Graham Masterton - Geniusz.pdf - Masterton Graham - FeliksF1

Graham Masterton

Geniusz

Tłumaczył: Piotr Kuś

Tytuł oryginalny: Genius

Data wydania oryginalnego: 1996

Data wydania polskiego: 2000

„Żaden Japończyk nigdy nie wylądował

na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjedno-

czonych Ameryki w żadnym momencie

II wojny światowej”.

California Historical Society

Solana Beach, południowa Kalifornia

24 września 1942

Znajdowali się o dobre ćwierć mili od brzegu, gdy księżyc w pełni wyłonił się zza

chmur, blady niczym papierowy lampion. Z rosnącą desperacją cięli wiosłami

niespokojną wodę. A więc stracili ostatniego sprzymierzeńca: ciemność. Wiatr dął w ich

twarze pod niewielkim kątem, z prędkością piętnastu węzłów.

Przed nimi pieniły się przy brzegu wysokie fale, a biała piana unosiła się wysoko w

powietrze.

Major Ganji Nishino dostrzegł już linię brzegu i zarysy nieregularnie

porozrzucanych domków plażowych. W świetle księżyca wyglądały dziwnie

majestatycznie; przypominały odrobinę dom jego ojca w Kioto, małej nadmorskiej

osadzie, zamieszkanej głównie przez poławiaczy pereł. Zauważył jakby ćmy,

poruszające się po wybrzeżu, jednak od razu zdał sobie sprawę, że to nie są ćmy, lecz

przyciemnione światła samochodów, poruszających się Pacific Coast Highway.

Opóźnienie sięgało już dwóch godzin, a wciąż brakowało im siedmiu - ośmiu

minut do osiągnięcia brzegu. Major Nishino zdawał sobie sprawę, że jest już zbyt

późno, by przystępować do realizacji podstawowego planu. Jeżeli podstawowa misja

miałaby się nie powieść, majorowi Nishino rozkazano, by uderzył w cel alternatywny.

W tej chwili jednak nie brał jeszcze pod uwagę możliwości niepowodzenia. Sam taki

pomysł smakował równie cierpko jak sól w jego ustach, sól zmieszana z krwią.

Z furią i uporem poruszał wiosłem. Mała, gumowa łódź podskakiwała na falach

niczym drobna piłeczka. Była z całą pewnością za mała do tej misji, a jednak nie mieli

wyboru: szerokość włazów łodzi podwodnej wynosiła niewiele ponad pół metra i z

trudnością przeciskał się przez nie marynarz w pełnym oporządzeniu.

Nadludzkie wysiłki przyniosły po kilku minutach upragniony rezultat: wylądowali

na brzegu. Major Nishino natychmiast dał sygnał marynarzom z drugiej łódki, by

zbliżyli się do niego i jego załogi.

Po raz czwarty już lądował na terytorium wroga. Niedawno dowodził

dwunastoosobową misją dywersyjną przeciwko Brytyjczykom w Rangunie. Pod osłoną

ciemności przypłynął przez rzeki Salween i Sittang, po czym podrzynał gardła śpiących

żołnierzy nieprzyjaciela z chłodem i precyzją, jakby to były co najwyżej kaczki, które

należy zarżnąć i wypatroszyć. Żołnierze bali się go, lecz jednocześnie podziwiali.

Otrzymał od nich przezwisko Wiatr Śmierci: niewidzialny, lecz nieuchronny w

skutkach, które ze sobą niesie. Jednak nawet dla majora Nishino zadanie, które należało

wykonać dzisiejszej nocy, znacznie różniło się od dotychczasowych. Tym razem on i

jego sześciu ludzi, w odległości czterech tysięcy mil od wybrzeży ojczyzny, zdani byli

wyłącznie na siebie i własne siły. Jeżeli któryś z nich zginie, nie znajdzie się nikt, kto

zabierze ciało i zawiezie do domu.

Major Nishino nie bał się śmierci. Tak naprawdę zbyt słabo rozumiał to zjawisko,

by się go bać. Bał się niesławy. Wiedział, że jeśli zginie w tym obcym kraju, jego

prochy nigdy nie zostaną rozrzucone nad Kioto; nie będzie zresztą na to zasługiwał.

Półtora mili za jego plecami oczekiwała łódź podwodna I-17, zanurzona jedynie do

głębokości peryskopowej. Jeżeli powrót grupy desantowej opóźni się więcej niż

trzydzieści minut, komandor Tagami będzie musiał wykonać rozkaz i odpłynąć.

Silna fala wyrzuciła na piaszczysty brzeg łódkę majora Nishino. Po kilku

sekundach znalazł się przy niej ponton kapitana Tanabe.

Po godzinie wiosłowania na niespokojnym morzu major Nishino czuł się

otumaniony. Po kilku krokach niespodziewanie upadł na piasek. Podniósł się szybko i

wykonał sześć szybkich, głębokich oddechów, tak jak go uczył ojciec. Wiatr zawsze

wie, w którym kierunku zmierza, mawiał. Nabierz go w płuca, a i ty uzyskasz jego

pewność.

Kapitan Tanabe ciężko oddychał. Nawet jak na Japończyka był wyjątkowo niski i

drobny. Zasalutował majorowi i zawołał:

- Ameryka!

Jego oczy lśniły, a głos zdradzał podekscytowanie.

- Tak, kapitanie, Ameryka. Mamy jednak mniej niż czterdzieści minut. Proszę

wciągnąć łódki w głąb plaży i ukryć je w piasku. Niech wszyscy ludzie się przebiorą i

czekają w pogotowiu.

- Ameryka - powtórzył kapitan Tanabe. Rozglądał się dookoła, zachwycony

miejscem, w którym się znalazł.

- Natychmiast, kapitanie! - warknął na niego major Nishino. Podczas gdy żołnierze

wciągali pontony w głąb plaży, major zaczął rozpinać swój czarny, wodoodporny

kombinezon. Pod spodem miał białą koszulę z krótkimi rękawami i luźne spodnie,

skrojone po amerykańsku. Po chwili zwinął kombinezon i wsunął go pod jedną z łodzi.

Odczepił przymocowany do burty karabin automatyczny taisho 14 i sprawdził

magazynek.

Żołnierze również zdjęli kombinezony i schowali je do łodzi razem z

radionadajnikiem. Następnie zaczęli przysypywać pontony piaskiem. Pomrukiwali z

wysiłku przy pracy, co w końcu zdenerwowało porucznika Miwę.

- Zamknijcie się! - krzyknął. - Ryczycie jak świnie.

Major Nishino spojrzał na swój zegarek. Była godzina dwudziesta trzecia

siedemnaście i dwadzieścia sekund. Na niebie, wysoko nad jego głową, wesoło skrzyły

się gwiazdy. W domu, w Kioto, major Nishino napisał wiele wierszy o gwiazdach. Jego

ojciec zawsze powtarzał, że jest zbyt wrażliwy i zbyt romantyczny, aby zostać

żołnierzem, nie doceniał jednak ogromnego patriotyzmu swego syna. Teraz major

Nishino spoglądał na Wielki Wóz i Gwiazdę Polarną, próbując zwrócić twarz w

kierunku ojczyzny. Jeżeli umrę, rozmyślał, Japończycy dowiedzą się, że

przedsięwziąłem tę wyprawę po to, by w ich imieniu zadać cios Ameryce. Wielkiej,

nadętej, bezdusznej Ameryce.

- Jesteśmy gotowi, majorze - dobiegł go głos kapitana Tanabe.

Major Nishino uważnie przyjrzał się swoim ludziom. Wszyscy ubrani byli jak

typowe amerykańskie nastolatki, w luźne bawełniane koszule i powycierane dżinsy.

Oficerowie wywiadu ze sztabu Szóstej Floty, stacjonującego w Kwajalein, postanowili,

że drobnej budowy japońscy komandosi unikną niebezpieczeństwa natychmiastowej

identyfikacji tylko wtedy, gdy przebiorą się za dorastających młodzieńców. Długo

oglądali fotografie w amerykańskim „Life”, zanim podjęli taką decyzję. Nie szczędzono

później środków ani wysiłku, by zdobyć autentyczne amerykańskie ubrania.

Poza majorem Nishino, uzbrojonym w karabin, komandosi mieli jedynie noże.

Wszyscy potrafili, w razie potrzeby, porozumiewać się w języku angielskim. W

wypadku, gdyby któregoś schwytano, miał utrzymywać, że jest synem chińskich

imigrantów, przynajmniej tak długo aż łódź podwodna I-17 opuści wody nieprzyjaciela.

- Nie mamy nawet czterdziestu minut - powiedział major Nishino. - Nasz

największy problem polega na tym, że Biały Mędrzec skończył już wykład na

uniwersytecie i w tej chwili jest w domu.

- Co robimy? - zapytał porucznik Miwa. - Realizujemy plan zapasowy?

Major Nishino pokręcił przecząco głową.

- Nie. Przybyliśmy tutaj po Białego Mędrca i nie opuścimy Ameryki bez niego.

- Ale przecież Biały Mędrzec mieszka aż jedenaście kilometrów stąd, w głębi lądu.

Nawet jeżeli uda się nam zdobyć jakiś pojazd...

Major Nishino lekko się uśmiechnął.

- Amerykańskie samochody są bardzo szybkie - zauważył.

- Packardy! - zawołał kapitan Tanabe. - Cadillaki! - Właśnie - przytaknął major

Nishino. - Ruszajmy więc i czym prędzej zdobądźmy jeden z nich.

Szybkim krokiem skierowali się do parkingu, znajdującego się przy plaży. Major

Nishino na wszelki wypadek trzymał w ręce odbezpieczony pistolet, na szczęście jednak

nigdzie nie było widać żadnego policjanta ani strażnika. Natomiast na samym skraju

parkingu stał stary ciężarowy ford. Był brudny, pordzewiały i już z daleka cuchnął

rybami. Major Nishino szarpnął drzwiczki, były jednak zamknięte na klucz. Przez

chwilę zastanawiał się, czy ich nie wyrwać, jednak samochód nie wyglądał zbyt

zachęcająco; z całą pewnością potrzebna była lepsza maszyna. Postanowił, że najlepiej

będzie, jeżeli zatrzymają jakiś pojazd na autostradzie.

Na jego znak cała grupa pobiegła w kierunku szosy.

Szybko minęli opustoszałą o tej porze stację benzynową, mały sklepik i przydrożny

bar o nazwie „Solana Beach Eaterie”, niestarannie wypisanej na drzwiach. Gdzieś w

pobliżu zaszczekał pies. Jakiś mężczyzna zawołał:

- Zamknij się, durniu! - I szczekanie urwało się.

Wreszcie dotarli do autostrady. Z pontonów na oceanie widzieli mnóstwo świateł

przejeżdżających samochodów, teraz jednak nagle ich zabrakło. Major Nishino znów

popatrzył na zegarek i cicho zaklął. Miał trzydzieści cztery minuty na pokonanie

dwudziestu dwóch kilometrów, zupełnie nieznaną drogą, w ciemności, oraz na

odszukanie domu Białego Mędrca.

Na moment zwątpił, czy operacja ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Jeżeli

natychmiast nie napatoczy się jakiś szybki samochód...

- Co robimy, majorze? - zapytał kapitan Tanabe.

- Czekamy - odparł krótko Nishino.

Przystanęli na poboczu drogi w cieniu drzewa. Jeden z młodszych żołnierzy napił

się podczas przeprawy wody morskiej i teraz zaczął głośno kaszleć.

- Zamknij się - warknął major Nishino. - Chcesz, żeby cała Ameryka dowiedziała

się, że tu jesteśmy?

Po chwili milczenia kapitan Tanabe zasugerował: - A może pójdziemy pieszo do

domu Białego Mędrca?

- Po co? Nie mielibyśmy już szansy wrócić na łódź. Kapitan Tanabe w wymowny

sposób przejechał palcem wskazującym po gardle.

- Moglibyśmy go zabić zamiast porywać - zasugerował.

- Wiesz dobrze, że mamy rozkaz za wszelką cenę przywieźć go do kraju żywego.

Jeżeli nie uda nam się wykonać tego zadania, wysłana zostanie następna misja, by go

stąd wydobyć.

Kapitan Tanabe ciężko westchnął. Przez chwilę nerwowo przestępował z nogi na

nogę, po czym znów się odezwał:

- W tej sytuacji proponuję, żebyśmy od razu przystąpili do realizacji planu

zapasowego.

- Być może będziemy musieli tak postąpić - przyznał major Nishino. - Ale jeszcze

nie teraz. Dopóki jest choć cień szansy na zabranie Białego Mędrca do kraju, musimy

próbować.

- Rozumiem.

Gdyby majorowi Nishino nie udało się porwać Białego Mędrca, miał rozkaz

skierowania się na północ, do bazy marynarki wojennej w Camp Pendleton i dokonania

tam maksymalnych zniszczeń. Plan nosił kryptonim „Ocean w ogniu”. Wydawał się

bardziej spektakularnym posunięciem niż porwanie nikomu nie znanego profesora

uniwersytetu. A jednak generał-porucznik Shimuzu zapewnił majora Nishino, że

uprowadzenie Białego Mędrca może mieć bardziej doniosły wpływ na wynik wojny niż

zniszczenie nawet największego składu paliw i amunicji, które Amerykanie szybko i z

łatwością uzupełnią.

Znów popatrzył na tarczę zegarka. Trzydzieści dwie minuty. Trzydzieści jeden.

- Za późno - odezwał się znów kapitan Tanabe. - Chwileczkę - powiedział

porucznik Miwa. - Słuchajcie tylko.

Zaczęli nasłuchiwać, co nie było łatwe, gdyż wiał silny wiatr. Początkowo major

Nishino niczego nie słyszał, jednak po chwili dotarł do niego słaby odgłos silnika

pojazdu, zbliżającego się od strony południowej. Szum narastał. Wkrótce komandosi

dostrzegli światła samochodowych reflektorów.

Major Nishino wyszedł na autostradę. To w tym właśnie miejscu mieli zatrzymać

samochód doktora Gatheringa, powracającego z uniwersytetu. Major pamiętał kolor i

numer tablicy rejestracyjnej samochodu. Czarny de soto de luxe, BL 2130. Na łuku

musiał znacznie zwolnić, tym bardziej że kawałek dalej powinien skręcić w drogę,

prowadzącą w głąb lądu, gdzie mieszkał doktor Gathering.

Samochód, który teraz się zbliżał, również zwalniał. Trudno było się zorientować,

jaka to marka, major Nishino zauważył jednak, że auto jest duże; w tej chwili to było

najważniejsze.

Graham Masterton - Geniusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: