Jackson Lisa - Dwa pocałunki.pdf - Jackson Lisa - sylwia2805

Lisa Jackson DWA POCAЈUNKI

Część pierwsza

Settler’s Rider

Północne Idaho

Listopad 1998

P omóż mi!

Maggie zamarła. Pudełko po kawie, którego używała do odmierzania owsa, wysunęło jej się

z palców i upadło na podłogę. Ziarno się rozsypało. Konie poderwały łby i zarżały. Ugięły się

pod nią nogi. Chwyciła się słupka, który podtrzymywał wyższą kondygnację, gdzie

przechowywano siano.

Maggie, proszę! Tylko ty możesz mi pomóc.

- Maria Teresa? - Maggie poruszyła wargami, ale nie dobył się z nich żaden dźwięk.

Czy to możliwe? Czyżby po tylu latach usłyszała glos siostry? Nagle w stajni zrobiło się

duszno. Choć wiszący przy drzwiach termometr wskazywał dziesięć stopni Celsjusza,

poczuła zimny pot.

To był Thane. On mi to zrobił.

Głos pulsował w jej mózgu.

Thane Walker. Były mąż Marii Teresy i jedyny mężczyzna, którego Maggie nie chciała

widzieć na oczy.

- Co zrobił?

Tym razem wydobyła z siebie głos, choć gardło miała ściśnięte, a w ustach brakowało śliny.

Maggie, proszę, nie pozwól, żeby uszło mu to bezkarnie.

- Gdzie jesteś? - krzyknęła, odwracając się gwałtownie.

Patrzyła na stare krokwie, między którymi zadomowiła się sowa. W smudze światła

padającego z okna wirowały pióra i pyłki kurzu. Wiedziała, że słowa są zbędne. Maria Teresa

była o setki kilometrów stąd. Daleko. Tak cholernie daleko. Zaciskając powieki, Maggie

próbowała myślami przenieść się tam, gdzie mogła przebywać jej siostra bliźniaczka. Bez

rezultatu. Jak zwykle, zresztą. Nie przestawała jednak próbować, wołając w myślach z całej

mocy: Mario Tereso, słyszysz mnie? Słyszysz? Co ten bydlak ci zrobił?

Odczekała chwilę. Cisza. Obok prychnęła zniecierpliwiona klacz.

- Jeśli to jakiś głupi kawał... - powiedziała, a serce waliło jej jak oszalałe. - Mario Tereso,

przysięgam...

Konie wyczuły napięcie i niespokojnie kręciły się w boksach. Drżały pod derkami. Słoma

szeleściła. Maggie wzdrygnęła się. Przeszył ją dreszcz, jak zawsze, gdy Maria Teresa

kontaktowała się z nią w tak specyficzny sposób. Przekazywanie myśli na odległość.

Instynkt. Magia. Czary. Pozazmysłowa percepcja. Jasnowidztwo. Maggie znała na pamięć te

wszystkie terminy i przypisywane im często ironiczne znaczenie. Wiedziała, że wiele osób

uważa ją za ekscentryczkę albo, jeszcze gorzej, za kompletną wariatkę. Powoli opuściła rękę.

Drzazgi ze słupka wbiły jej się w dłoń. Opadła na kolana. Głowę oparła na twardym,

masywnym drewnie. Skoncentrowała się. Zaczęła równomiernie oddychać. To ją uspokajało.

Spróbuj, Mario Tereso, spróbuj. Jeszcze jeden raz.

Niemal do bólu zacisnęła oczy, wytężyła słuch. Do jej uszu dotarł szelest deptanej przez

konie słomy, odgłos pazurków myszy, które chowały się w szparach.

- Nie przerywaj - wyszeptała. - Przygryzła dolną wargę, aż poczuła krew.

Nic.

- Do jasnej cholery, Mario Tereso... Markizo, czy za kogo tam się jeszcze uważasz. Odezwij

się!

Choć w stajni było lodowato, zlana była potem.

- Mario Tereso...

- Mamo?

Z daleka usłyszała głos Becky. Drzwi stajni otworzyły się ze skrzypieniem. Do dusznego,

zatęchłego pomieszczenia wdarł się promień dziennego światła.

- Cześć, dobrze się czujesz?

- Świetnie - wydusiła.

Podniosła się i otrzepała kurz z dżinsów. W nadziei, że choć trochę zamaskuje kłamstwo,

uśmiechnęła się słabo.

Piegowata, z nieco zbyt wielkimi oczami i trochę za poważna, jak na swoje trzynaście lat

Becky, nie dała się łatwo zwieść.

- Co ty z tym robisz? - Ruchem głowy wskazała na słupek. - Modlisz się?

- Nie...

- Przecież klęczałaś, mamo. Miałaś atak serca, jakieś porażenie, czy co?

- Właśnie karmiłam konie i musiałam... odpocząć.

Kłamstwo było absurdalne, ale co miała powiedzieć? Że siostra, od której od miesięcy nie

miała wiadomości, nawiązała z nią telepatyczny kontakt? Wiedziała, że nikt w to nie uwierzy,

zwłaszcza jej własna córka.

Becky popatrzyła na pustą puszkę po kawie i na jutowy worek z obrokiem.

- Twoja sprawa.

- Tak było. Właśnie... no cóż, skoro chcesz znać prawdę...

- To byłoby coś nowego.

- Becky... - zaczęła z wyrzutem, ale pohamowała się.

Napięcie między matką a córką było aż nazbyt wyczuwalne. Jak to się stało? - myślała.

Przecież kiedyś byłyśmy nierozłączne.

O Boże, jak wytłumaczyć ten rodzaj więzi, który jest między mną i siostrą bliźniaczką,

zastanawiała się. Zwłaszcza że tak dawno nie porozumiewałyśmy się w ten sposób.

- To... to był... pewien rodzaj czarów - powiedziała.

- Rodzaj czarów? - powtórzyła Rebecca. Kiwnęła głową, jakby tylko takiej odpowiedzi

mogła oczekiwać od matki. Nie ufała kobiecie, która jednym ruchem ręki zniszczyła jej życie.

Zniecierpliwiona przewróciła oczami i odwróciła się.

Maggie rozbolała głowa. Czuła pulsowanie w skroniach. Dłonie zacisnęła w pięści. Tak

bardzo pragnęła powiedzieć Becky prawdę, ale gdyby to zrobiła, córka uznałaby ją za

wariatkę. Każdy, komu próbowała wytłumaczyć ten dziwny rodzaj kontaktu z Marią Teresą,

reagował identycznie.

- Tak. Rodzaj czarów. Kiedy będziesz starsza...

- Masz dopiero trzydzieści siedem lat. Ciągle mi powtarzasz, że to jeszcze nie taki straszny

wiek.

Trzydzieści siedem lat, a chwilami czuję, jakbym miała siedemdziesiąt, pomyślała Maggie.

- Może powinnaś pójść do lekarza. Do innego lekarza. - Pod sarkazmem kryła się odrobina

troski.

- Może powinnam. - Maggie podniosła puszkę i zdjęła miotłę z gwoździa. - To nic

poważnego.

Choć nadal była zdenerwowana, energicznie zmiotła ziarno. Może w ogóle niczego nie

słyszała? Może jest tylko przepracowana, wyczerpana po przeprowadzce i po tych wszystkich

emocjach?

Becky uniosła szczupłe, dziewczęce ramię. Pod luźną bluzą i wyblakłymi dżinsami

widoczne były nieśmiałe kobiece kształty.

- Chyba się przejadę.

- Niedługo zajdzie słońce.

- Nie pojadę daleko. A w ogóle, co cię to obchodzi?

- Obchodzi, i to bardzo.

- Wezmę Jaspera. Sama mówiłaś, że nie znasz drugiego tak pewnego i bezpiecznego konia.

Nie warto się było sprzeczać. Becky miała rację.

- Tylko wracaj szybko, dobrze? Na kolację. Zanim zrobi się ciemno.

Powiesiła miotłę i nabrała kolejną porcję owsa.

- Nie ma obawy, nikt mnie na tym odludziu nie porwie - powiedziała Becky, ściągając

wodze. - To nie cywilizowana Kalifornia, skąd przyjechałyśmy.

- Uważaj na wszelki wypadek.

- Zawsze to robię.

- Weź Barkleya.

- I tak poleci, czy będę chciała, czy nie, ale z niego żaden obrońca.

- Tylko poczekaj, aż Jasper zje.

Becky znowu przewróciła oczami i westchnęła teatralnie. Posłuchała jednak. Przerzuciła

wodze przez górną poprzeczkę boksu, chwyciła widły i dorzuciła siana do żłobu. Pracowały

razem bez słowa, a sprzeczka wisiała w powietrzu. Maggie całym wysiłkiem woli starała się

zachować milczenie, a już na pewno nie krytykować córki. Cierpliwości, powiedziała sobie.

Pretensje i niechęć znikną. Potrzeba na to czasu. Dużo czasu.

Gdy Becky była przekonana, że cały świat sprzysiągł się przeciwko niej, a wszystko to

przez matkę, jedno słowo Maggie mogło wywołać burzę. Kobieta nauczyła się trzymać język

za zębami w takich chwilach. Poza tym Becky oczekiwała odpowiedzi, a cóż Maggie mogła

jej powiedzieć? Że karmiła konie, gdy usłyszała głos siostry? Dotarł do niej akurat tutaj, w

stajni, z odległości setek, może tysięcy kilometrów?

Gdy Jasper najadł się do syta, Becky wyszczotkowała go i osiodłała. Założyła uzdę i

wyprowadziła siwego wałacha na pastwisko. Pozostałe w stajni stadko prychnęło, zbiło się w

gromadkę, podrzucało do góry łbami, jakby i one miały już dosyć zamknięcia. Maggie oparła

się ramieniem o framugę drzwi i patrzyła, jak Becky dosiada konia. Dziewczynka zagwizdała

na Barkleya, owczarka alzackiego, którego przygarnęły. Pies, z nadszarpniętym prawym

uchem i okulała tylną łapą, pobiegł za nią. Bez trudu przemierzał na trzech łapach rozległe

suche tereny, osłonięte od zachodu przez góry Bitterroot.

Maggie zmarzła. Dzisiaj kurtka zdawała się nie chronić jej przed chłodem nadchodzącej

zimy. A może to dlatego, pomyślała, że jesteśmy takie samotne? Były same, tak jak tego

chciała. Jak najdalej od wielkiego miasta i od bolesnych wspomnień z Los Angeles.

Becky przywarła do grzbietu Jaspera i pogalopowała. Pies, mimo okaleczeń, których doznał

w nierównej walce z szopem, dotrzymywał im kroku. Becky i Barkley, dwie zranione istoty,

pomyślała zatroskana Maggie.

Udawała, że nie słyszy złowieszczego wycia kryjącego się gdzieś w oddali kojota. Na niebie

pokazał się księżyc - uśmiechnięty, opalizujący rogalik. Słońce powoli chyliło się ku

zachodowi, gdzie pióropusz odrzutowca przeciął niebo i znikał za cienką zasłoną

zbierających się chmur. Na pastwiskach bydło przeżuwało trawę, machając ogonami.

Zwierzęta kręciły się w pobliżu strumienia, którego wartki nurt przecinał pola.

Tak, to spokojne miejsce, pomyślała. I bezpieczne.

Do najbliższego sąsiada był niespełna kilometr. Do miasteczka, w którym był sklep

spożywczy, poczta i stacja benzynowa, nieco bliżej. Maggie uważała, iż nie ma na ziemi nic

bardziej podobnego do raju niż Settler’s Ridge w Idaho. Z kolei Becky była święcie

przekonana, że to taka dziura, gdzie diabeł mówi dobranoc.

Kiedy córka zniknęła z pola widzenia, Maggie sprawdziła jeszcze wodę w korytach i poszła

na ganek, by zdjąć pranie ze sznura. Gdy trzymała w ustach dwie klamerki i składała czystą

bieliznę, zadzwonił telefon.

- Zaraz... - wymamrotała przez klamerki.

Dzwonek był natarczywy.

- No już, już, idę... idę - żachnęła się.

Wrzuciła pościel do wiklinowego kosza, wtaszczyła rzeczy do starej chaty, postawiła je na

stole i złapała słuchawkę.

- Halo? - powiedziała automatycznie i usłyszała jednostajny sygnał. Kto to był? Gdybyś

mieszkała w dużym mieście, pomyślała, mogłabyś sprawdzić, kto dzwonił. Albo kupić nową

baterię do automatycznej sekretarki.

Rzuciła okiem na słuchawkę i odłożyła ją na widełki. No więc ktoś zatelefonował. Wielka

sprawa. Może któraś z przyjaciółek Becky? I co z tego, że rzadko ktoś do nas dzwoni i że

akurat dzisiaj słyszałam głos Marii Teresy? To nic nie znaczy. Nie wpadaj w panikę. Uspokój

się.

Niepokój Maggie był uzasadniony. Ukrywała się od dziewięciu miesięcy. Uciekła przed

światem, który skrzywdził ją i jej córkę.

Tchórz. Inni sobie radzą. Dlaczego ona nie może?

Nerwowo stukała palcami w stół i zerkała na telefon.

Czy to nie Maria Teresa? Już tak dawno nie rozmawiałyśmy...

Ponownie podniosła słuchawkę i błyskawicznie, nim zdążyła pomyśleć, wykręciła numer.

Otrzymała zamiejscowe połączenie i czekała. Jeden dzwonek. Drugi. Trzeci.

- Cześć. - Chrapliwy, wystudiowany głos Marii Teresy wywołał uśmiech na ustach Maggie.

- Mówi Markiza. Nie mogę teraz podejść do telefonu. Proszę zostawić wiadomość po

sygnale. Zadzwonię, gdy tylko będę mogła. Obiecuję.

Rozległ się sygnał. Maggie zebrała się na odwagę.

- Mario Tereso, mówi Maggie. Jeżeli tam jesteś, podnieś, proszę, słuchawkę... Maria

Teresa?... Och, w porządku, Markizo, jesteś tam? - zapytała zniecierpliwiona, używając

scenicznego imienia siostry. Miała nadzieję, że jeśli Maria Teresa ją słyszy, zapomni o

humorach i podejdzie. - Posłuchaj, otrzymałam od ciebie... wiadomość. No wiesz...

Rozejrzała się i poczuła jak idiotka. A jeśli to wszystko jej się przyśniło?

- Prawdę powiedziawszy to może mi się tylko zdawało, ale chcę z tobą porozmawiać.

Proszę, odpowiedz na mój telefon. Wciąż mieszkam na ranczu w Idaho.

Szybko podała numer, odczekała sekundę lub dwie, westchnęła i odłożyła słuchawkę.

Słońce zaszło. W chacie zrobiło się chłodno i nieprzytulnie. Maggie podregulowała

termostat i podeszła do okna. Patrzyła w stronę gór, tak jakby siłą woli chciała przywołać

obraz córki. Ciągle nie dawała jej spokoju trudna do rozszyfrowania wiadomość od siostry.

Co powiedziała Maria Teresa? Tylko ty możesz mi pomóc. To był Thane. On mi to zrobił.

Co zrobił, zastanawiała się Maggie. Kto to może wiedzieć? Niby dlaczego miałoby się coś

stać? Muszę poskromić fantazję. To, że do swoich kryminałów czerpię tematy z życia, o

niczym nie świadczy. Nie układaj książki o swojej siostrze, upomniała siebie.

Zerknęła na zegar. Podgrzała przygotowany wcześniej gulasz. Pokroiła bułkę, położyła na

wierzch plastry sera i czekała na Becky.

Mijały minuty, Maggie starała się zachować spokój. Zapaliła światło. Wyjęła ze zmywarki

naczynia. Udawała, że nie zauważa włączonego komputera. Nawet nie myślała o pracy, która

w tej chwili wydała jej się równie niestrawna jak stara owsianka.

Po kolacji zabiorę się za rozdział szósty, postanowiła. Nie zachowuj się jak historyczka.

Ona zaraz wróci. Westchnęła, zamknęła drzwi. Ściągnęła włosy w koński ogon. Było bardzo

późno. Chata pogrążała się w coraz większej ciemności. Maggie zapaliła lampę koło drzwi

wejściowych. Pomyślała o zakazanej ścieżce, która prowadziła do Thane’a Walkera,

mężczyzny, którego powinna unikać. Nie widziała go od lat, ale wyobraziła sobie, że jest

równie seksowny i pozbawiony skrupułów jak zawsze - połączenie kowboja samotnika z

zawadiaką z Wyoming. Wyobraziła sobie twarz ze zmarszczkami, które dodawały surowości

jego i tak już ostrym rysom. Był jedynym mężczyzną, którego cyniczne spojrzenie pobudzało

jej krew i podniecało ją. Zapomnij o tym, poradziła sobie. Podeszła do kominka i ściągnęła z

okapu fotografię oprawioną w starą ramkę. Zdjęcie zrobiono przed dziesięciu laty, kiedy Ma-

ria Teresa, idąc w ślady Cher czy Madonny, wcieliła się w Markizę i zaczynała prowadzić

własny talk show. Siostry stały obok siebie - były identyczne, tylko jakby w lustrzanym

odbiciu. Maria Teresa była leworęczna, Maggie posługiwała się prawą ręką. Jedna strona ust

Marii była trochę bardziej uniesiona niż druga, odwrotnie niż u siostry. Mały palec u prawej

ręki Marii Teresy zwrócony był ku środkowi, tak samo wyglądał mały palec u lewej ręki

Maggie.

Maggie przejechała palcem po wyblakłej odbitce i uśmiechnęła się. Obie miały kasztanowe,

kręcone włosy, ale Marii Teresy były jaśniejsze, miały złocisty odcień i miękko okalały jej

twarz. Włosy Maggie były ściągnięte do tyłu w koński ogon. Maria Teresa ubrana była w

krótki, połyskujący czarny kasaczek, od znanego projektanta, ozdobiony sznurem pereł, w

czarne spodnie i w pantofle na bardzo wysokich obcasach. Wybierała się właśnie na przyjęcie

z jakimiś niegdysiejszymi sławami. Maggie miała na sobie tenisówki, dżinsy i flanelową

koszulę, której poła trzepotała na wietrze. Na wygiętym biodrze kołysała trzyletnią Becky.

Stojąc na tle ośnieżonych Gór Skalistych, siostry przytulały się do siebie. Ich promienne

uśmiechy, różowe policzki, odrobina piegów i wpatrujące się w obiektyw płomienne zielone

oczy jakby mówiły: zawojujemy świat.

Kiedy to było?

Przed wiekami.

Odstawiła zdjęcie na okap, między fotografie Becky z różnych etapów jej życia i swoje

własne i wyjrzała przez okno. Zmierzch szybko zapadał, zza cienkiej warstwy chmur widać

było gwiazdy.

- Wróć już, Becky - powiedziała na głos. Miała nadzieję, że zaraz zobaczy galopującego w

stronę stajni Jaspera. Opierała się biodrem o balustradę i starała się zachować spokój i dobre

samopoczucie, na które liczyła, gdy na początku roku wynajęła to miejsce.

Wszystko jest w porządku. Mogłabyś tylko lepiej wykorzystać nadmiernie rozbudzoną

wyobraźnię. Gdybyś była mądra, dziewczyno, zrobiłabyś z niej użytek. Weszłabyś do środka,

nalała sobie filiżankę kawy i zaczęła pisać. Zbliża się termin oddania książki.

Pokręciła nerwowo ślubną obrączką, którą wciąż nosiła na palcu. To śmieszne, powinna ją

była dawno zdjąć, ale jakoś nie mogła. Jeszcze nie teraz. Wyciągnęła rękę w kierunku drzwi,

gdy usłyszała przytłumiony warkot silnika i od-głos ciężkich kół na żwirowej drodze. Dźwięk

nasilał się. Odwróciła głowę i ujrzała pobłyskujące w ciemności światła. Zobaczyła przednie

lampy furgonetki, która powoli zatrzymała się koło stajni. Czarny, lekko poobijany samochód

z przezroczystą osłoną kabiny wydawał się znajomy. Zdawało się jej także, że rozpoznaje

mężczyznę za kierownicą.

- O Boże - wyszeptała. - To nie może być on.

Poczuła suchość w gardle. Kierowca zgasił silnik i otworzył drzwi auta.

- Maggie?

Poznałaby ten głos zawsze i wszędzie, nawet po kilkunastu latach. Thane Walker, wielki i

potężny, wysiadł z kabiny furgonetki.

Serce podeszło jej do gardła.

- No, no, no - powiedziała, z trudem wydobywając słowa.

Gdy zatrzaskiwał drzwi furgonetki, serce waliło jej jak młotem. Ruszył w stronę ganku.

Wyglądał kusząco jak diabeł, którym, jak sądziła Maggie, w istocie był.

Ponownie przypomniała sobie głos Marii Teresy.

To był Thane. On mi to zrobił.

Otrząsnęła się i poprzysięgła sobie, że nie da mu się podejść. Nigdy więcej.

Stracił swój westernowy, powolny sposób chodzenia, zastępując go długim, zdecydowanym

krokiem, którym szybko przemierzył wysypaną żwirem ścieżkę dzielącą stajnię od domu.

Minę miał równie surową, co smagane wiatrem równiny Wyoming, które kiedyś nazywał

domem. Rysy twarzy zawzięte i niewzruszone, zaciśniętą szczękę, wzrok przenikliwy.

Zatrzymał się.

- Thane - powiedziała, nie siląc się na uśmiech. - Po tobie wszystkiego można się

spodziewać.

Miała nadzieję, że uda jej się ukryć uczucia, które nią miotały. Była wstrząśnięta. Serce

waliło jej jak oszalałe, a przez głowę przelatywały dziesiątki pytań.

- Walker, jesteś ostatnią osobą, jakiej się spodziewałam.

Nawet się nie uśmiechnął.

- Ciągle te złośliwości, Maggie?

- Jak zwykle - stwierdziła krótko.

Błysnął zębami. Trwało to zaledwie sekundę. Nawet po tylu latach potrafił sprawić, że czuła

się jak idiotka.

- Ale teraz nie mam ani czasu, ani ochoty ostrzyć sobie na tobie języka.

- No, to nieźle jak na początek.

- Co cię tutaj sprowadza?

Thane nie stracił nic z dawnej żywiołowości; wahał się tylko przez sekundę.

- Potrzebuję twojej pomocy.

- Mojej pomocy? - powtórzyła.

Nie ufała mu za grosz. Miała ochotę go wyrzucić. Sprowadzał same kłopoty. Przekonała się

o tym już bardzo dawno temu. Stała nieruchomo, próbując opanować zdenerwowanie. Jeśli

nawet słyszała „głos” Marii Teresy, nie było jeszcze powodu do paniki. Ale fakt, że stał przed

nią, musiał być czymś więcej niż tylko zwykłym przypadkiem. Nie należała do tych, które

wierzą w przypadki. Skrzyżowała ramiona na piersiach i zmierzyła go wzrokiem.

- Muszę jednak przyznać, Thane, że nie brak ci tupetu. Po tym wszystkim, co zdarzyło się

między tobą i Marią Teresą, dlaczego miałabym ci pomagać?

- Ponieważ, jeśli dobrze pamiętam, zawsze to robiłaś. Nawet po tym, co się zdarzyło.

Uśmiechnęła się chłodno.

- Może jednak zechciałbyś mi cokolwiek wytłumaczyć.

- Chodzi o Marię Teresę.

Serce jej zamarło.

- Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale chcę... - zaczął. - Ona zniknęła, Maggie. Nie ma jej od

trzech dni. Nikt nie wie, gdzie jest, ale... - Popatrzył w kierunku ciemnych wzgórz i wziął

głęboki oddech.

Jackson Lisa - Dwa pocałunki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: