Bóg Się Rodzi
Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony,
Ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony.
Wzgardzony - okryty chwałą, śmiertelny Król nad wiekami,
A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.
/ w s t a w k a - sygnałówka /
Cóż niebo masz nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje.
Wszedł między lud ukochany dzieląc z nim trudy i znoje.
Niemało cierpiał, niemało, żeśmy byli winni sami,
W nędznej szopie urodzony, żłób Mu za kolebkę dano.
Cóż jest, czym był otoczony? - Bydło, pasterze i siano...
Ubodzy, was to spotkało: witać Go przed bogaczami,
Podnieś rękę, Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą,
W dobrych radach, w dobrym bycie wspieraj jej siłę Swą siłą.
Dom nasz i majętność całą i Twoje wioski z miastami,
ebookipdf