Garnett Juliana - Wilczyca.pdf - G - hamsterek2009

Prolog

Jeżeli jesteś zbyt tchórzliwy, aby stawić czoło Normanom,

to ja pójdę walczyć w twoim imieniu.

Słowa te zawisły w powietrzu niczym wyciągnięte miecze -

wyzwanie. Nagle ucichły rozmowy, a oczy wszystkich zwróciły

się w kierunku szczupłej jasnowłosej kobiety stojącej na środku

sali. Stała nieruchomo, z podniesionym czołem, patrząc spod

długich ciemnych rzęs zimnymi niebieskimi oczami. W sali

oświetlonej lampami i pochodniami nie odezwała się ani lutnia,

ani lira uderzona dłonią nieuważnego minstrela, ani żaden inny

głos. Siedzący na ławach i oparci o ściany mężczyźni wstrzymali

oddech. Ceara, córka saksońskiego pana Wulfridge, w wyzy

wającej pozie czekała na odpowiedź ojca.

Wiedziała doskonale, że niektórzy z obecnych chcieliby

zobaczyć jej upadek. Nie obchodziło jej jednak, co myślą. Ich

napięcie można było wyczuć równie łatwo jak ostry zapach

płonących sosnowych polan i oliwnych lampek. Dla niej jednak

liczyła się teraz tylko zemsta i duma - było to wszystko, co

jej zostało.

Wulfric nie żyje, a wraz z nim odeszła nadzieja i śmiech...

W jasnoniebieskich oczach lorda Balfour, w których odbijały

się płomienie, dostrzegła gniew. Nie odwróciła wzroku. Ich

oczy znajdowały się mniej więcej na tej samej wysokości,

JULIANA GARNETT

ponieważ Ceara był równie wysoka jak większość mężczyzn -

włączając w to Normanów, którzy pustoszyli jej kraj.

Uniosła podbródek, a jej długie rozpuszczone włosy opadły

na nagie ramiona. Czuła ich miękki i chłodny dotyk na skórze.

Jej spódnica skrojona była w stylu, który niektórzy nazywali

pogańskim. Jednak większość mężczyzn patrzyła na krótkie

szaty Ceary z wyraźnym zadowoleniem. Lubieżni głupcy.

Zamiast haftowanego złotem lub plecionego paska, nosiła

miecz. Nie sztylet, którym posługiwałaby się przy jedzeniu,

ale prawdziwy rzymski miecz. Jeden z jej dawno już nieżyją

cych celtyckich przodków zdobył go na jakimś legioniście. Ta

broń była własnością jej rodziny od setek lat, a Ceara potrafiła

się posługiwać nią tak zręcznie, że żaden mężczyzna nie

odważyłby się jej zaczepić, jeżeli nie miałby po temu rozsądnego

powodu.

Miecz stuknął o kamień. Ktoś zakaszlał, ktoś inny coś

powiedział, ale zaraz ich uciszono. Smugi dymu snuły się w sali,

niesione zabłąkanym powiewem wiatru, który podsycał płomie-

nie i poruszał wiszącymi na ścianach tkaninami. Blask migoczą

cej pochodni srebrzył włosy ojca Ceary i połyskiwał na jego

pobrużdżonej twarzy. Czy on zawsze miał tyle zmarszczek?

- Przysięgałem Williamowi. - Głos starego lorda Balfour

przypominał zgrzytanie młyńskich kamieni. - Nie mam zwy

czaju łamania złożonych przysiąg.

- Przysięgi składane pod przymusem nie muszą być do

trzymywane.

- A cóż kobieta może o tym wiedzieć? - Jego usta skrzywiły

się w ironicznym uśmiechu, który sprawił, że córka się zaru

mieniła.

- Śmiem twierdzić, że więcej niż większość mężczyzn,

chociaż nie jest sprawą kobiet decydować o własnym losie. -

Ceara wzięła głęboki oddech. Powietrze miało smak dymu,

kadzidła i pozostałości po tysiącach kolacji. Wpatrywała się

w ojca, a jej serce biło coraz mocniej. - Czy zawsze musimy

się kłócić? Nie możesz wysłuchać mojej rady, tak jak słuchałeś

rad Wulfrica?

WILCZYCA

- Nie, nie mogę. - Balfour pochylił się. - Nie jesteś Wulf-

rikiem. On nie żyje, a ja zostałem z córką, która jest bardziej

uparta niż posłuszna. Masz zaledwie szesnaście lat, Ceara. Nie

myślisz chyba, że mogłabyś zastąpić Wulfrica?

Te słowa wypowiedziane cichym głosem uderzyły w nią

niczym pięści. Kiedy odpowiedziała, jej głos nieco drżał.

Opanowała go, wbijając paznokcie w dłonie.

- Nie, oczywiście, że nie. Wulfric jest... był mężczyzną,

podczas gdy ja jestem tylko tępą kobietą przeznaczoną do

garów i kołowrotków, a nie wojennych narad.

- Właśnie, wydaje mi się jednak, że o tym zapominasz.

- Nie, ani na chwilę nie zapomniałam, że chciałbyś mnie

trzymać gdzieś z boku, nie słyszeć mnie i nie widzieć. Jednak

w dawnych czasach zwracano uwagę na to, co kobiety mają

do powiedzenia. Dzisiaj Normanowie wyrządzili więcej szkód

niż Rzymianie czy nawet wikingowie. Spustoszyli cały kraj

i zrobili z nas kundle czołgające się u ich stóp. Ty jednak

mówisz o przysiędze złożonej temu bękartowi tak, jakby

odłożenie broni i wykonywanie ich rozkazów było sprawą

honoru!

Kiedy przerwała, drżąc cała z gniewu, jej ojciec dał znak

niewolnikom. Dwóch natychmiast do niej podeszło. W obliczu

takiej zniewagi uniosła dumnie głowę, ale nie próbowała

uciekać.

- Zostaniesz odprowadzona teraz do swojej komnaty, gdzie

będziesz mogła zastanowić się nad tymi pochopnymi słowami -

powiedział zimno Balfour, choć płomienie w jego oczach

płonęły żarem stu pochodni.

Ceara patrzyła mu prosto w oczy. Tchórze. Wszyscy są

tchórzami. Włącznie z Balfourem, który jest jej ojcem i panem

ich ziemi. Wulfric nigdy by nie ustąpił... Tak, tylko że Wulfrica

już nie ma, przypomniała sobie. A jednak żaden człowiek nie

zmusiłby Ceary do złożenia przysięgi wbrew jej woli.

Zmierzywszy obu niewolników jadowitym wzrokiem, skrzy

żowała ramiona na piersi. Jej kpiący uśmiech zmienił się

w wymuszony grymas.

JULIANA GARNETT

- Prędzej doczekam w mojej komnacie starości, niż poddam

się temu bękartowi z Normandii.

Balfour popatrzył na nią groźnie, potem nagle odwrócił się

i odszedł. Miał na sobie tunikę i obramowane futrem szaty

barona - saksońskiego pana. Od czasu przybycia Normanów

futro nieco wyliniało, a szaty były coraz bardziej podniszczone.

Balfour kroczył powoli po pięknych wyblakłych kafelkach

starożytnej mozaiki, przedstawiającej księżyc i gwiazdy. Wszedł

na podwyższenie, aby zająć swoje miejsce na kamiennym

krześle z wysokim oparciem, wyłożonym puchowymi podusz

kami i futrami.

- Jesteś zuchwała, moja córko.

- Tak, mój panie. - Ceara uśmiechnęła się blado. - Na

uczyłam się zuchwałości, siedząc na twoich kolanach. Wiesz

jednak, że oprócz tego, iż jestem zuchwała, mam również rację.

Balfour przyjrzał się jej uważnie.

- Chciałabyś, żebym zwrócił się o pomoc do Malcolma?

Mam oddać królowi Szkotów to, czego nie wziął jeszcze król

Normanów? W takim razie pytam cię, cóż to za różnica?

- Sam właśnie powiedziałeś, na czym polega różnica: lepiej

oddać z własnej woli niż pozwolić sobie zabrać.

Balfour pochylił się do przodu, a spoza jego zaciśniętych

warg wydobył się syk.

- Odpowiem ci twoimi własnymi słowami: nigdy.

- W takim razie skazujesz nas...

- Nie! Jeżeli będę postępował uczciwie z królem Williamem,

on będzie postępował uczciwie ze mną. Wulfridge potrzebuje

mężczyzny srogiego niczym wilk, który powstrzyma najeźdź

ców, a nie wilczycy, która kłapie zębami i warczy za każdym

powiewem wiatru. Idź już. Pomyśl o tym, co można stracić

pochopnym działaniem, któremu przyświeca jedynie myśl

o głupiej zemście.

Balfour odprawił córkę lekkim ruchem głowy. Zraniona jego

ostrymi słowami Ceara odwróciła się na pięcie. Rozpuszczone

włosy zawirowały wokół niej, kiedy zatrzymała się nagle

o kilka kroków od podwyższenia i strzeliła palcami.

Garnett Juliana - Wilczyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: