Molestowanie moralne -forma przemocy psychicznej (molestowanie psychiczne) , a polegającą na prześladowaniu jednostki przez inną jednostkę lub przez grupę jednostek w celu jej destrukcji lub w celu wyeliminowania jej z kolektywu.

Chodzi nam tutaj o zjawisko oblegania, napastowania, znęcania się, dręczenia, sprzysięgania się przeciwko komuś, terror psychiczny ,napastowanie.

To poddawanie jednostki, obranej przez grupę lub jednostkę za kozła ofiarnego, systematycznym oraz stygmatyzującym ją w opinii grupy destruktywnym działaniom, których celem jest zniszczenie, zaszkodzenie drugiemu,  jej godności oraz integralności fizycznej i psychicznej. Celem agresora jest destrukcja drugiej osoby, z zasady odrzuca on uznanie swojego w niej udziału (jego zdaniem ofiara na takie traktowanie zasłużyła . Molestowanie moralne zakłada  zasadniczą nierówność między ofiarą, która nigdy nie zostaje wysłuchana i nie ma żadnego wpływu na przebieg relacji perwersyjnej, oraz agresorem, który jako jedyny dyktuje warunki i co by nie robił, zawsze ma "rację". U podstaw molestowania tkwi według Hirigoyen autentyczna chęć (świadoma czy nie) unicestwienia, destrukcji drugiego człowieka, będąca dla osobnika  molestującego agresora, źródłem perwersyjnej rozkoszy. Agresor wybiera swoją ofiarę ze względu na jej cechy indywidualne, słabe punkty, szczególną sytuację. Jego cel, to wyizolowanie jej i destabilizacja psychiczna. Tak zorientowane manewry wzmacniają u ofiary poczucie winy oraz przekonanie, że samym swym istnieniem, wywołuje ona takie traktowanie, a więc, że jest za nie odpowiedzialna. Takiej reakcji nie należy jednak mylić z masochizmem, gdyż została ona celowo sprowokowana przez agresora. Molestowanie moralne ma u swych podstaw charakter relacjonalny, a więc powstaje w interakcji dwóch osób.  W kontekście przemocy perwersyjnej istotną rolę odgrywają świadkowie, których można w związku z tym uznać za "aktorów" tego procesu. Należy tu podkreślić, że utrzymywanie tej nierówności poprzez niedopuszczanie do otwartej konfrontacji, jest specyficzne , gdyż zapewnia ono agresorowi przewagę. Osoby molestowane moralnie to nie masochiści, odpowiedzialni za skierowaną na nich agresję, lecz ofiary przemocy psychicznej, którym odebrana została jakakolwiek możliwość samoobrony. Gdy taka agresja trwa przez dłuższy okres czasu, prowadzi to początkowo do przejściowych, następnie zaś do trwałych konsekwencji dla zdrowia fizycznego i psychicznego ofiary, wywołanych przez przedłużająca się sytuację stresu. Wśród najbardziej typowych objawów można wymienić: niepokój, depresję, stany lękowe, fobie oraz nerwicę post traumatyczną, zwaną także zespołem stresu pourazowego. Ofiary molestowania moralnego często jeszcze przez wiele lat po separacji z agresorem cierpią na dolegliwości związane z przeżytą traumą.  Przeprowadzone badania wykazują bowiem, że osoby poddawane przez dłuższy czas molestowaniu moralnemu staja się niezdolne do normalnego funkcjonowania w jakiejkolwiek społeczności.

Zachowanie dzieci i nastolatków w środowisku szkolnym i domowym można  określić "mobbingiem" lub "psychoterrorem" do zachowań dorosłych.

Relacja perwersyjna ( przewrotność,obrócenie w niewłaściwym kierunku; przekręcenie; zepsucie )zaczyna się od zwykłego :
•braku szacunku
•kłamstwa
•manipulacji

•       Ataki wymierzone w godność jednostki

•       Stosowanie w stosunku do ofiary deprecjonujących zwrotów. " Słowem powiedzianym w odpowiednim momencie można zabić człowieka lub bardzo go upokorzyć, nie brudząc sobie przy tym rąk." Pierr Desprages

•       Zwracanie się do niej w formie pogardliwych gestów (westchnienia, pogardliwe spojrzenia, wzruszenia ramion, ...)

•       Dyskredytowanie jej wobec kolegów, rodzeństwa, znajomych.

•       Rozpowszechnianie plotek na jej temat.

•       Przypisywanie jej problemów psychicznych (mówienie o niej, że jest osobą chorą umysłowo).

•       Wyśmiewanie się z jej kalectwa lub wyglądu zewnętrznego; naśladowanie jej i karykaturowanie.

•       Krytykowanie jej życia prywatnego.

•       Wyśmiewanie się z jej wyglądu, pochodzenia i narodowości.

•       Ataki wymierzone w jej wiarę religijną lub przekonania.

•       Przydzielanie jej poniżających zadań.

•       Lżenie jej za pomocą obscenicznych i degradujących określeń.

•       Przemoc werbalna, psychiczna i seksualna

•       Grożenie ofierze przemocą fizyczną.

•       Stosowanie wobec niej, nawet w niewielkim stopniu, przemocy fizycznej, popychanie, trzaskanie drzwiami przed nosem.

•       Pokrzykiwanie na nią.

•       Inwazja w jej życie prywatne za pomocą telefonów i korespondencji.

•       Śledzenie jej na ulicy, wyczekiwanie na nią pod domem.

•       Powodowanie zniszczeń jej własności, rzeczy.

•       Molestowanie lub napastowanie seksualne w gestach i słowach.

•       Nie uwzględnianie jej problemów zdrowotnych (np otyłość)

              Drobne działania natury perwersyjnej moralnie uchodzą praktycznie za normalne. Często początkiem jest zwykły brak szacunku, kłamstwo, czy manipulacja.

Zjawisko to, destruktywne w swej naturze, istniało w rodzinie właściwie od zawsze będąc skrzętnie ukrywanym przed otoczeniem. W związku dwojga ludzi przemoc jest bardzo często banalizowana, negowana, sprowadzana do zwykłej chęci dominacji nad partnerem.

              O molestowaniu moralnym możemy powiedzieć również w przypadku relacji rodzice -dziecko.

Istnieją dwa rodzaje przemocy moralnej ukierunkowanej na dziecko tj. przemoc charakteryzującą się bezpośrednim oddziaływaniem i przemoc pośrednią.

              Pierwsza z wymienionych scharakteryzowana została jako objaw „świadomego lub nieświadomego odrzucenia dziecka przez jednego z rodziców. Rodzic usprawiedliwia się, tłumacząc, że to w interesie dziecka oraz w celach wychowawczych, ale w rzeczywistości dziecko mu przeszkadza, musi więc zniszczyć je psychicznie, aby przez to uchronić siebie”.

Sytuacje te przeważnie mają miejsce w momentach tzw. uprzedmiotowienia dziecka. Przeszkadza, ponieważ zajmuje szczególne miejsce pomiędzy rodzicami. W tym przypadku podkreślona została absurdalność sytuacyjna „besztamy dziecko, ponieważ jest niezręczne lub nie takie, jak należy; staje się więc ono jeszcze bardziej niezręczne i w jeszcze mniejszym stopniu spełnia oczekiwania rodzica. Nie dlatego poniżamy dziecko, że jest niezdarne, stało się niezdarne, ponieważ było poniżane. Odrzucający rodzic szuka i w sposób nieuchronny znajduje uzasadnienie (moczenie nocne, zły stopień w szkole) dla odczuwanej przez siebie agresji, ale to samo istnienie dziecka, nie zaś jego zachowanie, wyzwala tę przemoc”.

              Kolejny rodzaj przemocy jest wynikiem przeniesienia na dziecko agresji, która pierwotnie skierowana była na współpartnera. „Dzieci są ofiarami, ponieważ są pod ręką i zachowują postawę solidarności wobec rodzica, który jest atakowany. Atakuje się je jako dzieci tego drugiego. Ponieważ bierze się je na świadków w konflikcie, który ich nie dotyczy, spada na nie cała nieżyczliwość przeznaczona dla drugiego z rodziców. Z kolei, zraniony partner, nie mogąc odreagować wobec swojego agresora, przenosi na dzieci całą agresję, która nie mogła znaleźć ujścia gdzie indziej” .

Zapewne każde z nich nosi w sobie część cierpienia i doznanych krzywd, które w późniejszym czasie przeniesie na inną osobę (odtworzy), jeżeli nie znajdzie w porę rozwiązania w sobie samym.