie mogła

niczego dostrzec. Może był to jednak tylko sen? Przez kilka chwil nasłuchiwała, po

czym ostrożnie otworzyła wypaczone, skrzypiące drzwi. Nie miała najmniejszego

zamiaru spędzić reszty poranka niepokojąc się z powodu czegoś, co być może tylko

jej się przyśniło. Drugie drzwi były tylko przymknięte, więc szybko przekręciła

zasuwkę, zanim przez siatkę dokładnie zlustrowała werandę.

Pusto.

Spojrzała w dół. Tuż przy drzwiach migotał w podmuchach chłodnego wiatru

płomień małej, białej świecy. Po chwili dostrzegła drugą świeczkę, tuż obok

czegoś, co wyglądało na małą kupkę liści, orzechów i jakichś długich patyków.

Bacznie popatrzyła na duży dziedziniec przed domem i na kępę krzewów

rosnących między domem a drogą. Również tam nie zaobserwowała najmniejszego

ruchu. Z bijącym sercem szybko zamknęła drzwi.

Kto robił jej coś takiego? Nie miała żadnych wrogów. Odebrała wychowanie

typowe dla mieszkańców Południa: okazywała szacunek starszym, była miła dla

małych dzieci i zwierząt. Zresztą mieszkała tu za krótko, by zdążyć kogokolwiek

obrazić.

Przymknęła oczy i gorączkowo zastanawiała się, co robić. Potrzebowała czyjejś

pomocy, a jedyną osobą, która przychodziła jej do głowy, był Jacob. Tyle, że

właśnie jego nie mogła poprosić o pomoc. A raczej nie chciała. Gwałtowne

zerwanie ich ledwie pączkującego romansu nastąpiło cztery miesiące temu, i to

wyłącznie z jego winy. Do tej pory nie wiedziała, co było tego przyczyną. Coś, co

powiedziała? Jakaś niemiła cecha charakteru, którą nieopatrznie przed nim

odkryła? Wyglądało na to, że się polubili. W każdym razie ona bardzo go polubiła,

tak jak i jego syna, Thomasa. Aż tu nagle, z minuty na minutę, została sama, nie

znając nawet wytłumaczenia takiej sytuacji. Ostatnie słowa, jakie od niego

usłyszała, to „zadzwonię do ciebie”. Ze swoim doświadczeniem powinna wiedzieć,

że była to jedynie zdawkowa formułka rzucona na pożegnanie. Pusty gest ze strony

mężczyzny, który pragnie jak najszybciej uwolnić się od krepującego go związku.

Była na tyle głupia, że początkowo uwierzyła mu i gdy przez kilka dni nie dzwonił,

odezwała się pierwsza. Wciąż jeszcze skręcała się na wspomnienie tej rozmowy.

Jacob był niezwykle chłodny i potraktował ją z dystansem. Dopiero wtedy dotarło

do niej, że została wystawiona do wiatru.

Problem polegał jedynie na tym, że bardzo za nim tęskniła. Brakowało jej

wspólnych zimowych spacerów po sadach, które pielęgnował co roku z takim

poświęceniem. Brakowało jej dyskusji o uprawie brzoskwiń i problemach

związanych z wychowywaniem jego dorastającego syna. Zresztą zarówno o

jednym, jak i o drugim miała jedynie mgliste pojecie. Brakowało jej wzajemnych

przekomarzań, które czyniły flirt tak interesującym. I pocałunków. A raczej tego

jedynego, jakim ją obdarzył podczas ich ostatniego spotkania. Wciąż miała w

pamięci tamtą gwiaździstą, styczniową, zimną noc, żar jego ciała i rąk. Wciąż czuła

słodycz ust Jacoba i zapach jego skóry.

Kogo chcę oszukać? – spytała sama siebie.

Próbowała zapomnieć o przeszłości, usunąć ją na bok... Na próżno. Minęło

osiemnaście lat, odkąd wyjechała z Silk Hope. Uczyła się w college’u „na

Północy”, jak określiłaby to miejscowa społeczność. Po ukończeniu szkoły nie

wróciła już do domu. Dostała dobrą pracę. Spotykała mnóstwo interesujących

ludzi, również mężczyzn, z których kilku było jej kochankami. Żadnego z nich nie

zdecydowała się jednak poślubić. Zajmowała się sprzedażą papierów

wartościowych i udziałów w nieruchomościach. Osiągnęła taki etap w życiu, w

którym nie liczyła już na zamążpójście. Nie spodziewała się zresztą, iż

kiedykolwiek powróci w rodzinne strony. Dopiero kiedy jej brat – podróżnik –

zaczaj przebąkiwać o sprzedaży ich rodzinnego domu, gdyż miał kłopoty z jego

wynajmowaniem, poczuła, że nie chce odcinać się od swych korzeni.

Miała dosyć świata finansów, rządzącego się własnymi, bezwzględnymi

prawami, i życia z bronią pod poduszką. Świadomość, że gdzieś tam, w Silk Hope,

czeka na nią rodzinne gniazdo, w którym dorastała, marzyła i budowała plany na

przyszłość, dawała jej poczucie bezpieczeństwa.

Zmęczona i wewnętrznie wypalona, zdecydowała się kupić stary dom,

położony wśród mirtu i pekanowych drzew. Wróciła w rodzinne strony i – o dziwo

– była z tego bardzo zadowolona. Podjęła spokojną pracę jako doradca do spraw

inwestycji kapitałowych banku w pobliskim Siler City i tam też poznała Jacoba

Brennera.

Był jednym z klientów banku, ale też wyjątkowym – hodowcą brzoskwiń.

Mimo że przez te wszystkie lata z dala od domu nie brak jej było kontaktów z

mężczyznami, w tym z tak zwanymi ludźmi sukcesu, nigdy nie odczuwała wobec

żadnego z nich tego, co czuła wobec Jacoba Brennera. Uśmiechnęła się do siebie.

Jacob i jego brzoskwinie. Wszyscy w Silk Hope i okolicy wiedzieli, że prawdziwe

pieniądze leżą w hodowli drobiu. On zupełnie o to nie dbał, nie znosił kurczaków.

Kochał natomiast widok kwitnącego wiosną sadu owocowego i dorodnych,

dojrzałych owoców w lipcu i sierpniu.

– Jake, zajmując się brzoskwiniami nigdy nie dojdziesz do pieniędzy –

przypominał mu za każdym razem jeden ze starszych mężczyzn przesiadujących w

jedynym sklepie miasteczka.

– Tak – odpowiadał mu Jake z lekkim uśmiechem. – Ale za to jak pięknie

pachną.

Jego nagła rejterada bardzo ją zabolała. Nadal bolała, ale teraz miała coś

pilniejszego na głowie. Zdecydowanym krokiem ruszyła w głąb domu i podniosła

słuchawkę telefonu.

– Gdzie to jest? – rzucił zastępca szeryfa, zanim zdążyła spytać go o nazwisko.

Liczyła na to, że przyjedzie Sonny Cook, z którym chodziła do szkoły średniej.

Miała wtedy opinię osoby poważnej i zrównoważonej. Sonny z pewnością nie

podejrzewałby, iż zwariowała wzywając na pomoc policję. Nie znała mężczyzny,

którego przysłał szeryf. Był bardzo młody i bardzo rzeczowy. Pewnie myślał, że

robiła wiele hałasu o nic, wciąż bacznie się jej przyglądał. Zastanawiała się, co

przydałoby jej w jego oczach więcej wiarygodności: oznaki histerii czy właśnie ich

brak.

– Od frontu, na werandzie. Przykro mi, że zepsułam panu niedzielne

przedpołudnie – stwierdziła idąc przodem.

– Cóż, taka praca. O której pani to odkryła?

– Około szóstej trzydzieści rano.

– Czy zazwyczaj wstaje pani tak wcześnie?

– Nie. A raczej tak, ale w tylko ciągu tygodnia. Obudziły mnie jakieś szepty.

Nie skomentował tego.

– Widzi pan – powiedziała, wskazując świeczki i kupkę liści na werandzie.

– Dotykała pani czegoś?

– Zgasiłam tylko świece.

– Prawdopodobnie to jakiś głupi kawał miejscowych dzieciaków – stwierdził

pochylając się nad znaleziskiem.

– Ale to już nie pierwszy raz. To znaczy coś takiego pierwszy, ale kiedyś już...

Mężczyzna podniósł jeden z liści i powąchał go.

– Dzieciaki oglądają za dużo filmów i... – nagle urwał. – Wezmę to –

powiedział, wyjmując z tylnej kieszeni spodni plastikową torebkę.

– Co to takiego?

– Nie jestem pewien. Te patyczki to jakiś rodzaj kadzidła, jak sądzę. Mówiła

pani, że to nie pierwszy raz? – Nie patrzył na nią, a rzucone od niechcenia pytanie

zirytowało ją nieco.

– Tak, w dzień świętego Walentego znalazłam bambusową tyczkę.

– W świętego Walentego?

– Tak. Świętego Walentego. Czternastego lutego – podkreśliła, gdyż wydawało

jej się, iż wyczuwa w jego głosie niedowierzanie.

– Wiem, kiedy to jest. I co z tą tyczką?

– To był po prostu... kawał bambusa. Długi, podobny do wędki. Zatknięty na

tyłach domu. Przyczepiono do niego dzwoneczki.

Reavis Cheryl - Zostań moją mamą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: