Zaprezentuj nastawienie bohaterów romantyzmu: szaleńca, dziecko, kochanka, odwołując się do wybranych utworów.
Romantycy, w odróżnieniu od twórców innych epok starali się analizować osobowość człowieka niepospolitego w niecodziennych sytuacjach. Byli to zazwyczaj bohaterowie wyobcowani, których wnętrze składało się z bardzo wielu elementów. Figury romantycznego „ja” miały tak silną moc oddziaływania, że znalazły odzwierciedlenie w autentycznych biografiach. Przez to zatarła się granica między życiem i literaturą.
Charakterystyczną cechą bohaterów romantycznych jest to, że ich biografie są na ogół fragmentaryczne, a zdarzenia które są przedstawione nie są ułożone chronologicznie.
W porównaniu z poprzednią epoką najbardziej doniosła zmiana zaszła w przedstawianiu wizerunku dziecka. Dzieci sporadycznie tylko otrzymują przywilej „sielskiego i anielskiego” dzieciństwa. Dzieci są zwykle nieszczęśliwe i wyobcowane. Wsłuchują się w otaczający je świat i obcują z demonami. Są też słabsze fizycznie i zazwyczaj umierają zanim dorosną.
Przykładem takiego młodego bohatera może być Orcio z „Nie-boskiej komedii” Krasińskiego. Nie zachowuje się on jak jego rówieśnicy, nie spędza czasu na zabawach. Sprawia wrażenie mężczyzny obarczonego bagażem swoich życiowych doświadczeń a jednocześnie mędrca, który analizuje to, co mu się w życiu przydarzyło. Jest on niczym kwiat, który więdnieje, za nim na dobre rozpoczął swoje życie.
Dziecko jest równie bohaterem ballady „Król Olch” JW. Goethego. Chłopiec cierpi na chorobę, której towarzyszą majaki. Malec widzi tytułowego króla Olch i ma wrażenie, że ten go porywa. Poprzez swoje cierpienie może obcować ze swiatem nadprzyrodzonym, który nie jest dostępny zwykłym śmiertelnikom.
W zasadzie chłopiec, bohater ballady reprezentuje także cechy następnego wcielenia romantycznego „ja”- szaleńca.
Romantycy nadali szaleństwu głęboki sens filozoficzny i wartość poznawczą. Szaleniec stał się uosobieniem odmienności jednostki.
Przejawy choroby psychicznej były także mile widzianym elementem biografii i swoistym przejawem nietuzinkowości czy geniuszu.
Maria, żona hrabiego Henryka, kiedy już znalazła się w domu obłąkanych twierdzi, że dusza opuściła jej ciało i przedostała się do głowy. W tym zdaniu zawarta jest cała kwintesencja tego, czym było dla romantyków szaleństwo.
W ciągu tej sceny kobieta opowiada mężowi, że stała się poetą i dzięki temu może przewidzieć zdarzenia, jak choćby to, że jej syn również będzie zajmował się poezją. Udaje jej się również przewidzieć przyszłość świata- totalne szaleństwo ludzi i historii.
Teraz przejde do postaci romantycznego kochanka. Pierwowzorem dla kolejnych wcieleńtakich postaci był Werter, bohater „Cierpień młodego Wertera” Goethego.
Werter był wrażliwym młodziencem, cierpiący "ból istnienia", liczy się dla niego miłość, która jest uczuciem jedynymi niepowtarzalnym. Nie potrafi pogodzić się z zastaną rzeczywistością pogrąża się w świecie marzeń. Jego wizja świata jest pesymistyczna, dotkliwie odczuwa bezsens istnienia, co w rezultacie doprowadza go do samabójczej śmierci. Jest to bohater egotyczny, koncentruje się przede wszystkim na swoich uczuciach, przesadnie analizuje swoje stany psychiczne, podsyca smutek odpowiednimi lekturami. Jest on zakochany w swojej wizji miłości i wyobrażeniu o idealnej kobiecie.
Jeżeli chodzi o polski romantyzm to doskonałym przykładem bohatera werterowskiego jest Gustaw. Poznajemy go dzięki monologowi, który wygłasza w IV czesci "Dziadów". Bohater zjawia się w noc zaduszną w domu księdza, jego dziwne zachowanie objawia się poprzez to, że uważa gałązkę jodły za swojego przyjaciela.
Cały dramat podzielony jest na trzy godziny: miłości, rozpaczy i przestrogi. Gustaw jest samotnym, tajemniczym i nieszczęśliwym kochankiem, który po porzuceniu przez ukochaną nie widzi sensu życia.
Uważa ,że miłość to idealny, nierozerwalny związek dwojga dusz. Jego miłość była tak wielka i niszcząca, że doprowadziła go do samobójstwa. Jest człowiekiem zbuntowanym przeciwko światu oraz ogólnie przyjętym zasadom i stosunkom społecznym. Monolog kończy przestrogą, że według rozkazu Boga, ten komu udało się osiagnąć podczas życia doczesnego, szczęscie porównywalne z niebiańskim, po śmierci nie trafi od razu do raju. W tym fragmencie również mozna doszukiwac się ludowej sprawiedliwości. Ludzie którzy byli kiedyś szczęśliwi, na ponowne szczęscie będą musieli poczekac. Gustaw także jest rozdzierane przez wewnętrzna sprzeczne uczucia. Potrafi wychwalać zalety swojej kochanki, a już w chwilę póżniej nazywa ją „puchem marnym”
Nieszczęsliwie zakochani byli też inni bohaterowie rodzimego romantyzmu jak np. Karusia z ballady „Romantyczność” czy Jacek Soplica bohater „Pana Tadeusza”
Kończac stwierdzam, że analizując poszególne typy osobościowe bohaterów romantyzmu, można wzkazać ich cechy, przez które ponieśli klęskę.
Jeżeli chodzi o ich przystosowanie społeczne to na pewno ich wyobcowanie nie ułatwiało im kontaktu z otoczeniem. Myślę, e gdyby nie to mogliby uzyskać pomoc, w sytuacjach dla nich kryzysowych.
Poza tym należeli do osób nadwrażliwych, która za nadto kierowały się emocjami a tylko w małym stopniu rozumem.
Na krytykę zasługuje również to, że zamiast stawiać czoło przeciwnościom losu woleli uciekać i wybierali ostateczne rozwiązania, nie czekając na poprawe sytacji i nie wybierając półśrodków.
katerinka-kk