Kossak Zofia - Przymierze.pdf - Kossak Szczucka - dida1979

ZOFIA KOSSAK

PRZYMIERZE

WSTĘP

Na kartach tej książki historia Starego Testamentu nabiega żywą krwią.

Pulsuje ona w postaciach znanych nam z Biblii - Abrahama, "ojca ludu", żony jego

Sary, pięknej i wiernej, bratanka Lota i żony jego, zamienionej w słup soli podczas

ucieczki z płonącej Sodomy, a także całego, wolno żyjącego, pasterskiego plemienia

Hebrajczyków, które rządzi się własnymi prawami, swoistą moralnością, wierzy we

własnych bożków i opiekuńcze posążki rodowe - terafim.

Bogactwo szczegółów historycznych i obyczajowych idzie tu w parze z

pięknym, plastycznym językiem, właściwym najlepszym historycznym powieściom

Zofii Kossak.

Ale ta książka przekroczyła granice zainteresowań historycznych autorki -

stała się obrazem przeznaczeń ludzkich, znakiem przymierza, jakie zawiera Bóg z

człowiekiem bez reszty Mu oddanym.

Postać Ab - Rama, "ojca ludu", który upadając i błądząc wiecznie szuka

Prawdy, niezmiennie nasłuchuje jej głosu - dla nas, oddzielonych przepaścią wieków,

wcale nie jest anachronizmem. Na naszych oczach jego pasterski lud przeobraża się w

świadomy siebie naród, a jego losy, zamknięte w książce granicami życia Ab - Rama,

ponad nieskończonym szeregiem stuleci są zapowiedzią i wytłumaczeniem sensu

istnienia człowieka.

CZĘŚĆ PIERWSZA

POWOŁANIE

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W GRODZIE UR

Elizer, zwany Damasceńskim, zawrócił do obozu zabierając osły ze sobą, Ab -

Ram, pan jego, wszedł pieszo na wielkie schody wiodące ku bramie miejskiej. Drugi

niewolnik, Sur, młodziak o nie zarośniętej jeszcze twarzy, kroczył za nim, dźwigając

na głowie kosz wypełniony żywnością. Schody o szerokich kamiennych stopniach

były wyżłobione od wielowiekowego użycia, a tak połogie, że osły i wielbłądy

wchodziły tędy swobodnie. Starodawny gród Ur, leżący nad dolnym Eufratem,

wznosił się na sztucznym wzgórzu, blisko sto łokci wysokim, usypanym niegdyś,

pewno przed potopem, przez zapomniane dziś ludy.

Ab - Ram bez pośpiechu wszedł w pożądany cień murów. Brama była

przestronna, nisko sklepiona, zamykana na noc spiżowymi wrzeciądzami. Skrzydła

wrót pokrywała płaskorzeźba przedstawiająca oblężenie miasta. Panujący pod

sklepieniem chłód czynił z bramy ulubione miejsce spotkań mieszkańców grodu, a

zarazem targ. Tu najchętniej załatwiano sprawy kupieckie lub prawne, wymieniano

nowiny i plotki. Tu gromadzili się przekupnie uliczni, kuglarze, zaklinacze,

zamawiacze. W koszach z sitowia stojących pod murem piętrzyły się płaskie chleby,

gorące placki okrągłe i twarde jak kule oraz "debelah", ulubiony przysmak

przyrządzony z fig i rodzynków wymieszanych z miodem, po czym wysuszonych na

słońcu. Zwarte roje much brzęczały nad koszami. Obok sprzedawano garnki i miski

polewane, a także najtańsze naczynia ubogich wykonane z suchej, wydrążonej dyni.

Liczni żebracy krzyczeli domagając się wsparcia. Sprzedawcy wonności unosili w

górę maleńkie ampułki pełne cennego olejku. Wśród gadatliwej ciżby nie brakło

szpiegów nasyłanych przez namiestnika lub kapłanów, jednako radych wiedzieć, o

czym rozmawia pospólstwo, na szerokiej zaś ławie widny z dala siedział urzędnik

królewski trzymając przed sobą szale do ważenia złota lub srebra. Wprawdzie każdy

kupiec nosił w woreczku przy boku własne wagi i ciężarki w kształcie lwa lub byka,

lecz klient podejrzewający jego sumienność miał możność, a nawet obowiązek

odnieść się do urzędnika dla sprawdzenia wagi. W wypadku niedokładności kupcowi

obcinano dłoń.

Powszechnie przyjętą monetę stanowiły sykle srebrne odpowiadające

ciężarowi 320 ziarn jęczmienia; 60 sykli tworzyło jedną minę, 60 min - jeden talent.

Choć waga zboża pozostawała na ogół ta sama, wartość sykli była zmienna. Inaczej

ceniono sykle babilońskie niż elamickie lub asyryjskie. Nawet w obrębie jednego

państwa odróżniano minę królewską i minę kapłańską. Różnice wagi były powodem

nieustannych sporów, przeto większość kupujących i sprzedawców wolała załatwiać

swe targi wymiennie.

Ab - Ram przystanął u wejścia, po oślepiającym blasku słońca bowiem

wnętrze bramy wydało mu się nieprzeniknioną ciemnością. Korzystając z tego

gromada przekupniów obskoczyła go ofiarowując natarczywie swój towar. Potrząsnął

przecząco głową i połę szerokiego płaszcza z sierści wielbłądziej przerzucił przez

ramię dając tym ruchem poznać, że nie potrzebuje niczego. W twarzy miał

lekceważenie, jakie każdy wolny pasterz żywił dla mieszkańców murów. Był wysoki,

postawny. Jego biała chusta osłaniająca głowę i barki, opasana trójkątnie czarnym

sznurem, górowała nad ciżbą. Zatrzymał się przez chwilę przy handlarzu zaklęć

królującym pośród tabliczek glinianych, cegieł i amuletów.

- Objaśnij mnie, gdzie mieszka adon Taribal, sprzedawca zaklęć - zapytał.

- Żyj wiecznie, panie mój! Czemu chcesz utrudzać nogi idąc do mistrza

Taribala? Sługa twój posiada najlepsze zaklęcia... Wybieraj, co chce dusza twoja...

Przeciw demonom czy ludziom?...

- Pytałem, odpowiedz. Twoich zaklęć nie chcę. Sprzedałeś w zeszłym roku

memu ojcu zaklęcie przeciw czarom, a kapłan znajomy przeczytawszy tabliczkę

rzekł, iż znajduje się na niej spis zbioru daktyli sprzed trzech lat.

- Demony ją zamieniły... - mruknął sprzedawca zmieszany. - Adon Taribal

mieszka naprzeciwko Wieży. Poznasz dom po wielkich płytach, na których "melek

melakim", oby żył wiecznie, kazał wyryć swoje przykazania... Moje zaklęcia są

dobre, zaklęcia Taribala są nic niewarte - dodał jeszcze.

Ab - Ram nie słuchał. Wyszedłszy z bramy zwrócił się do Sura.

- Pospiesz do Tarego syna Nachora, oddaj jadło i powiedz, że przyjdę

niebawem.

Niewolnik zgiął się w ukłonie przytrzymując ręką kosz i ruszył żwawo uliczką

idącą pod murami. Ab - Ram wspinał się dalej po schodach wiodących od bramy ku

świątyni. Obrzeżały je postacie skrzydlatych byków o ludzkich głowach oraz lwów.

Sztuczne wzgórze, na którym stało miasto, wydymało się w tym miejscu płaskim,

okrągłym kopcem, przeto stojące na wzniesieniu świątynia, Wieża Kapłanów oraz

pałac królewski wydawały się wyższe, niż były w istocie. Jak wszystkie budowle w

tym płaskim, mulistym kraju, zmurowano je z cegły palonej, pokrytej lśniącą polewą.

Na świątyni i pałacu polewa miała barwę błękitną, służącą za tło malowanym

korowodom bogów, królów, kapłanów, wojowników, jeńców, byków i lwów.

Niezliczone postaci walczyły, ucztowały, przyjmowały hołdy, ofiary, sunęły karnymi

rzędami, ginęły, oddawały się łowom albo spoczynkowi. Świetność ich barw szła w

zawody z wykonaniem.

Nad głównym wejściem pośród krępych kolumn malowane korowody

ustępowały miejsca szerokiej płaszczyźnie odbijającej od reszty ścian jaskrawszym

błękitem. Pośrodku niej królował sam jeden olbrzymi bóg Marduk Bel z piorunami w

dłoni, z bestią Tiamat powaloną u stóp, Marduk - władca świątyni, grodu, kraju,

szczególny opiekun króla Babilonu, obecnego pana Ur, Hamurabiego syna, Sin

Muballita. Panował tutaj niedawno. Mieszkańcy miasta pamiętali, jak na rozkaz

Babilończyka obtłukiwano stare cegły robiąc miejsce nowemu bogowi. Prawie

tysiącletnia świątynia wzniesiona przez założycieli wielkiej dynastii sumeryjskiej

służyła dotychczas ku czci boga Nannar - Sina, żeglującego w srebrnej łodzi miesiąca

nad światem. Nannar - Sin, wraz z bogiem słońca Samaszem, bogiem Anu - panem

nieba, bogiem Enlil rządzącym powietrzem, bogiem Enki rozkazującym wodom oraz

boginią Ninngal, panowali nad wszystkimi grodami leżącymi w dolinie dolnego

Eufratu i Tygru. Były to czasy bogactwa, chwały, potęgi i pomyślności. Nannar - Sin

Kossak Zofia - Przymierze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: