Skorzenny 1.pdf

Skorzenny cz I

Aktorzy:

Otto Skorzeny z SS - Jerzy Bończak

Adolf Hitler - Jan Peszek

Benito Mussolini - Marek Perepeczko

Król Emanuel III - Witold Pyrkosz

Pasażerski Junkers zniżył lot, zatoczył duże koło nad drzewami, między którymi połyskiwała

tafla jeziora. Jedyny pasażer na pokładzie tego samolotu, SS-Hauptsturmführer Otto Skorzeny,

przywarł do prostokątnego okna, aby lepiej widzieć niewielkie lotnisko, jakie nagle wyłoniło się

spośród drzew.

Wezwanie do stawienia się w kwaterze Hitlera w Gierłoży otrzymał niespodziewanie w południe

26 lipca, gdy w berlińskim hotelu "Eden" spożywał obiad z przyjacielem. Zadzwonił do

jednostki, którą dowodził, gdzie sekretarka podekscytowanym głosem, niemalże krzycząc do

słuchawki oznajmiła, że jak najszybciej musi pojechać na lotnisko, gdzie już czeka na niego

samolot.

Zastanawiał się, co mogło być powodem nagłego wezwania do Hitlera, jednakże żadna sensowna

odpowiedź nie przychodziła mu do głowy. Dopiero na lotnisku jego zastępca poinformował go,

że we Włoszech nastąpiła zmiana rządu. Benito Mussolini, wierny sojusznik Hitlera, został

odsunięty od władzy i aresztowany, a jego miejsce zajął generał Pietro Badoglio, skłonny do

rokowań z aliantami. Cóż jednak wspólnego z tym wydarzeniem mogło mieć wezwanie do

kwatery Hitlera?

Po trzech godzinach lotu wyładował na lotnisku w Gierłoży, skąd samochodem dotarł do

Wilczego Szańca. Podjechali do drewnianego pawilonu nazywanego "herbaciarnią".

W przedpokoju siedziało kilku oficerów, podobnie jak Skorzeny, wezwanych nagle z różnych

jednostek. Po kilku minutach adiutant wprowadził ich do gabinetu führera, dużego pokoju o

wymiarach sześć na dziewięć metrów. Pośrodku stał masywny stół pokryty mapami, a pod

ścianą, naprzeciwko okien zasłoniętych jednobarwnymi storami - okrągły stolik i pięć

wygodnych krzeseł. Hitler wszedł, gdy tylko zdążyli ustawić się w półkole. Po krótkiej

prezentacji oficerów zapytał:

Hitler: Który z panów zna Włochy?

Odezwał się tylko Skorzeny.

Skorzeny: Dwukrotnie tam byłem, nie dalej jednak niż w Neapolu, mein Führer.

Hitler: A co pan sądzi o Włoszech?

Skorzeny: Jestem Austriakiem, mein Führer.

Miało to oznaczać: "a jaki Austriak może nie mieć za złe Włochom zabrania południowego

Tyrolu, najpiękniejszej krainy na tej ziemi".

Hitler: Inni panowie mogą odejść. Chcę, aby pan pozostał, Hauptsturmführer Skorzeny.

Hitler poprawnie wymówił nazwisko esesmana. Jego przodkowie ze Skorzęcina na Pomorzu i

przenieśli się do Austrii. Tam poprawnie wymawiano je "Skożeny", zaś Niemcy, którzy nie

potrafili wypowiedzieć "ż", mówili: "Skorceny".

Hitler: Mam dla pana bardzo ważną misję. Mussolini, mój przyjaciel i nasz lojalny towarzysz

broni, został wczoraj zdradzony przez króla i aresztowany przez rodaków. Ja nie mogę i nie

pozostawię największego syna Włoch w potrzebie. Dla mnie duce jest wcieleniem starożytnej

wielkości Rzymu. Włochy pod nowym rządem opuszczą nas! Wierzę tylko mojemu staremu

sprzymierzeńcowi i drogiemu przyjacielowi. On musi być szybko uratowany, gdyż w

przeciwnym wypadku wydadzą go aliantom. Powierzam panu misję, której przeprowadzenie ma

wielkie znaczenie dla dalszego biegu wojny. Musi pan zrobić wszystko, co tylko w pańskiej

mocy, aby wykonać rozkaz. Jeżeli je pan wykona, nagroda pana nie minie!

Skorzeny, głęboko przejęty pierwszym spotkaniem z führerem, słuchał tych słów jak urzeczony,

gotów natychmiast wyruszyć do walki o wolność Mussoliniego.

25 lipca Wielka Rada Faszystowska uznała, że duce nie powinien dłużej kierować państwem,

gdyż skutki jego rządów były opłakane. Armie włoskie ponosiły ogromne straty na froncie

wschodnim i w Afryce Północnej. Flota włoska zaopatrująca wojska walczące w Afryce ponosiła

tak wielkie straty na Morzu Śródziemnym, że minister żeglugi obawiał się, iż wkrótce nie będzie

co wysyłać na morze. Nadmiar goryczy przepełniały amerykańskie bombowce atakujące włoskie

miasta.

Król Wiktor Emanuel III, gdy przyjął Mussoliniego popołudniem 25 lipca, miał wszelkie prawo,

aby powiedzieć:

Król Wiktor Emanuel III: Jest pan najbardziej znienawidzonym człowiekiem we Włoszech.

Zwolnił go ze stanowiska szefa rządu i wydał rozkaz aresztowania.

Hitler: A teraz najważniejsza część. Jest szczególnie ważne, żeby cała sprawa pozostała w

absolutnej tajemnicy. Oprócz pana wie o tym tylko pięć osób. Zostanie pan oddelegowany do

Luftwaffe i oddany pod rozkazy generała Studenta. Nie wolno panu z nikim innym rozmawiać i

od niego otrzyma pan szczegółowe informacje. Musi pan również omówić z nim wszystkie

wojskowe przygotowania aby być gotowym w sytuacji, gdyby Włosi raptem nas opuścili. Nie

możemy stracić Rzymu.

SS-Hauptsturmführer Otto Skorzeny, dowódca specjalnej jednostki komandosów, po odebraniu

rozkazu od Hitlera uwolnienia Benito Mussoliniego skontaktował się z generałem Kurtem

Studentem, który miał dowodzić całą operacją.

Był to jowialny oficer, którego umiejętności i odwaga stały się legendą w Wehrmachcie.

Dowodzone przez niego oddziały spadochroniarzy walczyły w maju 1940 roku w Belgii i

Holandii odnosząc duże sukcesy. On sam 14 maja 1940 r. w Rotterdamie odniósł poważną ranę

kolana. W maju 1941 r. dowodził oddziałami powietrznodesantowymi, które dokonały inwazji na

Kretę. W 1943 na czele swoich oddziałów walczył na Sycylii.

Skorzeny nie był zadowolony, że oddano go pod komendę tego oficera. Jak się zorientował

generał, Student zamierzał przeprowadzić ją tylko przy pomocy swoich żołnierzy, nie

przewidywał udziału komandosów z SS, zaś Skorzenemu wyznaczył rolę ochroniarza

uwolnionego Mussoliniego. Nie zaprotestował, ale późnym wieczorem zadzwonił do swojego

zastępcy do Berlina.

Skorzeny: Mamy rozkaz wyruszyć jutro rano…

Mówił o planie wyruszenia do Rzymu, co miało nastąpić 27 lipca o godzinie 8 rano.

Skorzeny: Nie mogę powiedzieć nic więcej. Muszę to wszystko przemyśleć i zadzwonię do

ciebie później. Jedno, co powiem, to to, że tej nocy nie będziecie spokojnie spali. Przygotuj

transport, gdybyśmy mieli zabrać nasz ekwipunek. Wybierz pięćdziesięciu ludzi, tylko

najlepszych i wszystkich, którzy znają włoski. Przekaż mi, których oficerów masz zamiar

wybrać, a ja powiem ci o moim wyborze. Pożądany ekwipunek tropikalny. Będziemy musieli

skakać i każdy musi mieć racje żelazne. Wszystko musi być gotowe na piątą rano.

Skorzeny chciał postawić generała Studenta przed faktem dokonanym licząc, że ten nie będzie

chciał zadzierać z esesmanem wykonującym rozkaz führera. Nie mylił się. Generał Student

niechętnie zaakceptował udział komandosów Skorzenego. Nikt jednak nie wiedział, gdzie Włosi

ukryli Mussoliniego. Niemcy musieli czekać, aż wywiad ustali miejsce uwięzienia dyktatora.

Napływały informacje, że widziano Mussoliniego na wyspie Ponza, później w Santa Maddalena

na Sardynii. Było to zgodne z prawdą, gdyż dyktatora często przewożono w różne miejsca, co

wynikało z obawy, że Niemcy zechcą go uwolnić.

Na początku września niemiecki nasłuch radiowy wykrył wzmożoną pracę włoskiej radiostacji w

rejonie góry Gran Sasso, co mogło wskazywać, że tam właśnie uwięziono obalonego dyktatora.

Wkrótce wywiad ustalił, że więzieniem duce jest hotel "Campo Imperatore", wybudowany w

1938 roku na szycie tej góry. Bez wątpienia miejsce wybrano znakomicie, gdyż prowadziła tam

tylko jedna droga: kolejka linowa, którą oczywiście łatwo było zablokować. Ponadto Niemcy

bardzo mało wiedzieli o tym obiekcie, choć udało im się odnaleźć turystę, który przed wojną

spędzał zimowy urlop w hotelu "Campo Imperatore". Niewiele jednak pamiętał i jedynym

wyjściem z sytuacji było przeprowadzenie lotu rozpoznawczego. To jednak rodziło

niebezpieczeństwo zaalarmowania strażników Mussoliniego. Zdecydowano, że bombowiec

Heinkel He 111, wyposażony w kamerę, lecieć będzie na wysokości ponad 5000 metrów, co

uchroni go przed zidentyfikowaniem przez Włochów, zaś teleobiektyw umożliwi zrobienie zdjęć

wystarczająco dokładnych, aby rozpoznać wszystkie obiekty na szczycie góry.

8 września 1943 roku Skorzeny i jego zastępca Karl Radl wystartowali do lotu, który okazał się

dość dramatyczny. Trzydzieści kilometrów przed celem odkryli, że kamera nie pracuje,

prawdopodobnie ze względu na niską temperaturę, do której nie była przystosowana. Pozostało

więc robienie zdjęć innym aparatem przez dziurę, jaka powstała po wypchnięciu okienka w

podłodze kadłuba. Żaden z nich nie był jednak przygotowany do zimna, jakie panowało na tej

wysokości. Mieli na sobie letnie mundury, a w kadłubie Heinkla panowała temperatura bliska

zeru, zaś lodowaty wiatr, jaki wpadał przez otwór w kadłubie, sprawiał, że w skostniałych

dłoniach trudno było utrzymać kamerę. Mimo to zrobili kilkadziesiąt zdjęć w czasie dwóch

przelotów nad szczytem Gran Sasso.

Skorzeny przyglądał się górze z ogromnym niepokojem. Urwiste ściany skalne były nadzwyczaj

trudne do sforsowania. Komandosi musieliby wspinać się przez wiele godzin i łatwo było ich

wypatrzyć. Dotarcie w pobliże hotelu na spadochronach, nawet jeżeli skok miał nastąpić z

najmniejszej możliwej wysokości 60 metrów, było absolutnie niewykonalne, gdyż teren, na

którym mogli lądować, był za mały. Nagle w pewnym momencie, patrząc przez celownik

aparatu, Skorzeny dostrzegł niewielką łąkę w pobliżu budynku łagodnie opadającą w stronę

skalnej krawędzi. Było to jedyne miejsce w tej okolicy, na którym mogłyby wylądować

szybowce.

Tego dnia czekała ich jeszcze jedna niespodzianka. Wracając zauważyli formację alianckich

samolotów, które odlatywały po zbombardowaniu ich lotniska, ale ich piloci, na szczęście dla

Skorzenego, nie dostrzegli samotnego Heinkla 111. Okazało się ponadto, że szkody, jakie

wyrządziły bomby, były niewielkie i nie przeszkodziły w przygotowaniach do operacji, która

miała odbyć się 12 września o godzinie 14.00.

O godzinie 13.00 w trzech grupach wystartowały szybowce, którymi dowodził porucznik von

Berlepsch. Spadochroniarze generała Kurta Studenta lecieli w szybowcach pierwszej i trzeciej

grupy, zaś esesmani Skorzenego w drugiej. Zapewne generał podjął taką decyzję, gdyż chciał aby

to jego żołnierze wylądowali pierwsi i zanim esesmani zdołaliby wyswobodzić się z szybowców,

spadochroniarze dopadliby już do hotelu i oswobodzili Mussoliniego. Nie sądził jednak, że

Skorzeny i tym razem go przechytrzy.

Kapitan Langguth, pilot samolotu Junkers 52/3m holującego pierwszy szybowiec z niepokojem

obserwował góry piętrzące się na wysokość 1300 metrów nieopodal lotniska. Jego samolot

nabierał wysokości powoli i istniało niebezpieczeństwo, że nie zdołają osiągnąć wymaganej

wysokości, zanim zbliżą się do ściany gór. Dlatego postanowił krążyć do czasu, aż wzbije się na

bezpieczny pułap. Musiał zachować absolutną ciszę radiową, lecz był przekonany, że inne

samoloty powtórzą jego manewr. Nagle ze zdziwieniem dostrzegł, że samoloty i szybowce

drugiej grupy, w których lecieli komandosi Skorzenego nie podążyły jego śladem, lecz

skierowały się najkrótszą drogą w stronę gór. Piloci na rozkaz Skorzenego podjęli ryzyko

przelotu nad szczytami. Ten niebezpieczny manewr udał się i w ten sposób komandosi

Skorzenego wysforowali się daleko do przodu, przed żołnierzy generała Studenta.

Kilkanaście kilometrów przed celem szybowce zwolniły liny holownicze i rozpoczęły swobodny

lot w stronę celu, jakim była łąka przy hotelu "Campo Imperatore".

Byli blisko, gdy Skorzeny zorientował się, że lądowisko, które wybrał, jest o wiele bardziej

niebezpieczne, niż się spodziewał. Powierzchnia była bardzo nierówna, a nachylenie większe niż

oceniali. Nie mieli jednak wyboru. Skorzeny krzyknął do pilota porucznika Meyer-Wehnera:

Skorzeny: Lądowanie awaryjne! Jak najbliżej hotelu! Jak najbliżej!

Pilot pochylił szybowiec na prawe skrzydło i gwałtownie opadając zbliżał się do łąki, która z tej

wysokości wyglądała jak skalna półka. Tuż przed dotknięciem ziemi wypuścił spadochrony,

które miały skrócić lądowanie.

Gwałtowny wstrząs rzucił ich na bok. Trzask łamanych drewnianych wręg i prującego się

poszycia tworzył niesamowity hałas. Mieli wrażenie, że za chwilę samolot rozpadnie się na

kawałki. Szybowiec przez kilkanaście sekund posuwał się do przodu, podskakując na

nierównościach gruntu, aż przechylił się na skrzydło i znieruchomiał. Komandosi, którzy skryli

głowy w ramionach chroniąc się uderzeniem, zerwali się z drewnianej ławeczki biegnącej przez

środek samolotu i przez drzwi po obydwu stronach kadłuba wyskoczyli na murawę. Przywarli do

ziemi, z bronią gotową do strzału, aby osłaniać lądowanie innych szybowców, ale z budynku nie

padły strzały.

Dalszy przebieg wypadków trudno odtworzyć, gdyż relacje są sprzeczne.

Prawdopodobnie komandosi Skorzenego, nie czekając aż z lądujących szybowców wydostaną się

spadochroniarze Studenta ruszyli w stronę hotelu, krzycząc "Mani in alto" do przerażonych

włoskich karabinierów, którzy oniemiali stali przed wejściem z opuszczoną bronią, nie wiedząc,

czy mają strzelać, czy zastosować się do wezwania i podnieść ręce do góry. Komandosi zabrali

im karabiny, kazali położyć się na podłodze i wysadzili kopniakami z futryny drzwi do hollu,

gdzie zobaczyli radiotelegrafistę, grzebiącego rozdygotanymi rękami przy nadajniku. Jeden z

komandosów kopnął krzesło, Włoch przewrócił się na podłogę, zaś Skorzeny kilkoma strzałami

roztrzaskał radiostację. Szybko zorientowali się, że znaleźli się w pomieszczeniu, z którego nie

można było dostać się na wyższe piętra hotelu. Wybiegli przed drzwi. Na polance lądowały

następne szybowce. Pilot jednego z nich zbyt gwałtownie posadził swój samolot na

niebezpiecznym lądowisku i całkowicie go rozbił, jednakże nikt nie zginął.

Skorzeny uznał, że wejście do hotelu znajduje się za rogiem budynku i pobiegli w tamtą stronę.

Wybrali złą drogę. Stok urywał się gwałtownie, a drzwi nie było. Przed nimi piętrzył się mur

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: