Agroturystyka-w-Polsce.doc

Agroturystyka w Polsce

2.1.              Geneza powstania agroturystyki w Polsce

Do końca lat osiemdziesiątych turystyka w Polsce postrzegana była przez pryzmat swoich funkcji socjalnych. Jej aspekty ekonomiczne nie były praktycznie uwzględniane w realizowanych koncepcjach i kierunkach rozwoju kraju.

Zmiany społeczno-gospodarcze i ustrojowe, które nastąpiły na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych., umożliwiły szybki rozwój turystyki jako branży gospodarczej i pociągnęły w konsekwencji rewizję stosunku do niej władz państwowych.

Turystyka rozwijając się żywiołowo dała pracę 200 tyś. ludzi i ma możliwości wchłonięcia jeszcze znacznych zasobów ludzkich. Wytwarzając sama kilka procent dochodu narodowego wpływa na rozwój kilku innych sektorów gospodarki. [8]

Agroturystyka, która umożliwia wypoczynek bezpośrednio w zagrodzie, połączony z obserwacją i uczestnictwem w codziennych zajęciach jej stałych mieszkańców, możliwość korzystania z produktów gospodarstwa, a także z innych, które to gospodarstwo stwarza (np. jazda konna), cieszy się dużą i wciąż rosnącą popularnością.

Ocenia się, że na istniejące w Polsce ok. 2 mln 300 tyś. wiejskich gospodarstw domowych, ok. 1/3 - czyli ponad 700 tyś. - wyposażona jest w obszerne dwu-trzypokojowe domy. Znaczna ich część stoi pusta i nie wykorzystana. Często przy bardzo niewielkich nakładach mogą one pełnić funkcję recepcyjno-turystyczną. Bardzo łatwo mogą one zostać „uprodukcyjnione” dostarczając dodatkowych dochodów właścicielom. Sprawa ma również dodatkowy społeczny aspekt.[9]

Agroturystyka jest pierwszą realną alternatywą dla przeludnionej dziś
i bezrobotnej wsi, na stworzenie nowego rynku pracy i źródła dochodów jej mieszkańców oraz podniesienie ogólnego poziomu życia.

Krótko mówiąc, stanowi ona dużą szansę na poprawę warunków życia, nie tylko społeczności wiejskiej, ale i całego kraju.

Polska posiada korzystne warunki dla jej rozwoju. Dotyczy
to zwłaszcza rejonów o niskim poziomie uprzemysłowienia i urbanizacji, małym udziale zatrudnienia w zawodach pozarolniczych, słabych rolniczo, o dużym bezrobociu, niewysokich dochodach ludności, posiadających równocześnie wolne zasoby mieszkaniowe, korzystne walory przyrodniczo-krajobrazowe i kulturowe, które w dużym stopniu predysponują do świadczenia usług agroturystycznych.

Fakt realizacji działalności agroturystycznej w gospodarstwie rolnym, dla gości, którzy chcą poznawać ich życie, obowiązki i pracę całej rodziny oraz chcą współuczestniczyć w ich wypełnianiu, a równocześnie odpoczywać, poprawiać kondycję fizyczną i psychiczną, korzystać z dostępnych walorów gospodarstwa czy otoczenia, a przy tym mieszkać w warunkach o odpowiednim standardzie, przygotowywać posiłki lub być żywionym „dobrą" żywnością, żyć w czystym, chronionym środowisku, mieć zapewnione bezpieczeństwo higieniczno-zdrowotne i prawne, co stawia niełatwe do spełnienia wymagania.

Dlatego przywrócenie barwnej żywotności terenom wiejskim oraz zapewnienie poprawy jakości życia na wsi wymaga lokalnej inicjatywy, przywództwa oraz wysiłku zespołowego, zwłaszcza rodzinnego.

ECEAT-Polska (Europejskie Cenrum Rolnictwa Ekologicznego i Turystyki w Polsce) jest stowarzyszeniem, które zainicjowało ideę turystyki w gospodarstwach ekologicznych. Głównym celem i zadaniem organizacji jest przede wszystkim promocja rolnictwa ekologicznego poprzez turystykę w gospodarstwach ekologicznych, a także edukacja w zakresie proekologicznych działań w środowisku wiejskim, głównie wśród dzieci i młodzieży. ECEAT-Polska zostało założone w 1993 roku i zarejestrowane w styczniu 1994 r. Wśród krajów współpracujących w ramach ECEAT znajdują się także: Węgry, Niemcy, Czechy, Słowacja, Łotwa, Belgia, Bułgaria, Finlandia, Szwecja, Francja, Grecja, Portugalia, Rumunia, Hiszpania, Słowenia. 

Ekoturystyka na obszarach wiejskich utożsamiana jest z wypoczynkiem w atestowanych, ekologicznych gospodarstwach rolnych. Zainteresowanie tą formą wypoczynku wynika z faktu pozytywnego wpływu środowiska wiejskiego na nasze zdrowie, zarówno fizyczne jak i psychiczne, oraz rosnącej popularności żywności ekologicznej. Prekursorem rozwoju ekoturystyki w Polsce jest ECEAT-Poland: Europejskie Centrum Rolnictwa Ekologicznego i Turystyki w Polsce. Działalność stowarzyszenia polega przede wszystkim na propagowaniu rolnictwa ekologicznego poprzez promowanie turystyki w ekogospodarstwach, a także edukacji, ochrony środowiska naturalnego oraz tradycji i kultury polskiej wsi.

Początkowo w projekcie EAT- EkoAgroTurystyka zapoczątkowanym przez ECEAT w 1993 roku, później przemianowanym na Turystykę Ekologiczną w Gospodarstwach Ekologicznych, uczestniczyło 16 gospodarstw. W roku 2003 jest ich ponad 80. Z tej początkowej grupy do dziś z ECEAT-em współpracują gospodarstwa w Bukówce oraz w Popowicach. Początkowo siedziba stowarzyszenia mieściła się w Głębocku, w Karkonoszach. W roku 1998 została przeniesiona do Stryszowa, a po pięciu latach wróciła w Sudety, do Bukówki.

Warte przytoczenia są słowa Petera Bisschopa, jednego z twórców sieci ECEAT:„doceńcie to co macie i sprzedajcie codzienność życia na wsi...Gdy następnym razem przyjadę do Polski, nie chciałbym kupić hot-doga, hamburgera ale coś swojskiego: czarny wiejski chleb, biały ser, oscypki. Dla nas wypoczynek na wsi to jak powrót do dzieciństwa, najnowocześniejszy sposób życia w harmonii z naturą, który jest najtrudniej osiągalne, najdroższy, tylko dla elity.[10]”

Właśnie dlatego powstała idea połączenia rolnictwa ekologicznego i turystyki. Ponieważ od początku ECEAT stał się organizacją międzynarodową, dużą grupę turystów odwiedzających gospodarstwa, stanowią obcokrajowcy: Holendrzy, Anglicy, Belgowie dla których pobyt w Polsce to powrót do już niemal zapomnianych obrazów z dzieciństwa – ukwieconych łąk, lasów i pól ożywianych radosnym śpiewem ptaków.

Ekoturystyka w gospodarstwach rolnych, staje się coraz bardziej popularną formą wypoczynku. Świadczy o tym wzrastająca wciąż liczba gości wypoczywających w ekogospodarstwach. Warte przytoczenia  są opinie gości, którzy już korzystali z takiej formy spędzania wolnego czasu.

W ciągu dziesięciu lat istnienia ECEAT-Poland realizował wiele projektów; wśród nich wymienić można następujące:

·              Wspólna Kampania na rzecz Rolnictwa Ekologicznego

·              Edukacja ekologiczna w ekogospodarstwie - nowe formy współpracy wieś-miasto

·              Ekoturystyka w gospodarstwach szansą rozwoju dla gminy

·              Ekoturystyka zorganizowana - trasy piesze, rowerowe i konne w Karkonoszach i Karpatach

·              Warsztaty artystyczne w ekogospodarstwach (gra na bębnach, malowanie, ceramika i rzeźba).

·              Rozwój Ekologicznej Świadomości - współpraca

·              Promocja ekoturystyki w Bilateralnym Rezerwacie Biosfery Karkonosze/Krkonose - współpraca

·              Wzmocnienie sytuacji społeczno-ekonomicznej kobiet prowadzących lub współprowadzących gospodarstwa - projekt demonstracyjny w rejonie Stryszowa,

·              Gospodarstwa ECEAT a ochrona przyrody,

·              Ekoedukacja szansą rozwoju lokalnego,

ECEAT-Poland został uhonorowany  wieloma nagrodami. Do najważniejszych zaliczyć trzeba nagrodę „Turystyka jutra”- „Tourism for Tomorrow”, przyznawaną od 1998 roku w sześciu dziedzinach dla turystyki odpowiedzialnej za środowisko, uznawanej za najbardziej prestiżową w tej kategorii. ECEAT-Poland został wybrany z pośród 150 organizacji z 48 krajów. Uznano, że projekt „Ekoturystyka w gospodarstwach ekologicznych” realizowany przez ECEAT-Poland jest projektem wzorcowym, łączącym trzy kluczowe dziedziny: ekologię, turystykę i rolnictwo.

2.2.           Warunki sprzyjające rozwojowi agroturystyki w Polsce

Czynnikami decydującymi o możliwościach rozwoju agroturystyki są obiekty trwałe, tkwiące w terenie i możliwości geograficzne. Polska ma korzystne przyrodniczo-krajobrazowe warunki do rozwoju agroturystyki. Wśród czynników wpływających na rozwój agroturystyki można wyróżnić, tzw. czynniki stałe i zmienne.

Walory przyrodnicze i kulturowe można uznać jako czynniki stałe. Najważniejsze w rozwoju agroturystyki jest środowisko naturalne. Z danych Państwowej Inspekcji Ochrony Środowiska wynika, że prawie połowa obszaru Polski to tereny względnie czyste lub tylko nieznacznie skażone. Te obszary są bogate w duże zbiorowiska różnego rodzaju roślinności naturalnej, co ma istotne znaczenia w rozwoju agroturystyki. Szczególnie bogatymi rejonami w roślinność naturalną są:

¨       dorzecze Narwi,

¨       Puszcza Knuszyńska,

¨       Pomorze Zachodnie,

¨       Ziemia Lubuska,

¨       Karpaty.

W Polsce istnieje wiele parków narodowych. Tereny te wyróżniają się bogatą, niespotykaną roślinnością i ukształtowaniem terenu. Wraz z innymi obszarami wyróżniającymi się bogactwem w naturalną roślinnością obejmują one niemal cały kraj. Jedynie centralna Polska jest nieco uboższa w obszary leśne, przyleśne i chronione. Jednak nie oznacza to, że nie można tam znaleźć obszarów z roślinnością naturalną lub półnaturalną. Można znaleźć tutaj wiele malowniczych zakątków z naturalnymi zbiornikami wodnymi i roślinnością. Niekiedy ukształtowanie terenu oraz flora i fauna tworzą razem niespotykane krajobrazy, których się nie znajdzie w innych regionach kraju.

O rozwoju agroturystyki decyduje również ukształtowanie terenu, tzn. góry, rzeki, jeziora, lasy. Polska charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem ukształtowania terenu. Znajdują się tutaj niemal wszystkie formy terenu preferowane przez turystów, tzn. góry, morze, pojezierza, przyrzecza. Te wszystkie elementy powodują, Polska jest krajem atrakcyjnym dla turystów, chcących spędzić wakacje aktywnie oraz w kontakcie z naturalnym środowiskiem. Zatem samo środowisko naturalne i ukształtowanie sprzyjają rozwojowi agroturystyki.

Jak w rozwoju agroturystyki są ważne również inne elementy, na przykład gęstość zaludnienia lub typ osadnictwa. Ponieważ każdy region kraju, każda gmina posiada inne wskaźniki, więc w celu określenia przydatności do rozwoju agroturystyki, dla każdego takiego obszaru sporządza się oddzielną analizę. W określaniu predyspozycji gminy do rozwoju agroturystyki uwzględnia się następujące kryteria:

•                Gęstość zaludnienia na 1 km2 użytków rolnych

•                Udział rolniczej gospodarki nieuspołecznionej w powierzchni użytków rolnych

•                Udział łąk i pastwisk w powierzchni użytków rolnych

•                Udział lasów w powierzchni całkowitej gminy

•                Udział wód w powierzchni całkowitej gminy

•                Typy osadnictwa wiejskiego

•                Udział osób utrzymujących się ze źródeł pozarolniczych.

Dla każdej z tych cech oblicza się wskaźniki, których odpowiedni poziom jest warunkiem spełnienia przez gminę danego kryterium. Graniczne wielkości wyznacza się na podstawie średnich krajowych. Uznano, że własności wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej posiadają gminy, w których dany wskaźnik mieści się w przedziale klasowym, położonym najbliżej średniej. Od tej zasady odstąpiono w punkcie 5 i 6. Dla cechy 6. nie podaje się żadnych wartości, ponieważ jest niemierzalna. Wartości granicznych wskaźników przedstawione są w poniższej tabeli.

Tabela 2. Wartości wskaźników dla poszczególnych cech określających kryterium wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej.

Źródło: M.Drzewiecki, Podstawy agroturystyki

Gminy, w których co najmniej trzy cech przekraczają poziom graniczny uznaje się za spełniające kryteria wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej. Wśród nich znalazło się 1369 gmin, które zajmują208 tys. km2 , co stanowi 66% powierzchni kraju.[11] Są one rozrzucone po całym kraju, ale najwięcej jest ich w rejonie podlasko- mazurskim, Pomorza Zachodniego, Ziemi Lubuskiej, rejonie Polski centralnej i rejonie południowo- wschodnim.

Wśród gmin wyróżniono również trzy grupy:

1.      „zurbanizowane”- o wysokim udziale ludności pozarolniczej i wysokiej gęstości zaludnienia

2.      „niezurbanizowane”- o niskich wskaźnikach udziału ludności pozarolniczej
i gęstości zaludnienia

3.      „rolnicze”- charakteryzujące się wysokim udziałem jednego ze wspomnianych wskaźników, a niskim drugiego.

Najkorzystniejsze dla rozwoju agroturystyki są gminy „niezurbanizowane”, których na terenie Polski nie brakuje. Najwięcej gmin „niezurbanizowanych” o cechach wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej, o bardzo słabych warunkach przyrodniczych, znajduje się w części środkowo-wschodniej kraju, natomiast najwięcej terenów o bardzo słabych warunkach przyrodniczych i mniej korzystnych warunkach kulturowych, znajduje się w pasie północnym Polski.

Polska charakteryzuje się cechami sprzyjającymi rozwojowi agroturystyki. Rolnictwo jest nadal rolnictwem rodzinnym. Polska jest bogata krajobrazowo i przyrodniczo, co ma bardzo duże znaczenie. Poza tym większość kraju stanowią obszary względnie czyste lub tylko nieznacznie zanieczyszczone.

2.3.           Polska agroturystyka

W latach 90-tych rozpoczął się intensywny rozwój agroturystyki, lecz nie przeprowadzano badań, które określiłyby ilość takich gospodarstw w Polsce. W wielu spisach nie uwzględniano tej formy działalności, dlatego też trudno jest określić rozmiar agroturystyki w pierwszej fazie jej rozwoju.

W roku 1996 przeprowadzono Powszechny Spis Rolny, ale, jak już wspomniano, nie uwzględniono w nim działalności związanej z agroturystyką i turystyką wiejską. Z opracowań GUS z roku 1996 działalność określona jako „Hotelarstwo i sezonowy wynajem pokoi” prowadzona była 8332 spośród ogólnej liczby 3066535 gospodarstw rolnych, co stanowi 2,7% ogółu gospodarstw. Podczas spisu rolnego 3117 właścicieli gospodarstw rolnych i 3113 właścicieli działek podało informację, że działalność związana z turystyką wiejską stanowi główny kierunek działalności ich gospodarstwa. W tej grupie znajdują się zarówno rolnicy świadczący swe usługi w zakresie agroturystyki, jak i turystyki wiejskiej.

Wspomniane badania GUS wykazały, że w 1996 roku było już 2068 gospodarstw, które świadczyły usługi turystyczne. Jednak zainteresowanie działalnością pozarolniczą turystyczną ze strony właścicieli indywidualnych działek rolnych (9,93% ogółu gospodarstw) było większe, aniżeli ze strony indywidualnych gospodarstw rolnych o powierzchni większej niż 1 ha (8,18% ogółu gospodarstw). Działalność obejmująca hotelarstwo i sezonowy wynajem pokoi była trzykrotnie bardziej popularna wśród właścicieli indywidualnych działek (8,24% liczby gospodarstw prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą), niż w grupie indywidualnych gospodarstw rolnych (2,83% liczby gospodarstw prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą). Wśród gospodarstw indywidualnych hotelarstwem i sezonowym wynajmem pokoi zajmowało się 0,23 ogółu gospodarstw w grupie, natomiast w grupie właścicieli indywidualnych działek rolnych tą działalnością zajmowało się 0,34% ogółu gospodarstw.

Z badań GUS wynika, że średni wskaźnik wzrostu liczby gospodarstw świadczących usługi „hotelarstwo i wynajem pokoi”, miał w latach 1996-2000 wartość 1,12. Jednocześnie liczba gospodarstw typowo agroturystycznych również systematycznie wzrastała. W roku 1998 było w Polsce 3959 takich gospodarstw, które oferowały 32550 miejsc noclegowych. Z kolei rok później było ich już 4693 i dysponowały 40123 miejscami. Z informacji z ośrodków doradztwa rolniczego wynika, że w roku 2000 usługi agroturystyczne były świadczone przez około 5800 gospodarstw [12].

Polska jest krajem bardzo zróżnicowanym, jeżeli chodzi o rozkład liczby gospodarstw agroturystycznych w poszczególnych województwach. Prekursorami agroturystyki w Polsce były przede wszystkim województwa północnej i południowej części kraju i właściwie te województwa przodują w ogólnej statystyce liczby gospodarstw agroturystycznych, co widać dobrze w Tabeli 3. Z tabeli wynika również, że w tych województwach jest również najwięcej skategoryzowanych gospodarstw.

Powodem nierównomiernego rozwoju agroturystyki w kraju są przede wszystkim:[13]

·        Zróżnicowanie przyrodnicze kraju

·        Nierównomierność ekonomiczna krajów

·        Przeszłość historyczna

·        Położenie geograficzne (odległość od źródeł ruchu)

·        Tradycje wypoczynkowe.

...