Scenariusz zajęć ruchowych dla dzieci 5-letnich
nadpobudliwych psychoruchowo
Cele:
- obserwacja dzieci w czasie kontaktów z innymi,
- usprawnienie narządów ruchu,
- uaktywnienie dzieci,
- kształcenie umiejętności nawiązywania kontaktów z partnerem i grupą,
- poznanie własnego ciała i wyrobienie umiejętności kontrolowania siły ruchów,
- utrwalenie znajomości prawej i lewej strony ciała.
Pomoce:
- szarfy,
- kaseta z muzyką relaksacyjną (Christofer Knill: Dotyk i komunikacja),
- wstążka na prawą rękę,
- kolorowe wstążki po jednej dla każdego dziecka.
Przebieg zajęcia:
Dzieci maja zawiązaną wstążkę na prawej ręce.
1. Siad w kręgu. Różne formy powitania ciałem:
- witamy się z kolega z prawej strony podając prawą dłoń,
- witamy się z kolegą z lewej strony dotykając stopą stopy kolegi,
- głaszczemy po głowie kolegę po prawej stronie,
- klapiemy po plecach kolegę z lewej strony.
2. Dzieci wstają. Marsz dookoła sali przy akompaniamencie pianina. Na silniejszy akord podskok do góry i obrót w druga stronę.
3. Zabawa ruchowa:
- z elementem czworakowania:
Pan i jego pies
Pieski do budy
Pies i przeszkoda
Zwracanie uwagi na zachowanie pana – po każdym ćwiczeniu pan podchodzi do psa i głaszcze go.
4. Dzieci siedzą w kręgu.
- słuchanie różnych odgłosów, rozpoznawanie ich i naśladowanie.
5. Wprowadzenie elementów ćwiczeń według metody Weroniki Sherborne (z książki Marty Bogdanowicz, Bożeny Kisiel, Marii Przsnyskiej: Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. WSiP. Warszawa 1996, str.59).
wyczucie brzucha, pleców i pośladków:
– siedząc kręcenie się na pośladkach i przewrót na plecy,
wczucie nóg i rąk:
- podciąganie kolan do siadu skulnego i pchanie do siadu prostego (pokonując opór),
- uderzanie w podłogę całą stopą (szybko i wolno),
wyczuwanie twarzy:
- zabawne miny,
wyczuwanie całego ciała:
- turlanie się po dywanie,
ćwiczenie „z” w parach (partner aktywny i partner bierny):
- przechodzenie przez tunel – jedna osoba robi „mostek”, druga obchodzi ją na czworakach,
- pchanie pleców partnera w siadzie tyłem,
- ciągnięcia leżącego partnera za ręce,
ćwiczenie „przeciw” w parach:
- ćwiczący próbuje poruszyć partnera mocno podpartego o podłogę a następnie obrócić go trzymając za nogi,
ćwiczenie „razem” w parach:
- kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko zgiętymi nogami, ćwiczący trzymają się za ręce lub przeguby; na zmianę kładą się na plecy i są przeciągani przez partnera (ze zmianą ról),
ćwiczenie „razem” w grupie:
- ćwiczenie skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga osobę skaczącą, trzymając ją za ręce.
6. Słuchanie wiersz Jadwigi Gorzechowskiej: Poszedł Marek... .
Zabawa w parach: dzieci trzymają się za ręce i maszerują dookoła sali recytując wiersz. Na zakończenie wiersza robią dynamiczny zwrot w drugą stronę i znowu maszerują recytując od początku. Za każdym razem zwiększa się tempo recytacji oraz szybkość chodu.
7. Leżenie na plecach i słuchanie muzyki relaksacyjnej.
8. Ćwiczenie rozluźniające: taniec z wstążką przy muzyce.
9. Siad w kręgu i pożegnanie się grupy.
7
- ćwiczenie koncentracji uwagi,
- orientacja w schemacie ciała,
- kształcenie umiejętności reagowania na sygnały.
Pianino, taśma magnetofonowa, magnetofon.
Przebieg:
1. Stanie w kole. Dzieci śpiewając piosenkę „Karuzela” wykonują ruchy zgodne z treścią piosenki:
Chłopcy, dziewczęta, dalej śpieszmy się.
Karuzela czeka, wzywa nas z daleka.
Starsi już poszli a młodsi jeszcze nie.
Hej hop, sa, sa. Jak ona szybko mknie.
Hej dalej, dalej do zabawy śpieszmy się.
2. „Spacer po lesie” – muzyczna opowieść ruchowa. Nauczycielka gra na pianinie. Podczas melodii marszowej dzieci „idą do lasu”. Na dźwięki wysokie podskakują, próbując „zerwać szyszkę”. Na dźwięki niskie – „zbierają kwiaty”. Na mocniejszy akord biegną „uciekając przed pszczołą”.
3. Zabawa w parach – witanie się różnymi częściami ciała. Utrwalanie znajomości części ciała.
4. Zabawa ruchowa, orientacyjno- porządkowa „Czarodziej” – naśladowanie ruchów różnych zwierząt w które zamienia dzieci „Czarodziej”.
5. Leżenie na plecach – słuchanie muzyki relaksacyjnej (śpiew ptaków) z kasety magnetofonowej: Christoper Knill „Dotyk i komunikacja”.
6. Ćwiczenie rozluźniające – „lot motyli na łące”, zwracanie uwagi na to, aby nie potrącać kolegi przebiegającego obok.
7. Siad w kole, podziękowanie sobie za wspólną zabawę przez podanie ręki.
- wyzwalanie swobodnych zachowań i rozładowywanie nagromadzonej energii,
- kształtowanie pozytywnych odczuć podczas kontaktów z partnerem,
- ćwiczenie umiejętności koncentracji uwagi.
Bibułki, taśma magnetofonowa, magnetofon.
1. Stanie w kręgu. Śpiewane powitanie:
W kole wszyscy tu stoimy,
każdy czyjąś rękę trzyma,
i dzień dobry już mówimy,
tak zabawa się zaczyna.
2. „Marionetki” – dzieci chodzą sztywno po sali przy akompaniamencie pianina. Każdy ma na głowie położoną bibułkę wielkości kartki z bloku rysunkowego.
3. „Taniec wiatru” – dzieci biegają po sali w różnych kierunkach z bibułką w ręku. Wykonują przy tym różne figury według własnego pomysłu.
4. „Kapelusz i wiatr” – dzieci chodzą po sali z bibułką na głowie. Każdy stara się zdmuchnąć bibułkę z głowy kolegi. Podczas zabawy nie wolno używać rąk.
5. „Taniec” – dzieci tańczą walczyka w parach, starają się utrzymać bibułkę na głowie.
6. „Bibułkowe kule” – dzieci zgniatają swoje bibułki tworząc z nich kule a następnie rzucają nimi do siebie. Na koniec wrzucają z pewnej odległości do kosza na śmieci.
7. Dzieci siadają w kręgu – śpiewane pożegnanie;
W kole wszyscy tu stoimy i za ręce się trzymamy,
do widzenia już mówimy, tak ze sobą się żegnamy.
- zaspakajanie potrzeby ruchu w sposób kontrolowany i społecznie akceptowany,
- nabywanie umiejętności współdziałania z partnerem i grupą,
- wyciszanie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo.
Pianino, kasztany, nagranie A. Vivaldiego „Cztery pory roku” op. 8 – Jesień część II, magnetofon.
1. Dzieci siedzą w kręgu. Śpiewane powitanie:
Gdy się dzieci mają bawić, wpierw „dzień dobry” mówią sobie.
Uśmiechają się do siebie i podają sobie ręce.
2. „Zbieramy kasztany” – nauczycielka rozsypuje na sali garść kasztanów. Dzieci przy dźwiękach muzyki z pianina biegają po sali starając się ominąć rozsypane kasztany. Na sygnał nauczycielki – dzieci przystają i zabierają z podłogi po dwa kasztany.
3. „Deszcz” – przysiad, dzieci uderzają dwoma kasztanami o siebie w różnym rytmie. Następnie uderzają nimi o podłogę.
4. „Drzewa” – dzieci unoszą ręce wysoko w górę i naśladują drzewa kołyszące się na wietrze. Na sygnał nauczycielki upuszczają kasztany.
5. Marsz w kole przy piosence „Kasztanki”.
6. Celowanie kasztanami do obręczy.
7. Trening autogenny: Pszczoła Słoduszka ( adaptacja treningu W. Schulza). Dzieci układają się na kocach w wygodnej pozycji, tak aby nie przygniatać żadnej kończyny. Zaczyna brzmieć muzyka A. Vivaldiego „Cztery pory roku” op. 8 – Jesień, cz. II. Nauczycielka mówi: posłuchajcie bajki o pszczole Słoduszce. Postarajcie się przeżyć to, co ona.
„Było lato. Słońce mocno grzało. Pachniały kwiaty lipy, koniczyny i wielu innych. Słoduszka od rana zbierała z kwiatów słodki nektar. Musiała bardzo szybko poruszać skrzydełkami, żeby przefruwać z jednego kwiatka na drugi. Poczuła zmęczenie. Ile to jeszcze kwiatów musze odwiedzić? Zaczęła liczyć: jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć... (przy liczeniu należy zwalniać tempo). Słoduszce zaczął plątać się język.... Położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone nóżki i łapki, zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie oddychać. Jak mi dobrze, słyszę tylko piękną, cichą muzykę lata, pomyślała Słoduszka. Moja prawa łapka staje się coraz cięższa, nie chce mi się jej podnieść. Moja lewa łapka staje się leniwa, nie chce mi się jej podnieść. Tylko mój brzuch równiutko, spokojnie oddycha. Prawa noga z przyczepionym woreczkiem miodu staje się ciężka, coraz cięższa. Nie chce mi się jej podnieść. Głowa jest tak wygodnie ułożona. Jestem spokojna, słyszę piękną muzykę. Czuje jak słońce ogrzewa moje nogi i łapki. Jest mi coraz cieplej. Ciepło z łapek i nóg przepływa do brzuszka. Całe ciało jest przyjemnie ogrzane letnim słońcem. Jestem spokojna, czuję się bezpiecznie. Ogarnia mnie senność. Zasypiam, zasypiam, zasypiam...” (Zaczerpnięto z książki Janiny Stadnickiej: Terapia dzieci muzyką, ruchem i mową. WSiP. Warszawa 1998, str. 178.)
8. Siad w kręgu. Śpiewane pożegnanie.
Gdy się dzieci chcą pożegnać, „do widzenia” mówią sobie.
Uśmiechają się do siebie i podają ręce obie.
- wyzwalanie swobodnych zachowań i rozładowanie nagromadzonej energii,
- współpraca z partnerem,
- kształtowanie pozytywnych odczuć w kontakcie z partnerem,
- ćwiczenie koncentracji uwagi.
1. Stanie w kręgu. Witanie się na różne sposoby (według pomysłu dzieci).
2. Zagadka:
Co to za gwiazdki, może odgadniecie,
które z wiatrem tańczą w czasie zimy na świecie.
3. Pokaz papierowych śnieżynek i sposobu poruszania się na wietrze.
4. Zabawa orientacyjno – porządkowa: Wiatr i śnieżynki. Na zapowiedź: wieje silny wiatr – dzieci „wirują” w różnych kierunkach przemieszczając się po całej sali. Na zapowiedź: wiatru nie ma – dzieci :opadają” na podłogę w dowolny sposób.
5. Rozdanie białych kartek papieru:
- rozłożenie kartek na podłodze. Dzieci czołgają się po sali i omijają kartki - „śnieżne zaspy”,
- marsz z przekraczaniem kartek,
- „Jazda na sankach” – w parach. Jedno dziecko siada na dwóch złożonych ze sobą kartkach a drugi ciągnie kolegę trzymając za ręce.
- „Walka na śnieżne kule” – dzieci robią z kartek kulkę a następnie rzucają do siebie. Drugie zadanie polega na trafieniu do wyznaczonego w sali punktu.
6. zabawa w parach:
- „Przez tunel” – jedno dziecko robi ze swojego ciała tunel (klęk podparty, rozkrok) a drugie pod tym tunelem przechodzi,
- Siad w parach – masaż relaksacyjny „Dreszczyk”. Jedno dziecko siedzi za drugim. Drugie dziecko z pary mówi: Tędy płynie rzeczka (wykonuje na plecach partnera ruchy naśladujące płynącą rzekę), idzie pani na szpileczkach (dotykanie pleców wskazującymi palcami od krzyża do głowy), tu przebiegły konie (delikatne klepanie pleców palcami zwiniętymi w pięść od krzyża do głowy), tędy przeszły słonie ( powolne oklepywanie pleców partnera całymi dłońmi), a tu idzie szczypaweczka (umiarkowane szczypanie kręgosłupa od krzyża ku głowie), zaświeciły dwa słoneczka (powolny kolisty masaż górnej części pleców otwartymi dłońmi), spadł drobniutki deszczyk (przebieranie wszystkimi palcami po plecach partnera), czy przeszedł cię dreszczyk? (lekkie łaskotanie kolegi). Po dwukrotnym masażu następuje zmiana ról.
7. Siad w kręgu. Pożegnanie różnymi częściami ciała.
TIGRA_77